Είναι γνωστή η πρώτη αντίδραση των Κούρδων της βόρειας Συρίας μόλις ο Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε την απόφασή του για απομάκρυνση των αμερικανικών στρατευμάτων από την περιοχή, δίνοντας έτσι το πράσινο φως στον Ερντογάν να εισβάλει: «Είναι μια μαχαιριά στην πλάτη», δήλωσαν οι εκπρόσωποί τους, ξαφνιασμένοι και απογοητευμένοι, καθώς συνειδητοποιούσαν απότομα ότι θα έδιναν μια μάχη ζωής και θανάτου μόνοι τους.
Του Γιώργου Παυλόπουλου
Τα παραπάνω συναισθήματα, όμως, δεν αφορούν μόνο τους Κούρδους – τους οποίους ο Αμερικανός πρόεδρος συνέχισε να προκαλεί, λέγοντας ότι δεν τους βοηθά τώρα επειδή κι αυτοί δεν στάθηκαν στο πλευρό των Ηνωμένων Πολιτειών κατά την απόβαση στη Νορμανδία». Αφορά και όλους τους συμμάχους των ΗΠΑ, ειδικά στην Μέση Ανατολή. Κατά πρώτο λόγο, δηλαδή, το Ισραήλ.
Πράγματι, ο προβληματισμός που προκάλεσε η στροφή Τραμπ είναι έντονος και εκφράζεται σε όλα τα επίπεδα – επίσημα και ανεπίσημα, κυβερνητικά και μη. Από αυτή την άποψη, το άρθρο του διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας Jerusalem Post είναι άκρως αποκαλυπτικό. Και γι’ αυτό, αξίζει να αναδημοσιεύσουμε ορισμένα χαρακτηριστικά του αποσπάσματα, ανεξαρτήτως συμφωνίας ή διαφωνίας με το περιεχόμενό τους.
Κι αν μας πει το ίδιο;
«Μπορεί κανείς, στ’ αλήθεια, να αποκλείσει την πιθανότητα ο πρόεδρος (των ΗΠΑ) να πει μια μέρα κάτι ανάλογο για το Ισραήλ; Ότι, δηλαδή, δεν θα ακούσουμε σε μερικούς μήνες κάτι που θα μοιάζει με το “Δεν μας βοήθησαν στο Ιράκ και το Αφγανιστάν ή την Κορέα. Οι Ισραηλινοί απλώς παίρνουν τα χρήματά μας και πολεμούν για τη γη τους”;», αναρωτιέται ο Γιάακοβ Κατζ, για να συνεχίσει ακόμη πιο αιχμηρά.
«Ακόμη και ορισμένοι από τους πιο παραδοσιακούς υποστηρικτές του Τραμπ στην Ιερουσαλήμ και την Ουάσινγκτον έχασαν τα λόγια τους μετά την ασυνήθιστη αντιστροφή της πολιτικής των ΗΠΑ: Την απόσυρση από τη Συρία και το πράσινο φως που έδωσε στον Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον αδίστακτο Τούρκο δικτάτορα, να ξεκινήσει μια επίθεση εναντίον ενός λαού που ήταν σύμμαχος της Αμερικής μέχρι πριν μερικές ημέρες».
Ο ίδιος δε προτρέπει: «Εάν υπάρχουν ακόμη Ισραηλινοί που πιστεύουν ότι ο Τραμπ έχει την ασφάλεια της χώρας τους στην κορυφή των ανησυχιών του, μετά και από τα όσα συνέβησαν στους Κούρδους, καλά θα κάνουν να το ξανασκεφθούν».
Δεν διστάζει, μάλιστα, να απευθυνθεί προς τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου. «Ακόμη και ο πρωθυπουργός φαίνεται να έχει εξάγει τα αναγκαία διδάγματα και έχει σταματήσει πλέον τους ισχυρισμούς – σαν αυτόν που διατύπωσε το βράδυ των εκλογών της 17ης Σεπτεμβρίου – ότι η ηγεσία του είναι απαραίτητη (στη χώρα) ώστε να συνεχίσει να αντλεί στρατηγικά οφέλη από τον Τραμπ».
Αμέσως μετά, ο Κατζ επικεντρώνει την ανάλυσή του σε ένα από τα μείζονα προβλήματα του Ισραήλ εκτός συνόρων – το Ιράν. Ισχυρίζεται δε ότι το καθεστώς του έχει κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένο από τις τελευταίες αποφάσεις του Τραμπ οι οποίες, όπως λέει, έρχονται να ολοκληρώσουν τη διστακτικότητα που έχει επιδείξει να δράσει αποφασιστικά τους τελευταίους μήνες, αν και είχε τις αιτίες και τις αφορμές.
Όφελος για το Ιράν
«Αυτό που έκανε ο Τραμπ στους Κούρδους είναι για το Ιράν το κερασάκι στην τούρτα. Υπογραμμίζει έντονα όχι μόνο ότι οι ΗΠΑ, υπό τον Τραμπ, δεν θα εμπλακούν σε πολεμικές περιπέτειες, αλλά και ότι θα στέκονται άπραγες στο περιθώριο τη στιγμή που ένας σύμμαχός τους αντιμετωπίζει την απειλή του θανάτου και της ολοκληρωτικής καταστροφής στα χέρια των Τούρκων».
Και καταλήγει, στο τέλος της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας ανάλυσης των νέων δεδομένων: «Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι η Αμερική είναι κατά του Ισραήλ (…) Οι ΗΠΑ παραμένουν ο καλύτερος σύμμαχος του Ισραήλ στον κόσμο. Παρ’ όλα αυτά, η νέα πραγματικότητα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι υπό την ηγεσία του Τραμπ, η αμερικανική επιρροή και ισχύς έχει δραματική μειωθεί στη Μέση Ανατολή και δεν αποτελεί πλέον φόβητρο – κάτι κακό για το Ισραήλ».
Γιατί; Πολύ απλά: «Όταν η Αμερική εκλαμβάνεται ως αδύναμη στην περιοχή, το Ισραήλ εκλαμβάνεται επίσης ως αδύναμο, ενώ όταν η Αμερική φαίνεται ισχυρή και το Ισραήλ φαίνεται ισχυρό. Αυτό συμβαίνει επειδή από τη δεκαετία του ’60, όταν ο Τζον Κένεντι άρχισε να προμηθεύει το Ισραήλ με στρατηγικά όπλα, η αποτρεπτικότητα του Ισραήλ βασίστηκε σε τρεις πυλώνες: τον ισχυρό και τεχνολογικά προηγμένο του στρατό, την θεωρητική πυρηνική του δυνατότητα και τη συμμαχία του με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όταν ένας από τους τρεις πυλώνες αυτούς πάψει να υπάρχει, επηρεάζονται άμεσα και οι άλλοι δύο».
Έχουν, άραγε, όλα αυτά κάποια άμεση επίπτωση για τον Τραμπ; Εάν εκφράζουν προβληματισμούς του πανίσχυρου εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ, προφανώς και ναι, καθώς ο ένοικος του Λευκού Οίκου βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία…
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου