Πολύ μελάνι έχει χυθεί για τον Ιμάμη Γκιουλέν και για την κόντρα με τον Ερντογάν. Για να έχουμε μία ξεκάθαρη αντίληψη των πραγμάτων καλό είναι να πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Στην Τουρκία υπάρχουν δύο ειδών Τούρκοι, οι αποκαλούμενοι ως «Λευκοί Τούρκοι» και οι «Μαύροι Τούρκοι». Οι Λευκοί Τούρκοι είναι αυτοί που ανήκουν στην άρχουσα τάξη και έχουν όλες τις προϋποθέσεις να έχουν μία σημαντική καριέρα και καλή ζωή, ενώ οι Μαύροι Τούρκοι είναι η κατώτερη τάξη της Τουρκίας που φυσιολογικά η προοπτική στην ζωή τους είναι να παλεύουν για το μεροκάματο.
Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Ερντογάν γεννήθηκε «Μαύρος Τούρκος» και το ότι κατάφερε να γίνει πρόεδρος της Τουρκίας μπορεί να ερμηνευθεί με τουρκικούς όρους, μόνο ως θαύμα. Ο Ερντογάν γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1955 σε μία φτωχή και βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια. Ο πατέρας του υπηρετούσε στην Ακτοφυλακή της Κωνσταντινούπολης. Είναι παντρεμένος με την συνομήλικη του Εμινέ (παντρεύτηκαν το 1978) με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά, δύο αγόρια και δύο κορίτσια.
Οι σπουδές του πέραν των θρησκευτικών σπουδών είναι αμφισβητούμενες. Πηγές αναφέρουν ότι τελείωσε το οικονομικό τμήμα του Πανεπιστημίου του Μαρμαρά, άλλοι πάλι το αμφισβητούν λέγοντας ότι δεν αποφοίτησε ποτέ από εκεί. Η πρώτη του επαγγελματική καριέρα (κατά την διάρκεια των σπουδών του) ήταν ημιεπαγγελματίας ποδοσφαιριστής.
Μετά άρχισε να ασχολείται με την πολιτική ως μέλος του Ισλαμιστικού κόμματος του Ερμπακάν, για να φθάσει να διεκδικήσει και να κερδίσει την Δημαρχία της Κωνσταντινούπολης. Καθαιρείται από Δήμαρχος και φυλακίζεται για τέσσερις μήνες γιατί διάβασε ένα θρησκευτικό ποίημα σε μία πολιτική συγκέντρωση.
Η δημοφιλία του μεγαλώνει, το κόμμα του Ερμπακάν κρίνεται παράνομο από τα δικαστήρια και ο Ερντογάν αποφασίζει να ιδρύσει το δικό του πολιτικό κόμμα, το AKP, με έμβλημα ένα αναμμένο ηλεκτρικό… γλόμπο (άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, εκτός αν διάβαζε… Τουίτι ή/και Κύρο Γρανάζη στα νιάτα του)!
Το AKP εμφανίζεται ως ένα μετριοπαθές ισλαμικό κόμμα το οποίο ως νέο κόμμα στην πολιτική, είναι άφθαρτο και δεν βαρύνεται με κάθε είδους σκάνδαλα όπως τα άλλα παραδοσιακά κοσμικά κόμματα. Το AKP στοχεύει στον «Μαύρο Τούρκο» ψηφοφόρο, τον κερδίζει πολύ γρήγορα και καταφέρνει να γίνει Πρωθυπουργός της Τουρκίας για πρώτη φορά το 2003, ενώ το 20014 μεταπηδά στην Προεδρία στην οποία βρίσκεται έως και σήμερα.
Ο Φετουλάχ Γκιουλέν που γεννήθηκε το 1941 η κατά άλλους το 1938, είναι γιός Ιμάμη και ακολούθησε από μικρός καθαρά θρησκευτικές σπουδές στα βήματα του πατέρα του. Μάλιστα, έκανε το πρώτο του θρησκευτικό κήρυγμα σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών στο Τζαμί του χωριού του. Όταν χρήστηκε Ιμάμης εντάχθηκε αρχικά στο θρησκευτικό Κίνημα (Τάγμα όπως είναι γνωστό στην Ελλάδα) Νουρ.
Το κίνημα αυτό ήταν μία μετριοπαθής, ανοικτή και ανεκτική εκδοχή του Ισλάμ που επηρέασε βαθιά τον Γκιουλέν, αλλά όταν εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη με επίσημα καθήκοντα Ιμάμη, άρχισε να εφαρμόζει τις αρχές Νουρ στην πράξη και συγχρόνως άρχισε να ενδιαφέρεται για τη φιλοσοφία αλλά και θέματα της καθημερινότητας όπως τα Οικονομικά, το κοσμικό Δίκαιο και άλλα.
Αυτό τον οδήγησε στο να δημιουργήσει μία δική του εκδοχή του Ισλάμ, πάντα ανεκτική και μετριοπαθή, που είχε όμως έντονο και το εθνικιστικό στοιχείο, χωρίς να παραβλέπει την βελτίωση της ζωής του μέσου ανθρώπου. Η εκδοχή αυτή του Ισλάμ γρήγορα άρχισε να εξαπλώνεται στα μεσαία και ανώτερα κοινωνικά στρώματα της Τουρκίας και υπήρξε εξαιρετικά διεισδυτική στις τάξεις των Κεμαλιστών, διότι θεωρήθηκε ότι ένα τέτοιο Ισλαμικό Δόγμα δεν ερχόταν σε αντίθεση με τον Κεμαλισμό που ήταν δυτικόστροφος.
Ο Ερντογάν, στην πορεία του για την εξουσία είχε πλήρη συναίσθηση ότι χρειαζόταν την ανοχή των Κεμαλιστών για να καταλάβει την Πρωθυπουργία. Έκανε λοιπόν στροφή στον Γκιουλενισμό προσπαθώντας να αποτινάξει το στίγμα του παραδοσιακού Ισλαμιστή, τύπου Ερμπακάν, που τον είχε αποκαθηλώσει με «βελούδινο» πραξικόπημα το στράτευμα.
Για κάποια χρόνια λοιπόν υπήρξε συνοδοιπόρος με τον Γκιουλέν μέχρι να νιώσει ασφαλής στην εξουσία. Αλλά ο Ερντογάν είχε μεγάλες φιλοδοξίες, ήθελε και θέλει να περάσει στην Ιστορία με χρυσά γράμματα. Ο Ερντογάν ήθελε γίνει κυρίαρχη μορφή στον Ισλαμικό κόσμο και σε αυτό ο Γκιουλενισμός δεν βοηθούσε.
Πως είναι δυνατόν να θέλεις να ηγηθείς του Σαλαφικού Ισλάμ (το υπερσυντηρητικό Ισλάμ) που κυριαρχεί στη Μέση Ανατολή όντας ο ίδιος συνοδοιπόρος ενός «αιρετικού» (κατά τους συντηρητικούς Ισλαμιστές), όπως ο Γκιουλέν; Επομένως, ο Ερντογάν έπρεπε να απαλλαγεί από τον Γκιουλέν και ο καλύτερος τρόπος δεν ήταν απλά να τον αποκηρύξει και να ξαναστραφεί στο παραδοσιακό Ισλάμ, αλλά έπρεπε και να τον δαιμονοποιήσει.
Ο λόγος ήταν απλός, μέσω της δαιμονοποίησης του Γκιουλενισμού μπορούσε τώρα που αισθανόταν ισχυρός, να χτυπήσει το Κεμαλικό σύστημα που στην πλειοψηφία του είχε ασπασθεί τον Γκιουλενισμό. Άρα ο φόβος της ανατροπής του κάποια στιγμή από το Κεμαλικό σύστημα ακυρωνόταν.
Ο Ερντογάν όταν ζητάει την έκδοση του Γκιουλέν από την Αμερική γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να γίνει ποτέ (για νομικούς βέβαια λόγους) και όχι μόνο αυτό, αλλά ο Ερντογάν στην πραγματικότητα μάλλον δεν θέλει να εκδοθεί ο Γκιουλέν στην Τουρκία. Εάν ο Γκιουλέν συλληφθεί, τότε ο Ερντογάν θα αντιμετωπίσει σειρά μεγάλων προβλημάτων.
Μία δημόσια δίκη του Γκιουλέν με κατασκευασμένες και αίολες κατηγορίες που θα την παρακολουθήσει όλη η υφήλιος είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε ο Ερντογάν, μία δίκη και μία φυλάκιση η εκτέλεση – αν επανέλθει η θανατική καταδίκη – του Γκιουλέν, μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε εμφύλιο και γενικά ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Εκτός αυτού θα πρέπει να δημιουργήσει έναν άλλον «κακό» για να αντικαταστήσει τον Γκιουλέν στο κυνήγι μαγισσών που έχει εξαπολύσει για να συνεχίσει το ξήλωμα των Κεμαλιστών και όλων των εσωτερικών του αντιπάλων που πολύ βολικά τώρα βαφτίζει συλλήβδην Γκιουλενιστές, κάτι που θα του είναι εξαιρετικά δύσκολο.
Ο Ερντογάν είναι ένας συντηρητικός Σουνίτης και με αυτό το εισιτήριο άνοιξε τις πόρτες των ανακτόρων και των θησαυροφυλακίων των πετρελαιοπαραγωγών χωρών της Μέσης Ανατολής. Ο Γκιουλενισμός πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων μόλις έπαψε να του είναι χρήσιμος στο εσωτερικό μέτωπο.
Πολλοί πιστεύουν ότι ο Ερντογάν υπολογίζει την Δύση και σε κάποιο βαθμό τη φοβάται, αλλά ο Ερντογάν δεν ενδιαφέρεται για την Ευρώπη η τον Δυτικό κόσμο γενικότερα (περιλαμβάνεται και η Ρωσία στον Δυτικό κόσμο για τον Ερντογάν!) παρά μόνο στον βαθμό που αυτό εξυπηρετεί τα σχέδια του. Γνωρίζει ότι η γεωγραφική θέση της χώρας του είναι μοναδική και αυτό του επιτρέπει να τους παίζει όλους τον έναν εναντίον του άλλου.
Αλλά όπως όλα τα πράγματα και η Τουρκία έχει το αδύνατο σημείο της και αυτό δεν είναι άλλο από την έλλειψη φυλετικής και θρησκευτικής συνοχής, πράγμα που οδηγεί σε πιθανή πολυδιάσπαση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να ελέγξουν την κατάσταση στην Τουρκία χρησιμοποιώντας συγκεκαλυμμένα αυτή την απειλή, εξοπλίζοντας τους Κούρδους.
Εάν όμως Ερντογάν συνεχίσει έτσι, να είστε σίγουροι ότι οι ΗΠΑ θα αναγκαστούν – θα ήθελαν να το αποφύγουν στο πλαίσιο της γνωστής ψυχροπολεμικής γεωπολιτικής οπτικής με την Τουρκία να παίζει ρόλο στην ανάσχεση της Ρωσίας – να χρησιμοποιήσει το εργαλείο της πολυδιάσπασης για να ελέγξουν την κατάσταση και να εξουδετερώσουν το ενδεχόμενο της εμφάνισης ενός άλλου Ερντογάν στο μέλλον.
Οι περισσότεροι εσωτερικοί και όχι μόνον αντίπαλοί του Ερντογάν, στην προσπάθεια τους να τον πλήξουν η να τον ελέγξουν, του καταμαρτυρούν κάθε είδους σκάνδαλα πολιτικά, οικονομικά, διαφθοράς, νεποτισμού κ.λπ. Μπορεί όλα αυτά να είναι αλήθεια αλλά ξεχνούν ότι τίποτε από αυτά δεν πλήττει την εικόνα του Ερντογάν στους ψηφοφόρους του!
Κανένα από αυτά που τον κατηγορούν δεν συγκαταλέγεται στις… αμαρτίες κατά το Κοράνι, ή δεν είναι και κάτι φοβερό βάσει της κουλτούρας της πλειοψηφία των Τούρκων ψηφοφόρων του AKP! Επομένως, ο Γκιουλέν είναι χρήσιμος στον Ερντογάν όσο παραμένει στην Αμερική!
Πιστέψτε με, ο Ερντογάν προσεύχεται μυστικά τα βράδια για την καλή υγεία και μακροημέρευση του Γκιουλέν, αφού του είναι εξαιρετικά χρήσιμος να είναι υγιής και να κάθεται στην Αμερική…
Δημοσίευση σχολίου