Περί της Χαμάς στην Τουρκία και των ATACMS στην Ουκρανία…

Το ότι ο κόσμος όλος έχει τρελαθεί και έχει μπει σε πορεία αυτοκαταστροφής δεν αποτελεί νέο.  Το σώζων εαυτόν σωθήτω μοιάζει χρυσή συνταγή. Καθένας κοιτάει τα συμφέροντά του. Πόσο έτοιμοι είμαστε άραγε εμείς; Πάντως, από όσα κάνουμε στο εσωτερικό της χώρας, μάλλον αποδεικνύουμε πως ζούμε σταθερά στον ελληνικό μας μικρόκοσμο. Εδώ ο κόσμος χάνεται…

Ευτυχώς βέβαια που ο βασικός αντίπαλος της χώρας μας, η Τουρκία, έχει τα δικά της προβλήματα και είναι πολύ μεγάλα. Είναι βέβαια 100% υπαίτια για όσα της συμβαίνουν. Η ναζιστικών καταβολών αλαζονεία και εξόφθαλμη πεποίθηση ότι «ο Τούρκος είναι κάτι ανώτερο από όλους τους υπόλοιπους», ήταν θέμα χρόνου να γυρίσει μπούμερανγκ. Αργά ή γρήγορα. Χτυπάς γροθιά στο μαχαίρι. Άρα θα ματώσεις. Παρά ταύτα, συνεχίζει διαρκώς να ρίχνει λάδι στη φωτιά. Σαν να μην ξέρει άλλον δρόμο…

Τελευταίο «κατόρθωμα», το ότι άνοιξε την πόρτα στην ηγεσία της Χαμάς, που μετά από αμερικανικό τελεσίγραφο εκδιώχθηκε από την Ντόχα του Κατάρ. Όπως φαίνεται, δεν είχε που να πάει. Και… η Καμπούλ δεν αποτελεί επιλογή. Άσε που οι Ταλιμπάν αντιλαμβάνονται επαρκώς τις ισορροπίες και δεν θέλουν να προσθέσουν περισσότερα προβλήματα στο κεφάλι τους από αυτά που ήδη έχουν. Άρα, έμεινε μόνο τους αποκούμπι ο επίδοξος χαλίφης και αυτόκλητος –αυτοαναγορευθείς ως- υπερασπιστής των απανταχού μουσουλμάνων, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Ισλαμιστές αποσυνάγωγοι

Ουδείς αμφιβάλλει για την ειλικρινή του πρόθεση να τους προστατεύσει και να τους περιθάλψει. Εξάλλου, εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα τους θεωρεί και το έχει διακηρύξει. Βέβαια, η λογική επιτάσσει πως εάν μπορούσε θα το απέφευγε. Έπεσε όμως σε άλλη μια τρύπα που έσκαψε μόνος του και αν δούμε πως θα βγει. Μόνο εύκολο δεν θα είναι και θα το δούμε προσεχώς. Έχει πέσει μάλιστα μεγάλος πανικός στην Άγκυρα, διότι βλέπουν τις σχέσεις ΗΠΑ-Ισραήλ με τους Κούρδους. Βάλε και ολίγη από τη συνωμοτική προδιάθεση και τη γενικότερα παρανοϊκή στάση – σύνδρομο καταδίωξης και τα βλέπουν όλα μαύρα. Όχι ότι η απόχρωση είναι και πολύ διαφορετική από αυτή.

Αφηγήματα ενώ ο κόσμος χάνεται

Τουλάχιστον εμείς στα δυτικά έχουμε κάποια ηρεμία. Όσο θα την έχουμε. Το τι θα έχουμε κάνει στο μεταξύ είναι το ζητούμενο. Διότι εάν κρίνω από τις διαρκείς πομφόλυγες – εξαγγελίες, που όποιος γνωρίζει περισσότερες λεπτομέρειες δεν τον αφήνουν να ηρεμήσει και να κοιμηθεί τα βράδια. Σημασία έχει ότι κοιμούνται αυτοί. Και κάθε μέρα που ξημερώνει φροντίζουν να βρεθούν κάπου αλλού, περιστοιχισμένοι από κάμερες και μαρκούτσια, για να μας επαναλάβουν τα ίδια και τα ίδια. Από ένα σημείο και πέρα υπάρχει και η κοινωνική και η ατομική ευθύνη. Ως γνήσιοι και συνειδητοί καταναλωτές σανού, δεν ανησυχούμε. Σε καλό να μας βγει.

ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΒΟΛΕΥΕΙ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ

Μπορεί στις ΗΠΑ να βρίσκονται σε μεταβατική περίοδο, με την πεποίθηση να θέλει τον νέο πρόεδρο Τραμπ να διαφωνεί με τον απερχόμενο Μπάιντεν στο ζήτημα της Ουκρανίας, όμως τις τελευταίες ώρες έχουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη που θα μπερδέψει πολλούς! Η κυβέρνηση του Μπάιντεν, αποκαλούμενου προεκλογικά και ως «sleepy Joe», φαίνεται πως αίρει τους περιορισμούς που εμπόδιζαν την Ουκρανία να χρησιμοποιήσει αμερικανικά -ή άλλα δυτικά- όπλα μακρού βεληνεκούς -εν προκειμένω πύραυλοι ATACMS– για να πλήξει σε βάθος στόχους στη ρωσική ενδοχώρα. Αυτό δήλωσαν στο έγκυρο Hellas Journal χθες το βράδυ τρεις πηγές με καλή γνώση του θέματος.

Εμπνευστής ο μακαρίτης ο Μακιαβέλι

Αυτό συνιστά σημαντική αλλαγή στη στάση των Αμερικανών, η οποία για τον πολύ κόσμο θα θεωρούνταν αδιανόητη μετά την εκλογή και μάλιστα με καθαρή πλειοψηφία, του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος έχει ταχθεί υπέρ του τερματισμού του πολέμου στην Ουκρανία. Μήπως όμως τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά και σε μια διαβολική -και αρκούντως μακιαβελική- συγκυρία, συμφέρει όλες τις πλευρές; Διότι ειδικά στα θέματα αυτά, όπως το DP έχει γράψει κατ’ επανάληψη, υπάρχει αυτό που αποκαλείται ως «παράλογη λογική της στρατηγικής (the rationality of irrationality). Οι δε αγαπητοί μας αναγνώστες είναι αρκούντως υποψιασμένοι και δεν καταπίνουν τις εξελίξεις σε «απόλυτες τιμές», αλλά προβληματίζονται για το τι μπορεί να κρύβεται πίσω από διακηρύξεις και δηλώσεις.

Γιατί κλιμάκωση; Διότι…

Ποιο είναι όμως το επιχείρημα; Υπάρχουν διάφορες παραλλαγές σε αυτό που θα υποστηρίξουμε, όμως το κεντρικό θέμα περιγράφεται σε μια ερωτηματική πρόταση: Μήπως έχουν όλες οι πλευρές συμφέρον από μια κλιμάκωση του πολέμου στην Ουκρανία; Πάμε συνοπτικά… Ο Μπάιντεν είναι συνεπής με την πολιτική του και δεν πτοείται ούτε από την εκλογή Τραμπ, έως ότου παραδώσει την εξουσία. Ο Ζελένσκι πετυχαίνει έναν διακηρυγμένο στόχο του και θα μπορέσει να πλήξει θεαματικά κάποιους στόχους υψηλής αξίας στη Ρωσία, σε μια περίοδο που οι μετοχές του δεν είναι ψηλά, σε εσωτερικό και εξωτερικό. Ο Τραμπ μπορεί να θέλει να πάει σε λήξη του πολέμου μέσω διαπραγμάτευσης, όμως γνωρίζει ως πετυχημένος επιχειρηματίας, ότι σε τέτοιο τραπέζι δεν προσέρχεσαι από θέση αδυναμίας. Και η πλευρά που υποστηρίζουν οι ΗΠΑ δεν κερδίζει.

«Πρόβλημα Ζελένσκι»;

Πάμε όμως και παρακάτω. Οι Ρώσοι εμφανώς επιδεικνύουν κάποια υπεροψία, κατανοητή με όρους και εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Εξάλλου, αργά αλλά σταθερά κερδίζουν έδαφος στο Ντονμπάς και η στάση τους εξηγείται από την επιθυμία να πλήξουν το ηθικό του αντιπάλου και των συμμάχων του. Τι θα συμβεί; Περισσότερο αίμα, ενώ οι Ρώσοι θα κλιμακώσουν τις επιθέσεις και θα τις κάνουν εξίσου ή και περισσότερο θεαματικές. Μην επιδιώξουν και να «λύσουν το πρόβλημα Ζελένσκι», που θα βρεθεί στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Υποψία διατυπώνουμε. Το ξέρει βέβαια ο Ουκρανός και φυλάγεται.

Πολλές φορές πάει η στάμνα στη βρύση

Διότι ας μην ξεχνάμε ότι με όσα έχει δηλώσει (επιστροφή κατεχομένων της Κριμαίας συμπεριλαμβανομένης), δύσκολα θα μπορούσε να κάνει πίσω και να υπογράψει κάποια ρεαλιστική συμφωνία που θα φέρει κατάπαυση πυρός. Εμείς το λέγαμε εξ αρχής: Ό,τι χάσεις στο πεδίο, απλά ξέχνα το. Δεν στο δίνει πίσω η διπλωματία. Άρα πού καταλήγει όλο αυτό; Στο ότι χωρίς να το διακηρύσσει οποιαδήποτε πλευρά, φαίνεται ότι ο δρόμος της αποκλιμάκωσης περνά μέσα από ένα στάδιο κλιμάκωσης και μάλιστα σοβαρό.

Γαία πυρί…

Ποιος είναι ο κίνδυνος; Ότι όλα αυτά δεν είναι καθόλου εύκολο να τα χειριστείς, ούτε είναι εύκολη η σιωπηρή (tacit) συμφωνία των εμπλεκομένων. Ακόμα κι αν υπάρξει, ουδείς είναι βέβαιος ότι κάποιος δεν μπορεί να τη σπάσει. Άρα, τρέμετε. Έστω προληπτικά. Διότι η πιθανότητα να χαθεί ο έλεγχος και μετά να ισχύει μόνο το «γαία πυρί μειχθήτω». Σημειώστε τα αυτά διότι δεν θα μας τα πουν… Θα επανέλθουμε προφανώς αναλόγως των εξελίξεων.

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.