Έχουμε άραγε σήμερα Δημοκρατία η οποία θα μπορούσε να αγγίξει έστω και λίγο τις χρυσές εποχές της Ελλάδας, για τις οποίες μπορούμε να νιώθουμε ακόμα περήφανοι σήμερα μέσα σε όλα αυτά τα προβλήματα που έχουμε; Η δική μου γνώμη είναι πως σαν Έλληνες έχουμε δημιουργήσει( έμμεσα φυσικά) ένα τερατούργημα που θυμίζει Δημοκρατία μόνο λόγω ονόματος, ενώ το χιλιοειπωμένο '' Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα'' έχει καταρριφθεί εδώ και χρόνια. Για εμένα αυτό το ''τέρατούργημα'' στηρίζετε σε 3 άξονες τους οποίους θα προσπαθήσω να αναλύσω παρακάτω και συγχωρήστε με αν κάνω κάποια λάθη, άλλωστε οι μόνοι που δεν κάνουνε λάθη είναι ο Παπανδρέου και ο Πάπας(για τον 1ο είμαι σίγουρος για τον 2ο πάλι παίζεται).
Οικογενειοκρατία:
Από τότε όμως δημιουργήθηκε ένα είδος κοινοβουλευτικής βασιλείας, με πιο τρανά παραδείγματα τους Παπανδρέου και Καραμανλή, δύο οικογένειες οι οποίες εναλλάσσονται κάθε τόσο στην πρωθυπουργία της χώρας, αλλά ας προσθέσουμε σε αυτούς και τον διορισμένο Παπαδήμο που ήτανε το δεξί χέρι του Σημιτή. Συμπέρασμα; Η εξουσία στην Ελλάδα είναι ένα μπαλάκι του πίνγκ-πόνγκ χτυπάει στο ίδιο τραπέζι αλλά κάθε λίγο αλλάζει πλευρά, από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα δύο ονόματα είναι στο πολιτικό προσκήνιο.
Και δεν είναι μόνο το θέμα της πρωθυπουργίας, αλλά γενικά το βουλευτικό αξίωμα έχει γίνει κληρονομικό αξίωμα, το μεγαλύτερο ποσοστό των βουλευτών σήμερα είναι απόγονοι και ''κουμπάροι'' προηγούμενων βουλευτών.
Ωραία τα λες θα μου πείτε αλλά γιατί δεν μπαίνουν ''νέα'' πρόσωπα στην πολιτική; Υπάρχουν Έλληνες με αξίες και ιδανικά που νιώθουν τον απλό λαό και θα μπορούσαν να τον εκπροσωπήσουν με μεγάλη επιτυχία αλλά δεν φτάνει μόνο το όραμα σήμερα, χρειάζεται χρήμα, αυλοκόλακες, δημοσιογράφοι παπαγαλάκια οι οποίοι θα τον προωθήσουν, γνωριμίες με εκδότες κ.α.
Ας μιλήσουμε με παραδείγματα όμως, ο Παγκάλος ας πούμε είναι ένα από τα πιο μισητά πρόσωπα στην ελληνική βουλή, πιστεύετε πως υπάρχει περίπτωση να μην βγει βουλευτής στις επόμενες εκλογές; Ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει στρατιά μόνιμων ψηφοφόρων που είτε τους έχει ''βολέψει'' κάπου,είτε λόγω ηλιθιότητας τον ψηφίζουν επειδή είναι ''παράδοση'' της οικογένειας τους και δυστυχώς αυτοί οι ''παραδοσιακοί'' είναι κάτι γριές που κλαίνε σε απευθείας σύνδεση στον Αυτιά αλλά μόλις ανοίξουν οι κάλπες τρέχουν πρώτες να ψηφίσουν αυτόν που βρίζανε.
Ατιμωρησία:
Η Ελλάδα είναι ο παράδεισος της ατιμωρησίας.
Το κάθε λαμόγιο άμα έχει τα κονέ μπορεί να μπει ξεβράκωτος στην βουλή και να βγει πάμπλουτος χωρίς να κάνει τίποτα, είμαστε η χώρα που μπορεί να σε κλείσουν μέσα γιατί χρωστάς 100ευρώ στο δημόσιο ενώ ο Γαβαλάς και ο κάθε Γαβαλάς μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερος, είμαστε η χώρα όπου ο Κουλούρης μπορεί να τραυματίζει εσκεμμένα αστυνομικό και να μας το παίζει και θύμα.
Η ελληνική πολιτική σκηνή δυστυχώς είναι μια μαφία που εφαρμόζει το ιταλικό ''ομερτά'', και σαν να μην φτάνει αυτό έχουνε το θράσος και το λένε και δημόσια! Όπως είπε και εχθές ο Λοβέρδος αν θίξει κανείς τον Παπανδρέου θα γίνει μεγάλο μακελειό, είναι σαν να σου λέει άμα δικαστεί ο Παπανδρέου θα βγούνε στην φόρα τρομερά πράγματα για πολλούς.
Αλλά αυτοί ψηφίζουν τις ασυλίες τους αυτοί τις απολαμβάνουν κιόλας,αλλά ότι είναι νόμιμο δεν σημαίνει πως είναι και ηθικό.
Ανύπαρκτη συμμετοχή του λαού στις σημαντικές αποφάσεις:
Σίγουρα δεν μπορούμε να παίρνουμε συλλογικές αποφάσεις όπως στην αρχαία Αθήνα καθώς μιλάμε για άλλο πλήθος κόσμου.
Όμως κάλλιστα θα μπορούσανε να γίνουν δημοψηφίσματα για θέματα όπως η ένταξη μας στο μνημόνιο ή αν θέλουμε κυβέρνηση εθνικής ''συνενοχής'' ή εκλογές.
Αλλά πιπιλάνε την καραμέλα τους πως ο λαός εκλέγει τους ''αντιπροσώπους'' του που του λένε πως λεφτά υπάρχουν και με την μείωση μισθών δεν θα υπάρξει ανάπτυξη και άλλα παραμύθια της χαλιμάς.
Ένα μέτρο που θα μπορούσε να δημιουργηθεί θα ήτανε αυτό της ανακλητότητας, δηλαδή από την στιγμή που δεν τηρείς τις προεκλογικές δεσμεύσεις σου οι πολίτες μπορούν να σε καθαιρέσουν προλαβαίνοντας τα χειρότερα. Αυτό το μέτρο είναι κολόνα της πραγματικής Δημοκρατίας αλλά δυστυχώς κάποιοι μας θέλουν άβουλα ζώα και εμείς δυστυχώς τους ακολουθού(σα;)με.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου