του Paul Craig Roberts*
Η αμερικανική κυβέρνηση έχει καταντήσει μια καρικατούρα υποκρισίας. Προχθές, ο πρώην γερουσιαστής και νυν επικεφαλής του Πενταγώνου Leon Panetta τόνισε ότι η Αμερική στέλνει μια πανίσχυρη ναυτική δύναμη στον Περσικό Κόλπο, για να πειστούν οι Ιρανοί να συνδιαλλαγούν διπλωματικά. Ρωτώ: Αν χρειάζονται 11 αεροπλανοφόρα για να πειστούν οι Ιρανοί, πόσα θα χρειαστούν για να πειστούν οι Ρώσοι, ή οι Κινέζοι;
Πάντως, το ζήτημα είναι ότι οι Ιρανοί πράγματι προσπαθούν να κινηθούν μέσω της διπλωματίας. Η απάντηση όμως της Ουάσιγκτον είναι οι στρατιωτικές απειλές, οι αβάσιμες κατηγορίες, και το εμπάργκο. Οι κατηγορίες που εξαπολύει η Αμερική είναι οι ίδιες με αυτές του Ισραήλ, και έρχονται σε αντίθεση με τα ευρήματα τόσο των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών, όσο και της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας.
Γιατί όμως δεν ανταποκρίνεται η Αμερική με κάποιον πολιτισμένο τρόπο, ή μέσω διπλωματίας; Ποια από τις δυο χώρες συνιστά πραγματική απειλή για την παγκόσμια ειρήνη;
Στην Αμερική, το FBI κάνει επιδρομές σε σπίτια ακτιβιστών, και διώκει ποινικά όσους διαμαρτύρονται για τους διάφορους πολέμους. Το υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας επιτίθεται εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών του κινήματος Occupy Wall Street. Η Ουάσιγκτον χαλκεύει κατηγορίες εναντίον του στρατιώτη Bradley Manning, του Julian Assange, και του Tarek Mehanna, που παραβιάζουν το αμερικανικό σύνταγμα, ταυτίζοντας την ελευθερία του λόγου με την τρομοκρατία και την κατασκοπεία. Ο δήμαρχος του Σικάγο και πρώην επιτελάρχης του Λευκού Οίκου Rahm Israel Emanuel, ψηφίζει νόμο που θα απαγορεύει τις δημόσιες διαμαρτυρίες στην πόλη του.
Και άλλα πολλά....
Και εν μέσω όλων αυτών, η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών, όπως και πολλοί άλλοι υποκριτές, κατηγορούν την Ρωσία και την Κίνα ότι καταπνίγουν την διαφωνία.
Αυτή η εξώφθαλμη αμερικανική υποκρισία αγνοείται από τα ΜΜΕ, αλλά και από τους Ρεπουμπλικάνους υποψήφιους για την προεδρία. Η δε διεφθαρμένη κυβέρνηση Ομπάμα, κάνει τα στραβά μάτια, όταν τραμπούκοι αστυνομικοί ασκούν βία εναντίον των πολιτών, που πληρώνουν τους μισθούς τους.
Όμως, εκεί που η Αμερική επιδεικνύει την μεγαλύτερη υποκρισία, είναι ο τομέας των εγκλημάτων πολέμου. Οι υποκριτές των ΗΠΑ συνεχώς συλλαμβάνουν αρχηγούς αδύναμων κρατών, οι χώρες των οποίων πλήττονται από εμφύλιες συρράξεις, και τους παραπέμπουν να δικαστούν ως εγκληματίες πολέμου. Την ίδια ώρα που η Αμερική δολοφονεί αθώα γυναικόπαιδα σε έξι τουλάχιστον διαφορετικά μέτωπα, χαρακτηρίζοντας τις απώλειες αυτές ως παράπλευρες.
Στις 23/1/12, δημοσιεύτηκε ότι ο Ισπανός δικαστής Pablo Rafael Ruz Gutierrez ξεκίνησε έρευνα για τους βασανισμούς στις φυλακές του Guantanamo. Μια ημέρα πριν, οι βρετανικές αρχές ξεκίνησαν έρευνες σχετικά με τις «εκδόσεις» κρατουμένων από πλευράς της CIA, με σκοπό τα βασανιστήρια. Μπορεί η κυβέρνηση Ομπάμα να μην ενδιαφέρεται, αλλά κάποια άλλα κράτη προσπαθούν να ερευνήσουν τα εγκλήματα του Μπους, που εμπίπτουν στο διεθνές δίκαιο.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι οι Bush/Cheney/Obama έκαναν το αμερικανικό σύνταγμα κουρελόχαρτο, όπως και το διεθνές δίκαιο. Η Ουάσιγκτον όμως εφαρμόζει το ότι «η ισχύς αποτελεί δίκαιο». Και δυστυχώς, καμιά χώρα δεν μπορεί να στείλει στρατό στις ΗΠΑ για να συλλάβει και να παραπέμψει αρμοδίως τους εγκληματίες πολέμου.
Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποτελεί σκηνικό για τις δίκες μαϊμού της Ουάσιγκτον. Καμιά ξένη κυβέρνηση δεν θα πληρώσει στη Ουάσιγκτον εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια για να της παραδώσει τους Bush, Cheney, Obama, και τα τσιράκια τους, όπως έκανε η ίδια όταν αγόρασε τον Milosevic από την Σερβία, έτσι ώστε να δημιουργήσει εντυπώσεις σε σχέση με τα αμερικανικά εγκλήματα πολέμου εναντίον της χώρας του.
Καμιά κυβέρνηση δεν είναι τέλεια, αφού όλες απαρτίζονται από ανθρώπους. Ειδικά από ανθρώπους που τους ελκύει η δύναμη και το χρήμα. Στην περίπτωση όμως της Αμερικής, εδώ και αρκετά χρόνια, η κυβέρνηση βρίσκεται σε συνεχή κατήφορο. Φτάσαμε σε σημείο, που τίποτα από όσα λένε οι ηγέτες μας δεν μπορεί να γίνει πιστευτό. Ούτε σε σχέση με την ανεργία, ούτε σε σχέση με τον πληθωρισμό, ούτε με το ΑΕΠ, την ανάπτυξη, τους πολέμους, την αστυνομοκρατία, κλπ.
Εδώ και δέκα χρόνια η Αμερική βρίσκεται σε πόλεμο, την ίδια ώρα που εκατομμύρια πολίτες της χάνουν τις δουλειές και τα σπίτια τους. Ο πόλεμος και η παραπαίουσα οικονομία έχουν εκτοξεύσει στα ύψη το δημόσιο χρέος, ενώ η επικείμενη χρεοκοπία μας αποδίδεται στην κοινωνική και υγειονομική δημόσια ασφάλιση.
Και οι πόλεμοι συνεχίζονται. Στις 23/1, τα τσιράκια των ΗΠΑ, οι χώρες της ΕΕ, έπαιξαν το παιχνίδι της Αμερικής, επιβάλλοντας εμπάργκο στο πετρέλαιο του Ιράν, παρά τις εκκλήσεις της Ελλάδας, μέλους της ΕΕ, η οποία αντιμετωπίζει την καταστροφή εξαιτίας των υψηλών τιμών που θα επιφέρει στις εισαγωγές πετρελαίου της το εν λόγω εμπάργκο. Το εμπάργκο αυτό είναι μια καταστροφική πράξη. Αν το αμερικανικό ναυτικό προσπαθήσει να εμποδίσει τα δεξαμενόπλοια που μεταφέρουν το πετρέλαιο του Ιράν, θα ξεσπάσει πόλεμος. Ένα εμπάργκο μπορεί πολύ εύκολα να μετατραπεί σε ναυτικό αποκλεισμό, κάτι που σηματοδοτεί πράξη πολέμου.
Όλοι θυμόμαστε πως η κήρυξη ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από την Λιβύη μετατράπηκε πολύ σύντομα σε κανονική επίθεση της Δύσης εναντίον του καθεστώτος αλλά, και του λαού της χώρας.
Όσο πιο πολύ «άνομες» γίνονται οι δημοκρατίες της Δύσης, τόσο πέφτει από πάνω τους η μάσκα της νομιμότητας, και τόσο απομακρύνεται η επίφαση της ηθικής, μέσα από την οποία καλύπτουν τις ιμπεριαλιστικές, και ηγεμονικές τους διαθέσεις.
Με το Ιράν περικυκλωμένο, και με δυο αμερικανικούς στόλους στην περιοχή του Περσικού Κόλπου, ο πόλεμος μοιάζει πλέον αναπόφευκτος. Οι ειδικοί μας λένε πως μια αμερικανική και Νατοϊκή επίθεση εναντίον του Ιράν, θα διακόψει την ομαλή ροή του πετρελαίου, που έχει ανάγκη ο κόσμος.
Η τρέλα της Αμερικής για παγκόσμια ηγεμονία συμπαρασύρει και την ΕΕ. Δυο οντότητες που δεν διστάζουν να ρισκάρουν τις ταλαιπωρημένες οικονομίες τους, με κίνδυνο αλματώδους αύξησης του κόστους της ενέργειας, προκειμένου να πετύχουν τον σκοπό τους.
Πόλεμος λοιπόν στο εξωτερικό, και λιτότητα στο εσωτερικό, είναι η νέα συνταγή που επιβάλλεται πλέον στις «δημοκρατίες» της Δύσης!
''Foreign Policy Journal''
πηγή
Δημοσίευση σχολίου