Ακτινογραφία της πολιτικής του Ερντογάν έναντι της Αιγύπτου και του Αραβικού κόσμου
του Αλί ΑγτζάκουλουAhval Türkçe
Μία από τις πρώτες ενέργειες των κυβερνήσεων που έχουν στόχο την αλλαγή του καθεστώτος, είναι η αλλαγή του άξονα της εξωτερικής πολιτικής του κράτους, οι διεθνείς συμμαχίες του και ο ορισμός των φιλικών / εχθρικών χωρών.
Με αυτόν τον τρόπο, τα εργαλεία εξωτερικής πολιτικής που το ισχύον καθεστώς παρέχει νομιμότητα και αναγνώριση θα αποδυναμωθούν και θα εξαφανιστούν με την πάροδο του χρόνου. Έτσι, ένα από τα εξωτερικά εμπόδια στην αλλαγή καθεστώτος καταργείται.
Το Ιράν παρουσίασε το καλύτερο πρόσφατο παράδειγμα. Μετά την Ιρανική Επανάσταση του 1979, οι παραδοσιακοί εχθροί του Ιράν ορίστηκαν ως φίλοι και οι φίλοι του ως εχθροί.
Στην Τουρκία, από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, η οποία είναι η βάση της εξωτερικής πολιτικής που είναι συμβατή με τoν εκκοσμικισμό σε επίπεδο εσωτερικής πολιτικής, η πολιτική της χώρας ήταν ο προσανατολισμός και στο τέλος η ένταξη με τη Δύση. Οι συμμαχίες της Τουρκίας με τις χώρες των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, η είσοδος στο ΝΑΤΟ και πολιτικές επιλογές όπως η περιπέτεια ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι αποτέλεσμα της πολιτικής ένταξης και ολοκλήρωσης με τη Δύση.
Κατά κάποιο τρόπο, αυτό σήμαινε τη συνέχιση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επειδή το Οθωμανικό Κράτος θεωρούσε επίσης τον εαυτό του ως ένα Ευρωπαϊκό Κράτος. Αυτή η κατάσταση απέκτησε επίσημη ταυτότητα με τη Συνθήκη των Παρισίων του 1856.
Αυτό το πρότυπο εξωτερικής πολιτικής οδηγούσε στη μετατροπή της Τουρκίας σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Αυτή η πορεία αλλαγής της Τουρκίας, ενώ από τη μια πλευρά της παρείχε ασφάλεια ενάντια σε απειλές από τη Σοβιετική Ρωσία, από τη μία πλευρά, αυτός ο μετασχηματισμός, καθιστούσε την Τουρκία οικονομική και πολιτιστική γέφυρα μεταξύ της Δύσης και των χωρών της Μέσης Ανατολής, ειδικά με τις αραβικές χώρες, κάτι που της παρείχε ταυτοχρόνως στρατηγικό βάθος .
Κάθε μέρα, όσο ενισχυόταν περισσότερο η ευρωπαϊκή ταυτότητα της Τουρκίας, αυτό επηρέαζε θετικά τη στάση των αραβικών χωρών προς την Άγκυρα και επέτρεπε τη δημιουργία επιτυχημένων σχέσεων μεταξύ αυτών των χωρών και της Τουρκίας. Στην πραγματικότητα, ακόμη και οι φιλικές σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ, συνέβαλαν θετικά στις σχέσεις της Τουρκίας με τις αραβικές χώρες.
Η αλλαγή καθεστώτος που ξεκίνησε στις 17/25 Δεκεμβρίου 2013 ολοκληρώθηκε στις 15 Ιουλίου 2016. Η Τουρκία δεν είναι πλέον μια «κοσμική και δημοκρατική» χώρα, αλλά έχει μετατραπεί σε μια χώρα «εθνικιστική θεοκρατική». Αυτό το υβριδικό καθεστώς, λίγο ισλαμιστής, λίγο παντουρκιστής και λίγο νεοοθωμανός, εκτός από την επιθετική πολιτική στο εσωτερικό, ακολούθησε μια επιθετική πολιτική και στην εξωτερική πολιτική.
Ενώ το νέο καθεστώς από τη μια πλευρά κατέστρεφε σκόπιμα την παραδοσιακή εξωτερική πολιτική του παλαιού καθεστώτος, από την άλλη προσπάθησε να εδραιώσει τη νομιμότητά του καθορίζοντας νέες συμμαχίες και νέες χώρες φίλων / εχθρών που θα αναζωογονούσαν τον Ερντογάν και το καθεστώς του. Οι παλιοί φίλοι γίνονται νέοι εχθροί και οι παλιοί εχθροί γίνονται νέοι φίλοι. Όπως και στο Ιράν.
Η άποψη ότι η μυστική δύναμη πίσω από την επιχείρηση αποκάλυψης των κυκλωμάτων διαφθοράς (της κλίκας Ερντογάν) της 17/25 Δεκεμβρίου 2013 και πίσω από την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες, παρέσυραν την Τουρκία στον άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν. Αυτό είναι συνειδητή επιλογή του Ερντογάν. Ένα άλλο γεγονός που επηρέασε την επιλογή του Ερντογάν είναι η κατάληψη της εξουσίας του στρατού στην Αίγυπτο. Αρθρογράφοι κοντά στον Ερντογάν είχαν ήδη ξεκάθαρα γράψει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν πίσω από αυτό το πραξικόπημα.
Η ανατροπή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας από τον Αιγυπτιακό Στρατό και η κατάληψη της εξουσίας στις 3 Ιουλίου 2013 ήταν επίσης ένας παράγοντας που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις σχέσεις του Ερντογάν με την Αίγυπτο και τις αραβικές χώρες. Ο Ερντογάν, που μεγάλωσε στο πολιτιστικό περιβάλλον της ιδεολογίας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, όταν είδε το τέλος που είχε ο Μουχάμετ Μόρσι, σκέφθηκε ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε επίσης να συμβεί και σ’ αυτόν, γι’ αυτό άρχισε να πολεμά ενάντια στον Abdulfettah Sisi, ο οποίος κατέλαβε την αιγυπτιακή εξουσία, υποστηρίζοντας ανοιχτά και κρυφά την ανατραπείσα Μουσουλμανική Αδελφότητα, ακόμη και να ενεργεί σαν ο ηγέτης της. Συνεχίζει δε να βλέπει όλους εκείνους που στοχεύουν την Αδελφότητα ως εχθρούς του. Ας μην ξεχνάμε ότι πολλές αραβικές χώρες, ιδίως η Σαουδική Αραβία και η Αίγυπτος, έχουν συμπεριλάβει την Αδελφότητα στον κατάλογο των τρομοκρατών τους.
Έτσι στήθηκαν οι ακρογωνιαίοι λίθοι της νέας εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Φυσικά, είναι απαραίτητο να προστεθεί και η προβοκάτσια του Mavi Marmara το 2010. Αυτή η προβοκάτσια έδωσε τη δυνατότητα στην Τουρκία μαζί με το Ιράν, τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ και οργανώσεις τύπου Αλ Κάιντα να εφαρμόσουν το σχέδιό τους για πολιορκία του Ισραήλ. Η σκόπιμη καταστροφή των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ, είχε επιπτώσεις και οδήγησε στην επιδείνωση των σχέσεων με τις αραβικές χώρες. Επειδή αυτές οι λαϊκιστικές πολιτικές (του Ερντογάν) ήταν μια προσπάθεια να κερδίσει τη συμπάθεια των λαών τους, παρά των ίδιων των αραβικών κρατών, και να θέσουν τα θεμέλια για τις πολιτικές του νεοοθωμανισμού.
Όπως μπορεί να γίνει κατανοητό αυτές τις πολιτικές δεν διαμορφώθηκαν με βάση τα συμφέροντα της Τουρκίας, αλλά με βάση τα σχέδια του Ερντογάν. Η πολιτική του κράτους μπήκε στο ράφι αρνήθηκε και τέθηκε σε εφαρμογή η τουρκική εξωτερική πολιτική που διαμορφώθηκε σύμφωνα με τις προσδοκίες του Ερντογάν και του καθεστώτος του.
Η απόφαση του Ερντογάν να υποστηρίξει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα κατέστρεψε τις σχέσεις της Τουρκίας με την Αίγυπτο (και τις άλλες αραβικές χώρες), ενώ τα νεοοθωμανικά παιχνίδια και τα όνειρα παλινόρθωσης του Χαλιφάτου, οδήγησαν τις σχέσεις αυτές σε ένα επίπεδο από το οποίο δεν υπάρχει γυρισμός. Ακατάληπτες και ανόητες πολιτικές όπως τα σχέδια του Ερντογάν δια της υποστήριξης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας να επαναφέρει το Χαλιφάτο, είναι προϊόν ενός υποσυνείδητου που υποτιμά τους Άραβες. Σαν να μην ήταν σκλαβωμένοι οι Άραβες, σαν μην έδωσαν αγώνες, χύνοντας το αίμα τους, για να αποκτήσουν την ελευθερία τους από το Οθωμανικό κράτος. Σαν να μην έχουν οι Άραβες καμία υπόσταση και βούληση, ο Ερντογάν σήκωσε τη σημαία του Χαλιφάτου και νόμισε ότι οι Άραβες θα τρέξουν, να μπουν κάτω από τον Ερντογάν και μαζί να κινηθούν εναντίον της Δύσης και του Ισραήλ. Αυτή ήταν μια ανόητη αντίληψη.
Αυτό που πραγματικά χρειάζεται να επιδιορθωθεί είναι αυτό το υποσυνείδητο και οι πολιτικές που είναι προϊόντα αυτού του υποσυνείδητου. Η Τουρκία ξεκινώντας από τη Συρία, άρχισε να καταλαμβάνει επίσημα αραβικά εδάφη, και σαν να κάρφωνε το μαχαίρι στην καρδιά του Αραβικού κόσμου, κατέλαβε εδάφη και ίδρυσε στρατιωτικές βάσεις στο Ιράκ, τη Συρία, το Κατάρ, τη Λιβύη, το Σουδάν και στη Σομαλία, έθεσε υπό την επιρροή της ορισμένες χώρες όπως το Κατάρ, προσπαθώντας να διασπάσει και να διαλύσει τον Αραβικό Σύνδεσμο. Τώρα, σαν να μην τα γνώριζαν όλα αυτά οι Άραβες, παριστάνουν τον καλό και στέλνουν ψεύτικα χαμόγελα στην Αίγυπτο.
Το εθνικιστιό θεοκρατικό καθεστώς του Ερντογάν έχει αποτύχει στην ίδια την πατρίδα του. Ο λαός φτωχοποιήθηκε και οι κατσαρόλες που που ανέτρεψαν κυβερνήσεις, άρχισαν να σιγοβράζουν. Ο Ερντογάν δεν γνωρίζει πότε ο εσωτερικός σύμμαχός του (το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης) θα κλωτσήσει την καρέκλα κάτω από τα πόδια του. Δεν αισθάνεται ασφαλής και φοβάται. Και καθώς φοβάται, αναζητά βοήθεια από έξω.
Γι ‘αυτόν τον λόγο, προσπαθεί να ρίξει γέφυρες και να επιδιορθώσει τις σχέσεις του με τη Γαλλία, το Ισραήλ και την Αίγυπτο, τις οποίες χλεύαζε μέχρι χθες με τον γνωστό δικό του τρόπο. Όλοι, συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου, έχουν συνειδητοποιήσει ότι η ιστορία της Γαλάζιας Πατρίδας είναι μια επιχείρηση «ψεύτικης σημαίας . Κανείς δεν σέβεται τις θετικές ή αρνητικές δηλώσεις του υπουργικού συμβουλίου του Ερντογάν σχετικά με αυτό το θέμα. Νομίζω ότι όλοι γνωρίζουν πως έστρεψε την προσοχή του κόσμου στην ιστορία της Γαλάζιας Πατρίδας, για να είναι μόνιμη η παραμονή του στα αραβικά εδάφη που κατέλαβε (Συρία). Όσοι δεν το ήξεραν τώρα πια το ξέρουν..
Τόσο η χώρα όσο και ο Ερντογάν έχουν μπει στη δίνη μιας σπείρας προβλημάτων. Εάν θέλει να ανοίξει μια νέα σελίδα στην εξωτερική πολιτική, προτείνω να ξεκινήσει από το σημείο που ο ίδιος χάλασε την πρώτη φορά. Η ομαλοποίηση με το Ισραήλ θα βοηθήσει στην επίλυση και των άλλων προβλημάτων. Αυτό το γνωρίζει και ο Ερντογάν.
Μία από τις πρώτες ενέργειες των κυβερνήσεων που έχουν στόχο την αλλαγή του καθεστώτος, είναι η αλλαγή του άξονα της εξωτερικής πολιτικής του κράτους, οι διεθνείς συμμαχίες του και ο ορισμός των φιλικών / εχθρικών χωρών.
Με αυτόν τον τρόπο, τα εργαλεία εξωτερικής πολιτικής που το ισχύον καθεστώς παρέχει νομιμότητα και αναγνώριση θα αποδυναμωθούν και θα εξαφανιστούν με την πάροδο του χρόνου. Έτσι, ένα από τα εξωτερικά εμπόδια στην αλλαγή καθεστώτος καταργείται.
Το Ιράν παρουσίασε το καλύτερο πρόσφατο παράδειγμα. Μετά την Ιρανική Επανάσταση του 1979, οι παραδοσιακοί εχθροί του Ιράν ορίστηκαν ως φίλοι και οι φίλοι του ως εχθροί.
Στην Τουρκία, από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, η οποία είναι η βάση της εξωτερικής πολιτικής που είναι συμβατή με τoν εκκοσμικισμό σε επίπεδο εσωτερικής πολιτικής, η πολιτική της χώρας ήταν ο προσανατολισμός και στο τέλος η ένταξη με τη Δύση. Οι συμμαχίες της Τουρκίας με τις χώρες των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, η είσοδος στο ΝΑΤΟ και πολιτικές επιλογές όπως η περιπέτεια ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι αποτέλεσμα της πολιτικής ένταξης και ολοκλήρωσης με τη Δύση.
Κατά κάποιο τρόπο, αυτό σήμαινε τη συνέχιση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επειδή το Οθωμανικό Κράτος θεωρούσε επίσης τον εαυτό του ως ένα Ευρωπαϊκό Κράτος. Αυτή η κατάσταση απέκτησε επίσημη ταυτότητα με τη Συνθήκη των Παρισίων του 1856.
Αυτό το πρότυπο εξωτερικής πολιτικής οδηγούσε στη μετατροπή της Τουρκίας σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Αυτή η πορεία αλλαγής της Τουρκίας, ενώ από τη μια πλευρά της παρείχε ασφάλεια ενάντια σε απειλές από τη Σοβιετική Ρωσία, από τη μία πλευρά, αυτός ο μετασχηματισμός, καθιστούσε την Τουρκία οικονομική και πολιτιστική γέφυρα μεταξύ της Δύσης και των χωρών της Μέσης Ανατολής, ειδικά με τις αραβικές χώρες, κάτι που της παρείχε ταυτοχρόνως στρατηγικό βάθος .
Κάθε μέρα, όσο ενισχυόταν περισσότερο η ευρωπαϊκή ταυτότητα της Τουρκίας, αυτό επηρέαζε θετικά τη στάση των αραβικών χωρών προς την Άγκυρα και επέτρεπε τη δημιουργία επιτυχημένων σχέσεων μεταξύ αυτών των χωρών και της Τουρκίας. Στην πραγματικότητα, ακόμη και οι φιλικές σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ, συνέβαλαν θετικά στις σχέσεις της Τουρκίας με τις αραβικές χώρες.
Η αλλαγή καθεστώτος που ξεκίνησε στις 17/25 Δεκεμβρίου 2013 ολοκληρώθηκε στις 15 Ιουλίου 2016. Η Τουρκία δεν είναι πλέον μια «κοσμική και δημοκρατική» χώρα, αλλά έχει μετατραπεί σε μια χώρα «εθνικιστική θεοκρατική». Αυτό το υβριδικό καθεστώς, λίγο ισλαμιστής, λίγο παντουρκιστής και λίγο νεοοθωμανός, εκτός από την επιθετική πολιτική στο εσωτερικό, ακολούθησε μια επιθετική πολιτική και στην εξωτερική πολιτική.
Ενώ το νέο καθεστώς από τη μια πλευρά κατέστρεφε σκόπιμα την παραδοσιακή εξωτερική πολιτική του παλαιού καθεστώτος, από την άλλη προσπάθησε να εδραιώσει τη νομιμότητά του καθορίζοντας νέες συμμαχίες και νέες χώρες φίλων / εχθρών που θα αναζωογονούσαν τον Ερντογάν και το καθεστώς του. Οι παλιοί φίλοι γίνονται νέοι εχθροί και οι παλιοί εχθροί γίνονται νέοι φίλοι. Όπως και στο Ιράν.
Η άποψη ότι η μυστική δύναμη πίσω από την επιχείρηση αποκάλυψης των κυκλωμάτων διαφθοράς (της κλίκας Ερντογάν) της 17/25 Δεκεμβρίου 2013 και πίσω από την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες, παρέσυραν την Τουρκία στον άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν. Αυτό είναι συνειδητή επιλογή του Ερντογάν. Ένα άλλο γεγονός που επηρέασε την επιλογή του Ερντογάν είναι η κατάληψη της εξουσίας του στρατού στην Αίγυπτο. Αρθρογράφοι κοντά στον Ερντογάν είχαν ήδη ξεκάθαρα γράψει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν πίσω από αυτό το πραξικόπημα.
Η ανατροπή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας από τον Αιγυπτιακό Στρατό και η κατάληψη της εξουσίας στις 3 Ιουλίου 2013 ήταν επίσης ένας παράγοντας που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις σχέσεις του Ερντογάν με την Αίγυπτο και τις αραβικές χώρες. Ο Ερντογάν, που μεγάλωσε στο πολιτιστικό περιβάλλον της ιδεολογίας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, όταν είδε το τέλος που είχε ο Μουχάμετ Μόρσι, σκέφθηκε ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε επίσης να συμβεί και σ’ αυτόν, γι’ αυτό άρχισε να πολεμά ενάντια στον Abdulfettah Sisi, ο οποίος κατέλαβε την αιγυπτιακή εξουσία, υποστηρίζοντας ανοιχτά και κρυφά την ανατραπείσα Μουσουλμανική Αδελφότητα, ακόμη και να ενεργεί σαν ο ηγέτης της. Συνεχίζει δε να βλέπει όλους εκείνους που στοχεύουν την Αδελφότητα ως εχθρούς του. Ας μην ξεχνάμε ότι πολλές αραβικές χώρες, ιδίως η Σαουδική Αραβία και η Αίγυπτος, έχουν συμπεριλάβει την Αδελφότητα στον κατάλογο των τρομοκρατών τους.
Έτσι στήθηκαν οι ακρογωνιαίοι λίθοι της νέας εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Φυσικά, είναι απαραίτητο να προστεθεί και η προβοκάτσια του Mavi Marmara το 2010. Αυτή η προβοκάτσια έδωσε τη δυνατότητα στην Τουρκία μαζί με το Ιράν, τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ και οργανώσεις τύπου Αλ Κάιντα να εφαρμόσουν το σχέδιό τους για πολιορκία του Ισραήλ. Η σκόπιμη καταστροφή των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ, είχε επιπτώσεις και οδήγησε στην επιδείνωση των σχέσεων με τις αραβικές χώρες. Επειδή αυτές οι λαϊκιστικές πολιτικές (του Ερντογάν) ήταν μια προσπάθεια να κερδίσει τη συμπάθεια των λαών τους, παρά των ίδιων των αραβικών κρατών, και να θέσουν τα θεμέλια για τις πολιτικές του νεοοθωμανισμού.
Όπως μπορεί να γίνει κατανοητό αυτές τις πολιτικές δεν διαμορφώθηκαν με βάση τα συμφέροντα της Τουρκίας, αλλά με βάση τα σχέδια του Ερντογάν. Η πολιτική του κράτους μπήκε στο ράφι αρνήθηκε και τέθηκε σε εφαρμογή η τουρκική εξωτερική πολιτική που διαμορφώθηκε σύμφωνα με τις προσδοκίες του Ερντογάν και του καθεστώτος του.
Η απόφαση του Ερντογάν να υποστηρίξει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα κατέστρεψε τις σχέσεις της Τουρκίας με την Αίγυπτο (και τις άλλες αραβικές χώρες), ενώ τα νεοοθωμανικά παιχνίδια και τα όνειρα παλινόρθωσης του Χαλιφάτου, οδήγησαν τις σχέσεις αυτές σε ένα επίπεδο από το οποίο δεν υπάρχει γυρισμός. Ακατάληπτες και ανόητες πολιτικές όπως τα σχέδια του Ερντογάν δια της υποστήριξης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας να επαναφέρει το Χαλιφάτο, είναι προϊόν ενός υποσυνείδητου που υποτιμά τους Άραβες. Σαν να μην ήταν σκλαβωμένοι οι Άραβες, σαν μην έδωσαν αγώνες, χύνοντας το αίμα τους, για να αποκτήσουν την ελευθερία τους από το Οθωμανικό κράτος. Σαν να μην έχουν οι Άραβες καμία υπόσταση και βούληση, ο Ερντογάν σήκωσε τη σημαία του Χαλιφάτου και νόμισε ότι οι Άραβες θα τρέξουν, να μπουν κάτω από τον Ερντογάν και μαζί να κινηθούν εναντίον της Δύσης και του Ισραήλ. Αυτή ήταν μια ανόητη αντίληψη.
Αυτό που πραγματικά χρειάζεται να επιδιορθωθεί είναι αυτό το υποσυνείδητο και οι πολιτικές που είναι προϊόντα αυτού του υποσυνείδητου. Η Τουρκία ξεκινώντας από τη Συρία, άρχισε να καταλαμβάνει επίσημα αραβικά εδάφη, και σαν να κάρφωνε το μαχαίρι στην καρδιά του Αραβικού κόσμου, κατέλαβε εδάφη και ίδρυσε στρατιωτικές βάσεις στο Ιράκ, τη Συρία, το Κατάρ, τη Λιβύη, το Σουδάν και στη Σομαλία, έθεσε υπό την επιρροή της ορισμένες χώρες όπως το Κατάρ, προσπαθώντας να διασπάσει και να διαλύσει τον Αραβικό Σύνδεσμο. Τώρα, σαν να μην τα γνώριζαν όλα αυτά οι Άραβες, παριστάνουν τον καλό και στέλνουν ψεύτικα χαμόγελα στην Αίγυπτο.
Το εθνικιστιό θεοκρατικό καθεστώς του Ερντογάν έχει αποτύχει στην ίδια την πατρίδα του. Ο λαός φτωχοποιήθηκε και οι κατσαρόλες που που ανέτρεψαν κυβερνήσεις, άρχισαν να σιγοβράζουν. Ο Ερντογάν δεν γνωρίζει πότε ο εσωτερικός σύμμαχός του (το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης) θα κλωτσήσει την καρέκλα κάτω από τα πόδια του. Δεν αισθάνεται ασφαλής και φοβάται. Και καθώς φοβάται, αναζητά βοήθεια από έξω.
Γι ‘αυτόν τον λόγο, προσπαθεί να ρίξει γέφυρες και να επιδιορθώσει τις σχέσεις του με τη Γαλλία, το Ισραήλ και την Αίγυπτο, τις οποίες χλεύαζε μέχρι χθες με τον γνωστό δικό του τρόπο. Όλοι, συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου, έχουν συνειδητοποιήσει ότι η ιστορία της Γαλάζιας Πατρίδας είναι μια επιχείρηση «ψεύτικης σημαίας . Κανείς δεν σέβεται τις θετικές ή αρνητικές δηλώσεις του υπουργικού συμβουλίου του Ερντογάν σχετικά με αυτό το θέμα. Νομίζω ότι όλοι γνωρίζουν πως έστρεψε την προσοχή του κόσμου στην ιστορία της Γαλάζιας Πατρίδας, για να είναι μόνιμη η παραμονή του στα αραβικά εδάφη που κατέλαβε (Συρία). Όσοι δεν το ήξεραν τώρα πια το ξέρουν..
Τόσο η χώρα όσο και ο Ερντογάν έχουν μπει στη δίνη μιας σπείρας προβλημάτων. Εάν θέλει να ανοίξει μια νέα σελίδα στην εξωτερική πολιτική, προτείνω να ξεκινήσει από το σημείο που ο ίδιος χάλασε την πρώτη φορά. Η ομαλοποίηση με το Ισραήλ θα βοηθήσει στην επίλυση και των άλλων προβλημάτων. Αυτό το γνωρίζει και ο Ερντογάν.
Δημοσίευση σχολίου