Στις 10 Μαΐου προγραμματίζεται να συζητηθεί στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων, το κείμενο της νέας Συμφωνίας για τις Αμερικανικές βάσεις στην χώρα μας (MDCA), ενώ δυο μέρες μετά, στις 12 Μαΐου δηλαδή, η συγκεκριμένη συμφωνία μπαίνει για συζήτηση στην ολομέλεια της Ελληνικής Βουλής.
Εν τω μεταξύ… Οι εξελίξεις στην Ουκρανία… Ο δυναμισμός με τον οποίο ενεπλάκησαν οι Αμερικανονατοϊκοί ΚΑΙ στην περαιτέρω κλιμάκωση των συγκρούσεων… Η επαπειλούμενη γενίκευση του πολέμου με την πυρηνική απειλή να καταλαμβάνει εξέχουσα θέση στην ρητορική των εμπλεκομένων. Και φυσικά… Η εξευτελιστική εργαλειοποίηση των προθύμων – με προεξάρχουσα την πολιτική τάξη της χώρας μας – στην προβολή ισχύος την οποία σταδιακά ξεδιπλώνουν οι Αμερικανοί στον χώρο της Βαλκανικής αλλά και ευρύτερα στην περιοχή της Ανατολικής Ευρώπης, είναι μερικές μόνο από τις αιτίες που επαναφέρουν με κατεπείγοντα τρόπο στον δημόσιο διάλογο το ζήτημα των Αμερικανικών βάσεων και γενικότερα της συμμετοχής της πατρίδας μας στις Νατοϊκές δομές.
Η γενική εκτίμηση, είναι ότι αυτή η συμμετοχή και φυσικά η αυξημένη Αμερικανική στρατιωτική παρουσία στο Ελληνικό έδαφος, είναι παράγοντες που επιβαρύνουν το ειδικό βάρος των κινδύνων απέναντι στους οποίους εκτίθεται καθημερινά η πατρίδα μας, σε μια εποχή ξέφρενου και ανεξέλεγκτου μιλιταριστικού παροξυσμού. Την ίδια στιγμή, είναι διάχυτη η πεποίθηση ότι αυτός ο εξαιρετικά επιβαρυντικός συνδυασμός, ΔΕΝ αντισταθμίζεται ούτε καν από τις αυτονόητες εγγυήσεις ασφαλείας έναντι των Τουρκικών απειλών, οι οποίες θέτουν σε καθολική αμφισβήτηση τα Ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα αλλά και τον σκληρό πυρήνα της Εθνικής μας κυριαρχίας. Άλλωστε, κανένας από τους Έλληνες «διαπραγματευτές» του «πάρτα όλα», δεν διεκδίκησε στοιχειωδώς αυτές τις εγγυήσεις.
Το μεγάλο πρόβλημα πάντως δεν βρίσκεται στις διαπιστώσεις, αφού σε όλα όσα αφορούν στην ουσία αυτών των διαπιστώσεων, συμφωνούν οι πάντες. Με μοναδική ίσως εξαίρεση το εκάστοτε κυβερνητικό κόμμα, που επιμένει να στρογγυλεύει τις γωνίες στην προσπάθειά του να διαχειριστεί επικοινωνιακά τις συνέπειες της ατολμίας του και πάνω απ’ όλα το δυσβάστακτο κόστος των αδιεξόδων τα οποία ανατροφοδοτούν οι γεωπολιτικές επιλογές του.
Τα κόμματα που έχουν ασκήσει και συνεχίζουν να ασκούν κυβερνητική εξουσία, κινούνται κατά κανόνα στην ίδια λογική. Στην λογική του παρασιτικού προστατευτισμού η οποία απογύμνωσε την χώρα, στο όνομα της εγκληματικής αυταπάτης σύμφωνα με την οποία, η προθυμία και ο συμβιβασμός με τις απαιτήσεις των Αμερικανών, θα καθιστούσε δήθεν την πατρίδα μας, πολύτιμο εταίρο και προστατευόμενο μέρος της «συμμαχίας» των ισχυρών. Τα επιτελεία αυτών των κομμάτων, αρνήθηκαν πεισματικά να δουν το αυτονόητο. Και το αυτονόητο είναι πως η «συμμαχία» των ισχυρών, ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για να βάλει στο χέρι τον ΧΩΡΟ και δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για την ΧΩΡΑ και τους όρους κυριαρχίας που εξασφαλίζουν Εθνική ταυτότητα στην γεωπολιτική της υπόσταση. Η πολιτική ρητορική αυτών των κομμάτων, κρατά καθηλωμένη και την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, στο άρμα αυτής της αδιέξοδης αυταπάτης.
Στον αντίποδα τώρα…
Οι πολιτικές δυνάμεις οι οποίες διαχρονικά επέμεναν να αναδεικνύουν το εθνικά επιζήμιο αυτών των επιλογών, συνεχίζουν να διαχειρίζονται την αντίθεσή τους με μια σταθερή επιχειρηματολογία που αρνείται να επικαιροποιηθεί, που αδυνατεί να συνυπολογίσει την νέα πολλαπλά δυσκολότερη και ακόμη πιο σύνθετη πραγματικότητα στην οποία έχει εμπλακεί η χώρα. Αυτή η πολιτική στάση, δεν προσφέρει προστιθέμενη αξία ούτε και εποικοδομητική πολιτική διέξοδο στον σκεπτικισμό με τον οποίο προσεγγίζουν οι πολίτες την δουλοπρεπή συμπεριφορά των κομμάτων που διαχειρίζονται κυβερνητική εξουσία κι αυτό είναι πολύ σοβαρό ζήτημα γιατί οδηγεί την κοινωνία σε καθολική παράλυση.
Αυτήν την στιγμή, ούτε το ΝΑΤΟ είναι ένας συνασπισμός από τον οποίο απλά αποχωρείς και ξεκινάς την επόμενη στιγμή μια αυτόνομη και περήφανη περιφερειακή πορεία… Ούτε οι Αμερικανικές βάσεις είναι μια υποδομή από υπόστεγα, γι’ αυτό και δεν αρκεί να κοινοποιήσεις στους ενοικιαστές τους ένα εξώδικο καλώντας τους σε εύθετο χρόνο να σου παραδώσουν τα κλειδιά και να εγκαταλείψουν την χώρα.
Τόσο η παραμονή της χώρας στο ΝΑΤΟ, όσο και η ισχυρή και ταυτόχρονα δαιδαλώδης παρουσία των Αμερικανικών Βάσεων στην Ελληνική επικράτεια, συνιστούν ΑΜΦΟΤΕΡΑ, ένα πολυπλόκαμο σύστημα εξαρτήσεων που δεν είναι μόνο πολιτικές, αλλά διαχέονται σε όλο το εύρος των παραμέτρων που σχετίζονται με την στρατηγική επιβίωση της χώρας. Από τα αμυντικά συστήματα και την διαχείριση της κρίσιμης πληροφορίας, έως την εσωτερική ασφάλεια, την οικονομική βιωσιμότητα, την διαχείριση και την εύρυθμη λειτουργία των στρατηγικών της υποδομών (επικοινωνίες, ενέργεια, δορυφορική υποστήριξη κλπ κλπ κλπ).
Η παγκοσμιοποίηση, η αποεπένδυση, η καθολική τεχνολογική εξάρτηση, η γενικευμένη αποβιομηχάνιση, το αφυπνισμένο και απαιτητικό αναθεωρητικό περιβάλλον που περισφίγγει απειλητικά την πατρίδα μας, η εκούσια καθήλωσή της σε έναν πολυδύναμο αναπνευστήρα με τα κλειδιά της λειτουργίας του παραδομένα στους θυρωρούς των ξένων πρεσβειών, επιβεβαιώνουν ότι η χώρα μας παραμένει εγκλωβισμένη σε ένα καθεστώς πολλαπλής γεωπολιτικής ομηρείας το οποίο χτίστηκε πάνω στο έδαφος που έκαναν πάρτι οι αυταπάτες του δήθεν «προστατευτισμού», τις οποίες δεκαετίες ολόκληρες συντήρησε το Ελληνικό πολιτικό σύστημα με τις επιλογές του.
Αυτή η κατάσταση ΔΕΝ είναι διαχειρίσιμη με όρους πραγματικής εθνικής χειραφέτησης και η φυγή προς τα εμπρός δεν μπορεί να γίνει με τα συνθήματα και τους πολιτικούς όρους της προηγούμενης 30ετίας. Μια τέτοια εμμονή είναι αδιέξοδη και εν τέλει απολύτως αυτοκαταστροφική.
Το στυγνά ανταγωνιστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο είναι καταδικασμένη να οριοθετείται η πατρίδα μας και η νοσηρή αντίληψη για την ποιότητα των συμμαχιών που επιτρέψαμε ΟΛΟΙ μας να εδραιωθεί ως κυρίαρχη και να υποκαταστήσει τον σκληρό πυρήνα της κατά τα λοιπά ανύπαρκτης Εθνικής μας στρατηγικής, έχουν μετατρέψει την χώρα σε φτηνό αναλώσιμο που θεωρεί αφελώς ότι συνιστά σοβαρή συμμαχική συνιστώσα, και παράλληλα επιβεβαιώνουν καθημερινά ότι ο προνομιακός περίγυρος των συνομιλητών της, οι οποίοι τυπικά εκλαμβάνονται ως σύμμαχοι, στην ουσία συνιστούν μια διαρκή και σοβαρότατη υβριδική απειλή, που εκβιάζει… Απαιτεί… Και αποδομεί την αξιοπρέπειά της σε κάθε της βήμα.
Η συμφωνία λοιπόν που πρόκειται να συζητηθεί στο Ελληνικό κοινοβούλιο στις 12 Μαΐου, είναι μια προβληματική και κατάπτυστη συμφωνία, όχι μονάχα εξ αιτίας των απαράδεκτων αυτοτελών της προβλέψεων, αλλά κυρίως διότι οι Έλληνες πολιτικοί προσυπογράφοντες, φρόντισαν να φέρουν ΑΥΤΗΝ την συμφωνία για να ακυρώσουν και τυπικά μια χώρα την οποία οδήγησαν προηγουμένως στην γεωπολιτική παραλυσία, στην αναξιοπρέπεια, στην ταπείνωση και σε μια ιδιότυπη και διαρκή αιχμαλωσία.
Να γιατί επιμένουμε ότι τα συνθήματα δεν αρκούν… Να γιατί επιμένουμε ότι τα μαξιμαλιστικά αιτήματα δεν είναι δυνατόν να εμπνεύσουν πολίτες που αντιλαμβάνονται την πραγματική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο τόπος. Το πρόβλημα για την πατρίδα μας είναι πολύ πιο σύνθετο και η λύση του δεν μπορεί να αναζητηθεί στην αβασάνιστη αναπαραγωγή της συνθηματολογίας άλλων εποχών, που μπορεί μεν να είναι ορθότατη, αλλά δεν έχει την δυνατότητα να οδηγήσει πουθενά όταν διατυπώνεται σε ένα δραματικά τροποποιημένο Διεθνές περιβάλλον.
Σε μια εποχή που η στρατηγική σκέψη της χώρας θα πρέπει να πάρει φωτιά αναζητώντας κάθε ευκαιρία που είναι δυνατόν να εργαλειοποιηθεί προκειμένου να βελτιωθεί η γεωπολιτική της θέση, η μαχόμενη κοινωνία οφείλει να έχει συγκεκριμένες απαιτήσεις που δεν θα εκτονώνονται με αναπαραγωγή εμμονών και αδιέξοδη συνθηματολογία.
Ο τόπος μας αυτήν την στιγμή έχει ανάγκη από μια χειραφετημένη πολιτική ηγεσία, που θα λειτουργήσει έναντι πάντων, αποφασισμένη να κάνει την διαφορά. Έχει ανάγκη από μια πολιτική ηγεσία που θα μπορεί να εργαλειοποιήσει πλήρως τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της «μικρής» πατρίδας μας και πρωτίστως τις ευκαιρίες της Εποχής, επιδιώκοντας και εν τέλει καταφέρνοντας να αποσπάσει… Εξαιρέσεις… Προνόμια… Ειδικό περιφερειακό καθεστώς… Αρμοδιότητες γεωπολιτικού μπαλαντέρ… Αναντικατάστατο ρόλο στην νέα περιφερειακή ισορροπία…
Η πατρίδα μας έχει ανάγκη από μια χειραφετημένη πολιτική ηγεσία, ικανή να οραματιστεί και να διεκδικήσει ανοχή αλλά και στήριξη στην υλοποίηση ενός οράματος που θα μπορεί να το ακριβοπουλήσει… Έχει ανάγκη από μια πολιτική ηγεσία, αποφασισμένη να «εξαργυρώσει» τις διευκολύνσεις που παρέχει, αποσπώντας στήριξη σε πολύ συγκεκριμένες και κρίσιμες στρατηγικές προτεραιότητες που θα την μεταμορφώσουν ουσιαστικά και θα εξασφαλίσουν προστιθέμενη αξία στο γεωπολιτικό της κεφάλαιο…
Η πατρίδα μας έχει ανάγκη από μια πολιτική ηγεσία που θα αναγκάσει τους πάντες και πρωτίστως τους ισχυρούς της «συμμάχους» να συνειδητοποιήσουν πως το εννοεί πραγματικά όταν λέει ότι… «τίποτε δεν είναι δωρεάν» και ότι… «η πολύτιμη Ελληνική στήριξη που εξασφαλίζετε κύριοι, προϋποθέτει την αδιαπραγμάτευτη ΔΙΚΗ ΣΑΣ στήριξη στην οριστική και αμετάκλητη επίλυση του συνόλου των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα, με γνώμονα το Διεθνές Δίκαιο και με σεβασμό στα ιστορικά Δίκαια του Ελληνισμού, διότι μόνον έτσι η γεωπολιτική μπίζνα μπορεί να είναι win – win διαφορετικά απλώς ψάχνετε για κορόιδα»…
Η πατρίδα μας έχει ανάγκη από μια πολιτική ηγεσία που θα θέσει ως αδιαπραγμάτευτο στόχο της, να αναμορφώσει μέσα σε μια πενταετία την συνείδηση των πολιτών της, τους όρους της πολιτικής και Εθνικής τους πανετοιμότητας, την ικανότητά τους να κοινωνικοποιούν τα κρίσιμα Εθνικά διακυβεύματα, και φυσικά την πραγματική εικόνα της χώρας. Από την αποτρεπτική της ισχύ μέχρι την παραγωγική της δυνατότητα κι από το ισχυρό ενεργειακό της αποτύπωμα έως τον αναβαθμισμένο περιφερειακό της ρόλο.
Η πατρίδα μας έχει ανάγκη από μια πολιτική ηγεσία αποφασισμένη να επενδύσει στους φόβους τους, προκειμένου να μην καταστεί θύμα του θράσους και της γεωπολιτικής κυνικότητάς τους.
Προφανώς αυτή η πολιτική ηγεσία, δεν μπορεί να έχει ως «πρώτο βιολί» έναν πρωθυπουργό που σπεύδει να κεφαλαιοποιήσει τον χαλβά με τα στραγάλια θεωρώντας ότι ασκεί αποτελεσματική προσωπική Διπλωματία, και σίγουρα δεν μπορεί να συναποτελείται από πολιτικά στελέχη που καταγίνονται με τους ανόητους και τα γατάκια. Αυτό είναι δουλειά των διωκτικών αρχών και όχι του πολιτικού επιτελείου που επέλεξε να ψαρεύει σε θολά νερά αναζητώντας εκλογική πελατεία, ενώ ο κόσμος χάνεται και η ευρύτερη περιοχή αποσταθεροποιείται με ρυθμούς ανεξέλεγκτους.
Δημοσίευση σχολίου