Οι εξελίξεις στο μέτωπο Ρωσίας-Ουκρανίας έχουν προκαλέσει πόλωση στα συνήθη δυο στρατόπεδα. Το ένα είναι το φιλοατλαντικό που επιχειρεί να παρουσιάσει τον Βλαντίμιρ Πούτιν σαν “νέο Χίτλερ”. Το άλλο έχει την τάση να ταυτίζεται με τις ρωσικές επιλογές. Μετά από δυόμιση μήνες πολέμου ο παροξυσμός συνεχίζεται, τσουβαλιάζοντας όλους όσοι επιχειρούν να προσεγγίσουν με όρους διεθνολογικής ανάλυσης το θέμα. Είναι οι εν Ελλάδι υποκριτές και “χρήσιμοι ηλίθιοι”.
Και οι δύο κατηγορίες αδυνατούν να κατανοήσουν ότι στο ανθρωπιστικό επίπεδο οι ζωές Ρώσων και Ουκρανών αξίζουν το ίδιο. Οι χρήσιμοι ηλίθιοι δεν κατανοούν ότι όλοι έχουν οικογένειες που μαυροφορούνται και είναι ανήθικο να τους καταλογίζεται συνενοχή για τις επιλογές των κυβερνήσεων των χωρών τους. Στο πλαίσιο αυτού του παροξυσμού και σε μια προσπάθεια εξωραϊσμού της ελληνικής στάσης, οι χρήσιμοι ηλίθιοι εξακολουθούν να εξισώνουν, έστω έμμεσα πλέον, όσα κάνει η Ρωσία στην Ουκρανία, με όσα έκαναν οι Τούρκοι το 1974 στην Κύπρο και εν γένει με τις διεκδικήσεις της απέναντι στον Ελληνισμό.
Άρα, όποιος προσπαθεί να κατανοήσει τη ρωσική επιχειρηματολογία ρίχνεται στην πυρά. Το γεγονός ότι η Δύση είχε και συνεχίζει να τηρεί στάση Ποντίου Πιλάτου στο Κυπριακό και στα ελληνοτουρκικά δεν φαίνεται, πάντως, να τους προβληματίζει. Η εξομοίωση Ρωσίας και Τουρκίας συνιστά μέγιστη και επικίνδυνη ανοησία, η οποία υποκρύπτει υποκρισία και ιδιοτέλεια με συγκεκριμένη ατζέντα. Υποκρισία, επειδή αποδέχεται δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Τα σύνορα Ελλάδας και Κύπρου είναι αποτέλεσμα πολέμων και διεθνών συνθηκών. Τα σύνορα της Ουκρανίας χαράχθηκαν διαφορετικά, για λόγους εσωτερικούς-διοικητικούς στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Οι ίδιοι πολέμιοι των εισβολών, πρωταγωνιστούσαν στην δυτική εκστρατεία για υπερψήφιση του Σχεδίου Ανάν στην Κύπρο στο δημοψήφισμα πριν 20 σχεδόν χρόνια. Δεν τους είχε φανεί ποτέ ρατσιστική η εξίσωση, για την ακρίβεια η επιβολή του τουρκοκυπριακού 18% επί του 82% των Ελληνοκυπρίων. Όλα αυτά τα παραβλέπουν οι χρήσιμοι ηλίθιοι.
Τι ξεχνούν οι “χρήσιμοι ηλίθιοι”
Οι καταγγέλλοντες σήμερα τη Ρωσία δεν φαίνεται να προβληματίζονται από το γεγονός ότι οι Αμερικανοί που ενορχηστρώνουν όλον αυτόν τον επικοινωνιακό πόλεμο, δεν πολεμούν και φροντίζουν διά της παράτασης του αιματηρού πολέμου να προωθούν τα δικά τους γεωστρατηγικά συμφέροντα. Οι ίδιοι, λοιπόν, εγχώριοι που εξαντλούν όλο τον οίστρο τους για να καταγγείλουν τη Ρωσία, όταν έρχεται η συζήτηση στον τουρκικό επεκτατισμό χάνουν την ορμή τους και ζητούν εμμέσως ή και ευθέως ελληνικές υποχωρήσεις, ζητούν η Αθήνα να προσαρμοστεί στις τουρκικές αξιώσεις! Όχι μόνο δεν απαιτούν δυτικές κυρώσεις κατά της Τουρκίας, αλλά και δικαιολογούν τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον που πετούν εδώ και χρόνια την μπάλα στην κερκίδα!
Ποτέ δεν κατήγγειλαν την Άγκυρα με το παρόμοιο πάθος. Εκεί βρίσκουν δικαιολογίες και δεν παραλείπουν να κατηγορούν την ελληνική πλευρά! Εκεί ξαφνικά τα σημερινά “γεράκια” γίνονται “περιστέρια”, ευθυγραμμιζόμενοι “όλως τυχαίως” με την στάση Ποντίου Πιλάτου της ΕΕ και των ΗΠΑ. Παρόμοια υποκρισία επιδεικνύουν και όταν η συζήτηση αφορά στο Κοσσυφοπέδιο. Αλήθεια, εκεί δεν υπήρξε απόσχιση από κυρίαρχο κράτος (τη Σερβία); Δεν υπήρξε αναγνώριση του αποσχισθέντος Κοσσυφοπεδίου από τη Δύση, η οποία βομβάρδισε τη Σερβία και στη συνέχεια κατάλυσε την αρχή του Διεθνούς Δικαίου περί απαραβίαστου των συνόρων; Εκεί δεν υπήρχε παραβίαση συνόρων κυρίαρχου κράτους; Για τα θύματα αυτού του πολέμου όμως έφταιγε αποκλειστικά ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.
Οι ίδιοι βρίσκουν υπερβολικό να κατηγορούνται οι Τούρκοι για γενοκτονίες. Ενώ λοιπόν έχουν την τάση να εξωραΐζουν τις τουρκικές γενοκτονίες και επεμβάσεις σε τρίτες χώρες, στην Ουκρανία βλέπουν αποκλειστικά και μόνο ρωσικά εγκλήματα. Οι ίδιοι κατά κανόνα που οργίστηκαν όταν βομβαρδίστηκε το Κίεβο, δικαιολογούσαν τους βομβαρδισμούς του Βελιγραδίου. Φαίνεται πως οι ρωσικοί βομβαρδισμοί είναι “κακοί”, ενώ οι δυτικοί “καλοί”! Μετά ψέγουν τη Σερβία για τη στάση της απέναντι στον πόλεμο της Ουκρανίας και την καχυποψία της για τις δυτικές προθέσεις.
Εάν ανησυχούμε γνήσια για την παραβίαση της κυριαρχίας ανεξάρτητου κράτους ας το κάνουμε και για την Ουκρανία και για την Κύπρο και για τη Σερβία, από την οποία αργότερα απέσπασαν και το Μαυροβούνιο! Πάλι αυθόρμητα και με δημοκρατικές διαδικασίες! Κι όποιος τολμούσε να υποστηρίξει ότι και εκεί υπήρχε γεωστρατηγική σκοπιμότητα, άρα και υποκίνηση με στόχο την αποκοπή του σλαβικού παράγοντα από τα νερά της Μεσογείου, αντιμετωπιζόταν με απαξία και τα γνωστά περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Δικαιωματισμός και γεωστρατηγική
Η ανάμειξη του επιπέδου ανάλυσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με αυτό της γεωστρατηγικής είναι σκόπιμη! Όπως σκόπιμη είναι και η αξιοποίηση των πρόθυμων “χρήσιμων ηλίθιων” ένθεν κακείθεν! Διότι ως γνωστόν, ενθουσιώδεις χειροκροτητές και οπαδούς στην Ελλάδα, δεν έχουν μόνο οι Αμερικανοί, αλλά και οι Ρώσοι. Όχι μόνο οι Γιάνκηδες δηλαδή, αλλά και οι… Yankees go home!
Φαίνεται πως για την πλειονότητα των Ελλήνων, που αρέσκονται στον ρόλο του φανατικού οπαδού, το γεγονός ότι η προπαγάνδα και η παραπληροφόρηση είναι αναπόσπαστο μέρος της σχεδίασης και διεξαγωγής των πολεμικών επιχειρήσεων είναι ψιλά γράμματα. Κατά συνέπεια, αποτελούν κλάδους της επιστημονικής έρευνας τόσο από την οπτική γωνία των σπουδών επικοινωνίας όσο και αυτήν της στρατηγικής.
Στην Ελλάδα φαίνεται πως ο ρόλος του χρήσιμου ηλίθιου είναι και πολύ διαδεδομένος, γιατί είναι καλοδεχούμενος από πολλούς συμπατριώτες μας, που ψάχνουν αφορμή για να ταυτοστούν ή να μισήσουν με πάθος. Αυτό με τη σειρά του βέβαια δεν αποτελεί πεδίο επιστημονικής έρευνας των δυο προαναφερθέντων τομέων, αλλά μάλλον της κοινωνικής ψυχολογίας, αν όχι της ψυχιατρικής.
Ο “ήρωας” Μιχαήλ και οι χρήσιμοι ηλίθιοι
Χαρακτηριστική περίπτωση ήταν, για παράδειγμα, ο περίφημος Μιχαήλ που εμφανίστηκε ελέω Ζελένσκι στο ελληνικό Κοινοβούλιο σαν Έλλην εκ Μαριούπολης, μέλος του διαβόητου εδώ και χρόνια “Τάγματος Αζόφ”. Η εν λόγω παραστρατιωτική μονάδα αρχικά διακήρυσσε η ίδια τις νεοναζιστικές αντιλήψεις της και μόνο μετά από ισχυρές συστάσεις και του Ζελένσκι και των Αμερικανών συμβούλων έβαλε σε δεύτερο πλάνο, για να ενταχθεί χωρίς έντονες αντιδράσεις στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις.
Όπως η αντίσταση στους Ρώσους χρησιμοποιήθηκε για να ξεπλυθεί το νεοναζιστικό παρελθόν του “Τάγματος Αζόφ”, τον ίδιο σκοπό εξυπηρετεί και το να αποκαλούνται οι Ρώσοι εισβολείς Ναζί! Τα αποτελέσματα βέβαια της ευκολίας, με την οποία η ιδεοληπτική Ευρώπη παπαγαλίζει όσα σερβίρει η Ουάσιγκτον, φαίνονται στα εκλογικά αποτελέσματα στην Ουγγαρία, στη Σερβία και πρόσφατα στη Γαλλία. Εκτός αν το 42+% της Μαρίν Λεπέν δεν αξίζει να μας απασχολεί, αφού έχασε τις εκλογές από τον Μακρόν. Δώσε ημίν σήμερον, σε πέντε χρόνια βλέπουμε…
Πάμε όμως πίσω στον Μιχαήλ. Η ειδησεογραφία μας ενημέρωσε ότι έχασε τη ζωή του ηρωικά μαχόμενος «κατά των Ρώσων ναζιστών», όπως ο ίδιος είχε πει. Η ανοησία με την οποία αντιμετωπίστηκε το θέμα στην Ελλάδα ήταν και παραμένει μνημειώδης. Οι κατήγοροι της ρωσικής πλευράς τον παρουσιάζουν περίπου σαν… Παπαφλέσσα. Κι αν όντως έχασε τη ζωή του μαχόμενος για τη Μαριούπολη, είναι δικαίως ένας ήρωας των Ουκρανών. Για την απέναντι πλευρά παραμένει… νεοναζιστής, ή τουλάχιστον στρατευμένος σε νεοναζιστική πολιτοφυλακή.
Ούτε ένας όμως δεν βρέθηκε να αναρωτηθεί αν το συγκεκριμένο πρόσωπο είχε επίθετο. Μιχαήλ σκέτο, σημαίνει… πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο! Εκπλήσσει η ευκολία με την οποία κατάπιαν αμάσητο και οι δυο πλευρές το επικοινωνιακό μήνυμα που ενδεχομένως να αποτελεί άλλο ένα επεισόδιο του πολέμου της προπαγάνδας! Οι μεν τον αποθεώνουν οι δε τον βρίζουν! Αμφότεροι βρίσκουν λογική τη στάση τους και επιχειρηματολογούν επ’ αυτού!
Ο Ζελένσκι έπιασε την ελληνική Βουλή κορόιδο, προκαλώντας αντιδράσεις. Το έπραξε με προφανή στόχευση να ξεπλύνει μέσω δυτικού Κοινοβουλίου τη ρετσινιά του νεοναζισμού για το “Τάγμα Αζόφ”. Ουδείς όμως ζήτησε έστω και εκ των υστέρων επιβεβαίωση της ταυτότητας του Μιχαήλ για να μάθουμε αν όντως είναι Έλληνας της Μαριούπολης ή κατασκεύασμα της προπαγάνδας. Όχι ότι αν ήταν πράγματι Έλληνας έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά για να ξέρουμε τουλάχιστον τα στοιχειώδη…
Το “φάντασμα του Κιέβου”
Κάτι παρόμοιο δεν έγινε και με το περίφημο “φάντασμα του Κιέβου”; Αν και οι υποψιασμένοι είχαν καταλάβει πως κάτι δεν πάει καλά, αφού μια ήταν φοβερός και τρομερός πιλότος επιδείξεων με MiG-29 και την άλλη νεαρός υποσμηναγός που έπεσε για την πατρίδα. Παρουσιάστηκε και φωτογραφία στα κοινωνικά δίκτυα!
Λίγο αργότερα έσκαγε το παραμύθι: Ακόμα και δυτικά ΜΜΕ αναφέρθηκαν σε βολικό προπαγανδιστικό μύθο που κατασκευάστηκε για λόγους ανύψωσης του ηθικού, όπως υποχρεώθηκαν να παραδεχθούν και επίσημα οι Ουκρανοί. Το ίδιο δεν είχε συμβεί και με την υποτιθέμενη θυσία των 13 Ουκρανών ναυτών στο “Νησί των Φιδιών”; Ευτυχώς οι άνθρωποι είναι ζωντανοί, αφού είχαν ήσυχα ήσυχα παραδοθεί. Αυτό, βέβαια, δεν είχε εμποδίσει τον ίδιο τον Ζελένσκι να κάνει σχετική δήλωση για την “ηρωική θυσία”.
Όποιος επιθυμεί να παίζει πρόθυμα τον ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου των επιτήδειων σκηνοθετών μεταμοντέρνων πολεμικών συγκρούσεων, μπορεί να συνεχίσει να το κάνει. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Όποιος επιθυμεί όμως να διατηρήσει έστω ψήγματα αυτοσεβασμού και λογικής, θα συνεχίσει να διατηρεί αμφιβολίες, γνωρίζοντας ότι το πρώτο θύμα σε κάθε πολεμική αναμέτρηση είναι η αλήθεια. Σαφώς αυτό έχει καταντήσει κλισέ, αλλά είναι η δυσάρεστη πραγματικότητα.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου