Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Εδώ και αρκετές εβδομάδες, αλλά ειδικότερα τις τελευταίες ημέρες διαβάζει κανείς αναλύσεις αναφορικά με τη Βόρεια Κορέα και την κρίση στην Χερσόνησο της Κορέας και πραγματικά τότε καταλαβαίνει γιατί ο πλανήτης και το διεθνές σύστημα βρίσκεται στο χάλι που βρίσκεται. Ειδικά μάλιστα εάν διαβάσει κανείς τα σχόλια της αρπαχτής στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τότε χάνει κάθε ελπίδα για το αύριο και το μέλλον.
Ιστορική Καταγραφή…
Η Βόρεια Κορέα είναι μια μικρή χώρα, εξαιρετικά φτωχή, που κυβερνάται από ένα απαρχαιωμένο και εξαιρετικά προβληματικό καθεστώς. Η οικονομική της κατάσταση είναι πραγματικά τραγική. Δεν είναι δυνατόν να αντέξει μια σκληρή στρατιωτική σύρραξη για παραπάνω από λίγα εικοσιτετράωρα και το στρατιωτικό της υλικό είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων, ηλικιακά, ορισμένων δεκαετιών. Το βασικότερο όλων εισάγει το σύνολο των ενεργειακών της πόρων και καυσίμων, με αποτέλεσμα οι αντοχές της να είναι μηδαμινές. Στην πραγματικότητα δεν είναι σε θέση να κερδίσει στρατιωτική σύγκρουση με κανέναν από τους γείτονές της. Είναι επίσης τόσο απομονωμένη πολιτικά που δεν έχει καμία δυνατότητα να διαμορφώσει οτιδήποτε πέρα από ένα photo opportunity με τη γελοία προσωπικότητα που ακούει στο όνομα Dennis Rodman. Η κατάσταση της είναι τόσο άθλια που η στρατηγική της περιορίζεται σε μπλόφες και προπαγάνδα.
Παρόλα αυτά υπάρχει η στρατηγική οπτική στην όλη ιστορία. Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου οι Ηνωμένες Πολιτείες δεσμεύτηκαν να προστατέψουν εδάφη και οικονομίες όλων των συμμάχων τους, μεταξύ αυτών και της Νότιας Κορέας, έτσι ώστε να περικυκλώσουν την τότε Σοβιετική Ένωση. Μέρος αυτής της στρατηγικής ήταν η μεγάλη στρατιωτική παρουσία στη Νότια Κορέα. Ο Ψυχρός Πόλεμος έχει τελειώσει εδώ και πάρα πολύ καιρό, και το έχω επαναλάβει αρκετές φορές στα κείμενά μου, η Ουάσιγκτον αποχωρεί από το ρόλο του θεματοφύλακα και διαχειριστή της διεθνούς ασφάλειας όπως το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
Η στρατιωτική της παρουσία στη Νότια Κορέα είναι η επιτομή αυτού του παλιού συστήματος. Η Χερσόνησος της Κορέας παραμένει ένα καυτό σημείο, αλλά δεν υπηρετεί πλέον ένα στρατηγικό σχεδιασμό για την Ουάσιγκτον. Για την Αμερικανική κυβέρνηση, αποτελεί πλέον ένα ρίσκο, χωρίς κανένα ορατό κέρδος. Βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο που η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στην περιοχή θα αλλάξει και μάλιστα δραστικά. Και ας ουρλιάζουν κάποιοι για τον πυρηνικό κίνδυνο. Την ίδια στιγμή το ερώτημα των πυρηνικών της Βόρειας Κορέας είναι σοβαρό, και είναι ο μοναδικός ρόλος που οι ΗΠΑ δίνουν σημασία στο αστείο καθεστώς του Κίμ και στη μπάχαλο χώρα του. Αλλά πόσο πρέπει να ανησυχεί κανείς;
Τεχνική Θεώρηση Πυρηνικού Προγράμματος…
Τα προγράμματα πυρηνικών όπλων, όπως έχουμε διαπιστώσει πολλές φορές στο παρελθόν δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Το να προμηθευτεί κανείς ουράνιο ή πλουτώνιο, ποιότητας για όπλα, να κατασκευάσει πυροκροτητή για πυρηνική έκρηξη, είναι κάτι το οποίο επιτεύχθηκε στη δεκαετία του 1940 και σίγουρα είναι κάτι που οι καθόλα εφευρετικοί Κορεάτες σε Βορρά και Νότο, μπορούν να πετύχουν εύκολα.
Αλλά αυτό είναι μόνο το πρώτο και εύκολο βήμα. Αμέσως μετά πρέπει να υπάρξει ο τρόπος παράδοσης του όπλου. Στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι οι Αμερικανοί το έκαναν με βομβαρδιστικά διότι δεν υπήρχαν πύραυλοι εδάφους αέρος και πάνω από όλα δεν υπήρχαν αντιπυραυλικά συστήματα εδάφους αέρος στην Ιαπωνία.
Σήμερα η δουλειά γίνεται μόνο με πυραύλους και το μοναδικό τρικ στην όλη ιστορία είναι η απόσταση που είναι ικανός να διανύσει ένας πύραυλος. Το καθεστώς της Βόρειας Κορέας, μπορεί να ειπωθεί με ασφάλεια ότι στοχεύει το έδαφος των ΗΠΑ και θα μπορούσε να φτάσει κάπου στην περιοχή της Χαβάη. Σε κάποια χρόνια όμως το ηπειρωτικό έδαφος των ΗΠΑ θα είναι εφικτό.
Ακόμα και τότε αυτό δεν είναι ουσιαστικά αρκετό. Ένας πύραυλος δεν μπορεί να μεταφέρει μεγάλο πυρηνικό όπλο. Επίσης η επιστροφή του πυραύλου στην ατμόσφαιρα δημιουργεί μεγάλα προβλήματα ευστοχίας ενός πυρηνικού πυραύλου και απαιτεί εξαιρετικά προηγμένη τεχνολογία. Τα εμβρυακά πυρηνικά της Βόρειας Κορέας δύσκολα μπορούν να χαρακτηριστούν ακριβή, παρά μόνο σε εξαιρετικά κοντινές αποστάσεις. Άρα η Ουάσιγκτον δεν ιδρώνει, στην πραγματικότητα, ιδιαίτερα.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι η επαναφορά ενός πυραύλου στην ατμόσφαιρα χωρίς ο ίδιος και το όπλο που μεταφέρει να διαλυθούν είναι πολύ πιο δύσκολο από το να καταφέρεις να τον στείλεις στον προορισμό του, και οπωσδήποτε είναι επίσης εξαιρετικά δύσκολο να καταφέρεις να σμικρύνεις ένα πυρηνικό έτσι ώστε να κουμπώνει στην κεφαλή ενός διηπειρωτικού πυραύλου. Μπορεί λοιπόν η Βόρεια Κορέα να έχει κάνει σημαντική πρόοδο, αλλά σίγουρα βρίσκεται πολύ μακριά από το να έχει όπλο για να φτάσει να κτυπήσει τις ΗΠΑ και να το χρησιμοποιήσει ως μοχλό αποτροπής. Οπότε αμφισβητείται ακόμη και το επιχείρημα ότι το πρόγραμμα πυρηνικών όπλων του καθεστώτος της Βόρειας Κορέας, στοχεύει τις ΗΠΑ.
Βόρεια Κορέα Εσωτερικό Σκηνικό…
Όποιος επικαλεστεί ότι έχει καθαρή και σοβαρή εικόνα του τι πραγματικά συμβαίνει στο εσωτερικό της Βόρειας Κορέας, απλά στερείται κάθε σοβαρότητας. Το καθεστώς έχει ένα ιδιαίτερα σφικτό σύστημα ασφάλειας και δύσκολα επιβιώνει κατάσκοπος μέσα στη Βόρεια Κορέα. Σαν αποτέλεσμα δεν υπάρχει και αξιόπιστη πληροφόρηση για τα πολιτικά και στρατιωτικά δρώμενα στη χώρα. Άρα όλοι απλά εικάζουν και αυτό είναι μη αξιόπιστο και επικίνδυνο.
Από τη στιγμή λοιπόν που κινούμαστε στη σφαίρα της εικασίας καλό είναι να προσπαθούμε να είμαστε όσο το δυνατόν ενημερωμένοι και αναλυτικοί σε αυτά που γνωρίζουμε.
Με βάση λοιπόν μια λεπτομερή θεώρηση των πληροφοριών, της βιβλιογραφίας, και των σοβαρών αναλύσεων, η στόχευση του προγράμματος, των απειλών και της προπαγάνδας της Βόρειας Κορέας δεν είναι οι ΗΠΑ, αλλά κάτι πολύ πιο κοντινό και οικογενειακό. Ο Κιμ Ιλ Σούνγκ, ιδρυτής της Βόρειας Κορέας, έχτισε την προσωπικότητα του και την ηγετική του φυσιογνωμία πολεμώντας εναντίον της Ιαπωνίας κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης κατοχής της Χερσονήσου της Κορέας. Δημιούργησε αυτή τη σταλινική, πάμφτωχη, και με παρανοϊκό καθεστώς χώρα, και την κυβέρνησε μέχρι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε, η Κίνα αποφάσισε να παίξει με το καπιταλιστικό σύστημα και το σταλινικό δημιούργημα του έμεινε μόνο και έρημο. Ο ιδρυτής της Βόρειας Κορέας δεν ήταν ανόητος, αντιλήφθηκε ότι η χώρα του θα ήταν, με τα νέα δεδομένα, πολύ δύσκολο να επιβιώσει, και άρχισαν τότε η συζήτηση στο εσωτερικό της χώρας για το πώς να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις για ένωση με τη Νότια Κορέα. Δυστυχώς ξαφνικά πέθανε και ο νοών νοείτο.
Η πρώτη γενιά του καθεστώτος έκανε αυτό που γίνεται συνήθως σε τέτοια καθεστώτα πέρασε τη εξουσία στο γιό του, Κίμ Ζόνγκ Ιλ. Ο ιδρυτής του καθεστώτος ήταν ικανός απολυταρχικός ηγέτης, έξυπνος διαπραγματευτής, και είχε το κύρος που προσφέρει η μακροχρόνια διακυβέρνηση. Ο γιός ήταν ένας εγωιστής, ανίκανος, και χωρίς συναίσθημα δικτάτορας, που κινούνταν σε ένα περιβάλλον απομόνωσης και παράνοιας. Το σύστημα εκπαίδευσης του καθεστώτος κινείται αποκλειστικά στο χώρο της στενής ιδεολογίας. Ο γιός λοιπόν και όλη η ομάδα με την οποία κυβέρνησε είχε μεγαλώσει στο εσωτερικό της χώρας με αποτέλεσμα η πολιτικές που εφάρμοσε να εξαθλιώσουν σε μεγαλύτερο βαθμό τη χώρα.
Η παλιά γενιά αντιμετώπισε με τρόμο την κατάσταση αυτή και με δεδομένο ότι δεν ήταν δυνατό ο γιός και η γενιά του να αν ανατραπεί, επέλεξαν να στείλουν την Τρίτη γενιά της οικογένειας, το σημερινό φρούτο, να μορφωθεί στο εξωτερικό έτσι ώστε να μάθει πως λειτουργεί ο πραγματικός κόσμος. Έτσι ώστε όταν επιστρέψει να προχωρήσει σε αλλαγές και να βάλει τη χώρα στον πραγματικό κόσμο. Ο Κιμ Ζόνγκ Ουν, έκανε σπουδές στην Ελβετία. Αλλά και σε αυτό το σχέδιο προέκυψε πρόβλημα. Πριν τελειώσει τις σπουδές του ο πατέρας του πέθανε και για να αποφευχθεί το χάος επέστρεψε και ανέλαβε την ηγεσία του της χώρας και του καθεστώτος, στην ηλικία των 27 ετών. Αμέσως έβαλε τη γενιά του πατέρα του στην άκρη.
Η κατάσταση που αντιμετώπισε ξεπερνά την παράνοια. Η πρώτη γενιά στα πρόθυρα του τάφου επιθυμούσε από αυτόν να μεταρρυθμίσει τη χώρα αλλά μετά το θάνατό της, και ακόμα έχουν δύναμη στο καθεστώς. Η δεύτερη γενιά του πατέρα του σκληροπυρηνική και απομονωτική έχει μπει στην άκρη για να πάρει αυτός την εξουσία και είναι εξαγριωμένη επιδιώκοντας να ανακτήσει αυτά που έχασε. Ο νεαρός βρίσκεται μεταξύ συμπληγάδων με αποτέλεσμα να είναι απρόβλεπτος και βρίσκει το επικίνδυνο παιχνίδι του πυρηνικού προγράμματος όπλων ως διέξοδο και αντίδοτο στην πίεση.
Και όλα καταλήγουν στην προπαγάνδα και πολύ καλά κάνει ο Πρόεδρος Τράμπ που απαντά στο παιχνίδι της προπαγάνδας του Κίμ, μέσω σκληρών μηνυμάτων στο twitter. Είναι έξυπνη στρατηγική διότι κάνει σαφές στο καθεστώς της Βόρειας Κορέας ότι βρίσκεται στο ραντάρ της Ουάσιγκτον και ότι η προπαγάνδα του δεν θα περάσει χωρίς επιπτώσεις.
Με βάση όλα τα παραπάνω θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν υπάρχει άμεσος λόγος ανησυχίας για τη Βόρεια Κορέα. Και όμως δεν είναι κάτι τόσο απλό. Το σήμερα έχει αλλάξει πρόσφατα και εδώ είναι που βασίζεται η ανησυχία.
Το Σήμερα…
Μέσα στον Αύγουστο οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών, αλλά και η προπαγάνδα που πηγάζει από τη Βόρεια Κορέα, δείχνουν μια ραγδαία πρόοδο στο τεχνικό κομμάτι της προγράμματος πυρηνικών όπλων. Διηπειρωτικοί πύραυλοι, υλικά που δείχνουν σταθερή επαναφορά πυραύλων στην ατμόσφαιρα, πρόοδος στη σμίκρυνση του πυρηνικού όπλου που τα καθιστούν ικανά για τοποθέτηση σε κεφαλή πυραύλου και άλλα σημαντικά επιτεύγματα. Και μέσα σε όλα αυτά ήρθε και η τελευταία δοκιμή και η ανακοίνωση ότι επρόκειτο για θερμοπυρηνική βόμβα υδρογόνου.
Με δεδομένο το πόσο σφικτό είναι το καθεστώς της Βόρειας Κορέας, ειδικά στις πληροφορίες για το πρόγραμμα πυρηνικών όπλων, η ταυτόχρονη δημοσίευση όλων αυτών των πληροφοριών είναι βολικά χρήσιμη. Στην Ουάσιγκτον η δημοσιοποίηση τέτοιων πληροφοριών δείχνει προσπάθεια σχετικών υπηρεσιών να εξασφαλίσουν μεγαλύτερα κονδύλια. Στην πλευρά του καθεστώτος της Βόρειας Κορέας κάποια από αυτά που λέγονται είναι αστεία, διότι εάν είχαν σχέση με την πραγματικότητα θα έφερναν τη Βόρεια Κορέα τεχνολογικά στο ίδιο σχεδόν επίπεδο πυρηνικών όπλων με τις ΗΠΑ και τη Ρωσία.
