ΛΑΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Πριν εισαχθεί και επιβληθεί η ιδέα του έθνους‐κράτους στη Μέση Ανατολή από τους Ευρωπαίους, δεν υπήρχαν ούτε έθνη, ούτε κράτη. Υπήρχαν φυλές, φατρίες, και θρησκευτικές κοινότητες, όπως και ένα ενιαίο μεγάλο χαλιφάτο. Διάδοχος του αραβοϊσλαμικού χαλιφάτου υπήρξε η Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία, σταδιακώς αφομοίωσε σημαντικά στοιχεία του δυτικού πολιτικού συστήματος και της Realpolitik, καθώς και τη νεωτερική λογική του raison d’ état.
Η παρακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η κυριαρχία δυτικών αποικιοκρατικών δυνάμεων στον αραβοϊσλαμικό κόσμο, την οδήγησαν σε μια μετα-χαλιφάτο περίοδο και σε διεστραμμένες αντιλήψεις για τη Σαρία. Για να μπορέσει ο δυτικός πολιτισμός να κυριαρχήσει επάνω στον ισλαμικό κόσμο και να τον ενσωματώσει στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, έπρεπε να αποδομηθεί η έννοια τού χαλιφάτου.
Επιδιώκοντας την αποδόμησή του και έχοντας συνειδητοποιήσει ότι αυτός ο σκοπός απαιτούσε την επιβολή ελεγχόμενων από τη Δύση καθεστώτων στα ιερά προσκυνήματα του Ισλάμ, που συνδέουν πνευματικώς την “ούμα” (παγκόσμια ισλαμική κοινότητα), η Μεγάλη Βρετανία, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έθεσε στρατηγικό στόχο να αποσπάσει τα ιερά προσκυνήματα του Ισλάμ από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να καλλιεργήσει στον αραβικό κόσμο τον εθνικισμό, ο οποίος οδηγεί στην εκκοσμίκευση, επιφέρει πολυδιάσπαση και πυροδοτεί εθνικούς εγωισμούς.
Ο στόχος της βρετανικής διπλωματίας επιτεύχθηκε όταν ο σαρίφ Χουσεΐν (Sharif Hussein bin Ali), τον οποίο οι Οθωμανοί είχαν διορίσει σαρίφ (ηγεμόνα) της Μέκκας και ο οποίος ήταν πρόγονος του μετέπειτα Βασιλέα Χουσεΐν της Ιορδανίας, εξεγέρθηκε εναντίον του Οθωμανού χαλίφη, ανακηρύσσοντας αυτόνομη δική του εξουσία (εμιράτο) στα προσκυνήματα της Μέκκας με την προστασία της Βρετανίας. Με αυτόν τον τρόπο, οι παναραβικές φιλοδοξίες του Χουσεΐν χρησιμοποιήθηκαν από τη βρετανική διπλωματία.
Ως αποτέλεσμα της εξέγερσης του Χουσεΐν, ο Οθωμανός χαλίφης διατήρησε υπό τη διοίκησή του μόνο τα προσκυνήματα της Μεδίνας, τα οποία έχασε το 1919, όταν τα οθωμανικά στρατεύματα στη Μεδίνα στασίασαν εναντίον του πασά Φάκρι. Επιπλέον, το 1919, τα βρετανικά στρατεύματα, υπό τη διοίκηση του Άγγλου στρατάρχη, Allenby, κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ. Μετά κι από αυτή την απώλεια, το Οθωμανικό Χαλιφάτο ήταν νεκρό και καταργήθηκε επισήμως στις 3 Μαρτίου 1924 από τους Νεοτούρκους.
Η Βρετανία μηχανορραφεί
Στις 7 Μαρτίου 1924, ο Χουσεΐν διεκδίκησε την αρχηγία του Χαλιφάτου, υπερηφανευόμενος ότι ήταν Χασεμίτης, δηλαδή, ανήκε στη γενεά “Μπανού Χασίμ” της φυλής των Κουραΐς, στην οποία ανήκε ο Μωάμεθ. Όμως ο Χουσεΐν δεν έλαβε υπόψη του ότι διατελούσε υπό τη διαχείριση των Βρετανών και ότι, πριν διεκδικήσει το Χαλιφάτο για λογαριασμό του, έπρεπε να ζητήσει την άδεια της Βρετανίας. Οι Βρετανοί είχαν τρεις κύριους σκοπούς:
Ήθελαν φιλικό προς τους ιδίους καθεστώς στα ισλαμικά προσκυνήματα, προκειμένου να χειραγωγούν την πολιτική στην Αραβική Χερσόνησο.
Ήθελαν να ελέγχουν την εξουσία του Χαλίφη.
Αποφάσισαν να επαναχαράξουν τα σύνορα στη Μέση Ανατολή και να δημιουργήσουν ένα εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη.
Αυτοί οι στόχοι ενσωματώθηκαν στη μυστική συμφωνία Σάικς-Πικό, η οποία υπογράφθηκε μεταξύ Βρετανίας και Γαλλίας το 1916, και στη Διακήρυξη Μπάλφουρ το 1917. Βρετανοί και Γάλλοι μοίρασαν μεταξύ τους τη Μέση Ανατολή, διαιρώντας την σε σφαίρες επιρροής. Η διεκδίκηση του χαλιφάτου από τον Χουσεΐν, στην οικογένεια του οποίου ανατέθηκε αργότερα η διοίκηση της νεόδμητης Ιορδανίας, δεν ήταν συμβατή με τα σχέδια της βρετανικής διπλωματίας, διότι ο Χουσεΐν είχε τάσεις αυτονόμησης και θα μπορούσε να αναζωογονήσει το Χαλιφάτο. Γι’ αυτό οι Βρετανοί έδωσαν την “ευλογία” τους στον Αμπντ αλ‐Αζίζ Ιμπν Σαούντ. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου