Το καθεστώς του Qadhafi έχει αποφασίσει την στρατιωτική καταστολή της εξέγερσης και αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα μια συνέχεια της σύρραξης, κάτι που έγινε σαφές από την πρώτη στιγμή με τους αντιστασιαστές να αρνούνται να κάνουν πίσω ιδιαίτερα μετά το θάνατο τόσων αμάχων. Το πιθανότερο είναι ο Qadhafi να επανακτήσει τον έλεγχο ορισμένων περιοχών και στη συνέχεια να προβεί σε αντίποινα εις βάρος των αντικαθεστωτικών.
Ωστόσο, ο στρατός έχει δείξει σημάδια στασιασμού, με στρατιωτικούς διοικητές να αρνούνται να εκτελέσουν διαταγές και να παραιτούνται για να μην στραφούν εναντίον συμπατριωτών τους. Το ευάλωτο του καθεστώτος, ο αυξημένος κίνδυνος απώλειας ζωών και μια ενδεχόμενη επανάκτηση της εξουσίας από τον Qadhafi, δημιουργεί μια πρόκληση και μια ευκαιρία για επέμβαση από πλευράς των Συμμάχων.
Η επέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ μπορεί να πάρει πολλές μορφές, αλλά η άποψη που επικρατεί είναι ότι όσο πιο ευρεία επέμβαση γίνει, τόσο πιο αποτελεσματική θα καταστεί. Παρόλο που το καθεστώς έχει χρησιμοποιήσει αεροπορικές δυνάμεις ως ένα σημείο, είναι οι επίγειες δυνάμεις που θα καθορίσουν την έκβαση και τις απώλειες.
Η εγκατάσταση μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεως θα έχει περιορισμένα αποτελέσματα αλλά σίγουρα θα στερήσει την δυνατότητα στα αεροπορικά μέσα του καθεστώτος να πλήξουν τον πληθυσμό, ειδικά στην ανατολική Λιβύη που ελέγχεται πλέον από αντικαθεστωτικούς. Οι συμμαχικές δυνάμεις θα βρεθούν αντιμέτωπες με Mirage F-1, MiG 21/23, Sukhoi SU-22, Soko J-21 και επιθετικά ελικόπτερα Mi-24 Hind, o αριθμός των οποίων θεωρούνται επιχειρησιακά παραμένει άγνωστος. Η Λιβύη διάθεται αντιαεροπορικά συστήματα SA-2, SA-3 και SA-6 για τα οποία θα αναληφθούν επιχειρήσεις καταστολή της εχθρικής αεράμυνας. Αερομεταφερόμενα συστήματα εναέριας προειδοποίσεις και ελέγχου (AWACS), αεροσκάφη εναέριου ανεφοδιασμού και ομάδες έρευνας και διάσωσης μάχης απαιτούνται για τη διαρκή επιτήρηση του λιβυκού εναέριου χώρου με τις βάσεις στη Σικελία και στη Σούδα να παρέχουν υποστήριξη στις δυτικές και ανατολικές περιοχές της χώρας, αντίστοιχα.
Η εγκατάσταση μιας ζώνης απαγόρευσης οδικής διέλευσης θα αναστείλει την δυνατότητα του καθεστώτος να αναπτύξει τις επίγειες δυνάμεις του. Η προοπτική της μάχης μεταξύ ΗΠΑ –ΝΑΤΟ και Λιβυκών στρατευμάτων ενέχει πάντα τον κίνδυνο των απωλειών ενώ η εγκατάσταση μιας ζώνης απαγόρευσης οδικής διέλευσης φέρει το ρίσκο φίλιων απωλειών καθώς θα υπάρχει δυσκολία να αναγνωριστεί ο σύμμαχος από τον εχθρό και ο άμαχος πληθυσμός. Επιπλέον, θα μπορούσε να κλιμακωθεί πέρα από τους αρχικούς στόχους με αποτέλεσμα να παραστεί η ανάγκη είτε επέκτασης της αποστολής είτε το καθεστώς να προσπαθήσει να εκδιώξει τις επεμβαίνουσες δυνάμεις. Παράλληλα, θα κατηγορηθούν τόσο οι ΗΠΑ όσο και όποιο ευρωπαϊκό κράτος συμμετάσχει, για αποικιακή πολιτική και αυτό θα ενισχύσει την αντιδυτική έξαρση στην περιοχή και ευρύτερα. Θα υπάρχει κίνδυνος να στραφεί το καθεστώς εναντίον ξένων υπηκόων και τέλος, να αναγκαστούν οι συμμαχικές δυνάμεις να αναλάβουν τον ρόλο του μεσολαβητή σε μια κατάσταση με αμφίβολη κατάληξη. Από την άλλη μια επέμβαση, θα σώσει τη ζωή πολλών πολιτών που βρίσκονται αυτή τη στιγμή μεταξύ διασταυρωμένων πυρών. Τέλος, είναι βέβαιο ότι όταν ένας ανοργάνωτος και ελαφρά εξοπλισμένος όχλος συγκρούεται με μισθοφορικά στρατεύματα, η κατάληξη είναι η αιματοχυσία και είναι κάτι το οποίο μια τέτοια επέμβαση θα μπορούσε να αποτρέψει. Σημειώνεται πως στην έκθεση επισημαίνεται η ανάγκη ανάπτυξης αεροσκαφών επίγειας αναγνώρισης (Joint Surveillance and Target Attack Radar System/JSTARS).
Τέλος, η εγκατάσταση μιας ζώνης ναυτικής απαγόρευσης θα κατέστειλε την τροφοδότηση του καθεστώτος με μισθοφορικά στρατεύματα, καθώς έχει αναφερθεί ότι τα λιμάνια χρησιμοποιούνται για την εισδοχή μισθοφόρων από άλλες χώρες. Για την επιβολή ναυτικής απαγόρευσης απαιτούνται αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας και εμπλοκή του NATO Allied Joint Force Command στη Νάπολη.
Δημοσίευση σχολίου