Οι S-400 λοιπόν βρίσκονται στην Τουρκία. Οι ΗΠΑ έχουν δύο εναλλακτικές. Να «τιμωρήσουν» την Τουρκία, όπως ακριβώς απαιτεί η Γερουσία, το Κογκρέσο και το αποκαλούμενο «βαθύ κράτος» των ΗΠΑ, ή… να μη τιμωρήσουν την Τουρκία, όπως ίσως σκέφτεται ο κ. Τραμπ και ο γαμπρός του για τους δικούς τους λόγους που ίσως κάποια στιγμή να μας κάνο9υν την τιμή τους εξηγήσουν.
Εάν οι ΗΠΑ ακολουθήσουν την πρώτη εναλλακτική, τότε η Τουρκία θα βρεθεί ίσως σε πολύ δύσκολη οικονομική και γεωπολιτική θέση. Οι συνέπειες θα είναι μάλλον άσχημες. Αυτό θα αποτελέσει και το επιστέγασμα της στροφής που θα έχει επιλέξει η Τουρκία: Να ζήσει τον… έρωτά της με τη Ρωσία. Όσο και να θέλει ο κ. Τραμπ να αποφύγει την πρώτη εναλλακτική, ετούτη αποτελεί ένα πικρό ποτήρι που θα υποχρεωθεί να καταπιεί. Ας το μοιράσει με τον γαμπρό του.
Η Τουρκία με την πρώτη εναλλακτική, επί της ουσίας τίθεται εκτός της γεωπολιτικής σφαίρας της Δύσης. Ωστόσο, είναι μια ξεκάθαρη στρατηγική, crystal clear που θα έλεγαν και οι διπλωμάτες. ΚΑι με βάση όσα ξέρουμε, οι ΗΠΑ δεν σηκώνουν πολλά-πολλά όταν πρόκειται για την αμφισβήτηση της πρωτοκαθεδρίας τους.
Οι ΗΠΑ έχουν δώσει αρκετές ευκαιρίες στον κ. Ερντογάν και έχουν υποχωρήσει σε πολλά καπρίτσια του. Έχουν ευνοήσει σκανδαλωδώς και… χρυσοφόρα την Τουρκία που δαγκώνει με τόση ευκολία το χέρι που την τάιζε επί τόσες δεκαετίες.
Και ευνοήθηκε γεωπολιτικώς τόσο πολύ από τις ΗΠΑ, που από μια άποψη εξουδετέρωσε τις συνέπειες που λογικά θα συνεπαγόταν, το ότι σε δύο παγκόσμιους πολέμους η Τουρκία βρέθηκε – ενστικτωδώς άραγε; – στη λάθος πλευρά: τη γερμανική.
Συνεπώς στο σχόλιο του κ. Τραμπ «δεν συμπεριφερθήκαμε καλά στην Τουρκία» δεν είναι απλά γελοίο με βάση όσα συνέβησαν τις τελευταίες δεκαετίες, υπάρχει σαφέστατη και πεντακάθαρη ιστορική απάντηση: Η Τουρκία δυο φορές σε δυο παγκόσμιους πολέμους στάθηκε στο πλευρό των Γερμανών, οι οποίοι προκάλεσαν δεκάδες εκατομμύρια απωλειών και κατέστρεψαν χώρες και λαούς.
Όμως, η ζωή συνήθως δίνει με τον πιο απλό και εύληπτο τρόπο τις απαντήσεις. Τί παθαίνει το σκυλί που δαγκώνει το χέρι αυτών που το ταΐζουν; Στο τέλος πεθαίνει της πείνας. Αλλού κάνουν κι ευθανασία, με πρώτη τη χώρα που έκανε την τιμή στον κ. Τραμπ να τον εκλέξει πρόεδρό της.
Εξ όσων γνωρίζουμε από την συλλογική τους ψυχολογία, οι Αμερικανοί ως λαός αγαπούν το “shaking deals”. Και κρατούν τον λόγο τους. Θεωρούν τον “λόγο τιμής” σοβαρό θέμα. Τα deals είναι deals και όταν αυτά χαλούν με πονηριά του αντισυμβαλλόμενου, τα αμερικανάκια αγριεύουν πολύ. Αποδεικνύονται πολύ σκληρά. Δεν χαμπαριάζουν που λέμε στην καθομιλουμένη.
Οπότε, το ερώτημα είναι τί θα συμβεί και τι πρέπει να αναθεωρήσουμε, εάν τελικώς οι ΗΠΑ ακολουθήσουν τη δεύτερη εναλλακτική. Αυτή των “γαμπρών”, την “οικογενειακή” εναλλακτική και την “κουλτούρα” που αυτή προδίδει, η οποία εκ πρώτης όψεως δείχνει να ταιριάζει με τις οικογένειες Τραμπ και Ερντογάν. Δηλαδή, όχι την εναλλακτική του εθνικού συμφέροντος -υποκειμενική μας άποψη- κυρίως όμως της αμερικανικής νομοθεσίας (CAATSA).
Το βαθύ κράτος των ΗΠΑ ξέρει ότι εάν δεν υπάρξουν κυρώσεις στην Τουρκία, τότε και σε αυτή την περίπτωση θα υπάρξουν συνέπειες. Όχι όμως τόσο για την Τουρκία που θα έχει κάνει τις επιλογές της, αλλά για τις ίδιες ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, καθώς επίσης και για το μήνυμα που θα διαβιβάσει σε κάθε λογής σύμμαχο που διαθέτουν στην υφήλιο.
Ας επιχειρήσουμε να το εκλαϊκεύσουμε και ας πάρουμε το παράδειγμα μίας οικογένειας της οποίας ο ένας γιος, ο Γιωργάκης, παραστρατεί. Κάνει κακές παρέες, με την “αλητεία” της γειτονιάς και γενικά έχει τη συμπεριφορά που οι κοινωνιολόγοι ονομάζουν “αποκλίνουσα”.
Εάν ο Γιωργάκης δεν τιμωρηθεί τότε ίσως αυτό αποτελέσει κακό υπόδειγμα – παράδειγμα συμπεριφοράς και για τα άλλα παιδιά της οικογένειας. Αφού ο Μιχαλάκης δεν τιμωρήθηκε τότε θα ακολουθήσει ο Βασιλάκης, η Αννούλα, ο Γιαννάκης… ο Μπόμπος κ.λπ.
Έτσι ακριβώς είναι το ΝΑΤΟ και η “δυτική οικογένεια” γενικότερα: μία οικογένεια όπου τα μέλη της έχουν διαφορετικούς χαρακτήρες, διαφορετικές συμπεριφορές, αλλά λίγο-πολύ όλοι προσπαθούν να σταθούν μέσα στο πλαίσιο των ισχυόντων “οικογενειακών ορίων”, είτε ρητώς είτε… αυτονοήτως.
Όρια τα οποία δεν μπορούν και δεν πρέπει να ξεφεύγουν από τις βασικές προσυμφωνημένες αρχές, αλλά και την απλή λογική. Μερικά πράγματα δεν χρειάζονται ρητή αναφορά για να τα αντιληφθεί κανείς ως αντισυμμαχική συμπεριφορά. Διότι αφορούν Αρχές που αποτελούν τον συνδετικό κρίκο της Οικογένειας. Άρα, εφόσον τα βλέπεις να γίνονται, εάν υποθέσεις ότι ο “δράστης” είναι ορθολογιστής δρων, τότε δεν υπάρχει άλλη ερμηνεία από το ότι τα κάνει επίτηδες.
Τί θα συμβεί λοιπόν εάν τελικώς οι ΗΠΑ ακολουθήσουν τη δεύτερη εναλλακτική; Νομιμοποιείται ο Βασιλάκης, η Αννούλα, ο Γιαννάκης… και ο Μπόμπος να πράξουν όπως έπραξε ο άτακτος Γιωργάκης ή όχι; Νομιμοποιείται άραγε λογικά το να υπάρξει στη δική τους περίπτωση αντίδραση εάν έχει καταγραφεί αδράνεια και ανοχή στην άλλη;
Σε απλά ελληνικά, είναι σα να ανάβουν οι ΗΠΑ επισήμως το πράσινο φως σε άλλες χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ ώστε την επόμενη ημέρα να προμηθευτούν στρατιωτικό εξοπλισμό – και όχι μόνο – από τη Ρωσία αλλά και από άλλες μη-δυτικές χώρες. Με την αιτιολογία ότι είναι φθηνότερος ενδεχομένως;
Ή μήπως, ακόμα χειρότερα, εάν χαθεί η εμπιστοσύνη στον φυσικό ηγέτη της Οικογένειας, Συμμαχίας εν προκειμένω, ενδεχομένως και να συλλογιστούν ότι χρειάζονται οπλικά συστήματα για τα οποία να μην υπάρχει φόβος ότι ίσως και να μπορεί να τα αδρανοποιήσει ο αποδεδειγμένα -στη σκέψη τους- “ανεπαρκής” ηγέτης;
Κι άμα θέλουμε να το πάμε και σε πραγματικά άκρα, γιατί να μη νομιμοποιείται κάθε ΝΑΤΟϊκή χώρα να επιδιώξει κι αυτή μονομερώς να αδρανοποιήσει κάποιες από τις αρνητικές συνέπειες για τις διμερείς σχέσεις με χώρες όπως η Ρωσία, η Κίνα, ή ακόμα και το Ιράν, αποτέλεσμα της επίσημης συμμαχικής πολιτική;
Γιατί θα ήταν παράλογη μια απόπειρα “διακριτικού κατευνασμού”, προσφέροντας για παράδειγμα διευκολύνσεις στις ένοπλες δυνάμεις αυτών των χωρών; Αεροναυτικές, ή ακόμα και χερσαίες;
Όταν ο κ. Ερντογάν συνεργάζεται ήδη με τους Ρώσους σε πολλαπλά επίπεδα, του στρατιωτικού συμπεριλαμβανομένου, όταν ενισχύει τους τζιχαντιστές και την πολιτική της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στη Λιβύη και η συμπεριφορά του επιβραβεύεται δια της απόλυτης ανοχής, εγείρεται αυτομάτως το ακόλουθο ερώτημα;
Γιατί δεν είναι λογικό κάποια άλλη -οποιαδήποτε- χώρα μέλος της Συμμαχίας να προβεί σε εξαιρετικά δυσμενείς για τα συμφέροντά της εκτιμήσεις, αναφορικά με το τι θα συμβεί εάν τύχει και η διένεξη δεν αφορά Τουρκία και ΗΠΑ, αλλά την Τουρκία και την ίδια;
Παρεμπιπτόντως, δεν απαγορεύουν οι Αμερικανοί κάθε λίγο και λιγάκι με την απειλή επιβολής κυρώσεων, ακόμα και το να κάνει μπίζνες κανείς με ρωσικές ή κινεζικές ή ιρανικές εταιρίες; Δεν χωρά αμφιβολία. Οι περί κυρώσεων ειδήσεις είναι από τις πιο συνηθισμένες τα τελευταία χρόνια.
Μπορεί όμως να μας εξηγήσει κάποιος, για ποιον λόγο η αποκάλυψη από τον ίδιο τον Ρώσο πρόεδρο, Βλαντιμίρ Πούτιν, ότι ο τουρκικός κατασκευαστικός κλάδος έχει πάρει δουλειές δεκάδων δισεκατομμυρίων στη Ρωσική Ομοσπονδία να μην κινητοποιεί κανέναν, τη στιγμή π.χ. που τις κυρώσεις στους Ρώσους η ελληνική οικονομία τις πληρώνει με την απαγόρευση εξαγωγής φρούτων και λαχανικών;
Αν είναι ως Σύμμαχοι να ακολουθούμε μια πολιτική, ας φροντίσουμε το κόστος να επιμερίζεται τουλάχιστον ισομερώς… Τυχόν εφαρμογή της δεύτερης εναλλακτικής λοιπόν, θα υποδήλωνε ότι η Τουρκία είναι τόσο πολύ σημαντική γεωπολιτικά ώστε δεν τολμούν ούτε οι ΗΠΑ να της χαλάσουν το χατήρι. Εκτός από την έμμεση νομιμοποίηση της συμπεριφοράς της, για μια ακόμη φορά στην Ιστορία.
Εάν όμως οι υπόλοιπες χώρες του ΝΑΤΟ δεν είναι εξίσου σημαντικές γεωπολιτικά για τις ΗΠΑ, τότε γιατί να ενοχλεί τις ΗΠΑ εάν μία λιγότερο σημαντική γεωπολιτικώς χώρα να παράσχει διευκολύνσεις στη Ρωσία, την Κίνα και στο Ιράν, ταυτόχρονα ή σε όποιον συνδυασμό επιλέξει; Γιατί αυτό να μην το υποστηρίξει όχι η “ελίτ”, αλλά μια σημαντική μερίδα πολιτών οποιασδήποτε συμμαχικής χώρας;
Στο Τζιμπουτί π.χ. υπάρχουν τρεις στρατιωτικές βάσεις: μία των ΗΠΑ, μία της Κίνας και μία της Γαλλίας. Θα βρεθούν λοιπόν πολίτες και πολιτικά κόμματα που θα διατυπώσουν εύλογα τον ακόλουθο προβληματισμό: Γιατί η “ευκολία” της Σούδας να μην αφορά τη Ρωσία και την Κίνα, έστω… κάπου παραδίπλα;
Οι Αμερικανοί οφείλουν να κατανοήσουν πως δεν τιμωρηθεί η Τουρκία και μάλιστα με σκληρό και παραδειγματικό τρόπο, τότε ανοίγει ο Ασκός του Αιόλου σε ολόκληρο το ΝΑΤΟ. Η ατιμώρητη Τουρκία θα μπορούσε να αποτελέσει ακόμα και την αρχή της ολοκληρωτικής διάλυσης της Συμμαχίας.
Στην δε ειδικότερη περίπτωση της Ελλάδας, η άμυνα της οποίας θα δοκιμαστεί σοβαρά εάν γίνει ανεκτή και περάσει ατιμώρητη η προμήθεια των S-400 από τους Τούρκους και όλες οι διαβεβαιώσεις αμυντικής υποστήριξης σε περίπτωση ανάγκης θα έχουν την αξία μιας σακούλας σκουπιδιών για όποιον έχει αυτοσεβασμό.
Όχι διότι οι ΗΠΑ έχουν υποστηριχτεί δυσανάλογα σε σχέση με όσα χειροπιαστά -για το μυαλό του απλού καθημερινού πολίτη- έχουν μέχρι στιγμής ανταποδώσει. Η αξία της παρουσίας τους στη χώρα στο επίπεδο της αποτροπής είναι ασφαλώς πολύ σημαντική, αλλά μη μετρήσιμη, μόνο εικαζόμενη, όπως μπορούν να τους εξηγήσουν οι εξαιρετικά καταρτισμένοι στρατιωτικοί και άλλοι ειδικοί που με διάφορες ιδιότητες υπηρετούν στην πρεσβεία των Αθηνών.
Μια χώρα όπως η Ελλάδα που τόσο πολύ στήριξε τις ΗΠΑ θα νοιώσει ακόμη μία φορά προδομένη από τις ΗΠΑ. Ο λαός της τουλάχιστον. Ήδη, η δυσαρέσκεια με αφορμή όσα έγιναν στους G20 στην Οσάκα της Ιαπωνίας και τη συνάντηση Τραμπ-Ερντογάν, δεν είναι διόλου κολακευτική για τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις. Θα είναι γελοίο και δυνητικά καταστροφικό για όλους το ενδεχόμενο να νεκραναστηθεί ο αντιαμερικανισμός στη χώρα μας. Όποιος δεν το κατανοεί, κακό του κεφαλιού του.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου