Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Θ. ΔΡΙΒΑ
Ο πόλεμος Ρωσίας και Ουκρανίας φαίνεται ατελειώτος, όμως δεν είναι. Πάντα ισχύει το «μπορείς να ξεκινήσεις όποτε θέλεις έναν πόλεμο, αλλά δεν μπορείς να τον σταματήσεις όποτε θέλεις».
Παρόλα αυτά, παρά την φτωχή και επιφανειακή ανάδειξη του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας στον ελληνικό δημόσιο διάλογο από την μέρα που αυτός ξέσπασε, υπάρχουν σαφείς ενδείξεις οτι ο πόλεμος αυτός βρίσκεται στο τελευταίο του στάδιο.
Ποιές είναι αυτές οι ενδείξεις και πώς συνδέεται ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας με άλλα διεθνή μέτωπα;
Η βιασύνη του Πούτιν
Από τότε που οι ΗΠΑ ανέλαβαν την προσπάθεια για λήξη του πολέμου μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, ο Πούτιν έχει πραγματοποιήσει μερικά από τα πιο σκληρά του χτυπήματα στην Ουκρανία.
Η παράλληλη πραγματοποίηση σφοδρών βομβαρδισμών με τον «τόσο-όσο» διάλογο με την Ουκρανία και τις ΗΠΑ, δεν είναι κάτι νέο ούτε για την πρακτική των διαπραγματεύσεων, ούτε για τη στρατηγική.Αν επικεντρωθεί κανείς σε αυτήν τη «συνταγή» που ακολουθεί ο Πούτιν, θα καταλάβει οτι βιάζεται να τελειώσει ο πόλεμος κατοχυρώνοντας το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για εκείνον, χωρίς την ίδια στιγμή να φανεί οτι υποχωρεί μπροστά στις ΗΠΑ και στη Δύση ευρύτερα.
Η πραγματικότητα για τον Πούτιν είναι η εξής: Ο λάθος τρόπος εισβολής στην Ουκρανία, τον οδήγησε στο να πρέπει να θεωρήσει σαν ύψιστη νίκη του την αρπαγή περιφερειών της Ουκρανίας που έτσι κι αλλιώς, ήλεγχε και πριν τον πόλεμο. Το κόστος-αντάλλαγμα για αυτό το περίφημο 25% της Ουκρανίας είναι δυσανάλογο και μάλιστα, αυτό το κόστος έχει επιμεριστεί σε διαφορετικούς τομείς.
Η Ρωσία αναγκάστηκε να πουλά με έκπτωση τους φυσικούς της πόρους για να ταϊζει την πολεμική της μηχανή. Χρειάστηκε να επιστρατεύσει χιλιάδες χιλιάδων στρατιώτες, και μάλιστα όχι μόνο από τη Ρωσία.
Με άλλα λόγια, ο Πούτιν χρωστάει χάρες στη Βόρειο Κορέα, σε στρατιωτικές «ομάδες» από τη Μέση Ανατολή, στον Καντίροφ, στην Κίνα και σε άλλα κράτη και οντότητες που μακροπρόθεσμα, δεν έχουν συγκλίνοντα στρατηγικά συμφέροντα με τη Ρωσία.Δε χρειάζεται να ειπωθούν πολλά για τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις που θα έχει αυτός ο πόλεμος στην ρωσική οικονομία, που άλλωστε (και με βάση το άνοιγμα της συζήτησης για τη διαδοχή του Ρώσου προέδρου) δε φαίνεται να νοιάζει και πολύ τον Πούτιν.
Σε γεωπολιτικό επίπεδο, ο Πούτιν είχε θέσει στόχο την «ουδετεροποίηση» της Ουκρανίας και τελικά κατάφερε να παραδώσει την ίδια την οικονομική ζωή της μη κατεχόμενης Ουκρανίας, όχι στην Ε.Ε. που ήταν ο αρχικός του εφιάλτης από το 2007, αλλά στις ΗΠΑ (με τη συμφωνία ορυκτών μεταξύ ΗΠΑ-Ουκρανίας).
Η είσοδος της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ αποτελεί επίσης μια ακόμη επώδυνη συνέπεια για τη Ρωσία, που πλέον πρέπει να ενισχύσει ακόμη περισσότερο την παρουσία της στον Αρκτικό Κύκλο. Τεράστιες συγκριτικά κόστη για να επιτευχθούν απόλυτα κέρδη (εδαφικά κέρδη από μια στρατιωτικά εξαρτημένη χώρα από τη Δύση, που έμαθε να μάχεται πάνω στον πόλεμο).
Ο Πούτιν θέλει να παρουσιάσει μια νίκη στο εσωτερικό του. Τόσο στο ρωσικό λαό, όσο και στους ολιγάρχες του. Είναι πολύ δύσκολο να την τεκμηριώσει με βάση όλα τα παραπάνω και γι’αυτό, κλιμακώνει πριν αποκλιμακώσει και συμφωνήσει για εκεχειρία και ειρήνη.
Escalate to De-escalate
Aυτή η αποκλιμάκωση που έρχεται μέσω κλιμάκωσης, δεν είναι παράξενη για τις καταστάσεις που στις Διεθνείς Σχέσεις και στη διαχείριση κρίσεων ονομάζονται Brinkmanship Policies (ακροσφαλείς πολιτικές δηλαδή).Μια ακόμη ένδειξη οτι ο πόλεμος βρίσκεται στο τελικό του στάδιο, είναι και η πρόσφατη αποδοχή των δυτικών εταίρων να μπορεί η Ουκρανία να χρησιμοποιήσει δυτικό οπλισμό για χτυπήματα βαθιά στο ρωσικό έδαφος.
Η κλιμάκωση για να οδηγηθεί η κατάσταση σε αποκλιμάκωση, χρησιμοποιείται και από την πλευρά των δυτικών συμμάχων.
Η λογική συνέχεια της προβλέψιμης ρωσικής απάντησης θα είναι η ρητορική για χρήση πυρηνικής βίας και επειδή μεταξύ Δύσης-Ρωσίας ισχύει η MAD, (Mutual Assured Destruction) αναγκαστικά μια πιο ουσιαστική συνομιλία από αυτήν που φιλοξένησε πρόσφατα η Τουρκία, θα λάβει χώρα.
Συνολική συζήτηση μεταξύ Δύσης και Ρωσίας
Στην ανατολική πλευρά της Ρωσίας τα προβλήματα είναι πολύ περισσότερα από και πιο σημαντικά από αυτά που έχει να διαχειριστεί η Μόσχα στη δυτική της πλευρά. Η Ρωσία έχει να αντιμετωπίσει την εξάρτησή της από την Κίνα και την ίδια στιγμή, την αυξανόμενη επιρροή του Πεκίνου σε Κεντρική και Ανατολική Ασία.
Με άλλα λόγια, ήδη από το 2014 και με παραδοσιακά άτσαλο τρόπο, ο Πούτιν επέλεξε να κουμπώσει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της Ρωσίας στη Δύση που ρητορικά τόσο απαξιώνει και μισεί, μέσω της Ουκρανίας.Η Δύση και η Ρωσία, θα συνυπάρξουν και μια νέα μορφή συνύπαρξης θα προκύψει μέσα από τον διάλογο για τερματισμό του πολέμου.
Δεν είναι μόνο η Ουκρανία. Είναι η Μέση Ανατολή, είναι ο Αρκτικός Κύκλος, είναι το αν υπάρχει πιθανότητα συνεννόησης μεταξύ Ρωσίας και Ιαπωνίας, είναι το πώς και με υπό ποιές προϋποθέσεις θα μπορεί η Ρωσία να έχει ρόλο στον Ινδικό Ωκεανό.
Το momentum για τον Πούτιν δεν είναι καλό, καθώς η στήριξη που λάμβανε από την Κίνα θα περιοριστεί καθώ το Πεκίνο διάλεξε να μετριάσει τις οικονομικές ζημιές από έναν οικονομικό πόλεμο με τις ΗΠΑ, κάνοντας διαπραγματεύσεις με τους Αμερικανούς.
Η Ινδία προσχωρεί όλο και περισσότερο σε μια εταιρική σχέση με τις ΗΠΑ και την Ε.Ε., ενώ ο Αμερικανός Πρόεδρος στην επίσκεψή του στις χώρες της Αραβικής Χερσονήσου κατέστησε τις ΗΠΑ έναν off-shore εταίρο του OPEC+.
Αμφότερες οι πλευρές, έχουν κάθε λόγο να προχωρήσουν σε έναν διάλογο εφ’ όλης της ύλης προκειμένου να αντιμετωπίσουν την ολοένα και πιο ασταθή Ανατολική Ασία. Η διαφοροποίηση της πάλαι ποτέ Τριγωνικής Διπλωματίας του Νίξον συνιστά μια αναγκαιότητα και για τις δύο πλευρές.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου