Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν δημιουργεί βιώσιμη ευημερία, αλλά σκλάβους του χρέους, το βιοτικό επίπεδο των οποίων καταρρέει, όταν υποχωρήσει η ανάπτυξη.
“Σύμφωνα με μία παλαιά «πρακτική» των Εβραίων κοσμηματοπωλών, ποτέ δεν διαχωρίζεται το ιδιωτικό από το δημόσιο χρέος – ενώ θεωρείται εκ μέρους τους ότι, ο άνθρωπος ποτέ δεν μαθαίνει αυτόν τον άγραφο κανόνα. Πάντοτε τον ξεχνάει δηλαδή, μετά την πάροδο αρκετών ετών, με αποτέλεσμα να αναγκάζονται να τον επαναλαμβάνουν κάθε πενήντα περίπου χρόνια”.
Η Βραζιλία κατάφερε, στις αρχές του νέου αιώνα, να αποφύγει την τελευταία στιγμή τη χρεοκοπία, με τη «βοήθεια» του ΔΝΤ – πληρώνοντας πάρα πού ακριβά τα 30 δις $ δάνειο που πήρε, αφού λεηλατήθηκε η δημόσια περιουσία της, καθώς επίσης μέρος της ιδιωτικής, ενώ οι πολίτες της βίωσαν εξαιρετικά οδυνηρές καταστάσεις.
Δυστυχώς όμως, δεν συνειδητοποίησε τον τρόπο, με τον οποίο λειτουργεί ο ψυχρός «εντολοδόχος των διεθνών τοκογλύφων», το ΔΝΤ – μέλη του οποίου είναι μεν 188 χώρες, αλλά μόνο μία αποφασίζει. Μεταφορικά, θα παρομοιάζαμε το «Ταμείο» με εκείνον τον υδραυλικό, ο οποίος επιδιορθώνει τις βλάβες που διαπιστώνει, φροντίζοντας όμως να εμφανιστούν ξανά στο μέλλον, σε κάποιο άλλο σημείο της «εγκατάστασης» – έτσι ώστε να διατηρεί σταθερούς τους πελάτες του, οι οποίοι υποχρεώνονται να τον καλέσουν ξανά.
Συνεχίζοντας, η σοσιαλιστική κυβέρνηση της Βραζιλίας, θέλοντας να κλείσει το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλούσιων και φτωχών, υιοθέτησε μία σειρά πολιτικών προγραμμάτων – προσλαμβάνοντας μετά το 2002 δεκάδες χιλιάδες άτομα στο δημόσιο, επεκτείνοντας το κοινωνικό κράτος (αύξηση δαπανών στην υγεία και την παιδεία), καθώς επίσης επιδοτώντας τις τιμές ηλεκτρικού ρεύματος και φυσικού αερίου.
Το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας βοήθησε μαζικά τις προσπάθειες της κυβέρνησης, αυξάνοντας τη ρευστότητα στην πραγματική οικονομία, με την παροχή δανείων – με αποτέλεσμα όμως να αυξηθούν τα ιδιωτικά χρέη σε μεγάλο βαθμό.
Απλούστερα, η ευημερία που κατόρθωσε να επιτύχει η σοσιαλιστική κυβέρνηση στηρίχθηκε στο δανεισμό – στη δημιουργία λοιπόν «σκλάβων χρέους», οι οποίοι πολύ δύσκολα θα καταφέρουν ποτέ να απελευθερωθούν (όπως συμβαίνει σε όλες εκείνες τις χώρες του πλανήτη, τις οποίες «κατασπαράζει» μεθοδικά το αχόρταγο χρηματοπιστωτικό τέρας).
Περαιτέρω, πριν από δέκα χρόνια, η μικρομεσαία τάξη της Βραζιλίας των 190 εκ. κατοίκων, αποτελούσε το 40% του συνολικού πληθυσμού. Σήμερα έχει ξεπεράσει το 50%, στηριζόμενη όμως στις πιστώσεις – γεγονός που λειτούργησε αντίστροφα, αμέσως μετά την επιβράδυνση του ρυθμού ανάπτυξης, με αποτέλεσμα το 5,6% των τραπεζικών δανείων να είναι αδύνατον να αποπληρωθεί (διάγραμμα που ακολουθεί).
.
Διάγραμμα Βραζιλίας
1. Επισφάλειες δανείων ανά χώρα, 2. Συνολικός δανεισμός ως % του ΑΕΠ ανά χώρα, 3. Δείκτης κατανάλωσης Βραζιλίας, 4. % Βραζιλιανών που θεωρούνται ως μέση τάξη, βάση εισοδήματος.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
.Όπως φαίνεται από το διάγραμμα, η Βραζιλία προηγείται όλων των άλλων αναπτυσσομένων περιοχών, όσον αφορά τα επισφαλή δάνεια του ιδιωτικού της τομέα – με την εξέλιξη των χρεών παγκοσμίως να φαίνεται στον πίνακα της WSJ, το οποίο μπορεί να δει κανείς πατώντας εδώ).
Ο συνολικός δανεισμός των νοικοκυριών της χώρας αντιστοιχεί στο 25,2% του ΑΕΠ της – ενώ, όταν η κεντρική τράπεζα αυξήσει ξανά τα επιτόκια (πιθανότατα τον επόμενο μήνα), έτσι ώστε να καταπολεμήσει την αύξηση του πληθωρισμού, καθώς επίσης να περιορίσει τη μαζική εκροή κεφαλαίων, τα επισφαλή δάνεια θα αυξηθούν ακόμη περισσότερο.
Παράλληλα, επειδή οι τόκοι της Βραζιλίας αυξάνονται κατά 1% κάθε δύο μήνες, κλιμακώνονται τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, οπότε και το δημόσιο χρέος – δημιουργώντας τεράστια προβλήματα στην οικονομία της. Με το ρυθμό ανάπτυξης δε να έχει μειωθεί στο 2,4% από 7,5% προηγουμένως (όπως συμβαίνει και στην Τουρκία), η οικονομική θέση της χώρας θα συνεχίσει να επιδεινώνεται.
Το μυστικό όπλο του ΔΝΤ, η βραδυφλεγής βόμβα καλύτερα που «κρύβεται» στις χώρες, στις οποίες εισβάλλει αποκλειστικά και μόνο για να λεηλατήσει (σύμφωνα με πρώην στελέχη του, πρόκειται για τη μεγαλύτερη εγκληματική σπείρα διεθνώς, στενά συνδεδεμένη με το ισχυρότερο λόμπι του πλανήτη, με το εβραϊκό), τοποθετείται συνήθως στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών – όπου παραμένει «ανενεργή», για εκείνο το χρονικό διάστημα που η εκάστοτε χώρα παρουσιάζει μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης.
Οι ρυθμοί αυτοί είναι αρχικά εντυπωσιακοί, επειδή το ΔΝΤ, όταν εισβάλλει, βυθίζει τις χώρες-θύματα του σε μία ύφεση άνευ προηγουμένου – «εμπλουτισμένη» με ανεργία, με χρεοκοπίες κοκ. Μετά λοιπόν από την ύφεση, η οποία μειώνει εγκληματικά το ΑΕΠ των θυμάτων του (στην περίπτωση της Ελλάδας, το ΑΕΠ μειώθηκε από τα 235 δις € στα 180 δις € περίπου!), η ανάπτυξη είναι αυτονόητη – με αποτέλεσμα να θεωρείται επιτυχημένη η «εγχείρηση» εκ μέρους του, από τα ανόητα θύματα του.
Για παράδειγμα, αφού σταματήσει να αγοράζει κανείς ρούχα για πέντε ολόκληρα χρόνια, τον 6ο θα αναγκασθεί να αγοράσει – οπότε αυξάνεται νομοτελειακά η κατανάλωση, το ΑΕΠ κοκ. Επειδή όμως η παραγωγική βάση έχει λεηλατηθεί, ο ρυθμός ανάπτυξης στηρίζεται είτε στην κατανάλωση με εισαγόμενα προϊόντα, είτε με προϊόντα που παράγονται μεν στο εσωτερικό, αλλά από εταιρείες που ανήκουν πλέον σε ξένους – οι οποίοι, με τη μέθοδο της φοροαποφυγής, συνήθως δεν πληρώνουν καθόλου φόρους.
Συχνά δε η κατανάλωση είναι «επί πιστώσει», έτσι ώστε να χρεώνονται ξανά τα νοικοκυριά, αφού είχαν προηγουμένως ξεχρεώσει, πουλώντας τα σπίτια τους, ρευστοποιώντας τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία τους κοκ.
Ολοκληρώνοντας, ο εχθρός του πολίτη, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, δεν είναι κατασκευασμένο για να δημιουργεί βιώσιμη ευημερία, αλλά σκλάβους του χρέους – το βιοτικό επίπεδο των οποίων καταρρέει, όταν υποχωρήσει η ανάπτυξη.
Εκτός αυτού, όταν χάνουν οι άνθρωποι τις θέσεις εργασίας τους, δεν χάνουν μόνο τη ευημερία τους – αφού συνήθως παραμένει ένα βουνό χρέους, το οποίο είναι δύσκολο να εξυπηρετηθεί, με αποτέλεσμα να επιστρέφει εντονότερη η φτώχεια. Φυσικά, οι πιστωτές εγκαταλείπουν τότε μαζικά τη χώρα, αναζητώντας καινούργιες ευκαιρίες κερδοφορίας και νέα θύματα.
Δυστυχώς, οι απλοί άνθρωποι αντιδρούν μόνο όταν χάσουν όλα τους τα χρήματα και μείνουν στην κυριολεξία στο δρόμο – ενώ ξεχνούν γρήγορα εκείνη την τρομακτική εικόνα στη χρεοκοπημένη Αργεντινή, όπου χιλιάδες εξαθλιωμένοι πολίτες κυνηγούσαν ένα ζώο με γυμνά τα μαχαίρια, για να χορτάσουν την πείνα τους.
Αυτό φαίνεται ότι θα συμβεί και στην πάμπλουτη πατρίδα μας, η κυβέρνηση της οποίας «εκλιπαρεί γονατιστή» την εγκληματική συμμορία των διεθνών τοκογλύφων, επισκεπτόμενη δουλικά τους χώρους της.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου