Το τελευταίο διάστημα, το γνωστό καθημερινό “Δελτίο Παραβιάσεων” που εκδίδει το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας (ΓΕΕΘΑ) αναφέρει “Μηδενική Τουρκική Πτητική Δραστηριότητα”. Οι Τούρκοι απέχουν από την επίδειξη της γνωστής προκλητικής συμπεριφοράς με την καταγραφή μαζικών παραβιάσεων, ακόμα και υπερπτήσεων ελληνικών εδαφών, υπεράνω κατοικημένων νήσων και νησίδων, με επανδρωμένες και μη, πλατφόρμες. Στην επέτειο της τραγικής απώλειας του σμηναγού Κώστα Ηλιάκη, οι φίλοι, σύμμαχοι και γείτονες Τούρκοι, προέβησαν σε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού. Χωρίς να αλλάζει η μεγάλη εικόνα, αποφάσισαν και έστειλαν… να μας παραβιάσει, ένα UAV. Η ανάλυση της ενέργειας είναι αποκαλυπτική και διδακτική σε πολλαπλά επίπεδα…
Η αποστολή του συγκεκριμένου UAV δεν ήταν ασφαλώς τυχαία. Αντιθέτως, ήταν απόλυτα στοχευμένη. Μοιάζει να αποτελεί την απόδειξη των λόγων του Τούρκου υπουργού Άμυνας, Χουλούσι Ακάρ, ο οποίος μας προειδοποιεί να μην… εκλάβουμε ως αδυναμία την δήθεν καλή θέληση που επιδεικνύουν οι Τούρκοι σταματώντας τις παραβιάσεις. Ότι το ενδιαφέρον τους, κατά προτεραιότητα, είναι να συζητήσουμε όλα όσα θέτουν στο τραπέζι, ακόμα και την… ιδιοκτησία νήσων, νησίδων και βραχονησίδων του Αιγαίου. Από το οποίο μάλιστα δηλώνουν ότι δεν παραιτούνται, ονομάζοντάς το “προστασία τουρκικών δικαιωμάτων”. Άρα, αυτό επιθυμούσε να μας υπενθυμίσει η Τουρκία με αυτή την αποκρουστική ηθικώς ενέργεια. Δεν χωρούν όμως ηθική και συναίσθημα σε αυτά, παρά μόνον ψυχροί υπολογισμοί.
Δηλαδή, επί της ουσίας ότι θέλουν να κερδίσουν τον πόλεμο χωρίς τουφεκιά. Παρουσιάζονται δηλαδή, ως οι καλύτεροι μαθητές του φοβερού και τρομερού Κινέζου στρατηγού, Σουν Τσου. Κι αυτό επιδιώκουν να το πετύχουν με το χαμηλότερο δυνατό κόστος γι’ αυτούς, όχι επειδή είναι… πολιτισμένοι. Κι αυτό το “πουλάνε” επικοινωνιακά με στόχο την ελληνική κοινωνία, προσπαθώντας να της προπαγανδίσουν έμμεσα την ηρεμία που επικρατεί αυτή την περίοδο. Σαν να της καλλιεργούν το μήνυμα, “τι νόημα έχουν μερικά βράχια μπρος στη ηγρεμία που επικρατεί”…
Η αποστολή ενός και μόνο UAV την αποφράδα ημέρα απώλειας του Ηλιάκη εντασσόταν σε αυτή την στρατηγική. Η απώλεια του Ηλιάκη ήρθε συνεπεία της εγκληματικής ενέργειας του Τούρκου πιλότου, αποτέλεσμα της επαγγελματικής του ανεπάρκειας. Όσο προκλητική και να είναι μια ενέργεια στον αέρα, δεν μπορεί να καταλήγει στην απώλεια δυο αεροσκαφών και ενός πιλότου. Αυτός ο ηλίθιος, η επιτομή της ντροπής κάθε αεροπορικής ιδέας, γνωρίζει πως με τέτοιου είδους επαγγελματικές επιδόσεις δεν θα έβλεπε ξανά το φως του ήλιου εάν υπήρχε πολεμική εμπλοκή και τον έστελναν σε οποιαδήποτε επιχειρησιακοί αποστολή οι προϊστάμενοί του.
Που καταλήγει όμως αυτό το σχόλιο; Στο ότι η τουρκική ενέργεια ήταν προβλέψιμη. Εάν κάποιος ανατρέξει έναν χρόνο πριν, πάλι στην επέτειο της απώλειας του Ηλιάκη, οι Τούρκοι είχαν φροντίσει να δείξουν τις πραγματικές τους προθέσεις, έστω και με αυτή την επίδειξη αμοραλισμού. Ούτε σε ανθρώπινο επίπεδο, ούτε για τα μάτια του κόσμου δεν δείχνουν έναν ελάχιστο σεβασμό στη μνήμη του. Γι’ αυτό, το συγκεκριμένο UAV, δεν έπρεπε ΠΟΤΕ να έχει γυρίσει στη βάση του. Κι όποιος εκ των κρατούντων, πολιτικών ή στρατιωτικών σκεφτεί και μόνο ότι αυτό θα κατέστρεφε την ειρήνη, οπότε καλώς “το κάναμε γαργάρα” και δήθεν όλα αναγνωρίστηκαν και αναχαιτίστηκαν κατά πάγια πρακτική, είναι απλά ανόητος.
Η Τουρκία όχι μόνο θα το κατάπινε, αλλά θα είχε και κάθε λόγο να το αποκρύψει. Όχι να το χρησιμοποιήσει ως πρόσχημα για κλιμάκωση, διότι γνωρίζουν ότι θα αναλάμβαναν ένα μη υπολογισμένο γι’ αυτούς ρίσκο, το οποίο θα μπορούσε να αποβεί ακόμα και καταστρεπτικό προεκλογικά για το τουρκικό καθεστώς. Η παροιμιώδης ελληνική “αυτοσυγκράτηση” είναι που έχει επιτρέψει την ανάπτυξη της θρασύδειλης και ανέξοδης επίδειξης ισχύος από την πλευρά των Τούρκων. Εάν το συγκεκριμένο UAV είχε καταρριφθεί, θα είχε αποτελέσει το καλύτερο μνημόσυνο στη μνήμη του Ηλιάκη και θα είχε στείλει το πιο σαφές μήνυμα στην τουρκική πλευρά, ότι η Ελλάδα κατανοεί απόλυτα τη στρατηγική των γειτόνων της.
Κατά βάθος, οι Τούρκοι μας έδωσαν την καλύτερη “πάσα”, την καλύτερη αφορμή, διότι η κατάρριψη δεν θα έθετε σε κίνδυνο ανθρώπινη ζωή. Εμείς οι πολιτισμένοι όμως, για μια ακόμη φορά επιλέξαμε τις τελετές και τους “δεκάρικους”, αντί της σοβαρής αντιμετώπισης της τόσο προβλέψιμης πρόκλησης, που θα έθετε μάλιστα σοβαρά όρια για τη συνέχεια, αμφισβητώντας στην πράξη την ανεξέλεγκτη και ακώλυτη πρωτοβουλία κινήσεων της Τουρκίας στο στρατιωτικό επίπεδο. Αν στην… από δω πλευρά ηγέτης ήταν ο Ερντογάν, το UAV δεν υπάρχει περίπτωση να μην είχε καταρριφθεί με παράλληλη δημοσιοποίηση του συμβάντος, για έναν ακόμα λόγο. Τον πολιτικό αντίκτυπο στο εσωτερικό της χώρας.
Ο Ερντογάν έχει χτίσει αεροπλανοφόρα, μη επανδρωμένα συστήματα, αεροχήματα και επιφανείας, βαλλιστικούς πυραύλους και ό,τι άλλο μπορεί αν φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Προφανώς το κάνει διότι η τουρκική κοινωνία, που εδώ θεωρούμε ότι προτεραιοποιεί όσα κι εμείς, επιβραβεύει αυτές τις συμπεριφορές. Αντιθέτως, εάν στην Ελλάδα ακούγεται παγίως κριτική για κάτι, από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, είναι ότι με τις πολλές “ευγένειες” και τους χαριεντισμούς το έχουμε παρακάνει. Κι ο Ακάρ χαριεντίζεται, με τρόπο όμως που εξυπηρετεί τη στρατηγική της χώρας του και εκμεταλλεύεται το ότι οι Έλληνες δείχνουν να “τσιμπάνε”. Την επομένη μας θυμίζει πάντα τα όρια.
Γι’ αυτό το μοναδικό τουρκικό UAV που πέταξε στην επέτειο της απώλειας του Ηλιάκη, δεν έπρεπε ποτέ να έχει επιστρέψει στη βάση του. Διότι το μήνυμα θα ήταν ηχηρό. Ακόμα κι αν δεν μάθαινε ποτέ κανείς τι έγινε. Αυτά.
Δημοσίευση σχολίου