Ο αρθρογράφος αναρωτιέται: Ψηφοφόρε, ξέρεις τι θες;
Ασφαλώς και ξέρει ο ψηφοφόρος τι θέλει: Θέλει ό,τι να ‘ναι, κατά την περίπτωσή του! ‘Ό,τι ακούγεται στ’ αυτιά του πιστευτό, και συνάμα εκμαυλιστικό, ηδονικό, συμφεροντολογικό, εκδικητικό, όσο απίστευτο και να είναι στην πραγματικότητα, εάν μάλιστα του το προσφέρουν -μετ’ εμφάσεως- τα πολιτικά κόμματα με την προεκλογική τους καμπάνια.
Ο ψηφοφόροςς είναι ένας πολίτης που έχει διάφορα βιοτικά ζητήματα, στόχους, ανάγκες, προβλήματα. Αν αυτός δεν θέλει να κοπιάσει, τότε χρειάζεται κάποιον με τα μέσα και τη δύναμη για να του λύσει τα προβλήματα. Αυτός παρακολουθεί τους εκάστοτε πλειοδοτούντες στον λαϊκισμό πολιτικούς για να ψηφίσει κάποιον πολιτικό σχηματισμό. Ο πολίτης αυτός κάνει ό,τι κάνουν και οι πολιτικοί που εποφθαλμιούν την εξουσία ασχέτως τιμήματος. Δεν έχει αρχές, έχει επιδιώξεις και συμφέροντα. Και γι’ αυτά αγωνίζεται και προσπαθεί. Για την εξυπηρέτηση αυτών που τον αφορούν προσωπικά, επιλέγει και την πολιτική διακυβέρνησης όλης της χώρας.
Αν ο ψηφοφόρος είναι ένας πολίτης με ψυχικές και πνευματικές ανάγκες, και θέλει τα πράγματα να γίνονται με αξιοπιστία στις διακηρύξεις και στις εξαγγελίες της εξουσίας και με σεβασμό των δημοσίων και κοινοχρήστων αγαθών από τον πολίτη, αυτός προσδοκά και επιζητεί να λειτουργεί η Δημόσια Διοίκηση και να είναι υπεύθυνος και ενεργός ο πολίτης. Κομμάτι δύσκολο ετούτος ο πολίτης να βρεί κάποιονε να ψηφίσει, γιατί όλα τα πουκάμισα είναι πολυφορεμένα και φθαρμένα. Ψάχνεις για αρχές και βρίσκεις αράχνες! Ψάχνεις για αξιοπιστία και βρίσκεις μαύρες συναλλαγές! Ψάχνεις για σοφία και βρίσκεις σοφιστεία, ψάχνεις για πείρα και βρίσκεις γνωριμίες, ψάχνεις για κυβέρνηση και βρίσκεις ΜΗΚΥΟ, ψάχνεις για υπεύθυνους και βρίσκεις ανεξάρτητους. Ανεξάρτητες Αρχές, για το κάθε τι!
Ανεξάρτητες Αρχές, δηλαδή μη λογοδοτούσες αρχές! Θα μου πείτε, καλά και οι λογοδοτούσες, πότε λογοδοτήσανε και σε ποιόν; Έχετε δίκιο! Γιατί οι λογοδοτούσες αρχές φροντίσανε με νόμο, να μην τους ζητάμε το λόγο ποτέ! Έτσι λοιπόν, ο νέος κόσμος, η νέα τάξη πραγμάτων, βάζει τώρα τους υπαλλήλους της να μας κυβερνήσουνε -ασφαλώς σύμφωνα με τις εντολές της- κι αυτοί θεσπίζουνε το αδίωκτό τους! Να γιατί η καταληστευομένη κοινωνία που τη διαφεντεύει η νέα τάξη πραγμάτων, δεν μπορεί να ζητήσει το λόγο από κανέναν. Και οι κυβερνήσεις, είναι ένα πρόσχημα, για να ρίχνουνε στάχτη στα μάτια, εκείνων που έχουν ακόμη ψευδαισθήσεις.
Όμως ο εξανδραποδισμός των κοινωνιών από ανεξέλεγκτα συμφέροντα, και η υποταγή των λαών σε οικονομικά συμφέροντα, και κυρίως η πανομοιο-τυποποίηση των κοινωνιών [προκειμένου να είναι εύκολη η παραγωγή και η διακίνηση καταναλωτικών προϊόντων, ελαχιστοποιώντας μάλιστα κάθε κόστος και μεγεθύνοντας το κέρδος στο έπακρο], όσο κι αν φαίνονται απεριόριστα, είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να επιτευχθούν. Και είναι προφανές ότι ο στόχος αυτός δεν μπορεί να πετύχει, γιατί δεν συντελεί στην εκούσια ένωση των ανθρώπινων κοινωνιών. Το αντίθετο μάλιστα: συντελεί στην ακούσια, έξωθεν επιβεβλημένη και παράλογη κατάργηση πληθώρας πολιτιστικών χαρακτηριστικών τους, απλά και μόνο επειδή κάποιοι το επιδιώκουν προς ίδιον αυτών οικονομικό/εξουσιαστικό όφελος. Ποτέ όμως, η ομογενοποίηση στη φύση και στην κοινωνία δεν ήταν η κατάσταση που υπηρετούσε την φυσική τάξη των πραγμάτων.
Οι ψηφοφόροι θα πρέπει να γνωρίζουν τι θέλουν. Αλλά θα πρέπει να γνωρίζουν ποιοι είναι. Κι αυτό προϋποθέτει να διαβιούν μέσα οικογένεια, σε πολιτεία με οργανωμένα σχολεία και Δασκάλους, και με Δημόσια Διοίκηση που διευκολύνει τη ζωή του πολίτη, ο οποίος με υπευθυνότητα και εμπιστοσύνη θα μπορεί και θα θέλει να πολιτεύεται στους κόλπους αυτής της πολιτείας.
Εδώ όμως η πολιτεία γκρεμίζει τα σχολειά για να φτιάξει «οίκους απεξάρτησης» κι οι δάσκαλοι μας εκπαιδεύουν στην αφασία και τον παραλογισμό, κι οι οικογένειες, συχνά έχουν αντίπαλους κι ανταγωνιστικούς στόχους. Η πολιτεία φτιάχνει «στρατόπεδα φιλοξενίας» οργανωμένων εισβολέων μεταναστών, και οι πολιτικοί μας πλειοδοτούν στον λαϊκισμό όταν επίκεινται εκλογές. Από την άλλη, μόλις πάρουν την εξουσία, προσκυνούν με εδαφιαία υπόκλιση τους εταίρους μας, υποτασσόμενοι στην πειθώ που αυτοί έχουν για να μας δανείζουν όλο και περισσότερο, ενώ οι δικοί μας πολιτικοί, ολοσχερώς αδυνατούν να τους πείσουν, ακόμη και για την -προφανέστατη πλέον- ανάγκη επιβίωσής μας!
Ύστερα από όλα αυτά έχει, αλήθεια, καμμιά σημασία τι γνωρίζει, αν γνωρίζει, τι θέλει , ο κάθε ψηφοφόρος;
Μήπως το ερώτημα πρέπει να αντιστραφεί και ερωτώμενος να είναι ο κάθε πολιτικός; Μήπως το ερώτημα δεν είναι τι θέλει ο καθένας μας, αλλά τι ξέρει να κάνει ο ζητών την ψήφο μας πολιτικός και τι θέλει αυτός να κάνει για όλους μας και για τον τόπο μας; Και πώς, αλήθεια, θα μπορούσε να το κάνει, όταν η ιστορία του μαρτυράει το αντίθετο, ή όταν όσοι τον περιστοιχίζουν και τον στεγάζουν πολιτικά κάνουν άλλα, αντίθετα ή διαψεύδοντα, ακόμη και τις καλύτερες εξαγγελίες του;
πηγή
Δημοσίευση σχολίου