Παρόλα αυτά είναι πολλά και σημαντικά τα τελευταία δεδομένα για να τα απαξιώσει κανείς. Εάν κάποια από αυτά αληθεύουν, τότε η ισορροπία στην περιοχή και η πολιτική της Ουάσιγκτον προς αυτή αλλάζει δραματικά.
Οι Επιλογές της Ουάσιγκτον…
Η πρώτη επιλογή είναι αυτή του προληπτικού κτυπήματος και όχι ενός απλού συμβατικού στρατιωτικού κτυπήματος. Όταν αντιμετωπίζει κάποιον που πιστεύεις ότι έχει κατασκευάσει πυρηνικό όπλο το οποίο μπορεί να πλήξει εσένα ή τους συμμάχους σου, υποθέτεις ότι δεν έχει μόνο ένα. Μια συμβατική επίθεση που θα καταστρέψει ένα θα τον οδηγήσει στην εκτόξευση των άλλων. Οπότε δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να είναι το προληπτικό κτύπημα πυρηνικό για να τελειώνεις με την απειλή μια και καλή.
Η δεύτερη επιλογή είναι αυτή της αποτροπής. Η Ουάσιγκτον θα εξασφαλίσει ότι κανένα πυρηνικό που θα εκτοξευθεί από τη Βόρεια Κορέα, δεν θα πλήξει τις ΗΠΑ. Αυτό σημαίνει δραστική επέκταση των αμυντικών αντιπυραυλικών συστημάτων επίγεια, εναέρια και θαλάσσια. Αυτό θα πρέπει να συνοδεύεται και από δυνατότητα πλήγματος μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα για την καταστροφή οποιαδήποτε εγκατάστασης εκτόξευσης των πυρηνικών της Βόρειας Κορέας. Κάποια τέτοια βήματα έχουν γίνει με την ανάπτυξη του αντιπυραυλικού συστήματος THAAD στη Νότια Κορέα.
Κίνα…
Η μεγάλη χαμένη και από τις δυο επιλογές είναι η Κίνα. Δεν είναι δυνατόν να φανταστεί κανείς κάτι που να κάνει το Πεκίνο να δώσει σημασία σε οτιδήποτε θέλει να συζητήσει η Ουάσιγκτον από το μια πυρηνική εξαφάνιση του μοναδικού συμμάχου της στην περιοχή από τις ΗΠΑ. Η επιλογή της αποτροπής είναι χειρότερη για την Κίνα γιατί τα αντιπυραυλικά συστήματα δεν μπορούν να αποτρέψουν μόνο πυρηνικά της Βόρειας Κορέας αλλά και της Κίνας. Οι πρόσφατες κινήσεις του καθεστώτος Κίμ οδηγούν το Πεκίνο να δείχνει αδύναμο και περιορίζονται οι στρατηγικές του επιλογές. Και εδώ αναρωτιέται κανείς που είναι λάθος ο Πρόεδρος Τράμπ, όταν επικαλείται κάτι τέτοιο.
Και εδώ είναι που βγαίνει στον αφρό το πραγματικό μυστικό και ο μεγάλος κίνδυνος αυτού που έρχεται. Βλέπε Νότια Κορέα και όχι μόνο. Ο Αμερικανός Πρόεδρος δεν άσκησε τόσο σκληρή κριτική στο καθεστώς Κίμ μετά την πρόσφατη δοκιμή του πυρηνικού όπλου, αλλά στη Νότια Κορέα για την τακτική κατευνασμού που ακολουθεί.
Το πρόβλημα δεν είναι με τον Πρόεδρο Τράμπ, το καθεστώς Κίμ στη Βόρεια Κορέα, στη Νότια Κορέα, αλλά στο παραδοσιακό διεθνές σύστημα που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα και καταρρέει.
Βόρεια Κορέα, Νότια Κορέα, Τράμπ και η Σχέση του Εμπορίου με την Ασφάλεια…
Ο Αμερικανός Πρόεδρος μετά τη σκληρή κριτική του προς τη Σεούλ, απείλησε να αποχωρήσει σύντομα από τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με την Νότια Κορέα. Αυτό προκάλεσε για μια ακόμη φορά πυρά κριτικής εναντίον από το παραδοσιακό σύστημα αλλά και μπέρδεμα αναλυτών που σκέφτονται ότι σε μια πιθανή σύγκρουση των ΗΠΑ με τη Βόρεια Κορέα, η Ουάσιγκτον χρειάζεται οπωσδήποτε τη Σεούλ.
Όλο αυτό το πάζλ θα πρέπει να το προσεγγίσει κανείς ψύχραιμα και για μια ακόμη φορά η ιστορική αναδρομή είναι το κλειδί.
Από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά οι ΗΠΑ, βάσισαν την εξωτερική τους πολιτική σε ένα απλό δόγμα. Τη δημιουργία ενός διεθνούς συστήματος ασφάλειας για τους συμμάχους τους, βάση του οποίου θα μπορούσαν να προμηθεύονται υλικά και να διαθέτουν αγορές χωρίς να επιβαρύνονται το κόστος της προστασίας τους. Σαν αντάλλαγμα η Ουάσιγκτον είχε τον πρώτο λόγο στο πως θα διεξάγονταν ο Ψυχρός Πόλεμος. Δημιούργησε το σύστημα του Bretton Woods, ως δωροδοκία των συμμάχων για να αντιπαρατεθούν με τη Σοβιετική Ένωση. Σε αυτό προσέλκυσαν παραδοσιακούς συμμάχους, αλλά και χώρες με τις οποίες πολέμησαν, όπως η Γερμανία, Ιαπωνία, αλλά και η Αγγλία, από την οποία κέρδισαν με αιματηρό πόλεμο την ανεξαρτησία τους. Ασφάλεια και εμπόριο ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα. Η Ουάσιγκτον έχανε στο εμπόριο με στόχο τον πρώτο λόγο στην ασφάλεια και την αντιπαράθεση με τη Σοβιετική Ένωση.
Ο Ψυχρός Πόλεμος έχει τελειώσει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Όταν ο Πρόεδρος Τζόρτζ Μπούς, με την εκπληκτική ομάδα εξωτερικής πολιτικής που είχε, ετοιμάζονταν να γυρίσει τη σελίδα το 1992 ηττήθηκε στις εκλογές από τον Μπίλ Κλίντον, ο οποίος δεν είχε καιρό για σοβαρή εξωτερική πολιτική και άφησε το σύστημα να σέρνεται κάνοντας και αιματηρούς πολέμους (το πόσο αναγκαίοι ήταν είναι άλλη μεγάλη συζήτηση). Ο Πρόεδρος Τζόρτζ W. Μπούς μετά τον Κλίντον αναγκάστηκε λόγω των τρομοκρατικών επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, σε μια μονοδιάστατη εξωτερική πολιτική με αποκλειστική έμφαση στον ισλαμικό κόσμο, και άφησε και αυτός το σύστημα να σέρνεται. Μετά ήρθε ο Μπαράκ Ομπάμα, που στην ουσία δεν είχε καν εξωτερική πολιτική. Σε κάποιες περιπτώσεις διατύπωνε καμιά σωστή ατάκα, αλλά ποτέ τα λόγια δεν συνοδεύονταν από σοβαρή δράση.
Η Μετά Bretton Woods Εποχή…
Η εποχή της άρρηκτης σύνδεσης ασφάλειας και εμπορίου έχει περάσει ανεπιστρεπτί, και μαζί της έχει τελειώσει και ο διπολικός κόσμος. Έχουμε νέα κέντρα δύναμης όπως η Κίνα και η Ινδία. Πλέον η Ουάσιγκτον έχει αναγκαστεί να διαπραγματεύεται στο διεθνές εμπόριο ανεξάρτητα, ενώ συνεχίζει να πληρώνει για την ασφάλεια. Αυτό δεν είναι απλά αφελές αλλά τραγικό.
Καλό είναι να έχουμε στο μυαλό μας τρία σημαντικά δεδομένα. Ποτέ στην ιστορία δεν είχαμε πολυπολική περίοδο χωρίς πολέμους ανάμεσα σε συνεχώς μετατρέψιμες συμμαχίες. Το μέλλον διαγράφεται ζοφερό σε έναν με απουσία της Ουάσιγκτον ως εγγυητή ασφάλειας πολυπολικό κόσμο. Περιφερειακές δυνάμεις θα συγκρουστούν για περιφερειακή ηγεμονία, με αποτέλεσμα το διεθνές σύστημα εμπορίου να γίνει συντρίμμια. Τι θα γίνει ανάμεσα σε Κίνα και Ιαπωνία όταν η Αμερική φύγει από τη μέση;
Όλες οι δυνάμεις που αναδύθηκαν μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, στηρίζονται στην ομπρέλα ασφάλειας των ΗΠΑ και στο διεθνές σύστημα εμπορίου που δημιούργησε και στηρίζει η Ουάσιγκτον. Καμία δεν είναι ικανή να σηκώσει το βάρος που σηκώνει μέχρι σήμερα η Αμερική. Το Αμερικανικό Ναυτικό έχει δύναμη την οποία δεν έχουν όλες οι ναυτικές δυνάμεις του υπόλοιπου κόσμου μαζί. Ποιος μπορεί να καλύψει το κενό;
Για την Ουάσιγκτον μέχρι σήμερα το εμπόριο σήμαινε
ασφάλεια δεν είχε να κάνει με την οικονομία. Το εμπόριο ήταν ο κρίκος που ανάγκαζε τις πρώην αυτοκρατορικές δυνάμεις να συνεργάζονται. Τι θα κάνουν η Ιαπωνία, η Μεγάλη Βρετανία, το Ιράν, στη γειτονιά τους όταν υπάρξει το κενό με την αποχώρηση των ΗΠΑ για να διαμορφώσουν την γειτονιά τους με βάση τα συμφέροντά τους;
Οι ΗΠΑ ποτέ δεν ενσωμάτωσαν την οικονομία τους στο σύστημα που δημιούργησαν και συντηρούσαν και είναι η μόνη χώρα που είναι αυτάρκης σε όλα τα επίπεδα. Θα έχει ελάχιστες επιπτώσεις όταν επέλθει η κατάρρευση.
Μπορεί όλοι οι ανεγκέφαλοι της στρεβλής και σαθρής παγκοσμιοποίησης να πυροβολούν με άσφαιρα τον Πρόεδρο Τράμπ, αλλά είτε το θέλουν είτε όχι η Ουάσιγκτον αποχωρεί από το ρόλο του διαχειριστή και μοναδικού χρηματοδότη, του διεθνούς συστήματος ασφάλειας.
Τι θα γίνει με τις χώρες που αναπτύχθηκαν χωρίς να υποστούν κανένα κόστος μέσα στο χρηματοδοτούμενο από τις ΗΠΑ διεθνές σύστημα ασφάλειας και εμπορίου;
Νότια Κορέα…
Τι θα γίνει με τη Νότια Κορέα για να επανέλθουμε στο ζήτημα των ημερών; Πρόκειται για μια χώρα μεγέθους μιας μεσαίου μεγέθους πολιτείας των ΗΠΑ. Με μεσαίου μεγέθους πληθυσμό και τεράστιο ρόλο στο παγκόσμιο εμπόριο, μέσα στις δέκα μεγαλύτερες χώρες στην πίτα του διεθνούς εμπορίου. Και αυτό έχει στην ουσία γίνει και συνεχίζει να γίνεται με αμερικανική στήριξη και κόστος. Αποχωρώντας η Αμερική από το ρόλο αυτό και η Σεούλ καταρρέει οικονομικά.
Με την αποχώρηση της Ουάσιγκτον τι θα γίνει με τη στρατιωτική στήριξη της Νότιας Κορέας; Η Σεούλ χάνει τη στρατιωτική ασπίδα της. Σε μια στρατιωτική σύγκρουση με τη Βόρεια Κορέα στο τέλος μάλλον θα επικρατήσει αλλά το κόστος θα είναι ανεπανόρθωτο. Χωρίς την ομπρέλα των ΗΠΑ η Νότια Κορέα δεν θα υπήρχε και παρόλα αυτά στη διάρκεια των χρόνων κουνά το δάκτυλο στην Ουάσιγκτον, κλέβει βιομηχανικά μυστικά από τις ΗΠΑ, και κάνει και εμπορικό πόλεμο. Που έχει άδικο ο Πρόεδρος Τράμπ;
Η Επικίνδυνη Επόμενη Ημέρα…
Οικονομικά η Νότια Κορέα είναι ευάλωτη, αλλά στο στρατιωτικό σκέλος μπορεί να κάνει πολλά και γρήγορα. Μια χώρα που φιλοξενεί τα μυαλά και τις τεχνολογικές δυνατότητες της Samsung, της LG, και άλλων τεχνολογικών κολοσσών, με μια αποχώρηση της Ουάσιγκτον θα εξοπλιστεί με ραγδαίους ρυθμούς. Ο εξοπλισμός με συμβατικά όπλα, όπως γνωρίζουν καλύτερα από εμένα οι ειδικοί περί των στρατιωτικών θεμάτων παίρνει χρόνο. Για μια τεχνολογικά προηγμένη χώρα όπως η Νότια Κορέα όμως, ένα πυρηνικό πρόγραμμα είναι πολύ εύκολο και πολύ γρήγορο. Δεν μιλάμε για επίπεδα ΗΠΑ και Ρωσίας σε απόσταση και δύναμη, αλλά για λίγα χιλιόμετρα μέχρι τη Βόρεια Κορέα, είναι απλό.
Μέχρι τώρα το καθεστώς Κίμ στην Πνόμ Γιάνγκ κουνάει κούφια το δάκτυλο στην Ουάσιγκτον, αλλά δεν έχει καταλάβει τον εφιάλτη που έρχεται.
Θα Είναι Μόνη στον Εφιάλτη?
Η Νότια Κορέα δεν θα είναι μόνη σε αυτό το μονοπάτι. Κάθε πρώην αυτοκρατορική δύναμη στη διάρκεια της ιστορίας, θα αναγκαστεί να ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι. Η γειτονιά της Νότιας Κορέας δεν είναι η μόνη επικίνδυνη στον πλανήτη. Μια σειρά από χώρες σε σημεία φωτιά της υδρογείου θα βρεθούν προ των πυλών ενός ζοφερού μέλλοντος στον τομέα της ασφάλειας αλλά και του εμπορίου. Μια σειρά από χώρε που έχουν παρόλα αυτά τεχνολογικές δυνατότητες για να ακολουθήσουν τη Νότια Κορέα. Σουηδία, Φιλανδία, Πολωνία, Ουκρανία, Ουζμπεκιστάν, Καζακστάν, Ιαπωνία, Ταϊβάν, Σαουδική Αραβία, Ιράν, και Θεέ μου Τουρκία, είναι ανάμεσα στους σίγουρους υποψήφιους για την εποχή του πυρηνικού κόσμου.
Ας σκεφτεί κανείς για λίγο ποιοι κρατούν τα ηνία σε κάποιες από αυτές τις χώρες και ας σταματήσουν να κουνάνε το δάκτυλο στον Πρόεδρο Τράμπ, διότι πρώτον το πρόβλημα δεν το έχουν οι ΗΠΑ και δεύτερον εάν πιστεύουν ότι θα το λύσει η Μέρκελ με την τραγική Ευρωπαϊκή Ένωση της Μογκερίνι, ο γοητευτικός Μακρόν, και το συνονθύλευμα της στρεβλής παγκοσμιοποίησης πλανώνται οικτρά.
Ο Θεός Βοηθός…
- Ο Δημήτρης Γ. Απόκης είναι Διεθνολόγος – Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου