του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου*
Η ελληνική κοινωνία και το κράτος αντιμετωπίζουν σήμερα προβλήματα πρωτοφανή στα διακόσια χρόνια της (ανάπηρης) ανεξαρτησίας και στα λιγότερα της (ανάπηρης) Δημοκρατίας. Δεν αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα μόνο η Ελλάδα, αλλά επίσης, σε διαφορετικό όμως βαθμό, η Κύπρος και τα μισά μέλη της ΕΕ.
Η Ελλάδα είναι σήμερα, για τον «πρώτο κόσμο», όπως και το Ιράν για τον μεσανατολικό και ευρύτερα «τρίτο», δύο επίκεντρα γιγαντιαίας προσπάθειας αναδιαμόρφωσης των πλανητικών ισορροπιών που χαρακτήρισαν τη μεταπολεμική Ευρώπη και τον κόσμο του Ψυχρού Πολέμου. Το ότι συζητούσαμε ένα-δύο χρόνια τα συμβαίνοντα στη χώρα μας ως προϊόν «τεμπελιάς» δημοσίων υπαλλήλων, είναι η καλύτερη απόδειξη απίστευτης ηθικο-πνευματικής παρακμής. Δεν θέλω να γράφω τέτοια πράγματα, με ενοχλούν, δυσκολεύομαι όμως να διαφωνήσω με τον Κώστα Γαβρά, που είπε τις προάλλες: «είμαστε γελοία χώρα».
Ο ελληνικός λαός (ιδιαίτερα, αλλά όχι μόνο τα φτωχότερα στρώματα), η δημοκρατία, το ελληνικό έθνος-κράτος δέχονται σήμερα την απειλητικότερη επίθεση της νεώτερης ιστορίας τους. Είναι πόλεμος, αλλά ακήρυκτος και μονομερής. Ο επιτιθέμενος ανάγκασε την επίσημη ηγεσία των θυμάτων να θεωρήσει την επίθεση πράξη αλληλεγγύης, ο βιαζόμενος αναγόρευσε σωτήρα τον βιαστή.
Οι αντιστάσεις του θύματος είναι περιορισμένες. Ο ελληνικός λαός, σε μεγάλο ποσοστό, δεν έχει (ή δεν θέλει να) συνειδητοποιήσει το ριζοσπαστικό χαρακτήρα του φαινομένου. Λόγοι ιδιοτέλειας (ή φόβου), ιδίως όσων κοινωνικών στρωμάτων επιβιώνουν κάπως, του πολιτικού προσωπικού, των «διανοουμένων», σε συνδυασμό με την πνευματική παρακμή, αποτρέπουν την βαθειά, πλήρη κατανόηση του φαινομένου. Ανακαλύπτουμε συνήθως ότι θέλουμε, όχι αυτό που προτιμάμε να αγνοούμε.
Όπως σε κάθε πόλεμο, ο επιτιθέμενος χρησιμοποιεί σε βάθος όλες τις αδυναμίες του θύματος, εν προκειμένω την τόσο εκτεταμένη διαφθορά και το «παραγωγικό κενό». Το ιρλανδικό χρέος το 2009-10, δεν ήταν πιθανώς χειρότερο από το ελληνικό, αν όμως οι «αγορές» άρχιζαν από κει την επίθεση, κινδύνευαν να βρουν μεγαλύτερη αντίσταση, αλλά και να προβάλλουν, άθελά τους, την ευθύνη των τραπεζών στη δημιουργία του. Η ελληνική διαφθορά επέτρεψε να εκδηλωθεί χωρίς τέτοιες παρενέργειες η επίθεση κατά της Ευρώπης, αλλά και εξασφάλισε ότι το διοικούν και άρχον προσωπικό της χώρας δεν θα αμυνόταν και θα διευκόλυνε, αντίθετα, τους επιτιθέμενους.
Η διαφθορά είναι παγκόσμιο φαινόμενο, η έκτασή της ίδιον του νεοφιλελεύθερου, παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και κεντρικό εργαλείο ελέγχου των ελίτ. Η Ελλάδα, όπως και στα υπόλοιπα, δεν είναι εξαίρεση, είναι όμως ακραία περίπτωση. Εδώ, οι γενικές τάσεις εκδηλώνονται με ιδιαίτερη δριμύτητα.
Για τη διαφθορά δεν έχει ασφαλώς ίδια ευθύνη ο περιπτεράς και ο Πρωθυπουργός. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Η διαφθορά όμως ξεκινάει, δεν τελειώνει στο ανώτερο πολιτικο-κρατικό προσωπικό, ούτε περιορίζεται στην άρχουσα τάξη. Συγκροτείται σε ευρύτερη κουλτούρα και πρακτική, περιορίζοντας ασφυκτικά τη δυνατότητα άμυνας της κοινωνίας, της απαγορεύει την αυτοσυνείδηση, την εκμηδενίζει ηθικά και την καθιστά όμηρο ενός ευρέος πλέγματος μικρο-προνομίων και δήθεν «ωφελημάτων» από τη γενικευμένη ανομία.
Η πολιτική τάξη, το ανώτερο κρατικό προσωπικό, η άρχουσα τάξη επεξέτειναν τη διαφθορά σε όλη την κοινωνική κλίμακα, δημιουργώντας ένα πλέγμα αδικαιολόγητων προνομίων και θολών εξαρτήσεων. Το φαινόμενο εγκαινίασε η μεταπολεμική δεξιά, για να ελέγξει μια αντιφρονούσα κοινωνική πλειοψηφία, το επεξέτεινε και γενίκευσε το ΠΑΣΟΚ.
Στον δημόσιο διάλογο του μεταπολεμικού «εθνικόφρονος αυταρχισμού» απαγορεύτηκε να τεθεί το ερώτημα που διατύπωσε ένας αγανακτισμένος Καραμανλής το 1963 («ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;»). Κατά την «ευδαίμονα μεταπολίτευση» δεν ετέθη το ερώτημα: «από πού έρχονται και που πάνε τα λεφτά». Κάποια στιγμή, οι κάτοχοι του Χρήματος, που δάνειζαν αφειδώς την Ελλάδα, όχι γιατί την αγνοούσαν, αλλά γιατί την γνώριζαν, «έκαναν ταμείο» καθιστώντας το χρέος εργαλείο για τη μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία και της ΕΕ σε ολοκληρωτική δικτατορία τους (ή, εναλλακτικά, τη διάλυσή της σε μια σειρά μικρά κράτη, ανήμπορα απέναντι σε αγορές και ΗΠΑ).
Όσοι ερμηνεύουν αποκλειστικά με εσωτερικές «αδυναμίες» το ελληνικό πρόβλημα, αποκρύπτουν τον ρόλο του διεθνούς παράγοντα, φορτώνοντας στα λαϊκότερα, φτωχότερα στρώματα, ενοχές και βάρη. ‘Οσοι ερμηνεύουν αποκλειστικά με τον εξωτερικό πόλεμο, επιδιώκουν τη διατήρηση των «κεκτημένων» των μικρομεσαίων. Αμφότεροι εκφράζουν τα συμφέροντα σχετικά «βολεμένων» κοινωνικών στρωμάτων, ανώτερων-μεσαίων, όχι καταστρεφόμενων ή πληβειακών. Ανεξαρτήτως «σοσιαλιστικής» ή «εθνικόφρονος» ρητορείας, αμφότεροι συμβάλλουν στην αποσύνθεση κοινωνίας και έθνους.
Οι εξωτερικές επιβουλές δεν αντιμετωπίζονται χωρίς ταυτόχρονη ηθική, πολιτιστική, κοινωνική επανάσταση - η τελείως απαραίτητη αυτή επανάσταση δεν μπορεί να γίνει χωρίς αντίσταση στον «εξωτερικό εχθρό».
Ο «φιλόσοφος του πολέμου» Καρλ Φον Κλαούζεβιτς τον ορίζει ως «συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα», «πράξη βίας που επιδιώκει να υποχρεώσει τον αντίπαλο να πραγματοποιήσει τη θέλησή μας». Στους περισσότερους πολέμους κυριαρχεί το στοιχείο της στρατιωτικής βίας, που απουσιάζει μέχρι τώρα στην Ελλάδα. Δεν είναι όμως απαραίτητο για να χαρακτηρίσουμε ένα φαινόμενο «πόλεμο». Περιγράφουμε την αμερικανο-σοβιετική αντιπαράθεση ως «Ψυχρό Πόλεμο», αλλά δεν έλαβε ποτέ μορφή στρατιωτικής αναμέτρησης.
Αν απουσιάζει η στρατιωτική βία, δεν απουσιάζει, στην ελληνική περίπτωση, η μαζική οικονομική, ψυχολογική, πολιτικο-ιδεολογική βία, ούτε η προσπάθεια υποταγής της σε αλλότρια βούληση. Βρίσκουμε τα δύο στοιχεία του ορισμού Κλαούζεβιτς. Και συγκρίσιμα αποτελέσματα: η συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας υπερέβη το κόστος εμφυλίου πολέμου μεσαίας κλίμακας.
Δεν έχουμε ανοιχτή κατάλυση του κράτους και ξένη κατοχή, έχουμε όμως το πρακτικό, οικονομικό και νομικό ισοδύναμό τους. Το εφαρμοζόμενο πρόγραμμα Δανειακών-Μνημονίων δεν επιβάλλει απλά στο κράτος ορισμένη οικονομική πολιτική. Το υποδουλώνει μόνιμα με:
- την καταστροφή της δυνατότητας αναπαραγωγής της ελληνικής κοινωνίας και του κράτους,
- τον οικονομικό εξαναγκασμό εξυπηρέτησης μη βιώσιμου χρέους, που καταστρέφει τη χώρα αυξάνοντας το χρέος,
- την μεταβολή της φύσης του χρέους με την εισαγωγή του αγγλικού δικαίου και των ξένων δικαστηρίων και τη μετατροπή του σε χρέος προς κράτη
- την διαβολή της χώρας διεθνώς και την κατατρομοκράτηση των Ελλήνων πολιτών
Τυπικά, διατηρούνται ακόμα το ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, το κοινοβούλιο, ο θεσμός των εκλογών, ήδη όμως έχουν χάσει τα μέσα άσκησης πολιτικής. Ενεργούν και νομοθετούν μέσα στα πλαίσια των επιλογών της τρόικας και υπό τον όλο και ασφυκτικότερο έλεγχο των ανθρώπων της. Το ότι διαθέταμε άθλιο δημόσιο δεν είναι λόγος να μην έχουμε καθόλου κράτος, είναι λόγος να αποκτήσουμε καλύτερο. Το ότι δίνονταν μαϊμού αναπηρικές συντάξεις, δεν είναι λόγος να καταδικάσουμε τους ανάπηρους σε άθλια ζωή και σύντομο θάνατο, καταργώντας το κοινωνικό κράτος, μεγαλύτερη κατάκτηση του νεώτερου πολιτισμού. Αν η Ευρώπη θέλει να γίνει κράτος, όχι ‘Ενωση Διεθνών Τοκογλύφων, δεν μπορεί να το κάνει μετατρεπόμενη σε «δημοσιονομική αστυνομία». Μαζί με τα δικαιώματα και τις εξουσίες, πάνε και οι υποχρεώσεις του κράτους προς τους πολίτες, η φροντίδα για την περίθαλψη, την εκπαίδευση, την άμυνα κλπ. Η απειλή για το ελληνικό κράτος από την «Αυτοκρατορία του Χρήματος», ο οικονομικός και ιδεολογικός πόλεμος που υφιστάμεθα ως χώρα, είναι σήμερα πολύ σοβαρότερη από αυτή που ποτέ πρόβαλλε ή θα μπορούσε η Τουρκία. Ακόμα και η τραγωδία του 1922 αφορούσε μέρος του ελληνισμού, εδώ κινδυνεύουμε με κατάλυση του όλου ελληνικού (και κυπριακού) κράτους, δηλαδή της βασικής προϋπόθεσης αξιοπρεπούς επιβίωσης του ελληνικού λαού.
Η σημερινή απειλή είναι συγκρίσιμη με την απειλή από τον φασιστικό ‘Αξονα το 1940-44. Εκείνη όμως ήταν σαφής. Τώρα το υποκείμενο κρύβεται, παρουσιάζει τα αποτελέσματα της δράσης του ως αποτέλεσμα προβλημάτων του θύματος, δίνει σε αυτή μορφή «φυσικού φαινομένου».
Παρά τη δραματική μορφή της γερμανικής εισβολής και κατοχής, από μια άποψη είναι χειρότερο να αυτοκαταλύεσαι δια πράξεων ελληνικών κυβερνήσεων και ψήφου κοινοβουλίων, να μετατρέπεσαι οικειοθελώς σε λαό-δούλο και κράτος-δούλο, από το να ηττάσαι στρατιωτικά. Ο Λεωνίδας, ο Παλαιολόγος, ο Μεταξάς, οι κομμουνιστές αντάρτες νίκησαν ηττώμενοι. Βέβαια, με κριτήρια κρατούσης «γεωπολιτικής των λαμογίων», Ιησούς και Σπάρτακος ήταν loosers. Αν απέφευγαν όμως τη μάχη (ή τη Σταύρωση), θα έχαναν τον πόλεμο.
Ο «’Αξονας» που σήμερα επιτίθεται στον ελληνικό λαό είναι μια «Ιερά Συμμαχία» α) του χρηματιστικού κεφαλαίου (εκπροσωπούμενου από τις «αγορές», το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την ΕΕ), β) των ανώτερων τάξεων της «Ευρω-Γερμανίας», με τη δεσπόζουσα επιρροή τους σε ΕΚΤ και ΕΕ, γ) των ΗΠΑ λόγω της δεσπόζουσας επιρροής τους στο ΔΝΤ και, εν μέρει, στην ΕΕ, δ) της ελληνικής κλεπτοκρατικής ολιγαρχίας και του πολιτικο-κρατικού προσωπικού που την υπηρετεί.
Η «Αυτοκρατορία» δεν εμφανίζεται η ίδια, ελέγχει δια των ανθρώπων της τα βασικά πολιτικά και κρατικά υποκείμενα που θα έπρεπε, θεωρητικά, να κινητοποιηθούν για την άμυνα της κοινωνίας, του κράτους, του έθνους που πλήττονται, όπως και την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση. ‘Εχει μπει μέσα στο ίδιο το «μυαλό» των θυμάτων της και τα καθοδηγεί!
Η τελευταία κυβέρνηση που είχε σχέδιο, πιθανώς ολέθριο, αλλά σχέδιο, ήταν του Σημίτη (πλήρης συμμετοχή στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, με παράλληλη βέβαια ανοχή του καθεστώτος διαφθοράς-εξάρτησης-κλεπτοκρατίας, «Ευρώπη και ξερό ψωμί»). Η μεταγενέστερη απουσία σχεδίου, σε συνδυασμό με το ηθικο-πνευματικό επίπεδο του πολιτικού προσωπικού ευνόησαν τον πλήρη στρατηγικό έλεγχο των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά από τις δυνάμεις του Χρήματος και διάφορους συνεργαζόμενους (ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία, Ισραήλ). ‘Εβαλαν την Ελλάδα να αυτοκτονήσει χρεωκοπώντας, τον Μάιο 2010, χωρίς τις προστασίες κάθε χρεωκοπούντος.
Στην Ελλάδα μιλούσαμε για ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, στην Ευρώπη μιλάμε για σοσιαλδημοκρατία και χριστιανοδημοκρατία. Διερωτάται κανείς αν, ακόμα και στη Γερμανία, αυτό που κυβερνάει δεν είναι παρά το «κόμμα» της Goldman Sahcs, μέσω του κράτους και των δήθεν κομμάτων. Μήπως έχει περισσότερο νόημα να συζητάμε για το συσχετισμό Ρότσιλντ/Ροκφέλερ, αντί για τον συσχετισμό δεξιάς/αριστεράς; Μήπως είναι κρισιμότερο να ανιχνεύουμε δικές τους στρατηγικές, πίσω από επιλογές δήθεν «εθνικών κυβερνήσεων», της Γερμανίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας κλπ.
H επιρροή του Χρήματος στην Πολιτική είναι τόσο παληά, όσο και το Χρήμα και η Πολιτική. Εδώ όμως δεν μιλάμε για αυτό. Μιλάμε για ιστορικά πρωτοφανή ανεξαρτησία, ελευθερία του Χρήματος από τα Κράτη, πρωτοφανή διείσδυση στα κέντρα κρατικών αποφάσεων και εκδοτικής εξουσίας παγκοσμίως, οργάνωση παράλληλου ιεραρχικού θεσμικού συστήματος εξουσίας (Τριμερής, ομάδα των Τριάντα, Μπίλντεμπεργκ κλπ. καθώς και σειρά μυστικότερων εταιρειών και συσσωματώσεων), θεσμοποίηση του ρόλου του χρήματος με σειρά μέτρων «απελευθέρωσης» (νομιμοποιημένος ρόλος Οίκων Αξιολόγησης, κατάργηση διαχωρισμού επενδυτικών/αποταμιευτικών τραπεζών, «ανεξαρτησία» ΕΚΤ που κερδοσκοπεί υπέρ ιδιωτικών τραπεζών εναντίον κρατών της ΕΕ, μόνιμη αντιπληθωριστική εντολή κλπ.).
Αυτός ο τόσο ισχυρός Αχιλλέας, συμμαχία «Αγορών» και αμερικανικού στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος, έχει άραγε τρωτή φτέρνα; ‘Εχει. Το πρόγραμμά του, περίπου η σταδιακή καταστροφή του νεώτερου ευρωπαϊκού πολιτισμού και μια παγκόσμια δικτατορία, του Χάους, της Βίας και της Ανισότητας, είναι τόσο ριζοσπαστικό που δεν μπορεί να το ανακοινώσει. Δεν έχει νομιμοποίηση για όσα κάνει. Βασίζεται στο ότι ουδείς θα τολμήσει να αμφισβητήσει μια τόσο ισχυρή δύναμη, να την καταγγείλει για αυτά ακριβώς που σχεδιάζει και οργανώνει, να διακινδυνεύσει τα αντίποινα. Υπάρχει ένα στοιχείο πραγματικής και φοβερής ισχύος, υπάρχει και ένα στοιχείο μπλόφας σε όλα αυτά.
Γι’ αυτό θέλει να υποτάξει πλήρως τα μνημονιακά πολιτικά υποκείμενα στην Ελλάδα, να ελέγξει, να παραπλανήσει, να καταστρέψει με κάθε μέσο τα αντιμνημονιακά, τρομοκρατεί τον πληθυσμό, οργανώνει περισπασμούς (μονομερής αντιγερμανισμός, ελληνοτουρκική ένταση ή πόλεμος, φυλετικοί πόλεμοι, άλλες προβοκάτσιες) για να μην καταφέρει ο ελληνικός λαός και η ηγεσία του να κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου