Οι διμερείς σχέσεις Ελλάδας-Ισραήλ πηγαίνουν από το καλό στο καλύτερο, με τις δυο χώρες να έχουν αντιληφθεί μετά από δεκαετίες ότι οι τύχες τους, στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου είναι άρρηκτα συνδεδεμένες, με έμφαση στον τομέα της ασφάλειας. Η αποστροφή του λόγου του αντιναυάρχου ε.α. Αλέξανδρου Διακόπουλου, Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας του Έλληνα πρωθυπουργού, κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής συνέντευξης σε ισραηλινό τηλεοπτικό δίκτυο, ότι εάν η Τουρκία καταφέρει να “φιλανδοποιήσει” την Ελλάδα, επόμενος στόχος της θα είναι το Ισραήλ, αποτυπώνει μια δυσάρεστη πραγματικότητα, την οποία οι δυο χώρες καλούνται να αντιμετωπίσουν συντονισμένα.
Στο πλαίσιο αυτό, η στρατηγική συνεργασία και είναι άκρως ορθολογική επιλογή για τους δυο λαούς και είναι επακόλουθο το να επεκταθεί σε πλειάδα τομέων, με έμφαση στον τομέα της άμυνας, της ασφάλειας και της αμυντικής βιομηχανίας. Το DP έχει επιχειρηματολογήσει πολλάκις υπέρ της ανάγκης σύσφιξης των διμερών σχέσεων, ενώ αποτύπωσε σε σειρά δημοσιευμάτων συγκεκριμένα ισραηλινά οπλικά συστήματα τα οποία μπορούν να αποτελέσουν πολλαπλασιαστές ισχύος για τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.
Η υλοποίηση τέτοιων αμοιβαία επωφελών συνεργασιών θα σφυρηλατήσουν μια σχέση ανάμεσα στις δυο χώρες, στηριγμένη πρωτίστως στο κοινό συμφέρον, την ασφαλέστερη μέθοδο οικοδόμησης σχέσεων, η οποία θα έχει τη δυνατότητα να καθορίσει τις εξελίξεις στην περιοχή.
Πάντα με την επιβαλλόμενη μετριοπάθεια, χωρίς αποκλεισμούς, αλλά με σεβασμό στο διεθνές δίκαιο, με κατανόηση για τα νόμιμα συμφέροντα των υπολοίπων χωρών της περιοχής και με προσήλωση στις διαδικασίες ειρηνικής επίλυσης των όποιων διαφορών ανακύπτουν, τις οποίες προβλέπει ο καταστατικός χάρτης του ΟΗΕ. Αρκεί όλες οι πλευρές να αποδέχονται τουλάχιστον στις θεμελιώδεις του διαστάσεις, τις προβλέψεις του διεθνούς δικαίου.
Με αυτά ως εισαγωγικές παρατηρήσεις, έχει μεγάλη σημασία η προσεκτική επιλογή των τομέων της διμερούς συνεργασίας και η ορθολογική ανάπτυξη τους, ώστε να φέρουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, που δεν είναι άλλο από το κοινό όφελος και την ενίσχυση της ασφάλειας αμφοτέρων των μερών.
Στην πρόσφατη επιτυχημένη, σύμφωνα με όλες τις πλευρές, πρωθυπουργική αποστολή στο Ισραήλ, διοργανώθηκαν συναντήσεις Ελλήνων αξιωματούχων με κορυφαίες ισραηλινές εταιρίες του χώρου της άμυνας και ασφάλειας, όπου συζητήθηκαν προοπτικές συνεργασίας.
Ειπώθηκαν πολλά και πολύ ενδιαφέροντα, όπως πληροφορούμαστε. Όμως, υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι η μεγάλη αυτή ευκαιρία μπορεί να πάει χαμένη. Το πρόβλημα δεν εστιάζεται στην ισραηλινή πλευρά, αλλά στην ελληνική. Μπορεί να έτεινε ευήκοον ους στις προτάσεις που άκουσε, αρκετές εκ των οποίων μπορεί να ενδιαφέρουν γνήσια τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Πώς όμως να περιμένει κανείς σοβαρά αποτελέσματα όταν η ελληνική αποστολή δεν προσέρχεται στις συναντήσεις με τα δικά της, πολύ συγκεκριμένα “θέλω”; Προϊόν επιτελικής επεξεργασίας; Με τις δικές της προτάσεις και το δικό της καταρχήν ενδιαφέρον που θα περνούσε το μήνυμα στους συνομιλητές της ότι έχει γίνει προεργασία και γνωρίζουμε πολύ καλά τι θα μας χρειαζόταν, ώστε να αναζητήσουμε τρόπους απόκτησης πραγματικών πολλαπλασιαστών ισχύος;
Εάν μια χώρα αυτό δεν το κάνει, ίσως διότι δεν έμαθε ποτέ να δουλεύει με αυτό τον τρόπο, είναι λογικό κάθε εταιρία να παρουσιάσει τα προϊόντα της και τις προτάσεις της, επιχειρώντας να μπει στις προτεραιότητες. Κι εκεί αρχίζει το γνωστό γαϊτανάκι που προκαλεί η δημιουργία ελπίδας. Λόμπινγκ, ευφυείς ιδιώτες που έχουν μυριστεί οικονομικό κέρδος και σπεύδουν να πλασαριστούν…
Λεφτά υπάρχουν, ή μάλλον για την ακρίβεια μπορούν να βρεθούν, εάν αυτός που χειρίζεται τα θέματα έχει σχέδιο και όραμα. Να ξεφεύγει από την ελληνική πεπατημένη με τις “δουλειές του ποδαριού“. Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Δεν το βρίσκει όμως όμως όταν παρουσιάζεται χωρίς προτάσεις δικές του, κομμένες και ραμμένες στα μέτρα του. Ο πελάτης καθορίζει τους όρους του παιχνιδιού.
Κάπου εκεί, πέραν του ρόλου ενός ακροατή, ή ενός γενικώς και αορίστως ενδιαφερόμενου, μπορεί να προκληθούν και ζημιές. Διότι στην Ελλάδα της κρίσης που με τα χίλια ζόρια προωθούνται θέματα ενδιαφέροντος των Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων, η δημιουργία της πεποίθησης ότι συζητάμε τα πάντα και όχι αυτά που εμείς έχουμε αποφασίσει ότι μας ενδιαφέρουν, μπορεί να παρεμβάλουν και να κωλυσιεργήσουν, ακόμα και αυτά τα λίγα που έχουν προωθηθεί.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου