του Μιχάλη Ιγνατίου
Ο «ξανθός ηγέτης» Βλαντιμίρ Πούτιν συνεχίζει -και οσονούπω ολοκληρώνει- τη διαδικασία πλήρους αποκατάστασης των σχέσεων του με τον μέχρι πρόσφατα εχθρό του Ταγίπ Ερντογάν. Προφανώς αυτό επιτάσσουν τα στρατηγικά του συμφέροντα.
Οι υποσχέσεις ενός νέου δύσκολου «έρωτα», ανανεώθηκαν στο Σότσι, στην έκτη(!) από τις αρχές του 2017 συνάντηση των ηγετων της Ρωσιας και της Τουρκίας, Βλαντιμίρ Πουτιν και Ταγίπ Ερντογαν.
Η έκτη αυτή συνάντηση δεν περιορίστηκε μονο στην κατάσταση στην Συρία αλλά κυρίως ειχε σκοπό να θεσει τερμα σε μια σειρα προβλημάτων που στέκονταν εμποδιο στην πληρη αποκατασταση των σχεσεων των δυο χωρών. Είχε προηγηθεί το ρήγμα που προκάλεσε στις ρωσοτουρκικές σχέσεις η κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού στα συνορα της Τουρκίας με την Συρία, τον Νοέμβριο του 2015.
Για την Συρία οι δυο ηγέτες συμφώνησαν ότι έχει έρθει η ώρα για πολιτική λύση, αλλα φυσικά η Τουρκία διατηρεί δικαιολογημένη καχυποψία. Ως γνωστόν, πίσω από την πλάτη του Ερντογάν, ήδη οι ΗΠΑ και η Ρωσία εξέδωσαν κοινή δήλωση για την Συρία. Η Μόσχα στηρίζει το καθεστώς του προέδρου Ασαντ και παράλληλα συνεργάζεται με την Τουρκία και το Ιραν, μέσω της διαδικασίας της Αστάνα, ως αντιβαρο στην αμερικανικη παρουσία στην περιοχη με αιχμη του δόρατος τους Κούρδους της Συρίας του YPG.
Η συνεργασία με την Μοσχα, είναι υποχρεωτικό κακό για την Τουρκία και τον κ. Ερντογάν που κινδύνεψαν να βρεθούν έξω από το παιγνίδι της Συρίας, αλλά αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα: και η Μόσχα και η Ουάσιγκτον θεωρούν τουλάχιστον ισότιμο συνομιλητή για το μέλλον της Συρίας, τους Κούρδους οι οποίοι προφανώς θα επιδιώξουν να ανταλλάξουν την σημαντική συνεισφορά τους στην στρατιωτική εξουδετέρωση του ISIS, με αναβαθμισμένο καθεστώς στην μεταπολεμική Συρία.
Ο ορθόδοξος Βλαντιμίρ Πουτιν έχει κάθε λογο να τα «βρίσκει» με τον φανατικό ισλάμιστή Ερντογαν, καθως έτσι δημιουργεί μια αξιοθαύμαστη σφήνα βαθιά στην συνοχή της Ατλαντικής Συμμαχίας και συγχρόνως νομιμοποιεί την ρωσική παρουσία στην Μέση Ανατολή. Τα συμφέροντα δεν έχουν θρησκεία στην διεθνή πολιτική σκακιέρα.
Δεν είναι τυχαίο ότι με ιδιαίτερη ικανοποίηση ο Ρώσος πρόεδρος δήλωσε ότι οι σχέσεις των δυο χωρών βρίσκονται σε φάση «σχεδόν πλήρους αποκατάστασης».
Όμως η Μόσχα προσφέρει μια ακόμη υπηρεσία στον Ταγιπ Ερντογαν, καθώς την στιγμη που είναι σχεδόν περιθωριοποιημένος από την Ε.Ε. και την Ουάσιγκτον, του δίνει την δυνατότητα προβολής ενός ηγετικού περιφερειακού παίκτη και συγχρόνως ανοίγει τις δυνατότητες για αποκατάσταση των οικονομικών, εμπορικών, ενεργειακών και αμυντικών σχέσεων αλλά και την επανάκαμψη των Ρώσων τουριστών που αποτελούν τον μεγάλο τροφοδότη της τουρκικής τουριστική βιομηχανίας.
Ο στόχος των δυο ηγετών είναι οι διμερείς σχέσεις να φθάσουν τα 100 δις δολάρια με τον Ταγίπ Ερντογάν να ζητά την πλήρη άρση των περιορισμών που είχαν επιβληθεί. Και κυρίως την άρση των περιορισμών στην χορήγηση βίζας σε επιχειρηματίες.
Δεν είναι όμως μόνο η πλήρης άρση των περιορισμών που είχε επιβάλει η Μόσχα στην εισαγωγή αγροτικών προϊόντων και η υπόσχεση ότι σύντομα θα επαναληφθούν οι εξαγωγές τουρκικής ντομάτας, μελιντζάνας και ροδιού στην Ρωσία…
Μεγάλο κεφάλαιο και για τις δυο χώρες αποτελεί η συνεργασία σε επίπεδο εξοπλισμών με κορυφαίο το συμβόλαιο αγοράς από την Τουρκία του προηγμένου ρωσικού πυραυλικού συστήματος S-400 που ανατρέπει πλήρως την ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ο Ταγίπ Ερντογάν αναφέρθηκε στο πυραυλικό σύστημα S-400, δηλώνοντας ότι:
«Τα έγγραφα υπογράφηκαν. Υπάρχουν κάποια τεχνικά ζητήματα, θα τα συζητήσουμε μαζί και με ειδικούς από το υπουργείο ‘Αμυνας. Θέλουμε να κάνουμε βήματα ώστε όσο γίνεται πιο γρήγορα να το υλοποιήσουμε…».
Η Ρωσία προσφέρθηκε να διαθέσει στην Τουρκία ένα σημαντικής σημασίας όπλο, που καλύπτει τις άμεσες στρατηγικές βλέψεις της Άγκυρας, η οποία βεβαίως την ίδια στιγμή εντάσσεται και στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα παραγωγής και ανάπτυξης αντιπυραυλικών συστημάτων, επιβάλλοντας έτσι στην Ευρώπη και στο ΝΑΤΟ μια sui generis κατάσταση στο θέμα των εξοπλισμών, όπου μια χωρα μελος του ΝΑΤΟ και υποψηφια προς ένταξη στην Ε.Ε. χρησιμοποιεί την Ρωσία για την κάλυψη των άμεσων αναγκών της στην δημιουργία αντιπυραυλικής ασπίδας ενώ συγχρόνως ρίχνει γέφυρες και στην Ευρώπη για να εξασφαλίσει εναλλακτικές στο ενδεχόμενο που η Ρωσία, μελλοντικά εγκαταλείψει και πάλι την Τουρκία.
Αυτή η κατάσταση αφορά και την Ευρώπη, και την Αμερική και πρωτίστως την Ελλάδα. Η Ελλάδα, με αριστερή κυβέρνηση, έχει αντιληφθεί ότι ο κ. Πούτιν την αντιμετωπίζει εχθρικά και αυτό αποτελεί μέγα πρόβλημα. Την ίδια στιγμή εμβαθύνει τις σχέσεις του με την Κυπριακή Δημοκρατία, την οποία στηρίζει παρά τις φιλίες του με τον Ερντογάν. Είναι άβυσσος η ψυχή του κ. Πούτιν και δύσκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς τα γεωπολιτικά του παιγνίδια. Παίζει παντού, παίζει ειδικά και στα Βαλκάνια, και προκαλεί ανοικτά τους Αμερικανούς.
Η Ελλάδα έχει βάλει όλα τα αυγά της στην Αμερική του Τραμπ, ο οποίος προς το παρόν προσφέρει υποσχέσεις στον Αλέξη Τσίπρα, αλλά δεν αποδεικνύει και έμπρακτα την «επίθεση φιλίας». Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, χρειάζεται πράξεις και όχι λόγια. Και είναι ένα θέμα που πρέπει να το κοιτάξει η ελληνική κυβέρνηση άμεσα, πριν είναι αργά, διότι ο Ταγίπ Ερντογάν μας έχει συνηθίσει σε κωλοτούμπες στα θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Για την Ελλάδα, η κατάσταση που δημιουργείται πολιτικά, είναι εκρηκτική. Στην ευρύτερη περιοχή, στη Βαλκανική, και από την Τουρκία αντιμετωπίζει εχθρικά καθεστώτα, που είναι και επικίνδυνα. Αντί να προσκαλεί τον Ταγίπ Ερντογάν, που θα αδράξει την ευκαιρία να προσβάλει τον ελληνικό λαό, είναι καλύτερα να προχωρήσει στις δικές της στρατιωτικές συμμαχίες.
Και αντί τα κόμματα και οι κομματάρχες να αναλώνονται σε ανούσιες «εχθροπραξίες» για να συσπειρώσουν το εσωτερικό ακροατήριο, είναι καλύτερο να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να τα βρουν.
Το «ξανθό γένος» κοιτά πρώτα τα στρατηγικά του συμφέροντα και όχι τους ομόθρησκους Έλληνες. Όταν το καταλάβουμε, θα αγαπήσουμε περισσότερο την Ελλάδα και θα την προστατεύσουμε από εχθρούς και «φίλους»…
Δημοσίευση σχολίου