Υπάρχουν πολλές ενδείξεις που καταδεικνύουν πως το «παιχνίδι» στην Συρία οδεύει προς το τέλος του. Η σημαντικότερη από τις ενδείξεις αυτές αφορά την εμπλοκή της Τουρκίας στην συριακή αρένα, για πρώτη φορά, από την έναρξη της εκεί σύγκρουσης.
Του Dr. Abdul Wahab Al-Effendi
ΠΗΓΗ: Al Quds Al Arabi
ΑΠΟΔΟΣΗ: Παντελής Καρύκας
Η τουρκική εμπλοκή έχει τον σκοπό, αλλά και τις συνέπειές της και αυτό διότι η Τουρκία όχι μόνο εμπλέκεται σε μια αποφασιστική σύγκρουση, με όλες τις δυνάμεις της, αλλά και διότι υποστηρίζεται από το ΝΑΤΟ και τη διεθνή, κατά του ΙΚ, συμμαχία. Η Τουρκία εμπλέκεται στην σύγκρουση γιατί η απειλή της διαλυόμενης Συρίας επηρεάζει τα εθνικά της συμφέροντα.
Την ίδια ώρα η εμφάνιση του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Λαβρόφ στο Κατάρ, μαζί με τον Αμερικανό ομόλογό του Κέρι, έχει τη δική της σημασία. Για τις χώρες του Κόλπου η παρουσία του Λαβρόφ σηματοδοτεί την εγκατάλειψη του Άσαντ από τη Μόσχα.
Παράλληλα το Ιράν ανακοίνωσε πως σκοπεύει να αναλάβει διπλωματική πρωτοβουλία για την εξεύρεση πολιτικής λύσης στην συριακή κρίση, ενώ η Ρωσία καλεί στη Μόσχα τους ηγέτες της συριακής αντιπολίτευσης. Όλα αυτά αποτελούν ενδείξεις πως Ρωσία και Ιράν, προσβλέπουν στον τερματισμό της συριακής κρίσης που κόστισε, σε αμφότερες τις χώρες αυτές, αρκετά.
Υπάρχουν δύο εξηγήσεις για τις κινήσεις αυτές. Οι σύμμαχοι του συριακού καθεστώτος, με πρώτο το Ιράν, υποστηρίζουν πως υπάρχει πλέον μια διεθνής στροφή αποδοχής της επιβίωσης του καθεστώτος Άσαντ, καθώς, όπως πιστεύουν, η απειλή του ΙΚ, η εξέλιξη του χειρότερου σεναρίου στις χώρες όπου επιβλήθηκε η «Αραβική Άνοιξη», αλλά και η στροφή, κυρίως, της Αιγύπτου, υπέρ του Άσαντ, δημιουργούν μια νέα πραγματικότητα που επιβάλει την ανοχή του καθεστώτος από τις δυνάμεις που προσέβλεπαν στην πτώση του.
Πρακτικά αυτό σημαίνει πως οι δυνάμεις που αντιμάχονταν τον Άσαντ θα σταματήσουν να ενισχύουν την αντιπολίτευση και ίσως ακόμα να επιτρέψουν στο καθεστώς να ασκήσει την ισχύ του στην Συρία για να επιβάλει την ασφάλεια και την σταθερότητα. Η εξέλιξη αυτή διευκολύνεται από την υπογραφή της συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν με τη Δύση και τις συνεπακόλουθες συμφωνίες στα πεδία της οικονομίας, της πολιτικής και της ασφάλειας.
Από την άλλη πλευρά υπάρχει και μια εναλλακτική οπτική. Η συμφωνία Ρωσίας – Ιράν για την εγκατάλειψη του καθεστώτος Άσαντ θα έχει κέρδη, για τις χώρες αυτές, σε άλλα επίπεδα. Το Ιράν χάνει τη μάχη της Υεμένης, όπου στήριξε τους σιίτες Χούτι και δεν μπορεί να αντέξει ανάλογο πλήγμα και στην Συρία.
Και η εμπλοκή της Τουρκίας και του ΝΑΤΟ στη Συρία οδηγεί σε ήττα της ιρανικής πολιτικής στη Συρία, καθώς το συριακό καθεστώς θα χάσει το πλεονέκτημα του ελέγχου του εναέριου χώρου που είχε, το μόνο σοβαρό που του απέμενε, μετά την εξάντληση των χερσαίων του δυνάμεων.
Κατά συνέπεια το Ιράν πρέπει να προλάβει την κατάρρευση του καθεστώτος επιτυγχάνοντας μια συμφωνία για να σώσει ότι μπορεί να σωθεί και η οποία θα μετατρέψει την αναπόφευκτη πτώση του καθεστώτος σε κέρδος για το Ιράν, στο οποίο θα πιστωθεί η αλλαγή καθεστώτος.
Η Ρωσία επίσης χρειάζεται μια συμφωνία στην Συρία, καθώς η συμφωνία Δύσης-Ιράν σημαίνει πως χάνει την ειδική θέση που κατείχε στην ιρανική πολιτική, όντας υποχρεωμένη να ανταγωνιστεί, πλέον, τις δυτικές εταιρείες, μετά το άνοιγμα του Ιράν προς τη Δύση, λόγω της συμφωνίας για το πυρηνικό του πρόγραμμα.
Η Ρωσία κέρδιζε μέχρι στιγμής, από τη διεθνή απομόνωση του Ιράν. Η Ρωσία, λοιπόν, επιδιώκει συμφωνία για την Συρία για να σώσει ότι μπορεί, πριν να είναι πολύ αργά. Η Ρωσία δεν έχει ζωτικά συμφέροντα στην Συρία και απλώς υποστηρίζει το Ιράν. Άρα θα την εξυπηρετούσε να παζαρέψει το καθεστώς Άσαντ με κάτι που θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντά της στην Αν. Ευρώπη, ειδικά στην Ουκρανία ή τον Καύκασο, όπου το Ιράν είναι ανταγωνιστής και όχι σύμμαχος.
Σε κάθε περίπτωση οι εξελίξεις είναι μπροστά για τις αντιμαχόμενες μερίδες, ξεκινώντας από την προσπάθεια επιτυχούς συντονισμού της αμερικανοτουρκικής συνεργασίας για την επιβολή ζώνης ασφαλείας στη βόρεια Συρία, η οποία θα δώσει στον Ελεύθερο Συριακό Στρατό μια ασφαλή βάση επιχειρήσεων και υποστήριξής του από το πυροβολικό και την αεροπορία της Τουρκίας και των συμμάχων της. Επίσης η επιβολή της ζώνης αυτής θα βοηθήσει στο πρόβλημα των προσφύγων, το οποίο έχει μετατραπεί σε ζήτημα ασφάλειας για την Ευρώπη.
Η επιβίωση του καθεστώτος Άσαντ αποτελεί πλέον αυταπάτη, καθώς αποτελεί κάτι περισσότερο από καταστροφή για τους υποστηρικτές του καθεστώτος. Και αυτό γιατί η Συρία έχει μετατραπεί, για τους υποστηρικτές του Άσαντ, σε μαύρη τρύπα που απορροφά τις ζωτικές τους δυνάμεις, χωρίς κανένα αντάλλαγμα.
Το Ιράν έχει εκτεθεί πολιτικά και θρησκευτικά και έχει την υποστήριξη πληθυσμιακών ομάδων στην περιοχή, υποστηρίζοντας τα εγκλήματα του καθεστώτος. Το Ιράν έχασε, επίσης, τη Χεζμπολάχ, εμπλέκοντάς την στον συριακό εφιάλτη. Αν το καθεστώς Άσαντ επιβιώσει θα συμπεριφερθεί χειρότερα αυξάνοντας το ηθικό και οικονομικό κόστος για την Τεχεράνη, όπως συνέβη με τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν.
Η διαιώνιση της παρούσας κατάστασης στην Συρία θα είναι αδύνατη χωρίς τα δυτική υποστήριξη και δεν θα υπάρξει, καθώς, δεν παρέχονται τα επιθυμητά ανταλλάγματα για μια τέτοια υποστήριξη. Οι κίνδυνοι που προκύπτουν από την επιβίωση του καθεστώτος Άσαντ είναι μεγάλοι για τη Δύση.
Ένας από αυτούς είναι η προσφυγοποίηση ακόμα περισσότερων Σύρων, ίσως και Λιβανέζων, οι οποίοι θα κινηθούν προς την Ευρώπη, αποσταθεροποιώντας την. Η συριακή κρίση, σε κάθε περίπτωση, αποφασίζεται από την εμπλοκή της Τουρκίας και τη δημιουργία της ζώνης ασφαλείας στη βόρεια Συρία. Οι σοφότεροι, σε Ρωσία και Ιράν κατανοούν πως αυτό είναι το τέλος του παιχνιδιού και προσπαθούν να κερδίσουν κάτι πριν να είναι αργά.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου