Οι Αμερικανοί πρέπει να έχουν «χάσει τη μπάλα» λιγουλάκι με αυτού τους απίθανους… Γαλάτες (βλ. Έλληνες), αφού επισκέφθηκε την Τουρκία με «όπλο» την πολιτική «καρότου και μαστιγίου», έστω και… διπλωματικά εκλεπτυσμένα και βρέθηκε προ εκπλήξεως, όταν ήρθε η ώρα… του μαστιγίου. «Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος», θα σκέφτηκε, εάν ποτέ έτυχε να γνωρίζει το γνωστό «άσμα» του ελληνικού λαϊκού πενταγράμμου.
Πήγε στο Πατριαρχείο, μια επίσκεψη την οποία είχε ζητήσει ο ίδιος ο Ομπάμα να πραγματοποιήσει, αφού μη νομίζει κανείς ότι είναι αφελής και δεν αντιλαμβάνεται τα παιχνίδια και τις στοχεύσεις του Ερντογάν στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, που ανά πάσα στιγμή μπορούν να εκθέσουν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, που αναγκαστικά στηρίζεται στην Τουρκία, όσο είναι ανοιχτά τα μέτωπα της Συρίας και του Ιράν.
Η έκπληξη που δοκίμασε ήταν όταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης είχε έναν καλό λόγο να πει για τον Ερντογάν και την κυβέρνησή του. Κι ενώ ο Κέρι επιθυμούσε την έμμεση αποστολή μηνύματος στην Τουρκία ότι δεν τα κάνουν και όλα τόσο καλά, άκουσε με έκπληξη τον Πατριάρχη να μιλάει για τις προόδους που έχουν γίνει στην αντιμετώπιση των μειονοτήτων της χώρας, αλλά και του Πατριαρχείου. Είναι βέβαιο ότι ο Ερντογάν χρωστάει μια μεγάλη χάρη στον Πατριάρχη.
Όπως τα πάντα στη ζωή, έτσι κι αυτή η στάση του Πατριάρχη έχει τα καλά έχει και τα αρνητικά της σημεία. Τα καλά είναι τα όποια οφέλη από τον «συντονισμό» με την τουρκική κυβέρνηση και η βοήθεια που της προσφέρει για να ισορροπήσει απέναντι στις ΗΠΑ σε μια δύσκολη συγκυρία για την εξωτερική της πολιτική. Στα αρνητικά δεν μπορεί παρά να εντάξει κανείς το ενδεχόμενο να αποφασίσουν οι ΗΠΑ να εγκαταλείψουν το ζήτημα και απλώς να το παρακολουθούν εκ του μακρόθεν, αφού οι εμπλεκόμενοι τα πάνε τόσο καλά μεταξύ τους.
Το αντεπιχείρημα είναι πως σε περίπτωση που το αμερικανικό συμφέρον υπαγορεύσει αποστασιοποίηση, το πατριαρχείο θα κληθεί να συνυπάρξει με τους Τούρκους χωρίς έξωθεν βοήθεια, οπότε το να υπάρχει θετικό κλίμα δεν μπορεί παρά να είναι επιθυμητό.
Αυτό που φαίνεται, ωστόσο, αποτελεί χαρακτηριστικό και της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Από τη μία η χώρα μας διαμαρτύρεται για παραβιάσεις των δικαιωμάτων της και από την άλλη οι πολιτική της δεν χάνουν ευκαιρία να «χαϊδευτούν» με την τουρκική ηγεσία, δίνοντας την εντύπωση ότι δεν κάνουν αυτό που γίνεται σε όλο τον κόσμο, το να προσπαθήσεις μέσω συμμαχιών επί τη βάση συμφερόντων να εξισορροπήσουν τον τουρκικό πολυεπίπεδο αναθεωρητισμό. Η εικόνα που περνάει προς τα έξω όμως, προς τους δυνητικούς συμμάχους, είναι αυτή μιας χώρας η οποία δεν μπορεί να δει το μέλλον της αποδεσμευμένο από την Τουρκία, δεν μπορεί να το δει με όρους αυτονομίας, δίνοντας την εντύπωση ενός ήδη «δορυφοροποιημένου» από τον τοπικό «ηγεμόνα» κράτους.
Αυτό οφείλεται στη φοβία που έχει αναπτύξει με τα χρόνια η ελληνική πολιτική ελίτ απέναντι στην Άγκυρα και το οποίο, στη σημερινή συγκυρία, υπονομεύει τις προσπάθειες επιθετικής διεκδίκησης των ελληνικών συμφερόντων που άπτονται της οικονομικής ανάκαμψης της χώρας, ενώ δημιουργεί και σειρά αμφιβολιών στην ισραηλινή πλευρά για το κατά πόσον η Ελλάδα είναι διατεθειμένη να χρησιμοποιήσει αποτρεπτικά τη στρατιωτικής της ισχύ για να εξισορροπηθεί η τουρκική πολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου