Θα περίμενε κανείς πολλά περισσότερα από τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή. Και καλώς ή κακώς, τον τόνο τον δίνει η κυβέρνηση. Τουλάχιστον όταν ο πρωθυπουργός είναι ο πρώτος που θα χρησιμοποιούσε υψηλούς τόνους στη διαμάχη του με την αντιπολίτευση. Είδαμε άλλο ένα επεισόδιο του γνωστού σίριαλ «εσείς οι κακοί κι εμείς οι καλοί».
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρωθυπουργός επιλέγει συνειδητά την όξυνση από την πρωτολογία του, χωρίς να περιοριστεί σε μια απλή περιγραφή της κυβερνητικής πολιτικής, ισχυριζόμενος φυσικά ότι είναι γενικώς πετυχημένη και εθνικά επωφελής. Υποκύπτοντας στην επικοινωνιακή σκοπιμότητα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης προτίμησε να χρησιμοποιήσει εξ αρχής σκληρά λόγια στο πλαίσιο που προδιέγραψε η εισαγωγική παράγραφος. Προφανώς, με στόχο να θέσει εξ αρχής την αντιπολίτευση σε θέση άμυνας.
Ο πρωθυπουργός διεκδίκησε για λογαριασμό της κυβέρνησης τη ρεαλιστική προσέγγιση της κατάστασης, κατηγορώντας την αντιπολίτευση για ανέξοδες πολιτικά υποκινούμενες κορώνες. Τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης μάλιστα, ομοθυμαδόν (σ.σ. αυτό παραπέμπει σε κοινή πηγή πληροφόρησης), υποστήριξε ότι «ο πρωθυπουργός μίλησε με στοιχεία», αναφέροντας προς επίρρωση τα εξοπλιστικά προγράμματα που υλοποιούνται ή θα υλοποιηθούν!
Ενδεικτικό της πενίας της συζήτησης βέβαια, καθότι δεν βρέθηκε κάποιο κόμμα της αντιπολίτευσης και οι αρκετοί εν αποστρατεία αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων που βρίσκονται στις τάξεις τους γνωρίζοντας τα θέματα, για να αντιτάξει έναν ψύχραιμο και ουσιαστικό αντίλογο.
Μερικά μικρά παραδείγματα: Έκανε λόγο ο πρωθυπουργός για τα «24 Rafale ήδη σε πτήση, 42 F-16 αναβαθμισμένα, με στόχο να φτάσουμε τα 83, αναμονή για τα πρώτα F-35 από το 2028». Βρέθηκε κανείς από την αντιπολίτευση να του θυμίσει π.χ. ότι κάθε προηγμένο μαχητικό απαιτεί περί τα 5 εκατ. ευρώ ετησίως έξοδα υποστήριξης; Για να πετάει δηλαδή!
