ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ
Πριν από χρόνια επισκέφθηκα στο πλαίσιο της ιστορικής έρευνας έναν πολιτικό που είχε περάσει από μια πολύ σημαντική θέση. Τον επισκέφθηκα στο προσωπικό του γραφείο, που ήταν μέσα στο σπίτι του. Καθώς μιλούσαμε μου έκαναν εντύπωση το σκηνικό, τα έπιπλα, τα πράγματα, ακόμη και η τηλεφωνική συσκευή επάνω στο γραφείο του.Σε σημείο που ελάχιστα πρόσεχα τι ακριβώς έλεγε. Φεύγοντας δεν άντεξα και ρώτησα έναν φίλο του αν «του θύμιζε κάτι το γραφείο». Μου αποκάλυψε, λοιπόν, ότι πριν φύγει από τη θέση του και βγει στη σύνταξη, σχεδίασε ένα ολόκληρο δωμάτιο, το γραφείο, τη βιβλιοθήκη, όλα, για να είναι ακριβώς ίδια με το γραφείο που άφησε αναγκαστικά πίσω του.
Στην αρχή σοκαρίστηκα, μετά σκέφθηκα πόσο δύσκολη δουλειά είναι αυτή την πολιτικών ή, βεβαίως, και των ηθοποιών ή και των μεγάλων τραγουδιστών, οι οποίοι κάποια στιγμή πρέπει να κατέβουν από τη σκηνή και να αποδεχθούν ότι δεν είναι πια πρωταγωνιστές.
Το επάγγελμα έχει γίνει πολύ πιο δύσκολο φυσικά στις μέρες μας γιατί η κοινωνία αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς, αφήνει ή και ξεβράζει πολιτικούς και γενικά πρόσωπα με ρόλο στον δημόσιο διάλογο με τρομακτική ταχύτητα. Η σιγουριά ενός στατικού μιντιακού περιβάλλοντος δεν υπάρχει πια.
Η κοινωνία αλλάζει σελίδα χωρίς κανείς να πάρει χαμπάρι και η γοητεία στην κλασική τηλεόραση απομυθοποιείται στο TikTok. Το καμίνι της πολιτικής ανεβάζει ακόμη υψηλότερες θερμοκρασίες και δεν ενδείκνυται παρά μόνον για λίγους. «Προσοχή, η τοξικότητα σκοτώνει», θα έπρεπε να αναγράφεται στη δήλωση όποιου θέλει να είναι υποψήφιος για μία θέση.
Οι πρώην τα ξέρουν βεβαίως όλα αυτά, αποκλείεται να έχουν άγνοια κινδύνου. Υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να ξαναδοκιμάσουν την τύχη τους, όσοι έχουν λογαριασμούς από το χθες να ξεκαθαρίσουν και μερικοί που διατρέχουν τον κίνδυνο να μοιάζουν με ξεχασμένους «προφήτες» στο βουνό καθώς είναι ελάχιστοι οι πιστοί που τους περιμένουν. Θέλουμε την άποψή τους, την εμπειρία τους, τη σοφία τους.
Την έχουμε ανάγκη γιατί κυβέρνησαν, έλαβαν αποφάσεις, βρέθηκαν αντιμέτωποι με δύσκολα διλήμματα. Χωρίς μερικές από τις φωνές τους ο δημόσιος διάλογος θα έμοιαζε απελπιστικά φτωχός. Θέλουμε όμως και κάτι ακόμη. Αυτοκριτική και ειλικρινή συμπεράσματα για το τι πρέπει να αλλάξει στον τόπο! Χωρίς αυτά η αγωνία τους μοιάζει με την αγωνία του πολιτικού της αρχής αυτού του άρθρου, η αγωνία να καθίσουν απλώς ξανά στην ίδια καρέκλα.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου