«I believe it is peace for our time»
Νέβιλ Τσάμπερλεν, Πρωθυπουργός Μεγάλης Βρετανίας
30 Σεπτεμβρίου 1938, (από ομιλία του για την συμφωνία,του Μονάχου, 29/9/1938). 11 μήνες μετά θα ξεκινούσε ο πλέον αιματοβαμμένος πόλεμος που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης
Του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΓΚΟΥΜΑΚάποτε σε μία συζήτηση που είχα με ένα πολιτικό της (ούτω καλούμενης) ρεαλιστικής πολιτικής ρώτησα:
– Κύριε εσείς θα υπογράφατε την συμφωνία του Μονάχου με βάση τις απαιτήσεις του Χίτλερ;
Φυσικά δεν απάντησε. Λογικά θα ήταν άσκοπο να απαντήσει διότι ήδη γνώριζε το αποτέλεσμα. Εάν δεν το γνώριζε όμως;
Για την ιστορία, (και εν συντομία), πριν την έναρξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ο Χίτλερ αφού ένταξε την Αυστρία στον «άξονα» του έθεσε θέμα Γερμανών της Τσεχοσλοβακίας. Με μεθοδεύσεις και απαιτήσεις που θυμίζουν τις μεθοδεύσεις της Τουρκίας στην Κύπρο κατάφερε να πετύχει συμφωνία με την οποία η Τσεχοσλοβακία θα έδινε τα εδάφη της Σουδητίας (ανατολικά εδάφη) στην Γερμανία κάτω από την λογική ότι με αυτό τον τρόπο δεν θα εισέβαλε στην χώρα. Χαρακτηριστικό είναι, εάν θυμίζει σε κάποιους κάτι παρόμοιο, η Τσεχοσλοβακία δεν ήταν παρούσα στην Συμφωνία.
Φυσικά ο Χίτλερ έξι μήνες μετά εισέβαλε στην Τσεχοσλοβακία και έτσι έχουμε την έναρξη του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης έγκειται ότι η πολιτική που ακολούθησαν οι Βρετανοί πέρασε στην Ιστορία ως πολιτική κατευνασμού (appeasement policy). Η πολιτική δηλαδή καλών σχέσεων με την Ναζιστική Γερμανία προς αποφυγή πολέμου.
Ίσως στις μέρες μας θα ήταν καλό να γίνει μία μελέτη για το κατά πόσο, μέχρι σήμερα, ακολουθούμε παρόμοια τακτική (κατευνασμού) και κατά πόσο η τακτική αυτή αποδίδει ή εάν θα αποδώσει στο μέλλον.
Τα δεδομένα του προβλήματος μας πέραν της εισβολής και της κατοχής δείχνουν ότι θα πάμε σε συνομιλίες στις οποίες:
Η Κυπριακή Δημοκρατία, το νόμιμο κράτος, κατά την άποψη μου δεν είναι παρόν ως τέτοιο. Ο πρόεδρος της Κυπριακής δημοκρατίας είναι βέβαια παρών. Είναι όμως παρών ως ηγέτης των Ελληνοκυπρίων /Ελληνοκυπριακής κοινότητας.
Η Κυπριακή Δημοκρατία όμως έχει πολίτες που δεν είναι μόνο Ελληνοκύπριοι. Ταυτότητα Κ.Δ. έχουν και Τουρκοκύπριοι όπως και άνθρωποι κάποιων άλλων μειονοτήτων οι οποίοι με το να έχουν την ταυτότητα αυτή είναι αυτομάτως και Ευρωπαίοι πολίτες.
Άρα (στην σφαίρα της θεωρίας) θα ήταν ίσως πρέπον να αναθεωρηθεί η πολιτική του:
Ότι οι συνομιλίες δεν γίνονται μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων (αυτές να γίνονται για επιμέρους θέματα ) αλλά οι συνομιλίες να γίνονται με την Κυπριακή Δημοκρατία που είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με χώρα, ονομαστικά την Τουρκία, η οποία κατέχει Ευρωπαϊκό έδαφος και εξασκεί έλεγχο και επί πολιτών οι οποίοι έχουν την ιδιότητα (αλλά όχι τις υποχρεώσεις …) του Ευρωπαίου πολίτη!
Θα έπρεπε ίσως να ερωτηθούν οι ενδιαφερόμενοι (ΕΕ ) γιατί ενώ υπάρχουν πολίτες της ΕΕ που δεν τηρούν τις υποχρεώσεις τους είναι αποδεκτό να υποβάλλουν αιτήματα που είναι ενάντια σε νόμους και διακηρύξεις της ΕΕ.
Επίσης θα πρέπει να ερωτηθούν (ΕΕ) γιατί υποψήφια προς ένταξη χώρα να θεωρείται ως προστάτης Ευρωπαίων πολιτών και όχι η χώρα της οποίας έχουν την ταυτότητα και είναι μέλος της ΕΕ.
Θα έπρεπε να ερωτηθεί η Τουρκία γιατί θεωρεί ότι η Κυπριακή Δημοκρατία (της οποίας είναι εγγυήτρια δύναμη!!!) είναι χώρα επικίνδυνη προς τα δικά της συμφέροντα και με ποιόν τρόπο καταπατά τα συμφέροντα των Τουρκοκύπριων πολιτών της (η αναφορά στο παρελθόν δεν έχει καμία σχέση με την φύση και την διάσταση της Κ.Δ. σήμερον η οποία πλέον ανήκει στην ΕΕ) .
Θα έπρεπε επίσης να τεθεί θέμα πριν τις συνομιλίες εάν η ΕΕ δέχεται ότι η Κύπρος ως μέλος της ΕΕ και με τον πληθυσμό που έχει μπορεί να αντέξει την πληθυσμιακή έκρηξη που προκαλεί ο εποικισμός και η ροή προσφύγων, θέματα για τον οποία καθαρά υπεύθυνη είναι η Τουρκία.
Θα έπρεπε να συζητηθεί και μελετηθεί εάν υπάρχουν οι μηχανισμοί, πέραν των λεκτικών διαβεβαιώσεων (ή γραπτών νομικών και άλλων που θα μπορούσαν να προκύψουν μέσα από μία λύση) οι οποίοι θα μπορούσαν να ανακόψουν ενέργειες οι οποίες θα καταργούν τις συμφωνίες.
Ο Έρτογαν όπως και ο Χίτλερ είναι άτομο που έχει σαν όραμα το να κάνει την χώρα του μεγάλη. Έδειξε ότι δεν έχει ενδοιασμούς ως προς τις μεθόδους που θα χρησιμοποιήσει και πότε. Χρησιμοποιεί τον Εθνικισμό όπως και την θρησκεία για να υποστηρίξει τις ενέργειες του.
Οπόταν χωρίς υπερβολή και πέραν της «σφαίρας της θεωρίας» μία συμφωνία τύπου Μονάχου μπορεί και φαίνεται ορατή νοουμένου ότι οι απαιτήσεις των Τούρκων περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων:
Παραμονή στρατευμάτων
Τουρκικές εγγυήσεις
Εκ περιτροπής προεδρία Βέτο Τουρκοκυπρίων.
Λόγο στα ενεργειακά αποθέματα. (Αυτό θα έπρεπε να ήταν θέμα του Κράτους και όχι των κοινοτήτων…)
Φυσικά οι ιστορικές συνθήκες της εποχής μας επιβάλουν μέγιστη προσοχή μιας και η περιοχή μας είναι καζάνι που βράζει, και η Τουρκία είναι μέσα στους πρωταγωνιστές.΄Έννοιες που θεωρούνται απόλυτες όπως ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα έχουν διαφορετική αξία από τόπο σε τόπο.
Ειδικά όταν τίθεται θέμα στις μέρες μας γιά τήν Ουγγαρία στην ΕΕ. Θέμα ενεργοποίησης του άρθρου 7 για το κατα πόσο το μέλος αυτό της ΕΕ είναι κράτος δικαίου λόγω καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για το ότι δεν τηρεί τις αξίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Λοιπόν, όσο απλοϊκό και εαν φαίνεται, γιατί να μήν επιμένουμε εκ προοιμίου για την δημιουργία ενός κράτους πραγματικού δικαίου εμπλέκοντας την ΕΕ με δικές της αρχές που υποχρεωτικά θα υποστηρίξει;
Έχω την εντύπωση ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί διότι η όποια διαπραγμάτευση γίνει, ειδικά με όρους που επιβάλλονται απο την Τουρκία, δεν πρέπει να καταλήξει σε συμφωνία που θα την μετατρέψει μελλοντικά σε κείμενο απλής «λογοτεχνίας».
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου