Ριζικές αλλαγές και ανακατατάξεις στον εσωτερικό πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων θα επιφέρει αναπότρεπτα η απόφαση του πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, να οδηγήσει την Ελλάδα υπό τον ζυγό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Εν πρώτοις, συσπειρώνει γύρω από την κυβέρνηση υπερασπιστές της προσφυγής στο ΔΝΤ που δεν είμαστε βέβαιοι αν προκαλούν ενθουσιασμό στον πρωθυπουργό - την Ντόρα Μπακογιάννη, τον Γιώργο Καρατζαφέρη και το ΛΑΟΣ του, και βεβαίως τον ΣΕΒ, ο οποίος μάλιστα διά του προέδρου του πιέζει την κυβέρνηση να υπαγάγει τη χώρα αμέσως στο ΔΝΤ, χωρίς καμία καθυστέρηση. Αντιθέτως, ο Γ. Παπανδρέου έδωσε χρυσή ευκαιρία με το ΔΝΤ στον πρόεδρο της ΝΔ, Αντώνη Σαμαρά, να αποστασιοποιηθεί πλήρως από την κυβέρνηση, και μάλιστα από καθαρά φιλολαϊκή σκοπιά υπεράσπισης των μισθών και των συντάξεων των Ελλήνων.
Ο Αντ. Σαμαράς δεν έχασε φυσικά την ευκαιρία που του προσέφερε ο πρωθυπουργός. Καταγγέλλει απερίφραστα το ΔΝΤ και οδηγεί έτσι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης της Δεξιάς, παρά τον συντηρητικό χαρακτήρα του, στον ρόλο του κατεξοχήν υπερασπιστή των εργασιακών δικαιωμάτων και των κοινωνικών κατακτήσεων, των μισθών και των συντάξεων του ελληνικού λαού που κινδυνεύουν από την κυβέρνηση του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, που πετάει τους Ελληνες βορά στο ΔΝΤ!
Το χειρότερο για την κυβέρνηση είναι ότι δεν πρόκειται για προπαγανδιστικό εφεύρημα της Δεξιάς, αλλά για αντανάκλαση της πολιτικής πραγματικότητας που διαμορφώνει η πολιτική του Γ. Παπανδρέου. Η στρατηγική επιλογή του υπέρ του ΔΝΤ θα αποδειχθεί ότι συνιστά βαρύτατο σφάλμα στρατηγικού χαρακτήρα και για τον ίδιο και για το ΠΑΣΟΚ, αν και αυτή η πτυχή του θέματος ελάχιστη σημασία έχει σήμερα. Σε τακτικό επίπεδο, πάντως, διευκολύνει σίγουρα τον Αντ. Σαμαρά να απαλλαγεί από το πολιτικό φορτίο των ευθυνών της κυβέρνησης Καραμανλή για την οικονομική κατάσταση της χώρας.
Ο ελληνικός λαός, μόλις προ εξαμήνου, τιμώρησε με την ψήφο του τον Καραμανλή και τη ΝΔ διώχνοντάς τους «κλωτσηδόν» από την εξουσία. Ξεκαθάρισε έτσι τους λογαριασμούς του με αυτούς. Το νέο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο ελληνικός λαός είναι ότι ο Γ. Παπανδρέου, τον οποίον εξέλεξε πανηγυρικά πειθόμενος ότι θα φέρει τις καλύτερες μέρες που υποσχόταν, αποφάσισε να παραδώσει τη χώρα στους δυνάστες του ΔΝΤ και της ΕΕ, πράγμα που βεβαίως ούτε κατά διάνοια δεν είχε υπαινιχθεί καν προεκλογικά.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, οφείλουμε να διαπιστώσουμε ότι στο κυρίαρχο σήμερα ζήτημα που σκεπάζει όλα τα άλλα, τον φόβο και την αγωνία του ελληνικού λαού για τα δεινά που τον απειλούν υπό το καθεστώς υποτέλειας στο ΔΝΤ και την ΕΕ, ο Αντ. Σαμαράς και η υπ’ αυτόν ΝΔ δηλώνουν ότι συμμερίζονται τις ανησυχίες των πολιτών και τάσσονται φραστικά αναφανδόν κατά του ΔΝΤ. Αντιθέτως, ο Γ. Παπανδρέου και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τάσσονται με τις πράξεις τους στο εχθρικό προς τον λαό στρατόπεδο, εκείνο του ΔΝΤ και της ΕΕ.
Ο πρωθυπουργός προφανώς δεν θεωρεί ότι το γεγονός πως έφερε τον εαυτό του και το ΠΑΣΟΚ σε αυτή την πολιτική θέση έναντι της ΝΔ συνιστά ολέθριο πολιτικό σφάλμα. Δεν φοβάται προφανώς ότι σταδιακά, όσο θα επιδεινώνεται ραγδαία η κατάσταση των Ελλήνων υπό τον ζυγό κατοχής του ΔΝΤ, η λαϊκή δυσφορία θα αρχίσει να αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις.
Το στοίχημα για τον Γ. Παπανδρέου είναι αν θα επιβιώσει πολιτικά ο ίδιος προσωπικά από τη λαίλαπα του καθεστώτος του ΔΝΤ. Κανένας ηγέτης που υπήγαγε τη χώρα του στο ΔΝΤ δεν επιβίωσε ποτέ. Αν το πετύχει ο Γ. Παπανδρέου, θα έχει βγει προσωπικά κερδισμένος από την απόφασή του, ανεξάρτητα από τα όσα δεινά θα έχει υποστεί εξαιτίας αυτής ο ελληνικός λαός.
Απάντηση ούτως ή άλλως στο ερώτημα αυτό -και μάλιστα αδιαμφισβήτητη- δεν μπορεί να δώσει κανένας άλλος παρά μόνο η ζωή.
Οριστική η ρήξη με την Αριστερά
Εξέλιπε πλέον κάθε δυνατότητα οποιασδήποτε σύγκλισης του ΠΑΣΟΚ με την Αριστερά σε οποιοδήποτε θέμα, μετά την απόφαση του Γ. Παπανδρέου να οδηγήσει τη χώρα σε καθεστώς υποτέλειας προς το ΔΝΤ. Η κατακλυσμιαία πλημμυρίδα αντεργατικών μέτρων και ο στραγγαλισμός όλων των εργασιακών δικαιωμάτων που συνεπάγεται αυτή η πολιτική επιλογή του πρωθυπουργού δεν αφήνουν κανένα περιθώριο συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ στις ηγεσίες των κομμάτων της Αριστεράς.
Καμία αριστερή ηγεσία δεν θα μπορούσε να επιβιώσει της οργής των μελών και των ψηφοφόρων αν επιχειρούσε συνεργασία με την κυβέρνηση στη βάση αυτής της πολιτικής.
Έθνος
Δημοσίευση σχολίου