Μαρία Ζαχαράκη
Παρουσιάστηκε το νέο μη επανδρωμένο μεν, αλλά βαρύτατα οπλισμένο δε αεροσκάφος της Τουρκίας, ο «Ακιντζί» - ή, άλλως, ελληνιστί ο «Επιδρομέας των αιθέρων».
H Άγκυρα φαίνεται να έχει… πιάσει για τα καλά το νόημα και τη σπουδαιότητα της νέας τεχνολογίας στους εξοπλισμούς και χρησιμοποιεί στο έπακρο ακόμη και το πιο μικρό «εξάρτημα» που μπορεί να εφευρεθεί.Το Σαββατοκύριακο που πέρασε ολοκληρώθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στο παλιό -πλέον- αεροδρόμιο «Ατατούρκ» η μεγάλη έκθεση «Teknofest», μια τεχνολογική φιέστα, όπως δηλώνει και ο τίτλος της, που διοργανώνει τα τελευταία δύο χρόνια ο «μικρότερος» γαμπρός του Ερντογάν, Σελτζούκ Μπαϊρακτάρ, προκειμένου να παρουσιάσει ό,τι νεότερο έχει παραγάγει και εξελίξει η τουρκική αμυντική βιομηχανία.
Εκεί παρουσιάστηκε το νέο μη επανδρωμένο μεν, αλλά βαρύτατα οπλισμένο δε αεροσκάφος της Τουρκίας, ο «Ακιντζί» - ή, άλλως, ελληνιστί ο «Επιδρομέας των αιθέρων».
Παρά την οικονομική κρίση που πλήττει την Τουρκία, η εταιρεία του γαμπρού Μπαϊρακτάρ «Μπαϊκάρ Μακίνα» έλαβε από την κυβέρνηση Ερντογάν αυτό τον μήνα ως επιδότηση 120 εκατ. δολάρια προκειμένου να χτίσει στο προάστιο Εσενγιούρτ της Κωνσταντινούπολης το εργοστάσιο που θα κατασκευάσει το νέο «καμάρι» της πολεμικής αεροπορίας της χώρας.
Τo νέο εργοστάσιο θα κατασκευάσει 46 drones TB2 και 36 drones «Ακιντζί» μέσα σε δύο χρόνια (2021). Τα 24 «Ακιντζί» θα παραδοθούν στην τουρκική πολεμική αεροπορία και τα υπόλοιπα 12 θα εξαχθούν στην Ουκρανία. Παραγγελίες υπάρχουν και από το Κατάρ, το Αζερμπαϊτζάν και τη Μαλαισία, αλλά για αργότερα.
Ποια είναι όμως η στρατηγική πίσω από τη φιλοδοξία της Άγκυρας να έχει μεγάλου βεληνεκούς και βαριά οπλισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, που θα έχουν την ικανότητα ακόμη και για αεροπορικά χτυπήματα ακριβείας; Σε τι είδους επιχειρήσεις σκοπεύει η Άγκυρα να τα χρησιμοποιήσει;
Η Άγκυρα θεωρεί το «Ακιντζί» περισσότερο ως ένα μη επανδρωμένο μαχητικό αεροσκάφος, παρά ως ένα απλό drone. Το «Ακιντζί» με τους SOM-B2 κρουζ μεγάλου βεληνεκούς πυραύλους που μπορεί να μεταφέρει θα δώσει τη δυνατότητα στην Τουρκία να πραγματοποιεί ακριβή πολεμικά χτυπήματα σε απόσταση 600 χιλιομέτρων. Αυτό σημαίνει ότι το «Ακιντζί» μπορεί κάλλιστα να αντικαταστήσει τα F-16 που επιχειρούν στο βόρειο Ιράκ, αργότερα στη βόρεια Συρία κατά του ΡΚΚ, καθώς και σε κάθε μέτωπο όπου «ανοίγει φτερά» η τουρκική πολεμική αεροπορία. Και όταν τα «Ακιντζί» αρχίσουν να πετάνε στους αιθέρες σε δύο χρόνια, αυτό σημαίνει επίσης ότι η Τουρκία θα αποκτήσει τη δυνατότητα με μία χαμηλού κόστους τεχνολογία να επιτηρεί 24 ώρες το 24ωρο και τη «Γαλάζια Πατρίδα», δηλαδή το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Η απόφαση της Ουάσιγκτον να επιτρέψει στην Τουρκία να επιτηρεί και… να κατασκοπεύει τον εναέριο χώρο της Βόρειας Συρίας με drones ,και όχι με τουρκικά ελικόπτερα, ήταν η μεγαλύτερη επιβεβαίωση της εναέριας υπεροχής της Άγκυρας απέναντι στους γείτονές της. Αυτός είναι και ο λόγος, επομένως, που η μη επανδρωμένη αεροπορική τεχνολογία και τα μη επανδρωμένα μαχητικά αποτελούν πλέον προτεραιότητα της Άγκυρας.
Τα τρία προβλήματα που αντιμετωπίζει η Τουρκία με τον «Επιδρομέα»
Και όπως σε όλα τα πράγματα, υπάρχει πάντα ένα… «αλλά», έτσι και η σύγχρονη τεχνολογία μπορεί να λύνει κάποια μεγάλα ζητήματα, αλλά δημιουργεί κάποια άλλα εξίσου τεράστια.
Μέχρι να καταφέρει να πετάξει ο «Επιδρομέας» στους τουρκικούς ουρανούς και όχι μόνο…, η Τουρκία έχει να λύσει τρία σημαντικά προβλήματα.
1. Προμήθεια μηχανής
Το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η τουρκική αμυντική βιομηχανία είναι η προμήθεια της μηχανής τους.
Επειδή το βασικότερο «εξάρτημα» η Τουρκία δεν μπορεί να το παραγάγει και εξαρτάται από την αγορά από άλλες χώρες, που δεν είναι και πολύ πρόθυμες να μοιραστούν τις πιο σύγχρονες μηχανές μαζί της (σ.σ.: Μεγάλη Βρετανία που αρνείται να προμηθεύσει με Rolls Royce μηχανές την Άγκυρα για το μαχητικό που κατασκευάζει), η εταιρεία του γαμπρού του Ερντογάν «Baykar Makina» υπέγραψε πρόσφατα με την ουκρανική Ukrspecexport μία συμφωνία προμήθειας turbo μηχανών MS-500V-S (με ιπποδύναμη που φτάνει τους 950-1050 bhp) και AI-450C (με ιπποδύναμη που φτάνει τους 450-630 bhp), προκειμένου να χρησιμοποιηθούν στα μη επανδρωμένα «Ακιντζί».
Ωστόσο, ακόμη η ουκρανική μηχανή δοκιμάζεται και δεν είναι βέβαιο πόσο γρήγορη θα είναι η μαζική παραγωγή της, ώστε σε δύο χρόνια να μπορούν να παραδοθούν τα drones στον τουρκικό στρατό.
2. Πυρομαχικά και εξισορρόπηση βαρύτητας
Το δεύτερο πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσει η Τουρκία είναι να εκμηδενίσει τις πιθανές αποκλίσεις και ζημίες που μπορεί να προκαλέσει στη βαρύτητα του drone το φορτίο των πυρομαχικών εξαιτίας της μάζας του αεροσκάφους αλλά και του εύρους των πτερυγίων του Akıncı.
3. Ο πλοηγός του «Ακιντζί»
Σήμερα η μοναδική σοβαρή εναλλακτική παγκοσμίως απέναντι στο αμερικανικό GPS αποτελεί ο ρωσικός πλοηγός GLONASS. Άραγε ο πλοηγός του «Ακιντζί» θα είναι αμερικανικός ή ρωσικός; Ιδού το νέο δίλημμα για την Άγκυρα…
Βέβαια, η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι μάλλον προφανής μετά την κρίση με τους S-400 και τα F-35. Όσο η Άγκυρα επιμένει στην ανάπτυξη μη επανδρωμένης τεχνολογίας και αυτόνομων συστημάτων και όσο η Ουάσιγκτον αρνείται να συνδράμει, η Τουρκία δεν έχει άλλη επιλογή από το να στραφεί στη Μόσχα. Κι όσο η Άγκυρα στρέφεται στη Ρωσία τόσες περισσότερες κρίσεις θα γεννώνται με τις ΗΠΑ. Ένας φαύλος κύκλος δηλαδή, που ούτε ο Ντόναλντ Τραμπ, ούτε ο Ερντογάν φαίνεται να θέλουν να τον σπάσουν. Ίσα ίσα προς το παρόν γυρνούν γύρω από αυτόν. Και φυσικά όσο Τουρκία και Δύση «τρώγονται», το ανατολικό μπλοκ θα τρίβει τα χέρια του…
Όταν η Τουρκία θα είναι σε θέση να λύσει τα 3 ανωτέρω ζητήματα με το λιγότερο δυνατό οικονομικό και πολιτικό -φυσικά- κόστος, τόσο θα είναι σε θέση να υπερηφανεύεται για το νέο «υπερόπλο» της. Προς το παρόν βρίσκεται στη φάση της διαφήμισης.
Δημοσίευση σχολίου