Υπνωτισμένο ΥΠΕΞ καταστρέφει την εικόνα της Ελλάδας στη Μέση Ανατολή.

Απορεί κανείς εάν υπάρχουν στο ελληνικό ΥΠΕΞ δυνάμεις οι οποίες να ντρέπονται με την κατάντια της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας. Μιας χώρας που η πολιτική της ηγεσία διατυμπανίζει συνεχώς -για εσωτερικούς προφανώς λόγους- τον δήθεν ρόλο της και το ευδιάκριτο γεωπολιτικό της αποτύπωμα στο διεθνές σύστημα! Κυρίως όμως στις περιφέρειες άμεσου γεωπολιτικού ενδιαφέροντος, της Μέσης Ανατολής συμπεριλαμβανομένης. Όχι, το ποτήρι δεν ξεχείλισε η επιδεικτική απουσία πρόσκλησης στις ευρωπαϊκές διαβουλεύσεις για την Ουκρανία, αλλά αυτή η χθεσινοβραδινή ανάρτηση του στα κοινωνικά δίκτυα για τη Συρία, με την οποία δήλωσε… “θορυβημένο”.

Σήμερα το πρωί, πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του τόπου, ενδεδυμένη με ακριβά κοστούμια και μεγάλες στολές, είναι συγκεντρωμένη στη Μητρόπολη Αθηνών, με την ευκαιρία της χριστιανικής εορτής της Κυριακής της Ορθοδοξίας. Την ίδια στιγμή, στη Μέση Ανατολή οι σφαγές χριστιανών έχουν γενικευθεί. Στην Αθήνα παριστάνουμε ότι είναι άλλο ένα επεισόδιο στη ρουτίνα των σύγχρονων διεθνών σχέσεων. Δηλώνουμε… θορυβημένοι και καθαρίσαμε.

Η εικόνα που πέρασε χθες το βράδυ, ήταν αυτή ενός υπουργείου Εξωτερικών που επεχείρησε να… βγάλει την υποχρέωση και να αποτινάξει τη γενικευμένη αίσθηση αφωνίας στην υπόθεση της σφαγής των μη μουσουλμάνων, στη Συρία του αρχιτρομοκράτη Τζολάνι, εκλεκτού της ισλαμικής Τουρκίας του Ερντογάν. Του προσώπου που εκδίωξε το καθεστώς Άσαντ και ελέγχει πλέον ένα μέρος της Συρίας. Το να αναφέρουμε την αφωνία γενικότερα της “πολιτισμένης” Δύσης για το θέμα, σε αντίθεση με τη “γενναιότητα” που επεδείκνυαν σχετικά πρόσφατα κατά του “αιμοσταγούς δικτάτορα Άσαντ”, θα παραβιάζαμε ανοικτές θύρες.

Για να μη σχολιάσει κανείς την προθυμία που έδειχνε η ελληνική πολιτική ηγεσία στην καταδίκη οποιουδήποτε, ασχέτως εθνικών συμφερόντων, εάν είχε δώσει το σύνθημα κάποιος πραγματικά ή κατά φαντασίαν ισχυρός, όπως οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Διαφορετικά δεν ιδρώνει το αυτί κανενός. Φαίνεται ότι στην ηθική μας, την ελληνική και τη συλλογική δυτική, υπάρχουν πλέον καλοί και κακοί σφαγμένοι.

Η υποκριτική ανακοίνωση του ΥΠΕΞ υπό την ηγεσία του κυρίου Γιώργου Γεραπετρίτη, χρεώνεται και στο Μέγαρο Μαξίμου και στον πρωθυπουργό προσωπικά. Εξάλλου, ο συγκεκριμένος υπουργός φέρεται να παραμένει στο υπουργείο σύμφωνα με τα τελευταία σενάρια περί του φερομένου ως επικείμενου ανασχηματισμού. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, ο Κυρ. Μητσοτάκης τον θεωρεί πετυχημένο. Εύγε λοιπόν. Να χαιρόμαστε άλλον έναν επιτυχημένο υπουργό. Επειδή έτσι το αποφασίσαμε. Κι αν η πραγματικότητα διαφωνεί, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν.

Πού είναι οι “παλικαράδες” άλλων συρράξεων;

Τι να σχολιάσει κανείς για τον πρωθυπουργό τώρα; Ότι για την τιμή των όπλων θα έπρεπε να έχει ήδη καλέσει τον Ερντογάν και να του ζητήσει προσωπική παρέμβαση για να σταματήσουν οι ανθρωποθυσίες αθώων από τους αιμοσταγείς συνεργάτες του στη Συρία, με το πρόσχημα κάποιων που εξεγέρθηκαν; Και φυσικά να δημοσιοποιηθεί και να προβληθεί με κάθε τρόπο η παρέμβαση. Αυτά τα πομπώδη περί ναζιστικών πρακτικών που εκτοξεύονται ένθεν κακείθεν από τους φανατικούς οπαδούς των εμπολέμων στην Ουκρανία εδώ τα ξεχνάμε;

Γιατί; Μήπως για να μη θιγεί ο “σουλτάνος”, τώρα μάλιστα που θέλει να μας προσφέρει ασφάλεια και έχουν βρεθεί ήδη αρκετοί πρόθυμοι “προοδευτικοί” Ευρωπαίοι, Ελλήμνων συμπεριλαμβανομένων; Αν γνώριζε αυτή την εξέλιξη, ο Σουλεϊμάν (ο “Μεγαλοπρεπής”) μάλλον θα είχε θεωρήσει αχρείαστη την προέλαση έως στα τείχη της Βιέννης και θα έκανε υπομονή να ωριμάσουν οι συνθήκες από μόνες τους. Θα είχε γλιτώσει και μια οδυνηρή ήττα.

Σειρά χωρών και κυβερνήσεων στη Μέση Ανατολή θα θεωρούσαν πολύ σημαντική μια ελλαδική, υψηλών τόνων κινητοποίηση για το θέμα της Συρίας. Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία, Ιορδανία, Λίβανος. Έμπειροι παρατηρητές των τεκταινομένων στην περιοχή επισημαίνουν, ότι η παρέμβαση θα είχε ειδικό συμβολισμό και σημασία. Αρκεί να είχε συνέχεια. Ακόμα και τη ρωσική πόρτα έπρεπε να χτυπήσει το ΥΠΕΞ. πριν λίγες μέρες, οι Ισραηλινοί παρενέβησαν ζητώντας την παραμονή των ρωσικών βάσεων στη Συρία. Μπήκαν στον κόπο να ερμηνεύσουν και να αναλύσουν τη σημασία και τη στόχευση της παρέμβασης;

Το ελληνικό ενδιαφέρον για τη Λεκάνη… της Μεσογείου

Να έλεγε μήπως κανείς στον Κυρ. Μητσοτάκη και στον “πετυχημένο” του υπουργό επί των Εξωτερικών, ότι ειδικότερα σε ό,τι αφορά το Ισραήλ, θα έπρεπε να έχουν ήδη καλέσει τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου και τον υπ. Εξωτερικών του εβραϊκού κράτους, να συζητήσουν, έστω τυπικά, τι θα μπορούσε να γίνει. Πρωτίστως, η χώρα να εκπέμψει διεθνώς την εικόνα ότι ενδιαφέρεται. Ότι δεν κλείνει τα μάτια.

Το να τους έλεγε κανείς να θέσουν στη συζήτηση ακόμα και το ενδεχόμενο π.χ. μεταστάθμευσης ελληνικών μαχητικών αεροσκαφών στο Ισραήλ θα ήταν πολύ προχωρημένο. Βέβαια, και μόνο η αναφορά του ενδεχομένου θα αρκούσε να φέρει εφιάλτες στον ελαφρύ ύπνο των κρατούντων εν Αθήναις. Προτιμούν τα μεγάλα λόγια προς αφελείς, ότι είναι οι χειρισμοί τους που έχουν οδηγήσει στην ειρήνη στο Αιγαίο, παριστάνοντας ότι δε βλέπουν το μέτωπο Ισραήλ – Τουρκίας που δημιουργείται σταδιακά στη Συρία και ευλόγως έχει απορροφήσει την Άγκυρα.

Δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να εξετάσουν, έστω ως υπόθεση εργασίας, το δυνητικό “αποτύπωμα” που θα είχε στην Ουάσιγκτον και στην Ιερουσαλήμ μια επίδειξη ελληνικής κινητικότητας στο θέμα. Και όχι μόνο. Το αποτύπωμα θα ήταν ισχυρό και στο εσωτερικό της χώρας. Φυσικά και στην Τουρκία, όπου θα είχαν κάθε λόγο να ανησυχούν για το που θα μπορούσε να οδηγήσει μια επί της ουσίας σύσφιξη των σχέσεων Ελλάδας και Ισραήλ. Και μόνο συζήτηση με αντικείμενο την προοπτική ρήτρας αμοιβαίας συνδρομής, θα αρκούσε για να αλλάξει το τοπίο.

Πόσο τα είχε ενισχυθεί η ελληνική αποτροπή; Με ποιον να το συζητήσεις όμως αυτό; Με τον “στρατηγό” Δένδια -να θυμίσουμε ότι έχει περάσει από το ΥΠΕΞ- που με τόση ελαφρότητα εμπνέεται και εξαγγέλλει… νέα στρατιωτικά δόγματα; Πιστεύοντας πραγματικά ότι θα αποτρέψει αποτελεσματικά την Τουρκία έχοντας μερικές δεκάδες “στρατηγικά όπλα” στο οπλοστάσιο; Και μάλιστα όταν αυτή η συζήτηση αφορά μια χώρα σαν την Ελλάδα, με τη δεδομένη διεθνή συμπεριφορά; Για πόσο θα παραμυθιαζόμαστε μεταξύ μας;

Το Πατριαρχείο Αντιοχείας απευθύνθηκε στη μητέρα Ελλάδα και ζήτησε βοήθεια και προστασία. Ίσως να έπεσαν θύματα της ρητορικής της Αθήνας περί “μαλακής” ισχύος (soft power) και του υπερόπλου -με βάση τη δική τους ρητορική- που ακούει στο όνομα “ελληνικός πολιτισμός”. Δεν αντιλαμβάνονται το πραγματικό δράμα της σύγχρονης Ελλάδας. Ότι τέτοια υπερόπλα, εξουδετερώνονται στα χέρια Νεοελλήνων υπό κλιμακούμενη παρακμή…

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.