Να του θυμίσει ότι με την εγκεκριμένη δομή δυνάμεων για 200 μαχητικά αεροσκάφη πρώτης γραμμής, καθώς 70-75% διαθεσιμότητα είναι με βάση τα ΝΑΤΟϊκά στάνταρ ο βέλτιστος στόχος, συνεπάγεται μια δαπάνη 1 δισ. ευρώ ετησίως μόνο για την υποστήριξη του στόλου μαχητικών; Επιτέλους, τόσο δύσκολο είναι να αντιληφθεί το πολιτικό σύστημα ότι οι αγορές πλατφορμών – οπλικών συστημάτων, από μόνες τους δεν σημαίνουν απολύτως τίποτε; Η άμυνα είναι πολύ ακριβό «σπορ»…
Έκανε λόγο για πολεμικά πλοία και της «Ασπίδα του Αχιλλέα». Παρόμοιο επιχείρημα, με βάση δηλαδή την πανάκριβη συντήρηση των συστημάτων για να είναι επιχειρησιακά ισχύει και γι’ αυτά. Έθεσε μήπως κανείς το θέμα της με αστεία επιχειρήματα προσπάθειας συγκάλυψης του επιπλέον κόστους της 4ης φρεγάτας FDI-HN από τον υπ. Εθνικής Άμυνας, λόγω ολιγωρίας στο ζήτημα της άσκησης του δικαιώματος προαίρεσης (option) που περιλαμβανόταν στην κύρια σύμβαση;
Ερωτημάτων συνέχεια…
>Έκανε λόγο κανείς για την ευκαιρία που απώλεσε η χώρα για ταχύτερο επανεξοπλισμό του Ναυτικού και όχι μόνο, λόγω πλημμελούς ενασχόλησης των υπευθύνων με τον ευρωπαϊκό χρηματοδοτικό μηχανισμό SAFE;
>Έκανε λόγο κανείς ότι τα περί θόλου και ασπιδών τα ακούμε εδώ και πολύ καιρό, αλλά επί της ουσίας τίποτα δεν έχει γίνει ακόμα, ωσάν η χώρα να έχει την πολυτέλεια να περιμένει και δεν πρέπει να ετοιμαστεί το συντομότερο για να αποτρέψει ή να αντιμετωπίσει αν χρειαστεί, τις απειλές που όλοι ορθά διαπιστώνουν;
>Πώς στέκει το επιχείρημα του επείγοντος, με το οποίο συγκαλύπτονται οι απευθείας αναθέσεις και η αδιαφορία για τις διαγωνιστικές διαδικασίες, όταν οι μήνες και τα χρόνια περνούν;
>Πώς στέκουν οι διαρροές περί καθυστέρησης στις σχετικές προμήθειες εξαιτίας του πολέμου στη Γάζα (!) με το επείγον της κατάστασης ασφαλείας την οποία αντιμετωπίζει ο Ελληνισμός;
>Πώς στέκει το «τιμωρητικό» της μη υλοποίησης των εξοπλιστικών που αφορούν το εβραϊκό κράτος ως προμηθευτή, με την αποστροφή της ομιλίας του περί στρατηγικής σχέσης Ελλάδας-Ισραήλ;
Οι όψιμα πανταχού παρόντες αμερικανικοί κολοσσοί
Θετικές αναμφισβήτητα οι εξελίξεις με τις έρευνες των αμερικανικών ενεργειακών κολοσσών ExxonMobil και της Chevron. Δεν θα έπρεπε κάποιος να του θέσει το θέμα ότι έχουν ήδη χαθεί έξι χρόνια καθότι μόνο με την έλευση της κυβέρνησης Τραμπ δείχνει να δρομολογείται, (σ.σ. προς ώρας, τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα), το ζήτημα της αξιοποίησης των δυνητικών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων σε θαλάσσιες ζώνες ελληνικής δικαιοδοσίας;
Επειδή «τα τρυπάνια έχουν πάρει φωτιά» μετά το «drill baby drill» του προέδρου Τραμπ και ήδη υπάρχουν μεγάλα κοιτάσματα-στόχοι, είτε σε άλλες γεωγραφικές περιοχές, είτε αλλού στη Μεσόγειο, δεν αυξάνεται πλέον το ρίσκο, ώστε τα δυνητικά κοιτάσματα του ελληνικού χώρου να γίνουν αίφνης λιγότερο ελκυστική επένδυση για τους κολοσσούς της ενέργειας; Ποιος ξέρει τι θα έκαναν εάν έφευγε από το κάδρο ο Τραμπ… Ούτε γι’ αυτό βρέθηκε κανείς να ζητήσει μια πρωθυπουργική τοποθέτηση;
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατέληξε λέγοντας, ότι «η εξωτερική πολιτική δεν οριοθετεί μια κυβερνητική επιλογή που επιδιώκει την γενική επιδοκιμασία. Αλλά πηγή πλεύσης ενός κυρίαρχου κράτους που τον οδηγεί στον προορισμό του. Υπερβαίνει τους κομματικούς κύκλους. Οι διαφωνίες είναι επιβεβλημένες και θεμιτές, όταν όμως μιλούμε για ασφάλεια πατρίδας μας, θα ήταν καλό να μιλάμε με μια φωνή».
Με βάση αυτό το απόσπασμα της ομιλίας, θα μπορούσε κανείς να διαφωνήσει μαζί του; Προστίθεται όμως και το ακόλουθο και το «αναρωτιέμαι γιατί και πώς κάποιοι κατακρίνουν τόσο εύκολα αυτή την πολιτική των ήρεμων νερών; Τι θέλουμε; Ταραγμένα νερά; Φουρτούνες και εντάσεις;»
Πώς είναι δυνατόν όμως να μην του επισημαίνεται ότι δεν μπορεί να υπάρχει αναφορά στα ήρεμα νερά, «ξεχνώντας» ή αποφεύγοντας βολικά να αναφερθούν όσα συνέβησαν το θέρος του 2024 στην Κάσο. Δεν θα όφειλε ως πρωθυπουργός μια τοποθέτηση απέναντι στην σαφέστατη κατηγορία ότι το τίμημα των «ήρεμων νερών» είναι η αυτοπαραίτηση της Ελλάδας από τα αυτονόητα;
Το χειρότερο όμως, το πλέον τοξικό, ακολουθεί ως κερασάκι στην τούρτα: Μας είπε ο πρωθυπουργός: «Θα συνιστούσα και σήμερα πολύ μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση από τους ψευτοπατριώτες από την ασφάλεια του καναπέ τους και όσους μάχονται από τα χαρακώματα του υπολογιστή τους».
Μια απάντηση λοιπόν…
Έχοντας επιμελώς αποφύγει να χρησιμοποιήσουμε τέτοιες αναφορές, είμαστε υποχρεωμένοι να υπενθυμίσουμε στον πρωθυπουργό μια αποστροφή στον λόγο του προ ενός έτους, πάλι στο Κοινοβούλιο, όπου διεξαγόταν συζήτηση για τις πυρκαγιές «Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων», είχε πει. Και δεν είχε μείνει μόνον εκεί…
«Είναι πατριωτισμός να δημιουργούμε μια ισχυρή εθνική οικονομία που θα μας επιτρέψει να κάνουμε αναβάθμιση των Ενόπλων Δυνάμεων. Δεν αυτοδιαφημίζομαι ως πατριώτης ούτε προβάλω τον πατριωτισμό μου ως διαπιστευτήριο στον πολιτικό μου λόγο. Δεν μίλησα για κανέναν συγκεκριμένα όταν μίλησα για πατριώτες της φακής οπότε δεν καταλαβαίνω γιατί παρεξηγηθήκατε», ανέφερε στους πολιτικούς του αντιπάλους.
Για να καταλήξει: «Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων. Είναι γεμάτη η ιστορία του κόσμου από εκείνους που αγωνίζονται να πείσουν ότι είναι περισσότερο πατριώτες από τους άλλους αλλά στην πρώτη δυσκολία θα βάλουν την ουρά στα σκέλια».
Αυτή η αντιγραφή της ιστορικής αναφοράς του Δρ. Σάμιουελ Τζόνσον (σ.σ. Dr. Samuel Johnson: «Patriotism is the last refuge of the scoundrel», δηλαδή, σε ελεύθερη μετάφραση – ερμηνεία, ο πατριωτισμός αξιοποιείται για να δικαιολογήσει «ο απατεώνας» δικές του αμφιλεγόμενες ενέργειες) προφανώς έχει νόημα και δεν εξαιρεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Όταν όμως επαναλαμβάνεται, ενώ έχει προηγηθεί και στο παρελθόν απόπειρα ανάδειξης «πατριωτικών διαπιστευτηρίων», μήπως ο… ρήτορας κινδυνεύει να συμπεριληφθεί στη λίστα, ενώ προσπαθεί εναγωνίως να εξαιρεθεί. Και η Κάσος μοιάζει απλώς με το κερασάκι στην τούρτα.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου