Όποιος έκανε μια βόλτα μέσα στον κόσμο στο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα θα ένοιωθε μια μεγάλη διαφορά στη διάθεση του κόσμου σε σχέση με τα προηγούμενα συλλαλητήρια. Η διαφορά αυτή ήταν ότι υπήρχε διάχυτη μεγάλη οργή. Πολύ μεγαλύτερη από την προηγούμενη φορά. Και μεγάλη αποφασιστικότητα ότι δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή η Συμφωνία των Πρεσπών.
Αυτά, πριν η πολιτική εξουσία αποφασίσει να αντιμετωπίσει με μαζική βία τον ελληνικό λαό, σε μια πρωτοφανή ενέργεια αστυνομικής βίας για τα μεταπολιτευτικά χρονικά. Υπό μία έννοια αυτή η μαζική βία κατά μικρών παιδιών, ηλικιωμένων και γενικά Ελλήνων πολιτών που διαδήλωναν ειρηνικά, με αφορμή τις εκδηλώσεις κάποιων θερμοκέφαλων – ανεγκέφαλων ή και προβοκατόρων, μπορεί να θεωρηθεί ως το συμβολικό τέλος της Μεταπολίτευσης.
Η πολιτική εξουσία, δια της Αστυνομίας (αλλά και του ημιένοπλου παρακράτους), αποφάσισε να χτυπήσει την πιο μαζική λαοσύναξη των τελευταίων δεκαετιών. Είναι τραγικό και συνάμα κωμικό να αναφέρεται η Αστυνομία σε 60.000 ανθρώπους.
Όποιος είχε μάτια έβλεπε ότι στο συλλαλητήριο συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, μπορεί και πολύ περισσότεροι από εκατομμύριο, οι οποίοι χτυπήθηκαν αναίτια και αυτό την στιγμή που η οργή ήδη ξεχείλιζε μέσα τους.
Από εδώ και στο εξής τίποτα δεν μπορεί να είναι πια το ίδιο στην Ελλάδα. Η οργή του λαού ανέρχεται σε νέα ύψη και αυτό θα έχει αναπόφευκτα μακροπρόθεσμες και τοξικές συνέπειες στην πολιτική ζωή του τόπου. Η δε άρνηση της έκφρασής του μέσω δημοψηφίσματος οδηγεί την κατάσταση σε εκτροπή.
Και δεν είναι μόνο η οργή. Είναι μια αίσθηση εγκατάλειψης αλλά και η ολοένα εντεινόμενη αντίληψη στην κοινωνία ότι το πολιτικό σύστημα έχει ξεκόψει πλέον ολοκληρωτικά και απόλυτα από τις λαϊκές μάζες. Με άλλα λόγια, ότι δεν υπάρχει δημοκρατία. Κι αυτό μας προέκυψε με κυβέρνηση της κατά δήλωση Αριστεράς..
Έτσι, η πόλωση που δημιουργείται στον ελληνικό λαό είναι πρωτοφανής. Ο εθνικός διχασμός δεν έρχεται, έχει ήδη φθάσει. Αυτήν τη στιγμή, αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά του, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται ήδη σε προεμφυλιοπολεμική κατάσταση.
Το πολιτικό σύστημα, λοιπόν, εν συνόλω, έχει μια τελευταία ευκαιρία. Θα πρέπει να κατανοήσει ότι με την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, μεταξύ των όλων των άλλων, τίθεται εν κινδύνω και η ίδια η πολιτική σταθερότητα της χώρας και η ενότητα του λαού. Αυτό είναι κάτι πάρα πολύ πιο σημαντικό και μεγάλο από τα όποια τακτικά οφέλη θεωρούν ότι θα έχουν στις σχέσεις με τις ΗΠΑ, τη Γερμανία ή τα Σκόπια.
Ακόμη και αν πράγματι πιστεύουν ότι κάνουν τη σωστή επιλογή στο ζήτημα της Συμφωνίας των Πρεσπών θα πρέπει να κατανοήσουν ότι η βίαιη επιβολή της στον ελληνικό λαό θα προκαλέσει συνέπειες στο εσωτερικό της χώρας, που πιθανώς ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε αυτήν τη στιγμή.
Και αν, εν πάση περιπτώσει, δεν τους νοιάζει ούτε αυτό, θα πρέπει, αν μη τι άλλο, να τους απασχολεί η ίδια η δική τους πολιτική επιβίωση. Γιατί πλέον δεν μιλάμε για το πόσες ψήφους θα ξαναπάρουν στις εκλογές.
Η πόλωση που δημιουργείται είναι τέτοια που θα οδηγήσει σε ριζικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα της χώρας και πολλοί από αυτούς που νομίζουν ότι αποτελούν «μόνιμο προσωπικό» της Βουλής θα εξαφανιστούν πολιτικά. Και αυτό, αν δεν φθάσουμε σε ακραίες καταστάσεις, οι οποίες αυτήν τη στιγμή είναι, δυστυχώς, ενώπιον μας.
Όχι μόνον τα κόμματα αλλά και κάθε βουλευτής πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Απέναντι στην Ιστορία, απέναντι στη Δημοκρατία, τη λαϊκή βούληση, την πολιτική σταθερότητα και την ευνομία, το μέλλον του ελληνικού λαού.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου