Χρόνια Πολλά σε όλους! Τα φετινά Χριστούγεννα είναι διαφορετικά από άλλες φορές για τους γνωστούς λόγους. Ωστόσο, το μήνυμα παραμένει διαχρονικό… Αγάπη, ελπίδα, συνεννόηση, να πέσουν γενικώς οι τόνοι σε όλους τους τομείς της ζωής μας και να δούμε τα πράγματα λίγο πιο αισιόδοξο, αντιλαμβανόμενοι πως αυτά που έχουν σημασία στη ζωή είναι συνήθως άλλα από αυτά στα οποία αναλωνόμαστε στο μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μας.
Οι ίδιες ευχές αφορούν και τον κόσμο της εθνικής άμυνας. Η ασφάλεια της πατρίδας μας είναι ασφαλώς από αυτά που θα πρέπει να μας απασχολούν κατά προτεραιότητα. Στις μέρες μας οι απειλές είναι μεγαλύτερες από ποτέ, ενώ η 15ετής αμυντική απραξία μας δημιουργεί ακόμα πιο ιδιαίτερες συνθήκες. Οι δε εξοπλισμοί με τη μορφή του κατεπείγοντος έχουν σπείρει δικαιολογημένο… ή λιγότερο διχασμό. Θα επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε το ζήτημα αυτό με έναν πιο αισιόδοξο τρόπο, προσπαθώντας να δούμε “το ποτήρι μισογεμάτο”…
Η Ελλάδα βρίσκεται στη διαδικασία της προσπάθειας να καλύψει με ταχύτατες διαδικασίες τα αμυντικά κενά, τα οποία με την πραγματική -αλλά ταυτόχρονα και προσχηματική- δικαιολογία της οικονομικής κρίσης ανοίξαμε στις σάρκες των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Ως αποτέλεσμα… τώρα τρέχουμε.
Η διαδικασία αυτή έχει προκαλέσει διχασμό που αφορά στις εξοπλιστικές επιλογές, στην αιτιολόγηση αυτών των επιλογών και τη βαρύτητα του “γεωπολιτικού παράγοντα”, καθώς επίσης και στον τρόπο διεκπεραίωσης των υποθέσεων. Στους “γκρινιάρηδες” συγκαταλέγεται και το DP.
Θα περιγράφονταν όμως τα πράγματα ως “μαύρο – άσπρο”; Ή για μια ακόμη φορά όλα κινούνται σε ένα απέραντο γκρίζο; Μήπως η τάση που επικρατεί να περιχαρακωνόμαστε στα άκρα είναι αυτοκαταστροφική πέραν του ότι σπανίως αποτυπώνει την πραγματικότητα.
Αυτό δε σημαίνει ασφαλώς ότι πρέπει να σταματήσουμε όλοι να διατυπώνουμε τις απόψεις μας. Κάθε άλλο! Απλά ας μη “φανατιζόμαστε” σε τέτοιον βαθμό που αν φθάνει να κοιτά ο ένας τον άλλον καχύποπτα. Τα κίνητρα ασφαλώς που μπορούν να δημιουργήσουν… φανατισμό είναι πολλά. Άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο ανιδιοτελή και επιχειρησιακά.
Πάνω απ’ όλα, αν υπάρχει ένα δίδαγμα για εμάς τους ίδιους που έχουμε το προνόμιο και την υποχρέωση συνάμα να παίρνουμε θέση όταν μπορούμε, να -προσπαθούμε να- ενημερώνουμε την ελληνική κοινωνία, είναι το ακόλουθο: Ας μην ξεχνούμε ποτέ τον υποκειμενισμό που εκπροσωπεί κάθε άποψη. Ακόμα κι αν υποτεθεί ότι στο τέλος, με κάποιον μαγικό τρόπο, θα μπορούσε να αποδειχθεί πέραν πάσης αμφισβήτησης ως η ορθή.
Επειδή σημειώνεται έξαρση και στο απόλυτο ύφος διατύπωσης μιας άποψης, αλλά και στην τάση να δηλώνουμε όλοι απόλυτοι ειδικοί στα θέματα της εξειδίκευσής μας, ας δοκιμάσουμε να πατήσουμε λίγο φρένο. Ας περιορίσουμε λίγο της επιρροή του “εγώ” ενός εκάστου στη διατύπωση των απόψεών μας. Αυτό νομίζουμε εδώ στο DP παρατηρώντας αυτή την κλιμάκωση, αλλά επιχειρώντας και να κάνουμε αυτοκριτική.
Διότι αν το αποτέλεσμα είναι αν φανατιστούμε μεταξύ μας και ο ένας να θεωρεί… κατά βάθος όποιον διαφωνεί ως… αργυρώνητο και εθνοπροδότη, το χάσαμε το παιχνίδι πατριώτες, ακόμα κι αν βρούμε τα λεφτά να διατηρούμε τρεις ομάδες μάχης αεροπλανοφόρου και σε ρόλο… συντονιστικό το Battlestar Galactica.
Η ζωή διαχρονικά γελάει με απόψεις που τα παρουσιάζουν όλα στο πλαίσιο του “καλός – κακός” και “μαύρο – άσπρο”. Οπότε πριν χαθεί… η μπάλα εντελώς ας επιχειρήσουμε να αυτοπεριοριστούμε. Ας αποφύγουμε τουλάχιστον τις συλλήβδην ειρωνείες που χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, προφανώς, υπονομεύουν την όποια αξιοπιστία διαθέτει καθένας από εμάς, ως άτομο ή ως μέσο ενημέρωσης.
Ας δείξουμε ξανά την αγάπη και την εμπιστοσύνη μας στις Ένοπλες Δυνάμεις. Χωρίς εκπτώσεις φυσικά στην καλόπιστη κριτική. Δεν χρειάζεται συμβιβασμούς για να συνεχίσει κανείς να πιστεύει ότι ο ρόλος των πολιτικών ηγεσιών της χώρας προσεγγίζει τα όρια της αυθαιρεσίας στον καθορισμό των προτεραιοτήτων και των επιλογών. Και μάλιστα αδιαφορώντας ή μη αντιλαμβανόμενοι την βαρύτητα του επιχειρησιακού κριτηρίου, ενταγμένου απαραίτητα σε έναν συνολικό σχεδιασμό. Ή ακόμα και στις μειωμένες αντιστάσεις των στρατιωτικών και ανοχής των πολιτικών…
Η βέλτιστη – αποδοτική διάθεση των κονδυλίων για την άμυνα προφανώς θα συνεχίσει να μας απασχολεί και όλοι θα λέμε τις απόψεις μας. Από ένα σημείο και πέρα βέβαια κομβικό ρόλο θα παίξει εάν και οι στρατιωτικές ηγεσίες σε όλα τα επίπεδα επιδείξουν παρόμοιο πνεύμα. Δεν βοηθούν οι διαρροές που έχουν στόχο τον έναν ή τον άλλον. Δεν βοηθά κανέναν και κυρίως την πατρίδα το κλίμα που λίγο πολύ όλοι διαπιστώνουν στο θεσμικά αρμόδιο επίπεδο για τον χώρο της άμυνας.
Άλλο ένα καρκίνωμα που βρίσκεται σε μεγάλη έξαρση είναι και η αρρωστημένη δημοσιογραφική νοοτροπία της… ευλογίας της γενειάδας μας! Δικαιωθήκαμε! Είμαστε γ@μ@τοι! Τι υποκρύπτει αυτό; Έντονη ανασφάλεια για την πραγματική σου αξία. Ζημιά κάνεις στον εαυτό σου. Αν δεν το καταλαβαίνεις κιόλας και το κάνεις ασυνείδητα, τότε πάμε στα χειρότερα. Απαιτείται ερμηνευτική και θεραπευτική παρέμβαση της ψυχοπαθολογίας.
Δεν πρόκειται να πουν οι σοβαροί αναγνώστες του οποιουδήποτε διαβάζοντας τέτοιες αναφορές, “πω πω αυτοί είναι έγκυροι”. Εκτός αν συνειδητά κάποιος απευθύνεται σε κρετίνους. Αφήστε που υποκρύπτεται το ακόμα πιο αρρωστημένο “εμείς είμαστε καλοί, εσείς ανόητοι”. Αν την ψωνίσεις, δυστυχώς, μετά δεν υπάρχει όριο.
Ας προστατεύσουμε λοιπόν πάνω από όλα τον εαυτό μας. Χωρίς να αλλάξουμε τίποτα σε όσα πιστεύουμε και υποστηρίζουμε. Όλα είναι θέμα ύφους. Το οποίο σχετίζεται ευθέως και με την παράμετρο του ήθους και της παιδείας μας. Πόσοι δεν υποστηρίζουν στην κοινωνία για το πόσο αγράμματοι είναι πολλοί στη δημοσιογραφία.
Άλλο η μόρφωση και άλλο η παιδεία αγαπητοί. Μπορεί να διαθέτει κανείς έναν τοίχο κάδρα με διπλώματα. Δεν φτάνει, ούτε είναι προϋπόθεση παιδείας… Ας το σκεφτούμε. Όλοι μας. Κι εμείς οι ίδιοι στον καθρέπτη μας. Διότι πάντα μπορείς να ξεφύγεις. Χωρίς να το θέλεις συχνά.
Ας ξανασκεφθούμε λοιπόν όλοι τον ρόλο μας από την αρχή. Ξεκινώντας από την αφετηρία της ανάγκης δημιουργίας των συνθηκών, οι οποίες στο τέλος της ημέρας θα μας κάνουν όλους να νιώθουμε ασφαλέστεροι. Και σοβαρότεροι… Όλοι, δίχως εξαιρέσεις. Με πρώτο στον κατάλογο το DP που φιλοξενεί αυτή την άποψη.
Μήπως το πραγματικό μήνυμα των Χριστουγέννων συνάδει με όσα υποστηρίξαμε σε αυτή την -ασφαλώς υποκειμενική- άποψη που μόλις διαβάσατε; Να είμαστε όλοι καλά και να διαφωνούμε. Χωρίς όμως να ξεφεύγουμε από κάποια όρια που καθένας θα θέσει στον εαυτό του. Διότι λίγο λίγο, ο ένας σπρώχνει τον άλλον και στο τέλος ξεφεύγουμε συλλογικά. Και επικίνδυνα…
Δημοσίευση σχολίου