Κάθε προσπάθεια προς την κατεύθυνση κατασκευής αγωγού Ισραήλ-Κύπρου-Τουρκίας, εάν και από όπου διαδίδεται, τουλάχιστον στην Ελλάδα είναι εκ του πονηρού και σκοπό έχει μέσα στο πλαίσιο του παραδοσιακού… «ραγιαδισμού» – τουλάχιστον από το 1955 και μετά – κύκλων στη χώρα μας, να εξουδετερώσει ένα ισχυρό διαπραγματευτικό ελληνικό «χαρτί», με το οποίο στο προσεχές μέλλον θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία την Άγκυρα σε μία σειρά θεμάτων και να την οδηγήσουμε σταδιακά ακόμα και στο να αλλάξει πολιτική.
Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
Πέραν του παραπάνω εύκολα αντιληπτού επιχειρήματος να υπενθυμίσουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση σχεδιάζει να χρηματοδοτήσει των αγωγό EastMed. Να υπενθυμίσουμε ότι κατά την διάρκεια της επίσκεψης του Αντώνη Σαμαρά στο Ισραήλ για πρώτη φορά το Τελ Αβίβ διά του υπουργού ενέργειας Σιλβάν Σαλόμ ανέφερε ότι η χώρα του προτιμάει την κατασκευή αγωγού μέσω Κύπρου προς την Ελλάδα χωρίς να παρεμβάλλεται η Τουρκία.
Αυτόν λοιπόν τον αγωγό, τον EastMed αναμένεται να τον χρηματοδοτήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι φυσικά απορίας άξιο το πως στις Βρυξέλλες θα δικαιολογούσε κάποιος την χρηματοδότηση ενός αγωγού κόστους 3 δισεκατομμυρίων Ευρώ, όπως είναι το τουρκικό σχέδιο και όχι ενός η αξία του οποίου εκτιμάται στο ένα δισεκατομμύριο.
Επαναλαμβάνουμε αυτό που γράψαμε σε διπλανή ανάρτηση παρουσιάζοντας τις απόψεις του καθηγητή Φώσκολου, ότι για να υπάρξει αγωγός Ισραήλ-Τουρκίας θα πρέπει να συνεισφέρει αέριο η Κύπρος διαφορετικά δεν υπάρχει τρόπος να καταστεί βιώσιμος. Να πούμε ακόμα, ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί για τρεις λόγους:
Πρώτο, η Λευκωσία λογικά δεν θα επιτρέψει μία τέτοια εξέλιξη ενόσω το Κυπριακό βρίσκεται σε τέλμα και οι μαξιμαλιστικές θέσεις της Άγκυρας δεν επιτρέπουν διαπραγμάτευση επί της ουσίας. Εκτός κι αν αποφασίσει να αυτοκτονήσει.
Δεύτερο, η Τουρκία αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο μέσο μίας διαδικασίας τεράστιας εσωτερικής αποσταθεροποίησης, στην οποία ουδείς γνωρίζει το πρόκειται να προκύψει και το κυριότερο ουδείς γνωρίζει πως ακριβώς θα οδηγηθούμε σε μία λύση του συγκεκριμένου δράματος.
Η περίπτωση ενός εντυπωσιακού come back των στρατιωτικών είτε μέσω μίας «ανίερης συμμαχίας» με τον Ερντογάν ή/και ένα μετα-μεταμοντέρνο πραξικόπημα, είτε ακόμα και ένα… παραδοσιακού τύπου, βρίσκεται πάντα στο τραπέζι. Είναι ποτέ δυνατόν η Άγκυρα ή κάποιος πόλος εξουσίας στη χώρα, υπό αυτές τις συνθήκες να «λύσει» το Κυπριακό με τρόπο ώστε να δικαιολογείται ένα πραγματικό rapprochement με την Λευκωσία; Εκτός κι αν το ερώτημα αποδειχθεί ρητορικό…
Ακόμα όμως και να υποθέσουμε ότι η Άγκυρα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αντιπαρέρχεται τη συγκεκριμένη υπόθεση και μία νέα ισορροπία δυνάμεων έρχεται στην επιφάνεια στο εσωτερικό της χώρας. Σε δύο μήνες από τώρα έχουμε δημοτικές εκλογές, και τον Αύγουστο έχουμε για πρώτη φορά στην ιστορία εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας από τον λαό (να και κάτι στο οποίο ίσως θα έπρεπε να διδαχθούμε από τους γείτονες).Πώς είναι δυνατόν να κινηθεί αξιόπιστα ο οποιοσδήποτε (με ποια νομιμοποίηση σε τελική ανάλυση;) στην Τουρκία προς μία κατεύθυνση επίλυσης οποιουδήποτε θέματος όταν έχουμε όλα αυτά τους επόμενους μήνες, όπου είναι σίγουρο ότι θα γίνεται «χαμός» στην Τουρκία. Όταν όλοι γωρίζουμε τη σκλήρυνση των θέσεων προεκλογικά, πόσο έξυπνο θα ήταν για την ελληνική πλευρά να προχωρήσει;
Η τεράστια χρονοκαθυστέρηση στην Τουρκία είναι προφανές ότι συμπίπτει με την αστάθεια στην Αθήνα και με την προσπάθεια (ή μήπως απλά επιθυμία;) της ηγεσίας στη Λευκωσία να πετάξει από πάνω της την «ιστορική ρετσινιά» του «ΝΑΙ» στο «πολλαπλά προβληματικό» (για να το πούμε όσο πιο διπλωματικά γίνεται…) «Σχέδιο Ανάν».
Τρίτο, τουλάχιστον στον υπογράφοντα δεν δύναται να γίνει κατανοητό το πώς ακριβώς «αναλυτές», στα σοβαρά προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν, ότι οι Ισραηλινοί με κάποιο «μαγικό» τρόπο – ακόμα και σε περίπτωση κατάρρευσης και κατάληξης στην φυλακή για τον Ρ. Τ. Ερντογάν – θα θεωρήσουν ότι η νεοθωμανική-αντισημιτική παρένθεση στην Τουρκία έκλεισε, οπότε καλό θα ήταν να «δώσουμε το μπαξίσι» στους Τούρκους, το οποίο δεν είναι άλλο από την ΕΞΑΡΤΗΣΗ των εξαγωγών φυσικού αερίου του Ισραήλ προς την Ευρώπη από την Άγκυρα. Θεωρούμε, ότι και μόνο αυτή η παρατήρηση κλείνει το θέμα έτσι όπως άνοιξε.
Να το πάμε και παρακάτω; Εάν θα ήθελε κάποιος να «προσεγγίσει» την Άγκυρα (είτε Έλληνας, είτε Ισραηλινός, είτε Ευρωπαίος, είτε Αμερικανός), γιατί μέσα στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης για το Κυπριακό, την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας και όλα αυτά τα «πολιτικώς ορθά», να μη σχεδιάσει όντως έναν αγωγό μικρής χωρητικότητας προς την Τουρκία, ο οποίος να είναι βιώσιμος ακόμα και χωρίς την συμμετοχή της Κύπρου, τον οποίο να συνδέσει με τον ΤΑΝΑΡ και μετά με τον «δικό μας» ΤΑΡ και να προχωρήσει με την κύρια οδό εξαγωγής προς την Ευρώπη τον EastMed.Εάν οι εκτιμήσεις του καθ. Φώσκολου είναι ορθές – κάτι το οποίο απεδείχθη στην υπόθεση του κοιτάσματος «Αφροδίτη» – θα είναι δυνατή η κατασκευή πέραν του ενός αγωγών, άρα είναι προφανές ότι και ο «άξονας» Αθήνας, Λευκωσίας, Τελ-Αβίβ, δεν θα διαρραγεί και η Τουρκία θα λάβει κάτι για το οποίο θα πρέπει να δώσει γενναιόδωρα ανταλλάγματα. Και στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα είναι όμως ευχαριστημένοι, αφού θα υπάρξει αυτό που λέμε «διαφοροποίηση» (diversification) των οδών μεταφοράς της ενέργειας.
Επειδή όμως η παραπάνω υπόθεση δεν αποτελεί παρά μία φαντασιακή κατάσταση η οποία προϋποθέτει μία «άλλη» Τουρκία, είναι προφανές ότι η περίπτωση να έχουμε αγωγό από το Ισραήλ στην Κύπρο και μετά στην Τουρκία δεν μπορεί να υλοποιηθεί, όσο κι εάν αγωνίζονται γι’ αυτό κάποιοι στην Ελλάδα στην Κύπρο και αλλού.
Η γεωπολιτική πραγματικότητα και οι οικονομικές επιταγές είναι πολύ πιο σημαντικές από ορισμένους «κατά φαντασίαν στρατηγιστές» στην Αθήνα, στην Λευκωσία και αλλαχού.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου