Η άθλια “πολιτική” των ηγετών του υβριδικού κρατιδίου των Σκοπίων με την επίσημη ονομασία του ως FYROM, έχει αίτια και αναζητεί αφορμές να την εκδηλώσει προς κάθε κατεύθυνση, θεωρώντας ότι κατ’αυτόν τον τρόπο πλήττει την Ελλάδα η οποία είναι στα “χειρότερά” της.
Διεκδικούν προκλητικά την αναφορά τους στην Ελληνική Ιστορία, πλαστογραφώντας την, με περίσσιο θράσος, αυτοαναιρώντας την προσπάθειά τους να “υπάρξουν”. Οι σλάβοι ήρθαν στα Βαλκάνια τον 6ο αιώνα μ.χ και ο Μέγας Αλεξανδρος έζησε τον 3ο αιώνα π.χ (356 π.χ-323 π.χ.).
Μιά διαφορά περίπου 900 χρόνων μεταξύ των. Τώρα πώς, οι σλάβοι των Σκοπίων είναι απόγονοι του Μ.Αλεξάνδρου, μόνον αυτοί και οι επιτήδειοι “φίλοι” τους το γνωρίζουν.
Εκτός και εάν θέλουν και διεκδικούν την Ελληνικότητά τους και "ντρέπονται" να το πουν ύστερα από τον άστοχο και επικίνδυνο τρόπο διεκδίκησης της "ύπαρξής" του κρατιδίου τους από τούς ηγετίσκους τους.
Εάν η χρονική συγκυρία ευνοεί την "ύπαρξή" τους και εξυπηρετεί συγκεκριμένα γεωπολιτικά συμφέροντα "σήμερα", αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αυτό θα συμβαίνει ές αεί.
Εάν κάποια ισχυρά γεωπολιτικά "συμφέροντα" επέβαλλαν την ίδρυσή τους, αυτά τα ίδια συμφέροντα είναι ικανά να επιβάλλουν την διάλυσή τους, αρκεί να μεταβληθεί μία γεωπολιτική παράμετρος και όχι απαραίτητα στην περιοχή μας.
"Τά πάντα ρεί" έλεγε ο Έλληνας φιλόσοφος Ηράκλειτος.
Μήπως η υπαρξιακή τους αναζήτηση ώς υβρίδιο-κράτος, έχει σαν στρατηγικό στόχο της, την μετατροπή αυτού του ιδιόμορφου κρατικού μορφώματος σε επαρχία του Ελληνικού κράτους ;;;
Μάλιστα ειδικά αυτήν την χρονική περίοδο, οι προαναφερόμενοι "ηγετίσκοι" της FYROM, την θεωρούν και ώς την “μεγάλη” τους ευκαιρία.
Οι "ανεγκέφαλοι" ηγέτες της FYROM, μήπως προτιμούν να γίνουν “γιουσουφάκια” στην υπηρεσία των Νεοοθωμανών, των οραματιστών της Μεγάλης Πύλης, των Νεότουρκων οπαδών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, των οραματιστών της υποδούλωσης των Βαλκανίων, παρά πολίτες ίσοι μεταξύ ίσων στην Ευρώπη;;;
Αρκούνται αυτοί οι “ηγετίσκοι” να είναι η άρχουσα τάξη στην "χώρα" τους, να τούς παραχωρηθούν "προνόμια εξουσίας", ώς νέοι κοτζαμπάσηδες σέ μιά “επαρχία” της νεοοθωμανικής Αυτοκρατορίας την οποίαν αρκετοί εξ αυτών “ονειρεύονται”.
Ο λόγος αυτού του ονειρικού οδοιπορικού είναι απλός, η εξουσία την οποίαν οι “ηγετίσκοι” της FYROM απολαμβάνουν, εντός και εκτός της χώρας τους, φαίνεται ότι “αποδίδει” στούς ίδιους, τροφοδοτεί την "φιλοδοξία" κάποιων, θρέφει ανιστόρητους σωβινισμούς, προσφέρει όμως ταυτοχρόνως “επιχειρήματα” σε κάποιους, οι οποίοι ονειρεύονται ανακατατάξεις και αλλαγές συνόρων στα Βαλκάνια, παραδείγματος χάριν, στην Τουρκική πολιτική ελίτ, τους οπαδούς του "δόγματος Κλίντον" ανά τον κόσμο και τους περί αυτών “φίλους” και "ΕΦΙΑΛΤΕΣ", Έλληνες πολιτικούς.
Ας έρθουμε όμως στα γεγονότα και την διαδρομή την οποίαν οραματίζονται οι Σκοπιανοί ηγετίσκοι και οι προσφάτως ανακηρυχθέντες “πρόθυμοι σύμμαχοί” τους. Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, κ. Αχμέτ Νταβούτογλου, δήλωσε πρόσφατα ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε 28 πρωθυπουργούς αλβανικής καταγωγής και δεκάδες άλλους υπουργούς.
Ο κ. Νταβούτογλου αναγνωρίζει επίσης, ότι ο συγγραφέας του τουρκικού εθνικού ύμνου κ. Μεχμέτ Ακίφι και ο συγγραφέας του πρώτου τουρκικού λεξικού, κ. Σαμί Φρασέρι, είναι αλβανικής καταγωγής.
Στο βιβλίο του, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών κ. Αχμέτ Νταβούτογλου, το «Στρατηγικό Βάθος», δίνει μια στρατηγική εικόνα των τουρκικών πολιτικών βλέψεων, οι οποίες ερμηνεύονται ως ο Νέο-Οθωμανισμός.
Η Τουρκία προσπαθεί να βρει ερείσματα μεταξύ των μουσουλμανικών πληθυσμών σε περιοχές όπου υπήρχε κάποτε η Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Τα παραπάνω εξέφρασε σε συνέντευξή του στην «Φωνή της Σερβίας» (Гласу Српске) ο καθηγητής της Σχολής Πολιτικών Επιστημών του Βελιγραδίου, κ. Πρέντραγκ Σίμιτς, επισημαίνοντας όλη την ιδέα της επιστροφής της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής στα Βαλκάνια.
«Οι βαλκανικές περιοχές είναι σημαντικές για την σημερινή πολιτική ελίτ της Τουρκίας, η οποία αποφασίζεται σε μεγάλο βαθμό από την "πρόσληψη" απογόνων του Τούρκων προσφύγων από τα Βαλκάνια, οι οποίοι έφυγαν από τη Βοσνία και τη Σερβία ή άλλων περιοχών των Βαλκανίων και εγκαταστάθηκαν στην Τουρκία» επισημαίνει ο κ. Σίμιτς.
Ο κ. Αχμέτ Νταβούτογλου στο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος», είναι της άποψης ότι τα Βαλκάνια ήταν το κέντρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η Τουρκία είναι ο προστάτης και φυσικός κληρονόμος της αυτοκρατορίας.
Για τη διείσδυσή της στα Βαλκάνια η Τουρκία χρησιμοποιεί την "ήπια" δύναμη, με πολιτιστικές και πολιτικές δράσεις, και όχι τόσο με οικονομικές, αλλά το κάνει με μεγάλη επιτυχία.
Τα Βαλκάνια και η ευρύτερη περιοχή τους, ανέκαθεν αποτελούσαν προνομιακό χώρο εφαρμογής της πολιτικής του “διαίρει και βασίλευε”, άλλωστε είναι ο χώρος από τον οποίο ξεκίνησαν δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι κατά το παρελθόν.
Πρόσφατα όμως, την τελευταία εικοσαετία, τα γεωπολιτικά συμφέροντα τέμνονται ή αλλιώς τείνουν να ταυτιστούν άμεσα με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα στον πλανήτη, εξ αιτίας της μείωσης των παγκοσμίων αποθεμάτων υδρογονανθράκων και το “άνοιγμα” νέων “αποθηκών-αποθεμάτων” όπως και Αγορών.
Η περιοχή με τεράστια μη αμφισβητήσιμη γεωπολιτική αξία είναι προφανώς το στενό του Βοσπόρου, και η προέκτασή του, το στενό των Δαρδανελίων, ο θαλάσσιος δίαυλος ο οποίος ενώνει τον Εύξεινο Πόντο με την Μεσόγειο Θάλασσα.
Το στενό έχει παίξει στρατηγικό ρόλο στην ιστορία για μακρό διάστημα.
Η αρχαία πόλη της Τροίας ευρισκόταν κοντά στη δυτική είσοδο του στενού και η ασιατική ακτή του ήταν το πεδίο του Τρωϊκού πολέμου. Ήταν επίσης το σημείο του Ελληνικού μύθου Ηρούς και Λεάνδρου.
Ο Περσικός στρατός του Ξέρξη και αργότερα ο μακεδονικός στρατός του Μεγάλου Αλεξάνδρου διέσχισαν τα Δαρδανέλια σε αντίθετες κατευθύνσεις για να εισβάλλουν ο μεν πρώτος στην Ελλάδα το 489 π.Χ. ο δε δεύτερος στην Περσία το 334 π.Χ. αντιστοίχως.
Τα Δαρδανέλια υπήρξαν ζωτικής σημασίας για την άμυνα της Κωνσταντινούπολης κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής περιόδου, και από το 14ο αιώνα ελέγχονται σχεδόν συνεχώς από τους Τούρκους.
Ο έλεγχος ή το ειδικό καθεστώς πρόσβασης στα στενά, έγινε ο βασικός στόχος της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Μετά την ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1828-1829, το 1833 η Ρωσία εξανάγκασε τους Τούρκους να υπογράψουν τη Συνθήκη Hunkiar Iskelesi, η οποία απαιτούσε τον αποκλεισμό των στενών σε πολεμικά πλοία δυνάμεων εκτός Ευξείνου πόντου όταν ζητούταν από τη Ρωσία. Αυτή η συνθήκη θα είχε ως αποτέλεσμα την κυριαρχία της Ρωσίας στον Εύξεινο πόντο.
Η συνθήκη ανησύχησε τις Δυτικές δυνάμεις, οι οποίες φοβήθηκαν τις συνέπειες μιας “πιθανής” Ρωσικής επέκτασης στη Μεσόγειο.
Στη Συνθήκη των Στενών του Λονδίνου του Ιουλίου 1841, η Βρετανία, η Γαλλία, η Αυστρία και η Πρωσία εξανάγκασαν τη Ρωσία να συμφωνήσει ότι μόνο Τουρκικά πολεμικά πλοία θα μπορούσαν να διασχίσουν τα Δαρδανέλια σε καιρό ειρήνης.
Η Βρετανία και η Γαλλία συνακόλουθα έστειλαν τους στόλους τους δια μέσου των στενών για να επιτεθούν στην Κριμαία κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου το 1853, αν και αυτό έγινε ως συμμαχική πράξη προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτή η συνθήκη τυπικά επιβεβαιώθηκε από τη Σύνοδο των Παρισίων το 1856, ακολουθώντας τη Ρωσική ήττα στον Κριμαϊκό πόλεμο, και παρέμεινε θεωρητικά σε ισχύ μέχρι τον 20ο αιώνα.
Τελικά οι Σύμμαχοι έκαναν μια αποτυχημένη προσπάθεια να καταλάβουν τα Δαρδανέλια κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, αποσκοπώντας στην ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η Μάχη της Καλλίπολης “έβλαψε” την καριέρα του κ. Ουίνστον Τσώρτσιλ, του First Lord of the Admiralty, ο οποίος πρόθυμα έστειλε το Βασιλικό Ναυτικό για το άνοιγμα των στενών.
Τα στενά ναρκοθετήθηκαν από τους Τούρκους, για να αποτρέψουν τα συμμαχικά πλοία από το να διεισδύσουν σε αυτά, αν και ένα Βρετανικό υποβρύχιο κατάφερε να αποφύγει τα ναρκοπέδια και να βυθίσει ένα Τουρκικό πολεμικό έξω από τον Κεράτιο κόλπο στην Κωνσταντινούπολη.
Η Μεσογειακή Εκστρατευτική Δύναμη του Σερ Ίαν Χάμιλτον απέτυχε στην προσπάθειά της να καταλάβει τη χερσόνησο της Καλλίπολης, και διατάχθηκε η αποχώρησή της τον Ιανουάριο του 1916.
Μετά τον πόλεμο, η συναφθείσα το 1920, Συνθήκη των Σεβρών αποστρατιωτικοποίησε “θεωρητικά” τα στενά και τα κατέστησε διεθνές έδαφος,
υπό τον έλεγχο της Κοινωνίας των Εθνών.
Η συγκεκριμένη συνθήκη αναθεωρήθηκε και αυτή το 1923 με τη Συνθήκη της Λωζάνης, η οποία ξανάδωσε τα στενά στην Τουρκία αλλά επέτρεψε σε όλα τα ξένα πολεμικά πλοία να διασχίζουν τα στενά ελεύθερα.
Η Τουρκία απέρριψε τους όρους αυτής της συνθήκης και στη συνέχεια στρατιωτικοποίησε την περιοχή. Η επαναφορά σε αυτό το παλαιό καθεστώς ουσιαστικά υιοθετήθηκε με τη Συνθήκη του Μοντρέ τον Ιούλιο του 1936.
Η συνθήκη, η οποία είναι σε ισχύ ακόμη και σήμερα, αντιμετωπίζει τα στενά ως διεθνή οδό, για τη ναυσιπλοΐα αλλά η Τουρκία διατηρεί το δικαίωμα να περιορίσει τη θαλάσσια κίνηση των μη-παρευξείνιων εθνών.
Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Τουρκία ήταν “ουδέτερη” σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της σύγκρουσης, τα Δαρδανέλια παρέμειναν κλειστά για τα πλοία των εμπολέμων εθνών.
Η οποιασδήποτε παράκαμψη του στενού των Δαρδανελίων αποτελεί μέγιστο “πλήγμα” στην γεωπολιτική “αξία” του.
Αυτός ο οποίος έχει τον έλεγχο του στενού των Δαραδανελίων “ανεβαίνει”, πολλές βαθμίδες στην αξιολογική κλίμακα των “συμμάχων” και εχθρών, Ανατολικών ή Δυτικών.
Ως εκ τούτου η προστασία και ο πλήρης έλεγχος του στενού των Δαρδανελίων αποτελεί Εθνικό στρατηγικό στόχο των Τούρκων και πρώτης προτεραιότητας “θέμα” στην Εθνική τους εξωτερική πολιτική, την οποίαν ακολουθούν ώς "ιερόν κανόνα" τα τελευταία εκατό χρόνια.
Ποίες είναι όμως οι προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες θα διασφαλιστεί ο έλεγχος, αλλά κυρίως η γεωπολιτική αξία του στενού των Δαρδανελίων;;;
Είναι προφανές ότι κάθε ανταγωνιστική οδός στην εγγύς περιοχή, είτε ενεργειακή, είτε φυσική οδός μεταφοράς προϊόντων ή οδός μεταφοράς υδρογονανθράκων συνδέουσα δύο λιμάνια όπως π.χ. το λιμάνι του Βουλγαρικού Μπουργκάς και του νέου λιμανιού της Ελληνικής Αλεξανδρούπολης αποτελεί θανάσιμο “κίνδυνο”.
Πολύ περισσότερο η ανάπτυξη λιμένος σε όμορη περιοχή της Κωνσταντινούπολης, είναι εν δυνάμει “επικίνδυνος” εχθρός σε ξένο έδαφος ή επί “φίλιου” και συμμαχικού εδάφους, και αποτελεί στρατηγικό στόχο της Τουρκίας η παρεμπόδιση εφαρμογής ανάλογης συμφωνίας ή γεωπολιτικής εξέλιξης στην περιοχή.
Και εδώ ξεκινά η εκατονταετής προσπάθεια της Τουρκίας να "μηδενίσει" κάθε προσπάθεια ανάπτυξης της Θράκης, διότι κάθε βαθμίδα ανάπτυξης της Θράκης η οποία θα προστίθεται θετικά στην Θράκη, θα αφαιρείται από την Κωνσταντινούπολη με συντελεστές πολλαπλάσιους της θετικής ανάπτυξης της Θράκης.
Οι Τούρκοι νωρίς διέβλεψαν αυτήν την γεωπολιτική Αχίλλειο πτέρνα της Κωνσταντινούπολης και του στενού των Δαρδανελίων και κινήθηκαν αναλόγως στοχοποιώντας την Ελληνική Θράκη και κατ` επέκταση τα εγγύς Βαλκάνια.
Ο πολιτικός και οικονομικός έλεγχος της Θράκης “θωρακίζει” και “εξασφαλίζει” την γεωπολιτική αξία της Κωνσταντινούπολης και του στενού του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων.
Οι στόχοι της Εξωτερικής πολιτικής των Τούρκων είναι πλέον εμφανείς και δια γυμνού οφθαλμού, ο “έλεγχος” της Θράκης, των Σκοπίων, και των Αλβανών, με σοβαρή επιρροή στην πολιτική ζωή της Βουλγαρίας δημιουργούν "θώρακα" στην γεωπολιτική αξία της Κωνσταντινούπολης.
Είναι πρόδηλο ότι εκτός από την προσπάθεια χειραγώγησης των θρησκευτικών μειονοτήτων και ανάπτυξης Τουρκικής συνείδησης σε Ελληνικούς πληθυσμούς στην Θράκη, οι οποίοι ουδεμία σχέση έχουν με Τουρκικά φύλλα, επεκτείνουν την προσπάθεια οικονομικής και πολιτιστικής διείσδυση τους σε υβρίδια κρατίδια όπως η FYROM και σε "τυχοδιώκτες" όπως ο Μπερίσα στην Αλβανία.
Στόχος όλων των παραπάνω είναι η υποστήριξη και η “θωράκιση” της γεωπολιτικής αξίας της Κωνσταντινούπολης και του στενού των Δαρδανελίων.
Γνωρίζει πολύ καλά η Τουρκία ότι χωρίς την μονοπωλιακή γεωπολιτική αξία του στενού των Δαρδανελίων, και με την ύπαρξη “ανταγωνιστικής οδού” στην περιοχή, όπως η ύπαρξη δύο λιμανιών (Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης) διασυνδεδεμένων μεταξύ των με “νέα οδό” (φυσικής μεταφοράς προϊόντων, οδικώς και σιδηροδρομικώς, ενεργειακής οδού-μεταφοράς υδρογονανθράκων, ναυτιλιακής εάν υιοθετηθεί η λογική των ενδοχώριων λιμένων, κτλ) και η οποία θα ενώνει τον Εύξεινο Πόντο με το Αιγαίο Πέλαγος και την Μεσόγειο Θάλασσα θα μειώσει συνολικά την γεωπολιτική της αξία ως κράτος, ως Τουρκία.
Φοβάται η Τουρκία την συνεργασία της Ελλάδος και της Βουλγαρίας με κοινό οικονομικό συμφέρον στην ανάπτυξη ανταγωνιστικής οδού στην Θράκη (Μπουργάς-Αλεξανδρούπολης) απέναντι στο στενό των Δαρδανελίων.
Οι Ρώσοι μάς έδειξαν τον δρόμο, με την ενεργειακή οδό, ιδού η Ρόδος ιδού και το άλμα, ιδού η “πρόκληση” για την Ελληνική Διπλωματία για το Ελληνικό κράτος, να αναδείξει σε συνεργασία με την Βουλγαρία τον ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΗ του στενού των Δαρδανελίων, τον ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΗ της Κωνσταντινούπολης.
Δύο λιμάνια (Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη), ένα στην Μαύρη Θάλασσα ένα στο Αιγαίο Πέλαγος , σύνδεση μεταξύ τους με την λογική των ενδοχώριων λιμένων.
Θα μπορούσε, ως δημιουργική σκέψη, εάν η ΕΕ το ενέτασσε στους σχεδιασμούς της και εξυπηρετούσε τα γεωπολιτικά συμφέροντά της, σε ότι αφορά τις παραευξήνειες χώρες, να κατασκευασθεί έως και "Διώρυγα" της Θράκης συνδέουσα τον Εύξεινο Πόντο με το Αιγαίο Πέλαγος και την Μεσόγειο Θάλασσα, με συμφωνία δύο κρατών-μελών της ΕΕ, της Ελλάδος και την Βουλγαρίας, με αντίστοιχη και ανάλογη κατανομή των ωφελημάτων αυτής της Διώρυγας, εις αντίβαρον των στενών των Δαρδανελίων.
Όμως, και η πρόταση-σκέψη για νέα εμπορική οδό μεταξύ των λιμανιών Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης με την λογική ενδοχώριων λιμανιών, και η πρόταση-σκέψη κατασκευής Διώρυγας στην Θράκη με ανάλογες σιδηροδρομικές και οδικές διασυνδέσεις με την Ευρώπη, ή της μετατροπής του ποταμού Έβρου σε "οδό" συνδέουσα τις προαναφερόμενες θάλασσες, προϋποθέτουν την ισχυρή βούληση καταρχάς των Εθνικών κυβερνήσεων των άμεσα εμπλεκομένων χωρών και κατόπιν της προσκλήσεως μεγάλων οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων.
Τοιουτοτρόπως θα κινηθεί και η διαδικασία εξεύρεσης γεωπολιτικής ισορροπίας στην περιοχή. Η ΕΕ, οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, η Κίνα, κυρίως όμως η Ρωσία εκτιμώ ότι, θα εκδηλώσουν ενδιαφέρον για την δημιουργία ανταγωνιστικής εναλλακτικής "οδού" στο στενό των Δαρδανελίων και θα συμμετάσχουν οικονομικά σε ένα αντίστοιχης κλίμακας «project».
Η πρόκληση "επανίδρυσης" του νέου Βυζαντίου στην Θράκη, στην κοιτίδα του, του Βυζαντίου της ορθοδοξίας και του πολιτισμού, τον φάρο της γνώσης και της του θεού Σοφίας, αξιοποιώντας επιτέλους τον "πλούτο" αυτού του τόπου είναι ενώπιόν μας.
Η Θράκη έχει όλα τα "προσόντα" για να αναδειχθεί σε "κέντρο" παγκόσμιου εμπορίου, ενώνει δύο θαλάσσιους δρόμους, ενώνει Ανατολή και Δύση.
«Είμαστε η δεύτερη αγορά στις εισαγωγές παγκοσμίως και θα γίνουμε πρώτη σε μερικά χρόνια. Τα επόμενα πέντε χρόνια η Κίνα θα έχει μια ετήσια αγορά εισαγωγών αξίας 1,51 τρισ. ευρώ. Ελπίζουμε περισσότερα ελληνικά προϊόντα να καταφέρουν να εισέλθουν στην κινεζική αγορά και να λάβουν μεγαλύτερο μερίδιο», δηλώνει ο πρέσβης της Κίνας στην Ελλάδα κ. Du Qiwen.
Η Κίνα αναγορεύεται σε "πρώτο" παίκτη στην παγκόσμια αγορά.
Μήπως πρέπει να το σκεφτούμε σοβαρά ;;;
Για να αλλάξει ο χάρτης της γεωπολιτικής ισορροπίας στην Ευρώπη και στην Ασία.
Πρέπει να πάψουμε να είμαστε οι γονυπετής επαίτες απάντων, το οφείλουμε στις επερχόμενες γενεές των Ελλήνων.
Η Ελληνική διπλωματία ας αναλάβει τον ιστορικό της ρόλο έναντι του ΈΘΝΟΥΣ!!!
Για αυτόν τον λόγο, κατά καιρούς, αναφέρομαι στον κατ` εφημησμό "πολιτικό" και τέως πρωθυπουργό της χώρας Γ.Α. Παπανδρέου, ως τον "πολιτικό", ο οποίος "έθαψε" την υπόθεση του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης, παίζοντας ουσιαστικά το "παιχνίδι" των Τούρκων και των "αβανταδόρων" τους, εξυπηρετώντας ξένα προς την χώρα συμφέροντα, αφαιρώντας της ένα σημαντικό γεωπολιτικό πλεονέκτημα έναντι των Τούρκων.
Όμνυμι και Ομνύω, μάρτυρα τον Θεόν επικαλούμενος.!!!
πηγή
Δημοσίευση σχολίου