Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα”, ψιθυρίζω συλλογισμένη περιτρέχοντας με το βλέμμα μου τους τίτλους των ειδήσεων του διαδικτύου.
Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
Στα βόρεια σύνορά μας, μετά την παραίτηση Ζάεφ από την ηγεσία του SDSM και το άνοιγμα της διαδικασίας εκλογής νέου προέδρου του κόμματος για την διαδοχή του στη θέση του πρωθυπουργού των Σκοπίων (12/12/21 οι εσωκομματικές εκλογές), ο χρόνος φέρνει κοντύτερα στην εξουσία το εθνικιστικό VMRO και τον αλυτρωτισμό του, αφού έχει ήδη εκφράσει δια του αρχηγού του Χρίστιαν Μίτσκοσκι την άρνηση αναγνώρισης της ”Συμφωνίας των Πρεσπών” και την μετονομασία της χώρας του σε ”Βόρεια Μακεδονία”.
Στα νότια πάλι, στα πόδια μας, ο Ερσίν Τατάρ (Τουρκοκύπριος ηγέτης της μη αναγνωρισμένης διεθνώς ΤΔΒΚ.) ωρύεται ότι οι Οθωμανοί είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της Κύπρου., ενώ στα δυτικά οι Αλβανοί με τους Τσάμηδες και τους Κοσοβάρους ονειρεύονται μεγαλοϊδεατικά τη δημιουργία της Μεγάλης Αλβανίας σε βάρος της Ελλάδας και της Σερβίας.
Στα Ανατολικά οι Τούρκοι βιάζονται να κλείσουν ανοιχτά μέτωπα με την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία, για να μας αντιμετωπίσουν από θέση ισχύος διπλωματικά μετά την εμπορική συμφωνία μαμούθ που έκλεισε ο Ταγίπ Ερντογάν με τα ΗΑΕ αποδυναμώνοντας το αντιτουρκικό μέτωπο [Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος-Σ. Αραβία-Ισραήλ- (ΗΑΕ)] στο οποίο ανήκαν οι τελευταίοι μέχρι πρόσφατα.
Και εκεί που περίμενα αγωνιωδώς να πάρει κάποια πρωτοβουλία γι’ αυτό ο ΥΠΕΞ μας — ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, μας έχει τρελάνει στα διπλωματικά ανοίγματα εντυπωσιασμού που τον έφτασαν ως και την υποσαχάρια Αφρική (Ρουάντα, Γκάνα, Γκαμπόν για το ’21, για να ακολουθήσουν οι επισκέψεις σε Νιγηρία και Σενεγάλη στις αρχές του 2022) — σκάει είδηση για ένα αφελές και αχρείαστο φάουλ μας στη Θράκη.
Ένα φάουλ που το πήραν αψήφιστα στον Τύπο όσοι το πρόσεξαν, για να μην πω ότι εξέχοντες λειτουργοί του το χειροκρότησαν επηρεασμένοι απ’ το όλο πακέτο των μέτρων που δείχνει γενικά θετικό, αν εξαιρέσουμε το δικαίωμα το οποίο δίνουμε σε Βούλγαρους και Τούρκους να πατήσουν πόδι στη Θράκη…
Πρόκειται, συγκεκριμένα, για μια από τις προτάσεις της ”Διακομματικής Επιτροπής για την Ανάπτυξη της Θράκης 2020-21”, όπου γίνεται λόγος για τη δημιουργία συνδέσμου επικοινωνίας (φόρουμ ή οργανισμού) με σκοπό τη συνεργασία τριμερούς σχήματος (Ελλάδας – Βουλγαρίας- Τουρκίας) σε περιοχή δράσης τα νότια Βαλκάνια με έδρα την ελληνική Θράκη.
– Τι ωραία, τι καλά, τι… συμφιλιωτικά!!!, θα μου πείτε ασφαλώς εντυπωσιασμένοι, όπως είπα κι εγώ στην αρχή παρασυρμένη απ’ τον πολυπολιτισμικό… ρομαντισμό μου, πριν να με κατακλύσουν οι ιστορικοί συνειρμοί και να με κάνουν να σμίξω τα φρύδια μου ανατριχιάζοντας απ’ το σήμα κινδύνου που μου έστειλε ο συνετός εαυτός μου.
Τους ιστορικούς συνειρμούς, πολύ περισσότερο όταν προστίθενται σε γεωπολιτικούς, έμαθα να τους λογαριάζω πάντοτε, ειδικά όταν αφορούν εμπόλεμες καταστάσεις και επώδυνες διακρατικές σχέσεις με ουρά στο μακρινό παρελθόν, όπως αυτές που είχαμε εμείς οι Έλληνες με τη Βουλγαρία και την Τουρκία.
– Ο λύκος αρνί δε γίνεται, λέει μια παλιά λαϊκή παροιμία.
Και για μας λύκοι ήταν από αιώνες αμφότεροι οι γείτονες στα βόρεια και βορειοανατολικά σύνορά μας. Κι αυτό καλό είναι να μην το ξεχνούν οι πολιτικοί μας ταγοί που έχουν την έφεση να κάνουν ωραία, μακρόπνοα σχέδια στο χαρτί για… διαρκή καλή γειτονία, πρόοδο και ανάπτυξη με τους φίλους της διπλανής πόρτας ξεχνώντας ότι δεν είναι η Βουλγαρία και η Τουρκία Αυστρία και Ελβετία, αλλά χώρες με αρνητική προϊστορία για τα εθνικά μας συμφέροντα.
– Καλά, τα γνωρίζουμε αυτά, θα μου πείτε. Τα μάθαμε από το σχολείο όταν διαβάζαμε για τα 32 χρόνια αγώνων του αυτοκράτορα Βασιλείου Β’ Βουλγαροκτόνου εναντίον του τσάρου Σαμουήλ που μπαινόβγαινε στην Ελλάδα τρομοκρατώντας τους Έλληνες. Τα μάθαμε και μέσα απ’ τον Μακεδονικό Αγώνα και τους Βαλκανικούς Πολέμους που ακολούθησαν για την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Όμως αυτά πέρασαν, πάνε. Είναι μακρινό παρελθόν που ξεχάστηκε, αν όχι για τους Τούρκους, σίγουρα για τους Βούλγαρους…
Φευ!.. Η αλήθεια θα σας διαψεύσει, θα σας απαντούσα, γιατί δεν έχει να κάνει ούτε με την παλιά, αιματοβαμμένη ιστορία του 10ου-11ο αιώνα που έληξε με την Μάχη στο Κλειδί (1014) ούτε με την Νεότερη των αρχών του 20ου που σημαδεύτηκε απ’ τους αγώνες στην Κεντρική Μακεδονία και τη Θράκη με κατάληξη – σε πρώτη φάση – την απελευθέρωση αμφοτέρων (Β’ Βαλκανικός, 1913) και – σε δεύτερη – την απελευθέρωση της Ανατολικής Μακεδονίας από την Βουλγαρική Κατοχή (1916-’18).
Δεν έχει να κάνει ούτε με την Βουλγαρική Κατοχή της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης το ’41-’44 (Τριπλή Κατοχή από Γερμανία, Ιταλία, Βουλγαρία κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο), αλλά με εκδηλώσεις αλυτρωτισμού των Βουλγάρων για τη Θράκη στον αιώνα μας και μάλιστα μόλις οκτώ χρόνια πριν, το 2013.
Ήταν κάτι που μας υπενθύμισε ότι τα όνειρα των Βουλγάρων για τη Θράκη (όπως και για τη Θεσσαλονίκη, τη Μακεδονία γενικότερα) δεν έχουν σβήσει και μοιάζουν με τη λαχτάρα των Τούρκων να μπουν κατακτητές στην Ιερουσαλήμ (¨Μια μέρα οι μουσουλμάνοι στην Ιερουσαλήμ, θα ακούσουν τα βήματα μας¨ είχε πει τον Φεβρουάριο του ’20 ο Μπουλέντ Γιλντιρίμ, συνεργάτης του Ερντογάν, κι αυτό καλά θα κάνουν οι Ισραηλινοί να το θυμούνται όταν ο παμπόνηρος Τούρκος τους προσεγγίσει).
Ας επανέλθουμε όμως στις φαντασιώσεις των Βουλγάρων για τη Θράκη — αντίστοιχες με εκείνες των Σκοπιανών στο ”Μακεδονικό” — με ένα ενδεικτικό γεγονός το οποίο συνέβη το καλοκαίρι του 2013. Τότε που, στο πλαίσιο προετοιμασίας της ελληνοβουλγαρικής αεροπορικής άσκησης ”Thracian Star”, Βούλγαροι αξιωματικοί έφτιαξαν χάρτες στη Σόφια οι οποίοι παρουσίασαν ως δική τους την ελληνική ακριτική Περιφέρεια.
Για να δικαιολογήσουν μάλιστα την ιστορική παραχάραξη που επιχείρησαν δια της οικειοποίησης τμήματος της ελληνικής επικράτειας, ισχυρίστηκαν ότι κατάγονται από τη Θράκη, ενώ — για να γίνουν πιστευτοί — παρουσίασαν και ιστορικό χάρτη με την αρχαία Μακεδονία χωρισμένη συνοριακά από την υπόλοιπη Ελλάδα.
Το εν λόγω γεγονός (που λίγο έλειψε να προκαλέσει διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Αθήνας και Σόφιας) έληξε τελικά μετά από παρέμβαση του τότε ΥΠΕΘΑ Πάνου Παναγιωτόπουλου ο οποίος ζήτησε από τον αρχηγό του ΓΕΑ αντιπτέραρχο Ευ. Τουρνά να διαμαρτυρηθεί εγγράφως στον Βούλγαρο ομόλογό του Κωνσταντίν Ποπόφ διαμηνύοντας ότι — αν δεν αποσύρονταν οι προκλητικοί χάρτες εντός 16 ημερών — η Ελλάδα δεν θα συμμετείχε στην άσκηση.
Το αίτημα έγινε δεκτό με απαντητική συγγνώμη εκ μέρους του Βούλγαρου αρχηγού της Πολεμικής Αεροπορίας. Ωστόσο και μόνο το γεγονός ότι οι Βούλγαροι εκδήλωσαν διάθεση οικειοποίησης της Θράκης και παρουσίασης της Μακεδονίας ως ανεξάρτητης από την Ελλάδα, δείχνει πως είναι ίδιοι με τους προγόνους τους.
Με εκείνους που έναν αιώνα πριν εποφθαλμιούσαν τη Θεσσαλονίκη και την Ανατολική Μακεδονία [τις οποίες απελευθέρωσε ο ελληνικός στρατός υπό τον αρχιστράτηγο Διάδοχο Κωνσταντίνο το 1912 (Α’ Βαλκανικός Πόλεμος) και το 1918 αντίστοιχα].
Γιατί τα ανέφερα, τώρα, όλα αυτά που μας γύρισαν πίσω έναν αιώνα; Το έκανα με αφορμή μια παράγραφο, όπως προείπα, από την πολυσέλιδη έκθεση της Διακομματικής Επιτροπής για την Ανάπτυξη της Θράκης 2020-2, που έχει τίτλο: ”Στρατηγικός Αναπτυξιακός Σχεδιασμός Αν. Μακεδονίας – Θράκης”.
Και τα ανέφερα όχι μόνο για να υπενθυμίσω του ”Κάλλιον του θεραπεύειν το προλαμβάνειν” των αρχαίων προγόνων μας (με την έννοια της ανάγκης να είμαστε προνοητικοί για να ελαχιστοποιήσουμε τις απώλειες από λανθασμένες επιλογές μας), αλλά και για να τονίσω ότι τα ιστορικά λάθη — αν αξιοποιηθούν ως παραδείγματα προς αποφυγή — μπορεί να αποδειχθούν τελικά χρήσιμα.
Η Διακομματική Επιτροπή για τη Θράκη, εν προκειμένω — πέραν των θετικών της προτάσεων ανά τομείς για τη διασφάλιση της κοινωνικής ευημερίας και συνοχής με αξιοποίηση της γεωγραφίας, του περιβάλλοντος και του πολιτισμού μέσω των προγραμμάτων εκπαίδευσης, απόκτησης κατοικίας, εργασιακής και οδικής ασφάλειας, πράσινης ενέργειας κλπ — διολίσθησε αφελώς στο θέμα των σχέσεων σύσφιξης σε ελληνικό έδαφος με τις γειτονικές χώρες.
Κι αυτό γιατί, είναι μεν θετική η εισήγησή της για διακρατική συμφωνία διαχείρισης των υδάτων του Έβρου ώστε να προστατευθεί και να αναπτυχθεί ο πρωτογενής τομέας της ευρύτερης περιοχής που εκτείνεται και σε εδάφη της Βουλγαρίας και της Τουρκίας, πλην όμως το τριμερές σχήμα συνεργασίας που προτείνει –το οποίο θα δραστηριοποιείται στην ευρύτερη περιοχή των νοτίων Βαλκανίων με στρατηγείο τη Θράκη — θα δώσει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για δημιουργία προϋποθέσεων αλυτρωτισμού.
Όπερ σημαίνει μη τήρηση του σεβασμού των βορειοανατολικών και ανατολικών συνόρων μας από Βούλγαρους και Τούρκους εθνικιστές και παραβίαση των αρχών της καλής γειτονίας δια της διείσδυσης σε ελληνικό έδαφος της βουλγαρικής και της τουρκικής προπαγάνδας με στόχο τον αφελληνισμό της Θράκης.
Κοινώς θα βάλουμε δυο λύκους στη στάνη μας, να φυλάνε τα πρόβατά μας. Λύκους που, σε ρόλο ”δούρειου ίππου”, είναι πολύ πιθανόν να δημιουργήσουν σταδιακά εστίες αποσταθεροποίησης στο έδαφός μας για μελλοντικές διεκδικήσεις σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στη Θράκη…
Δημοσίευση σχολίου