Πολύς λόγος έχει γίνει όλο αυτό το καιρό για την εξής φράση: "Ακόμα πληρώνουμε τόκους,από την εποχή του Κολοκοτρώνη" Μια φράση που με λαϊκίστικη χροιά ακούγεται συχνά από το στόμα Ελλήνων πολιτικών μα και που σε ένα βαθμό έχουν δίκιο, καθώς δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τη στιγμή που η χώρα μας κατέθεσε και το τελευταίο τοκοχρεολύσιο για τη συγκεκριμένη της σύμβαση
Ανατρέχοντας όμως στην ιστορία της εποχής κοντά στο 1830 (Με την ίδρυση του ελληνικού κράτους) θα διαπιστώσουμε πως η χώρα μας για δεύτερη φορά στην Ιστορία της βρίσκεται με τη πλάτη στο τοίχο, έχοντας υπογράψει Μνημόνιο με τους δανειστές της. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.Η Ελλάδα όπως είναι γνωστό έλαβε τα πρώτα της δάνεια με όρους που μπροστά τους οι τοκογλύφοι των καζίνο θα φάνταζαν κοινωνικοί λειτουργοί, καθώς βαρύτατοι όροι με ληστρικά ωφελήματα, μεσιτείες και έξοδα εκδόσεως που έφταναν το διπλάσιο ύψος σε σχέση με τα χρήματα που είχαν συλλέξει οι φιλέλληνες όλης της Ευρώπης διαμορφώνουν ένα σκηνικό τρόμου στο οποίο ρόλο εγγυητή έπαιζαν οι συμμαχικές μας Μεγάλες Δυνάμεις...
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των αδελφών Ρικάρντο που ζήτησαν σε ένα δάνειό τους ως υποθήκη μέρος της ελληνικής επικράτειας. Με τα οικονομικά της χώρας λόγω των συνεχών πολέμων και ότι αυτό συνεπαγόταν, σε άθλια κατάσταση, έπρεπε η Ελλάδα να καταβάλει κάθε χρόνο στους δανειστές της 7.000.000 δραχμές, ποσό που ισοδυναμούσε στο 50% των κρατικών εσόδων.
Το 1843 η κυβέρνηση, έχοντας πρώτα προσπαθήσει με ένα πρόγραμμα λιτότητας να ανταπεξέλθει στις δανειακές τις υποχρεώσεις, δήλωσε στους εκπροσώπους των 3 μεγάλων δυνάμεων ότι αδυνατούσε να πληρώσει και ταυτόχρονα ζήτησε τη σύναψη ενός νέου δανείου για να μπορέσει να πληρώσει το παλιό. Γεγονός που έκανε έξαλλες τις τρεις χώρες και που έπειτα εξέδωσαν καταδικαστική απόφαση εναντίον της Ελλάδας.
Η ουσία όμως,έρχεται τώρα. Λίγο διάστημα αφού εξέδωσαν τη καταδικαστική απόφαση ζήτησαν από τη κυβέρνηση να εφαρμόσει νέα μέτρα λιτότητας που θα εξασφάλιζαν άλλα 3,5 εκ. δραχμές σε διάστημα 5 μηνών αλλά ζήτησαν/απαίτησαν επίσης, οι πρεσβευτές τους να παρευρίσκονται στις συνεδριάσεις των Υπουργικών Συμβουλίων και τέλος, να υπογραφεί ένα...Μνημόνιο..
Πιο κάτω αναφέρονται οι όροι του Μνημονίου που βοήθησαν τους δανειστές όντως να πάρουν μέρος των χρημάτων τους, όμως η χώρα να οδηγηθεί σε ύφεση και μέρος των Ελλήνων σε οικονομική εξαθλίωση. Άμεση συνέπεια των παραπάνω θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει και την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου, ελάχιστους μήνες από την υπογραφή του, η οποία έφερε το Σύνταγμα στην Ελλάδα.
Όπως ήταν και οι τίτλοι τέλους στο: "Της Ελλάδος τα παιδιά" , οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι συμπτωματική και καμία σχέση δεν έχει με τη πραγματικότητα:
- Απολύθηκε το ένα τρίτο των Δημοσίων υπαλλήλων και μειώθηκαν κατά 20% οι μισθοί όσων παρέμειναν.
- Σταμάτησε η χορήγηση συντάξεων, που τότε δεν δίνονταν στο σύνολο του πληθυσμού αλλά σε ειδικές κατηγορίες.
- Μειώθηκαν κατά 60% οι στρατιωτικές δαπάνες, μειώθηκε δραστικά ο αριθμός των ένστολων και αντί για μισθό οι στρατιωτικοί έπαιρναν χωράφια.
- Επιβλήθηκε προκαταβολή στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος και της "δεκάτης", που ήταν ο φόρος για την αγροτική παραγωγή.
- Αυξήθηκαν οι δασμοί και οι φόροι χαρτοσήμου.
- Απολύθηκαν όλοι οι μηχανικοί του Δημοσίου και σταμάτησαν όλα τα δημόσια έργα.
- Καταργήθηκαν εντελώς όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες του κράτους.
- Απολύθηκαν όλοι οι υπάλληλοι του εθνικού τυπογραφείου, όλοι οι δασονόμοι, οι δασικοί υπάλληλοι και οι μισοί καθηγητές πανεπιστημίου.
- Καταργήθηκαν όλες οι διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό.
- Νομιμοποιήθηκαν όλα τα αυθαίρετα κτίσματα και οι καταπατημένες "εθνικές γαίες" με την πληρωμή προστίμων νομιμοποίησης.
- Περαιώθηκαν συνοπτικά όλες οι εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις με την καταβολή εφάπαξ ποσού.
Βιβλιογραφία:
«Αρχείων τής Ελληνικής Παλιγγενεσίας»
«Η Υπόθεση ελληνική κρίση»
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου