Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
Να επιβιώσει όχι στον υπέρλαμπρο ”Αιώνα της Τουρκίας” των ονειρώξεων του Ταγίπ Ερντογάν, αλλά, στον ”καταστροφικό”, όπως υπαινίχθηκε ο αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιντσάρογλου (ηγέτης του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, CHP) αποκαλώντας ”καταστροφή της Τουρκίας” τον Τούρκο Πρόεδρο.
Και έχει δίκιο στο θέμα της υπαιτιότητας, γιατί επί μια εικοσαετία (την εικοσαετία διακυβέρνησης του πρωθυπουργού και μετέπειτα ΠτΤΔ Ταγίπ Ερντογάν) έδιναν κι έπαιρναν οι παράνομες κατασκευές στην Τουρκία.
Έδιναν κι έπαιρναν οι παραβιάσεις των αντισεισμικών κανονισμών απ’ τις κατασκευαστικές εταιρίες που έχτιζαν παράνομους ορόφους σε μαλακό έδαφος με σιδερένιες αντί χαλύβδινες δοκούς. Έδινε και έπαιρνε το όργιο διαφθοράς των ημετέρων με αποκορύφωμα την προεκλογική παροχή ”οικοδομικής αμνηστίας” (για ψηφοθηρικούς λόγους) απ’ την Ομοσπονδία Μηχανικών και Αρχιτεκτόνων Τουρκίας στους 113 απατεώνες κατασκευαστές.
Τους κρατικοδίαιτους και τους ιδιώτες εργολάβους (τους προσκείμενους, κατά πλειοψηφία, στο κόμμα του Ταγίπ Ερντογάν AKP) οι οποίοι έχουν συλληφθεί ήδη απ’ την Τουρκική Αστυνομία και αντιμετωπίζουν βαρύτατες κατηγορίες ως υπεύθυνοι για τον θάνατο χιλιάδων Τούρκων ενοίκων των ”χάρτινων” πολυκατοικιών που κατέρρευσαν.
Αψευδής, ‘επώνυμος’ μάρτυρας των τεκμηρίων πολεοδομικής διαφθοράς — μεταξύ πλήθους άλλων ‘ανώνυμων’ μαρτύρων απ’ τις νοτιοανατολικές επαρχίες της Τουρκίας που ισοπεδώθηκαν — είναι ο Οκές Ελμάογλου, δήμαρχος της Ερζίν (επαρχία Χατάι), η οποία στάθηκε όρθια χωρίς κανέναν νεκρό σαν από θαύμα!.
Το θαύμα της πιστής εφαρμογής από τον εν λόγω (καθυβριζόμενο προ σεισμού) δήμαρχο, ο οποίος — εν μέσω παρανομιών — έμεινε πιστός στους αντισεισμικούς κανονισμούς κερδίζοντας το στοίχημα σωτηρίας της πόλης του, όπως δήλωσε πρόσφατα σε συνέντευξή του στο Euronews και σε άλλα ξένα κανάλια (αμερικανικά, βρετανικά και γερμανικά, όπως αυτό της Deutsche Welle).
Όλα αυτά φυσικά επιβεβαιώνουν κάθε μέρα και περισσότερο την πρόβλεψη των Ηνωμένων Εθνών ότι οι νεκροί σε Τουρκία-Συρία θα ξεπεράσουν τους 50.000 (ήδη είναι πάνω από 42 στην Τουρκία, ενώ κάτω από τα ερείπια βρίσκονται χιλιάδες άλλοι ακόμη). Επιβεβαιώνουν και τα λόγια του Ερκάν Μπας (του ηγέτη του μικρού αριστερού Εργατικού Κόμματος Τουρκίας, που είπε ότι ”Αν γινόταν κάτι παρόμοιο στην Ιαπωνία, όλη η κυβέρνησή της θα έκανε χαρακίρι”…
Ωστόσο η τουρκική κυβέρνηση δεν ξέρει απ’ αυτά και αγωνίζεται να επιπλεύσει εν μέσω κατακραυγής του λαού, με εξαίρεση τα ΜΜΕ της Τουρκίας τα οποία έγιναν κυριολεκτικά ασπίδα προστασίας για τον Ερντογάν και επιτίθενται κατά των επικριτών του, αλλά όχι κατά των υπουργών του που έγιναν καταγέλαστοι με όσα προπαγανδιστικά υποστήριζαν πριν από τον σεισμό της 6ης Φεβρουαρίου.
Ενδεικτικό παράδειγμα ο υπουργός Εσωτερικών Σουλεϊμάν Σοϊλού ο οποίος, λίγες μέρες πριν εκδηλωθεί αυτός, έλεγε σε κομματική ομήγυρη ότι — ενώ κατά το παρελθόν οι Τούρκοι παραπονιούνταν επί ματαίω για την απουσία του κράτους μετά από κάθε σεισμό, πλημμύρα ή φυσική καταστροφή — η κυβέρνηση Ερντογάν πέτυχε να μην ακούγονται αυτά…
Τι ήθελε να το πει; Μετά τον άνευ προηγουμένου μεγασεισμό που μετέτρεψε πόλεις και χωριά της ΝΑ Τουρκίας σε νεκροταφεία, τρέχουν και δεν φτάνουν οι εκεί κυβερνώντες, οι οποίοι δέχονται πυρ ομαδόν επιθέσεις απ’ τον λαό και την αντιπολίτευση για την αντισεισμική γύμνια της χώρας και την εκτεταμένη διαφθορά.
”Εισηγητής” της τελευταίας ήταν ο ίδιος ο Τούρκος Πρόεδρος που από το ’18 ακόμα διακήρυσσε ότι έλυσε το πρόβλημα στέγασης 140.000 και πλέον ανθρώπων με το μέτρο της ”οικοδομικής αμνηστίας”, για να μην κατεδαφίζονται κτίρια τα οποία δεν πληρούσαν τις πολεοδομικές προδιαγραφές.
Δικαιολογημένα λοιπόν σήμερα τρέχει και δε φτάνει ο Ταγίπ Ερντογάν, τα πρώτα μέτρα του οποίου (οικονομική βοήθεια 10.000 λιρών – 493 ευρώ – σε κάθε πληγείσα οικογένεια, ανοικοδόμηση νέων σπιτιών μέσα σε ένα χρόνο και ανάληψη από το κράτος της υποχρέωσης πληρωμής ενοικίου σε όσους δεν θέλουν να μείνουν σε σκηνές, μέχρι να φτιαχτούν οι νέες κατοικίες) δεν φαίνονται αρκετά για να κάνουν τις φωνές αγανάκτησης των σεισμοπλήκτων να σιγήσουν, καθώς η ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού γίνεται όλο και πιο εμφανής προϊόντος του χρόνου.
Πέραν αυτού, ο σεισμός της 6ης Φεβρουαρίου (που ταρακούνησε γερά τον ενεργειακό και πολιτικό χάρτη στη Μέση Ανατολή) έδωσε χαριστική βολή στην τουρκική οικονομία, η οποία πλέον απειλείται με απώλεια του 1 % του ΑΕΠ της, αφού — κατά τον Τούρκο πανεπιστημιακό Soli Özel (του πανεπιστημίου Kadir Has της Κωνσταντινούπολης) — ”χρειάζονται περίπου 84 δισ. δολάρια για ανοικοδόμηση και 15 δισ. δολάρια για να στεγαστούν προσωρινά οι διασωθέντες ένοικοι των κτιρίων που καταστράφηκαν, τα περισσότερα από τα οποία ήταν κατοικίες”.
Τα υπάρχοντα δεδομένα ως τώρα (πάνω από 46.000 νεκροί και 82.000 ισοπεδωμένα ή ακατάλληλα προς κατοίκηση κτίρια) εξηγούν με το παραπάνω το λεχθέν απ’ τον πολιτικό αναλυτή Σολί Οζέλ ότι ο ”Ερντογάν βρίσκεται σε λειτουργία επιβίωσης”. Και δεν είδαμε, ίσως, όλο το ”έργο” σε εξέλιξη. Την πλήρη εικόνα, δηλαδή, της ”βιβλικής καταστροφής”, η οποία δεν αποκλείεται να έχει και συνέχεια.
Κι αυτό γιατί ακούγονται φήμες από κέντρα του Εξωτερικού, που δεν αποκλείουν νέο σεισμό με επίκεντρο αυτήν τη φορά την Κωνσταντινούπολη, αν υπάρξει αλληλεπίδραση του ρήγματος της Βόρειας Ανατολίας με εκείνο της Ανατολικής Ανατολίας πάνω στα οποία στέκεται η Τουρκία,
Δεν μπορούμε να φανταστούμε επίσης τις επιπτώσεις που θα έχει στην Ανατολική Μεσόγειο (με την Κύπρο στο μάτι του κυκλώνα) το ενδεχόμενο νέου μεγασεισμού ή μετασεισμού με επίκεντρο το Ακούγιου της Τουρκίας (έδρα του πυρηνικού σταθμού ενέργειας), αν και η ρωσική κρατική εταιρεία Rosatom που τον κατασκεύασε λέει ότι έχει σχεδιαστεί για να αντέχει σε ακραίες εξωτερικές επιρροές, ακόμα και σεισμό μεγέθους 9 Ρίχτερ.
Καθησυχαστικός στο θέμα αυτό είναι και ο καθηγητής πολιτικός μηχανικού στο Πανεπιστήμιο του Buffalo των ΗΠΑ Andrew Whittaker (ειδικός στη σεισμική μηχανική και τις πυρηνικές κατασκευές), ο οποίος υποστηρίζει ότι οι πυρηνικές εγκαταστάσεις γενικά ”είναι κατασκευασμένες από βαρύ οπλισμένο σκυρόδεμα, πολύ πιο στιβαρό από αυτό των εμπορικών κτιρίων, έτσι ώστε να αντέχουν σε μεγάλους σεισμούς”.
Παρ’ όλα αυτά, τα πυρηνικά παιχνίδια της Άγκυρας κρατάνε ανάστατους μετά τον σεισμό τους κατοίκους των τουρκικών των περιοχών κοντά στο Ακούγιου, όπως και εκείνους της Κύπρου και της σεισμόπληκτης Συρίας, στην εμπόλεμη ζώνη της οποίας άρχισαν ήδη να επιστρέφουν χιλιάδες Σύριοι οι οποίοι είχαν καταφύγει μετά τον σεισμό στην γειτονική Τουρκία.
Είχαν καταφύγει εκεί για λόγους ασφάλειας (κάτι που δεν εξασφάλισαν, φυσικά), αλλά και για να επωφεληθούν από την υπόσχεση των τουρκικών Αρχών ότι μπορούν να μείνουν μέχρι και έξι μήνες στις ανταρτοκρατούμενες περιοχές της βορειοδυτικής Συρίας. χωρίς να χάσουν το δικαίωμα επιστροφής στην Τουρκία.
Σημειωτέον ότι στα μέρη αυτά είχε εισβάλει η Τουρκία (βλ. “Πηγή Ειρήνης”, ως κωδική ονομασία) τον Οκτώβριο του ’19, με το πρόσχημα ότι τα υπερασπίζονται Κούρδοι ”τρομοκράτες” του PKK, ενώ στην πραγματικότητα οι αμυνόμενοι ανήκαν στις κουρδικές Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) οι οποίες δεν είχαν οργανικούς δεσμούς με την εκτός νόμου κουρδική οργάνωση. Κι αυτή ήταν η τρίτη εισβολή της γείτονος εξ Ανατολών μας σε συριακό έδαφος μετά την ”Ασπίδα του Ευφράτη” του 2016 και τον ”Κλάδο Ελαίας” του 2018.
Εννοείται ότι τον αέρα της εισβολής η… εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα Τουρκία δεν τον πήρε μόνο από το κλείσιμο του ματιού των ”Μεγάλων” του ΝΑΤΟ (με προεξάρχουσα την Τραμπική Αμερική), αλλά κυρίως απ’ το γεγονός ότι μένει ατιμώρητη από το 1936 [άρα τα 49 της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο… ορρωδούν μπροστά στα ’87 στη Συρία], οπότε απέσπασε (”έκλεψε”) και προσάρτησε στο τουρκικό κράτος την Αντιόχεια.
