Με την λογική «take it or leave it» ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, παρουσίασε χθες, έχοντας δίπλα του τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, Μπένιαμιν Νετανιάχου, ένα σχέδιο για τον τερματισμό της σφαγής στη Γάζα που, σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές, είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό.
Το καρπούζι και τα σπόρια
Για να το πούμε λαϊκά, το σχέδιο του Τραμπ κόβει το καρπούζι στη μέση και δίνει τα… σπόρια στο Ισραήλ, θέτοντας ως απαράβατο όρο για την εφαρμογή του τον πλήρη αφοπλισμό της Χαμάς και την εξαίρεσή της από οιαδήποτε λύση διακυβέρνησης της Γάζας, από τη στιγμή που θα επιτευχθεί εκεχειρία. Μάλιστα, το σχέδιο προβλέπει τη δυνατότητα οι ηγέτες αλλά και μαχητές της οργάνωσης να αμνηστευθούν και να φύγουν από τη Γάζα και να μεταβούν σε τρίτες χώρες που θα τους δεχθούν. Σε αντίθετη περίπτωση, ο Τραμπ ήταν σαφής: το Ισραήλ συνεχίζει την ισοπέδωση της Γάζας και το σχέδιο πλήρους εξόντωσης της Χαμάς.
Εκτός Γάζας οι IDF
Από την άλλη, υποχρεώνει το Ισραήλ να αποσύρει τα στρατεύματά του από τον παλαιστινιακό θύλακα και παραδίδει τη διοίκηση της Γάζας σε υπερεθνικό τεχνοκρατικό σχήμα, υπό τον ίδιο τον Τραμπ και τον Τόνι Μπλερ, με συμμετοχή αραβικών/μουσουλμανικών χωρών (οι οποίες θα κληθούν να πληρώσουν την ανοικοδόμηση της λωρίδας, αυτό προκύπτει από τα συμφραζόμενα, βέβαια), αλλά και των ΗΠΑ, ενώ όταν ολοκληρωθούν οι μεταρρυθμίσεις της Παλαιστινιακής Αρχής, μπορεί να υπάρξουν οι προϋποθέσεις για αξιόπιστο δρόμο προς παλαιστινιακή αυτοδιάθεση και κρατική υπόσταση.
Ρεαλισμός
Κατ’ αρχάς, το σχέδιο μοιάζει ρεαλιστικό, υπό την έννοια ότι μοιάζει να δίνει λύσεις σε όλα τα μεγάλα προβλήματα που έχουν ανακύψει από τον πόλεμο της Γάζας και, ταυτόχρονα, δίνει προοπτική τόσο για την πραγμάτωση ενός Παλαιστινιακού κράτους, όσο και για μια σταθερή ειρήνη στην περιοχή – βέβαια, είναι δεδομένο ότι θα πρέπει να υπάρξει σχέδιο και για την κατεχόμενη Δυτική Όχθη και τους παράνομους ισραηλινούς εποικισμούς, ωστόσο, τουλάχιστον σε πρώτη φάση δείχνει να μπορεί να επιλύσει το τεράστιο ζήτημα της σφαγής στη Γάζα, το οποίο απειλεί με πλήρη αποσταθεροποίηση την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και με απομόνωση του Ισραήλ.
Κίνδυνος «όχι» της Χαμάς
Και κάπου εδώ αρχίζουν τα… ζόρια: η πρώτη αντίδραση της Χαμάς ήταν ότι το σχέδιο του Τραμπ «κλίνει προς την ισραηλινή οπτική γωνία» (Κατάρ και Αίγυπτος παρέδωσαν στους εκπροσώπους της οργάνωσης το κείμενο), ενώ ήδη πριν τις ανακοινώσεις εκπρόσωπος της οργάνωσης είχε δηλώσει ότι «η ένοπλη αντίσταση είναι δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού όσο υπάρχει κατοχή. Αν ο παλαιστινιακός λαός απελευθερωθεί και ιδρυθεί παλαιστινιακό κράτος, τότε δεν θα υπάρχει ανάγκη για αντίσταση και όπλα, και αυτό θα αποτελεί μέρος της παλαιστινιακής οντότητας». Όπερ σημαίνει ότι το ζήτημα του αφοπλισμού της Χαμάς παραμένει ζητούμενο, αν και εκτιμάται ότι οι μεσολαβητές θα κουνήσουν το… καρότο της αμνηστίας ως κίνητρο για κάτι τέτοιο.
Αβεβαιότητα στο Ισραήλ
Από την άλλη, ουδείς εγγυάται ότι η – ακροδεξιά και εξαιρετικά σκληρή στο ζήτημα των Παλαιστινίων – κυβέρνηση του Ισραήλ θα αποδεχθεί το σχέδιο: υπουργοί του Νετανιάχου, όπως ο Μπεζαλέλ Σμότριτς και ο Ιταμάρ μπεν Γκβιρ έχουν δηλώσει ότι η στήριξή τους στην κυβέρνηση του Ισραηλινού πρωθυπουργού τελειώνει μαζί με το τέλος του πολέμου, όπερ σημαίνει ότι το Ισραήλ απειλείται με πολιτική αναταραχή, ενώ είναι αμφίβολο αν η πιο μετριοπαθής αντιπολίτευση είναι διατεθειμένη να δώσει στον Νετανιάχου κι άλλο χρόνο στην ηγεσία της χώρας. Το τι θα συμβεί, βέβαια, θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες – και από τις πιέσεις της Ουάσινγκτον στην Ιερουσαλήμ – ωστόσο προς το παρόν το όλο θέμα παραμένει… νεφελώδες.
Ο ρόλος του Ιράν
Τέλος, δεν πρέπει να διαφεύγει ότι υπάρχει στην περιοχή άλλος ένας «παίκτης»: το αδυνατισμένο και τρωθέν, αλλά πάντα απειλητικό Ιράν, το οποίο διαπιστώνει ότι σταδιακά χάνει τους εκπροσώπους του (Χαμάς, Χεζμπολάχ) στη Μέση Ανατολή, μένοντας μόνο με τους Χούθι στην Υεμένη και διάφορες μικρές μιλίτσιες σε Ιράκ και Συρία. Ακόμα δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η Τεχεράνη δεν θα προσπαθήσει να βάλει… τρικλοποδιά στην εφαρμογή του σχεδίου προκειμένου να διατηρήσει την επιρροή της στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, αν και αναλυτές θεωρούν ότι ειδικά μετά τον πόλεμο των 12 ημερών και τα αμερικανικά χτυπήματα στις πυρηνικές του εγκαταστάσεις η ικανότητά του για παρέμβαση είναι τουλάχιστον περιορισμένη.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου