Μιχαήλ Βασιλείου
Η επικοινωνία επιχειρείται να σκεπάσει την πραγματικότητα. Αυτή όμως είναι στρατηγική “με κοντά ποδάρια”. Και ως γνωστόν, η πραγματικότητα, όταν δεν τυγχάνει το δέοντος σεβασμού, εκδικείται…
Δεν χρειάζεται κανείς να έχει δίπλωμα πολιτικών επιστημών ή κοινωνιολογίας για να αντιληφθεί ότι στη βάση της κοινωνίας υπάρχουν σοβαρές διεργασίες. Δεν έχουν καμία σχέση με το κομματικό παιχνίδι. θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι είναι πάνω και πέρα από αυτό. Απλοί πολίτες, των αστικών κέντρων και της υπαίθρου, αισθάνονται να αναπτύσσεται ένας ισχυρός ψυχολογικός δεσμός μεταξύ τους σε μια χρονική συγκυρία την οποία και οι δυο πλευρές βιώνουν ως σκληρή. Αυτό του κινητοποιεί αυθόρμητα και είναι βέβαιο ότι θα φέρει εξελίξεις.
Εκπλήξεις θα φέρει, κυρίως για όσους θεωρούν ότι με τον έλεγχο της ενημέρωσης και την ωραιοποίηση της εικόνας που εκπέμπεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που εξειδικεύονται στη “δημοσιογραφία των άτυπων ενημερώσεων” από κάθε λογής γραφεία Τύπου και τις υπηρεσίες επικοινωνίας. Το ένα επίπεδο “βομβαρδισμού” είναι κεντρικό κυβερνητικό, προσπαθώντας να εξωραΐσει τη γενική εικόνα της κατάστασης και το άλλο ειδικό, τροφοδοτούμενο από το προσωπικό, ιδιοτελές παιχνίδι προβεβλημένων πολιτικών, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το πολιτικό τους μέλλον.
Μια εξέλιξη των τελευταίων ημερών, υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να έχει κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για τους κυβερνώντες, αποσπώντας τους από την επιχείρηση επιμελούς καλλιέργειας εντυπώσεων, με επίκεντρο τις πολλαπλές δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, οι οποίες όλο και κάτι νέο “μετράνε”. Στο προσκήνιο πλέον βρίσκεται η επιχείρηση καταγραφής της επιρροής νέων πολιτικών σχηματισμών που φέρονται επί θύραις. Του Αλέξη Τσίπρα, του Αντώνη Σαμαρά και της Μαρίας Καρυστιανού.
Προς το παρόν, πιο κοντά δείχνει να βρίσκεται η ανακοίνωση της ίδρυσης κόμματος από τον πρώην πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Τη δημοσίευση του βιβλίου του και τη συγκέντρωση ομιλία που πραγματοποίησε, ακολούθησε “επικοινωνιακή καταιγίδα” με σκοπό το έγκαιρο επικοινωνιακό “κούρεμα”. Πολιτικά είναι απολύτως κατανοητό. Τα ίδια και χειρότερα θα συμβούν όταν / εάν κάνει το δικό του βήμα και ο Αντώνης Σαμαράς. Εάν μας προκύψει και “κόμμα Καρυστιανού”, η επικοινωνιακή εικόνα θα γίνει κυριολεκτικά ένα κουβάρι, ενώ η πολιτική εξίσωση θα απαιτήσει πολύ δυνατούς λύτες.
Επειδή όμως η εμπειρία διδάσκει το να μην παίρνουμε ποτέ τα μάτια μας από τα θεμελιώδη δεδομένα ενός προβλήματος, κι επειδή δεν σκοπεύουμε να παραστήσουμε κάποιον… “πολιτικό Νοστράδαμο”, θα επιστρέψουμε σε αυτό τον άτυπο ψυχολογικό δεσμό που αναπτύσσεται ανάμεσα σε ετερόκλητες ομάδες πολιτών στη βάση της κοινωνίας.
Η δική μας διαίσθηση, με όση εμπειρία μπορεί να αξιοποιεί, μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως πρόκειται για εξέλιξη με δυναμική αλλαγής των όρων του παιγνίου, με δυναμική καθορισμού του αποτελέσματος στις κάλπες. Όποτε κι αν διεξαχθούν εθνικές εκλογές. Η εξέταση δε του φαινομένου, δεν πρόκειται να εισέλθει στην ουσία των αιτημάτων και επιδιώξεων της κάθε κοινωνικής ομάδας, αλλά αποκλειστικά με τη δυναμική που αναπτύσσεται.
Πρωτοφανείς άτυπες συμμαχίες
Το τελευταίο διάστημα λοιπόν, αγρότες βρέθηκαν στο πλευρό των διαμαρτυρόμενων “ενστόλων” (σ.σ. ο ατυχής χαρακτηρισμός που χρησιμοποιείται κατά κόρον) για το εκτρωματικό νομοσχέδιο που προωθεί προς ψήφιση ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, με απόλυτη συνυπαιτιότητα του συνόλου της κυβέρνησης. Οι “ένστολοι” σχεδιάζουν κι αυτοί να ανταποδώσουν την υποστήριξη. Ταξιτζήδες πηγαίνουν οργανωμένα για να συμπαρασταθούν σε μπλόκα αγροτών. Φορτηγατζήδες που θεωρητικά πλήττονται από τα μπλόκα χειρότερα από όλους, επίσης συμπαραστέκονται. Και πάει λέγοντας…
Αν τους ρωτήσεις, μπορεί να μην έχει ιδέα ο ένας για τα αιτήματα του άλλου. Επειδή όμως, όπως καταλαβαίνει καλύτερα από όλους ο πολιτικός κόσμος, η επικοινωνία μετράει, το κοινό σημείο στη ρητορική όλων, κυρίως όμως στις προσωπικές συζητήσεις, είναι κομβικές λέξεις που έχουν εισβάλλει βίαια, όχι χωρίς λόγο, στην καθημερινότητά μας. Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, κι ο τελευταίος πολίτης αστειεύεται, χρησιμοποιώντας το “Φραπές“, το “Χασάπης” και το “Φεράρι“. Μοιάζει σαν τη συνέχεια του “Οξυγόνου” με την υπόθεση των Τεμπών.
Όμως, αποτυπώνουν μια εδραιωμένη πεποίθηση πλέον στη βάση της κοινωνίας, που μοιάζει πολύ πιο “μπετοναρισμένη” από την πειθώ που έχουν τα διακινούμενα αφηγήματα περί ανάγκης για πολιτική σταθερότητα, περί Ελλάδας που προοδεύει, περί… δεξιού χεριού των Αμερικανών στην περιοχή, περί διεθνούς εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του πρωθυπουργού και πάει λέγοντας. Και είναι άσχετο με το αν κάποιο απ΄αυτά, ή και όλα, ισχύουν ή όχι!
Εάν σε αυτό προστεθεί η δεδομένη προσεχώς… συνεισφορά από την τυχαιότητα, διότι όπως πάντα, όλο και κάτι θα συμβεί που θα το χρεωθεί η κυβέρνηση, αφού ιστορικά αποδεικνύεται ότι την πληρώνει αυτός που έχει την εξουσία, έστω αντανακλαστικά, η εικόνα δεν μοιάζει και τόσο αισιόδοξη όσο προσπαθούν να μας πείσουν. Κι αυτό πριν εμφανιστούν κόμματα και μετρηθούν αξιόπιστα.
Επειδή τις συνέπειες τις υφιστάμεθα όλοι, δεν ισχύει το “από πίτα που δεν τρως”. Οι ζυμώσεις αυτές στη βάση της κοινωνίας, κάπου θα μας οδηγήσουν. Αυτές οι παρατηρήσεις δεν γίνονται παίρνοντας θέση υπέρ της μιας ή της άλλης κοινωνικής ομάδας. Αντιμετωπίζονται απλά ως κοινωνικό φαινόμενο, οι συνέπειες του οποίου δεν σφυγμομετρούνται…
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου