Χιλιάδες Αμερικανοί βρίσκονται σε επιφυλακή σε όχι και πολύ μακρινή απόσταση από τη γραμμή του ουκρανικού μετώπου. Ο Βρετανός πρωθυπουργός ετοιμάζεται να στείλει χερσαία, εναέρια και ναυτική υποστήριξη. Η Γαλλία εργάζεται για την αποκλιμάκωση αλλά την ίδια ώρα στέλνει ένα τάγμα στη Ρουμανία. Η Σουηδία κινητοποιεί το Ναυτικό της απέναντι στις ρωσικές προκλήσεις. Τίποτα δεν έχει κερδηθεί αλλά αυτή είναι η πρώτη καλή είδηση της χρονιάς: ο ελεύθερος κόσμος (ας μη διστάζουμε να τον ονομάζουμε έτσι) αντιδρά στην πιθανότητα ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία και ο Πούτιν, όπως αναμενόταν, αρχίζει να υποχωρεί.
Η εξαίρεση είναι η Γερμανία, η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή δύναμη. Πρώτα η νέα υπουργός Εξωτερικών, η οικολόγος Αναλένα Μπέρμποκ, απέκλεισε την προσφυγή σε στρατιωτικές λύσεις και άφησε τη συνάδελφό της, την υπουργό Αμυνας Κριστίνε Λάμπρεχτ να προσφέρει στην Ουκρανία 5.000 στρατιωτικά κράνη. Εν συνεχεία, ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας των Σοσιαλδημοκρατών και άλλοι κομματικοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι «κατανοούν το αίσθημα απειλής» που διακατέχει το Κρεμλίνο εξαιτίας της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ. Μετά, ήρθε η συγκλονιστική ιστορία της Εσθονίας που αποφάσισε να δώσει στο Κίεβο 42 πυροβόλα D-30 προτού το Βερολίνο της υπενθυμίσει ότι αυτά τα όπλα ανήκαν κάποτε στη Γερμανία η οποία δικαιούται να απαγορεύει την εξαγωγή τους. Και φθάσαμε στον επικεφαλής του γερμανικού Ναυτικού, Κέι-Αχιμ Σένμπαχ, ο οποίος υποχρεώθηκε να παραιτηθεί αφού υιοθέτησε την πιο χονδροειδή ρωσική προπαγάνδα, περί ευγενούς Πούτιν που απλά ζητάει σεβασμό από τους κακούς Ουκρανούς γείτονες.
Ακόμα χειρότερα, επανεμφανίστηκε η διχογνωμία για τον διάσημο αγωγό αερίου Nord Stream 2 ο οποίος έχει μήκος 1.230 χιλιόμετρα και διασχίζει τη Βαλτική, προμηθεύοντας με ρωσικό φυσικό αέριο τη Γερμανία και μέσω αυτής, την Ευρώπη. Χρειάζεται άραγε να διευκρινίσουμε ότι αυτός ο αγωγός, που καλύπτει την ίδια διαδρομή με τον δίδυμό του, τον Nord Stream 1, δεν φέρνει ενέργεια ούτε φθηνότερη ούτε καλύτερη; Και ότι το μόνο αποτέλεσμα αυτού του φαραωνικού έργου, το οποίο μυστηριωδώς υποστηρίζεται από τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις των τελευταίων είκοσι χρόνων, είναι η παράκαμψη της Πολωνίας και της Ουκρανίας, οι οποίες στερούνται τα πολύτιμα τέλη διέλευσης;
Πρέπει άραγε να επαναλάβουμε ότι για εμάς τους Ευρωπαίους η απόληξη αυτής της περιπέτειας θα είναι η μεγαλύτερη εξάρτηση από μία Ρωσία που θεωρητικά μπορεί ανά πάσα στιγμή να κλείσει τις στρόφιγγες;
Για τους Ευρωπαίους η απόληξη της περιπέτειας του Nord Stream 2 θα είναι η μεγαλύτερη εξάρτηση από μία Ρωσία που θεωρητικά μπορεί ανά πάσα στιγμή να κλείσει τις στρόφιγγες.
Η διαμάχη λοιπόν επανέρχεται. Το ΝΑΤΟ προτείνει στον Γερμανό καγκελάριο Σολτς να μη θέσει σε λειτουργία τον άχρηστο και παράλογο αγωγό. Αυτός καταλήγει σε αυτή την απόφαση αλλά μόνο αφού αμφιταλαντεύτηκε, αφού δήλωσε ότι πρόκειται για «ιδιωτικό έργο» και κατέγραψε την απροθυμία του «να εμπλέξει στη διαμάχη» αυτόν τον ανθό του γερμανικού βιομηχανικού δαιμονίου. Περίεργο…
Οι σύμμαχοι της Γερμανίας μπορούν μόνο να κάνουν υποθέσεις. Κάποιοι επικαλούνται την κληρονομιά της Οστπολιτίκ του Βίλι Μπραντ (απέχει πολύ). Αλλοι επικαλούνται τις παλιές ενοχές της χώρας από την εποχή που, όπως έχει πει ο Πολ Σελάν, «ο θάνατος ήταν ο κυρίαρχος της Γερμανίας». Αλλά γιατί αυτές οι ενοχές να μην ισχύουν και για την Ουκρανία; Κάποιοι τρίτοι βλέπουν την εφαρμογή στην πράξη της ιδεολογίας περί «αλλαγής χάρη στο εμπόριο». Τη θεωρία αυτή διατύπωσε ο Γαλλοαμερικανός Σαμιέλ Πιζάρ στο έργο «Τα όπλα της Ειρήνης» (περιπλέκοντας ακόμη περισσότερο την υπόθεση, ο Πιζάρ τυγχάνει πατριός και μέντορας του Αμερικανού ΥΠΕΞ Τόνι Μπλίνκεν). Και φθάνουμε σε όσους έχουν γερμανοφοβικά αντανακλαστικά, οι οποίοι βλέπουν τον πρώην καγκελάριο Σρέντερ, που εγκαινίασε τον καταραμένο αγωγό, να εξαγοράζεται εν συνεχεία από την Gazprom. Βλέπουν τον νυν επικεφαλής του έργου Ματίας Βάρνιγκ, πρώην αξιωματούχο της Στάζι και συνοδοιπόρο του Βλαντιμίρ Πούτιν στα νιάτα του. Και βλέπουν και τις τρεις εταιρείες που οι ΗΠΑ έχουν βάλει στη μαύρη λίστα ως ύποπτες για τη συμμετοχή από γερμανικό έδαφος στην παρασκευή ρωσικών χημικών όπλων, όπως αυτά που δηλητηρίασαν τον Ναβάλνι.
Φίλοι Γερμανοί, μπροστά σε αυτή τη σύγχυση, μόνο μία είναι η λύση.
Να επανασυνδεθείτε με το πνεύμα του Κόνραντ Αντενάουερ, του Βάλτερ Χαλστάιν και του Βίλχελμ Ρέπκε, των αντιναζιστών και αντισταλινικών πατέρων της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Να θυμηθείτε ξανά το Τείχος της Ντροπής, που το διασχίζατε με σφαίρες και που κατέρρευσε υπό τα βέλη του Ροστροπόβιτς όπως το Τείχος της Ιεριχούς κατέρρευσε υπό τους ήχους της σάλπιγγας. Να θυμάστε τη στιγμή μεγαλείου που σας οδήγησε να στήσετε στην καρδιά του Βερολίνου ένα μνημείο στο χρώμα της στάχτης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος. Να μην ξεχνάτε ότι είστε η χώρα του Καντ, του συνταγματικού πατριωτισμού του Χάμπερμας και της ευτυχισμένης νιτσεϊκής γνώσης που αρνείται το βάρος ενός γερμανικού πνεύματος αρρωστημένου από τη δύναμη και από μια ευμάρεια στερούμενη ελπίδας. Και ακούστε προτροπές όπως αυτή: Οι φίλοι της επιστήμης και της φιλολογίας, οι οπαδοί του Χέλντερλιν και του Νοβάλις, οι κληρονόμοι του Τόμας Μαν, του Αντόρνο και της Κοντέσας Ντένχοφ, οι κάτοικοι αυτής της σαγηνευτικής χώρας του νου και του κάλλους αξίζουν περισσότερα από το να γίνουν βάθρο για να σταθεί ο Πούτιν.
* O κ. Μπερνάρ-Ανρί Λεβί είναι Γάλλος φιλόσοφος.
Δημοσίευση σχολίου