“Εμείς στην ανατολική Μεσόγειο το μεγάλο μας άλμα το κάναμε με τη συμφωνία … Εμείς εκεί μπορούμε να κάνουμε και σεισμογραφικές έρευνες και γεωτρήσεις. Η Ελλάδα ενοχλήθηκε διότι δεν διαθέτει τέτοια πλοία. …”
R. T. Erdogan, 14 Απριλίου 2021,
Γράφουν ο Χρήστος Κηπουρός και ο Πασχάλης Χριστοδούλου
Όσο και να ενοχλεί κάποιους, ο Τούρκος προκαθήμενος έχει δίκαιο στην πιο πάνω δήλωση.
Δεν είναι λίγα τα γραπτά μας, στα οποία επισημαίνουμε την ανάγκη να προμηθευτεί η Ελλάδα ερευνητικό σεισμογραφικό σκάφος και πλωτό γεωτρύπανο, και να τα θέσει υπό τον Πολεμικό Στόλο. Δεν περιμέναμε βέβαια να μας ειρωνευθεί αυτός ο κύριος που υποδύεται τον Πρόεδρο της Τουρκίας. Ούτε και να συμφωνήσουν κάποιοι ημεδαποί, που κατατρύχονται από άλλα σύνδρομα.
Πολλές φορές αναρωτηθήκαμε για τη στάση της κατά καιρούς πολιτικής Ελλάδας, απέναντι στον πολύμορφο κεμαλισμό, μετά των επανειλημμένων και κάθε τύπου βιασμών του Ελληνισμού. Δεν βρήκαμε όμως κάτι διαφορετικό, από τα κοινά συμπτώματα του συνδρόμου της Στοκχόλμης. Τόσο ως προς τα θετικά συναισθήματα από το θύμα προς το θύτη, όσο και ως προς την υποστηρικτική συμπεριφορά του πρώτου προς τον δεύτερο. Κινήσεις που ενδύονται μάλιστα και με πολιτικούς μανδύες, με στόχο την εκλογίκευση. Η χρόνια στάση του πολιτικού Ελληνισμού απέναντι στην Ευρωπαϊκή προοπτική του πλέον φασιστικού κράτους στον πλανήτη, αποτελεί τέτοιο σύμπτωμα. Και δεν είναι το μόνο.
Βέβαια η καταλληλότερη επιστήμη να εμβαθύνει στα ενδότερα του Ελληνικού αυτού πολιτικού ψυχισμού, είναι η ψυχιατρική, όσο και η ψυχαναλυτική ανθρωπολογία, όμως εμείς δεν πρόκειται να μπούμε σε ξένα χωράφια. Θα μείνουμε στην πολιτική, εκτεινόμενοι στην πρόβλεψη. Η οποία άλλωστε αποτελεί και την άλλη της όψη.
Ποια λοιπόν είναι η πολιτική οπτική, πίσω από τη συγκεκριμένη στάση, και πως θα μπορέσει να ξεπεραστεί η χρόνια προβληματική αυτή κατάσταση, που τείνει να γίνει ανίατη, αν δεν είχε ήδη καταστεί; Αυτό είναι το ερώτημα.
Και αυτό που διαπιστώνει κανείς, είναι η απουσία κάθε πολιτικού οπλισμού. Οπλισμού πολιτικής παιδείας και εθνικού σχεδίου. Πράγματα που προκαλούν και αναπαράγουν μεγάλη μορφωτική, όσο και πολιτική ανεπάρκεια, οπότε και η Τουρκία, έχει ελεύθερο πεδίο δράσης. Με άλλα λόγια, βρίσκει και κάνει. Όπως επίσης βρίσκει και τι να κάνει.
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Και επίσης συνεχώς επαναλαμβανόμενα.
Στην ουσία δηλαδή το πρόβλημα το έχουμε εμείς. Έχει να κάνει με το τι οφείλουμε εμείς. Πως να συμπληρώσουμε τα μορφωτικά αυτά και πολιτικά κενά.
Και η μόνη πρόταση κάλυψής τους, είναι η σχεδίαση ενός νέου δόγματος του Ελληνισμού.
Παλιότερα γίνονταν λόγος για το δόγμα του ενιαίου αμυντικού χώρου: “Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος”.
Η ιστορία όμως έδειξε ότι δεν ήταν επαρκές.
Η ίδια προκάλεσε επιπλέον ανάγκες. Με πρώτη από όλες, το γεωοικονομικό ζήτημα. Και επόμενα την επέκταση του δόγματος: “Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος”.
Οφείλουμε λοιπόν να προσθέσουμε μερικά στοιχεία εμπλουτισμού της εθνικής προβληματικής. Από το γεωοικονομικό Εύξεινο, τη Θράκη των Πομάκων, και την αεροπλανοφόρα Κρήτη, έως τη γεωοικονομία της Ανατολικής Μεσογείου, μετά της ένωσης των θαλασσίων ζωνών της Κύπρου με την Ελλάδα.
Πολιτική Γεωοικονομία Εύξεινου {Αγωγοί Φ. Α.}, Θράκη, Αιγαίο, Κρήτη, Ελλαδική ΑΟΖ, Ανατολική Μεσόγειος, Κύπρος, Κυπριακή ΑΟΖ. Με βάση αυτά οφείλουμε από εδώ και πέρα να κάνουμε τους λογαριασμούς μας.
Απλές κινήσεις που όμως συνιστούν δράση. Αρχής γενομένης με την προμήθεια των ερευνητικών σκαφών που λέγαμε στην αρχή, μέχρι την Κρητική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, μετά της συμφωνίας των θαλασσίων ζωνών με τη Λιβύη, με βάση την ένωση των σημείων “Ε” και “16”, των συμφωνιών με Αίγυπτο και Ιταλία. Το ίδιο να κάνουμε με την επέκταση της συμφωνίας με την Αίγυπτο, ανατολικά του 28ου Μεσημβρινού, έως τη θαλάσσια ένωση με την Κύπρο.
Κάτι που εν μέρει μπορεί να ολοκληρωθεί, με την ψήφιση στην Ελληνική Βουλή, της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα δώδεκα μίλια, για τα πέντε νησιά: “Καστελόριζο, Ρόδο, Κάρπαθο, Κάσο και Κρήτη”. Με το εξ αυτών πρώτο να αποτελεί το θείο δώρο της Ελληνικής Γεωοικονομίας, όσο και το κλειδί στη θαλάσσια επανένωση του Ελληνισμού.
Δεν είναι εκτός θέματος η προσφυγή σε κάθε αρμόδιο διεθνή δικαιοδοτικό φορέα, ως προς τις συνεχιζόμενες Τουρκικές ενοχές, απέναντι στις συστηματικές αφαιρέσεις των ζωών προσφύγων κλπ. Με κλειδί την απόφαση της Ε. Ε. να υποχρεώσει την Τουρκία για ίδρυση και κατασκευή χώρων διαπίστευσης και ταυτοποίησης προσφύγων, σε Τουρκικό έδαφος.
Και ποτέ να μη βγει από το νου του Ελληνισμού, η ανάγκη παραπομπής του Τουρκικού κράτους, αντί για την αστική, στην ποινική Χάγη. Σε εκείνο το σκαμνί πρέπει να καθίσει αυτό.
Για όλα αυτά, αλλά και πολλά άλλα, ένας σοβαρός πολιτικός οπλισμός του Ελληνισμού, παραμένει η αρνησικυρία. Το βέτο στην Ε. Ε. του οποίου, όσο δεν γίνεται η χρήση, άλλο τόσο επιβεβαιώνεται η ύπαρξη του συνδρόμου, που λέγαμε στην αρχή.
Στο βαθμό δε που η Ε. Ε. αποτελεί δυνάμει φορέα δικαιοδοτικό επιβολής κυρώσεων, να υπάρξει αυτόματη άσκηση αυτού του δικαιώματος, και μόνο με τον απόπλου Τουρκικών ερευνητικών σκαφών ή γεωτρυπάνων, προς την Κυπριακή καθώς και την Ελλαδική ΑΟΖ.
Προκειμένου δε, να εξασφαλιστεί το ανεπίστρεπτο του συνδρόμου της Στοκχόλμης, επιβάλλεται η σύνδεση των όποιων συναντήσεων Ελλάδας Τουρκίας, από τις διερευνητικές, μέχρι την λεγόμενη πενταμερή για την Κύπρο, και βέβαια ως τη λεγόμενη πολυμερή, πλην όμως made in Turkey, για την Ανατολική Μεσόγειο, διάσκεψη, να τελεί υπό την αίρεση της απόσυρσης από τη γειτονική χώρα, της πιο μεγάλης χαρτογραφικής παρανομίας στον πλανήτη. Της “Γαλάζιας Πατρίδας”
Κατά τα άλλα, οφείλουμε να πούμε ένα μπράβο στην παρουσία του Δένδια στην Άγκυρα. Επίσης όμως να προσθέσουμε ότι η θεραπεία από το σύνδρομο της Στοκχόλμης, απαιτεί νέο δόγμα του Ελληνισμού. Αλλιώς η 15η Απριλίου, όχι μόνο θα μείνει χωρίς συνέχεια, αλλά και το σύνδρομο που λέγαμε, θα υποτροπιάσει πολύ σύντομα. Ακόμη και μέσα στον Απρίλιο, με την πενταμερή.
Δημοσίευση σχολίου