Την ”Αντάκια”(Antakya, τουρκιστί) την οποία έκανε έδρα της επαρχίας Χατάι. Σ’ αυτήν, εκτός απ’ την Αντιόχεια, υπάρχουν και άλλες πόλεις που κατοικούνται από χριστιανούς Έλληνες και Άραβες, όπως η Αλεξανδρέττα, η Μερσίνη και πολλά χωριά με δώδεκα έως δέκα πέντε χιλιάδες Χριστιανούς Ορθόδοξους.
Οι εκκλησίες των περιοχών αυτών (από κοινού με τους κληρικούς και τις κοινότητες των Rum Orthodox) παραμένουν απ’ το ’36 στο κράτος της Τουρκίας υπό τη διοίκηση και τη σκέπη του Οικουμενικού Πατριαρχείου Αντιοχείας και περιμένουν (βιώνοντας το δικό τους δράμα) την αρωγή του ελληνικού κράτους για να μη σβήσουν μετά το σεισμό που τους ισοπέδωσε.
Για να μη σβήσει απ’ τον χάρτη, στην πραγματικότητα, ο Ελληνισμός που ανάγεται στο 300 π.Χ (έτος ίδρυσης της Αντιόχειας — όπως την αποκαλούσαν Έλληνες, Ρωμαίοι και Βυζαντινοί — από τον στρατηγό Σέλευκο του Μεγάλου Αλεξάνδρου (βλ. Σέλευκος Α’ Νικάτωρ).
Έκτοτε βέβαια, η νυν ισοπεδωμένη από τον σεισμό Αντιόχεια, καταστράφηκε και ανοικοδομήθηκε πολλές φορές, αλλά άκμασε μόνο στα χρόνια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, όταν ήταν η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της. Κι αυτό είναι ο λόγος που η Αντιόχεια κουβαλούσε διαχρονικά σημάδια της ελληνιστικής, ρωμαϊκής και πρωτοχριστιανικής της ιστορίας…
Φευ! Κουβαλούσε, αλλά δεν κουβαλά πια. Και εμείς, ως φορείς του Ελληνισμού με μητροπολιτική κοιτίδα την Ελλάδα, έχουμε χρέος ανθρωπιστικό και εθνικό να ανταποκριθούμε στην έκκληση για βοήθεια του Πατριαρχείου Αντιοχείας και των κατοίκων της αλλοτινής πρωτεύουσας της Συρίας.
Των νυν σεισμόπληκτων Αντιοχέων, τους οποίους ο Ρωμαίος κατακτητής της Συρίας (πιθανόν ο γνωστός από το Ευαγγέλιο κατά Λουκά διορισμένος εκεί έπαρχος Publius Sulpicius Quirinius), τιμούσε και αντιμετώπιζε ”ως εκ γένους Αθηναίων όντας” (βλ. Χρονογραφία Βυζαντινού χρονογράφου Ιωάννη Μαλάλα [5ου-6ου αι.], σελ. 211).
Με δεδομένα αυτά (στα οποία πρέπει να προσθέσουμε δύο ακόμα στοιχεία: 1. Ότι στην Αντιόχεια άκμαζαν κάποτε τα ελληνικά γράμματα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να της έχουν προσδώσει την προσωνυμία “Συριάδες Αθήναι” και 2. Ότι οι Αντιοχείς, οι Σύριοι γενικότερα άνοιξαν την αγκαλιά και τα σπίτια τους το 1923 σε 17.000 Έλληνες πρόσφυγες που κατέφυγαν στη Συρία), έχουμε χρέος ανθρωπιστικό και εθνικό — ως Ελλάδα και ως Έλληνες — να συμβάλλουμε στην αναστήλωση των ερειπίων Αντιόχειας, της πόλης- λίκνο του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας στην αρχαία και βυζαντινή Συρία.
Δημοσίευση σχολίου