Του Μιχάλη Ιγνατίου
Η Τουρκία έχει στόχους. Αυτό είναι ένα γεγονός που πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Μερικούς στόχους δεν καταφέρνει να τους υλοποιεί, ιδιαίτερα όταν βρίσκει αντίσταση – και απτά παραδείγματα είναι η Συρία, το Ιράκ και το Κουρδιστάν.
Καταγράφει πολλές ήττες και μάλιστα από τις «στρατιές των ατάκτων», που ούτε κράτος έχουν, ούτε κανονικό στρατό, ενώ δυσκολεύονται να βρουν όπλα. Παρ’ όλα αυτά, αποτελούν εστίες προβλημάτων για την κατοχική δύναμη και τον Ταγίπ Ερντογάν.
Στους άλλους στόχους που θέτει, και αφορούν την Κύπρο και την Ελλάδα, δεν προλαβαίνει να καταγράφει επιτυχίες. Τι να πρωτοσκεφθεί κανείς; Ότι διατηρεί χιλιάδες κατοχικά στρατεύματα και εποίκους στην Κύπρο, αλλά δεν την ενοχλεί η Διεθνής Κοινότητα; Ή ότι, ενώ είναι η κατοχική δύναμη, οι ευθύνες για τη μη λύση του Κυπριακού πέφτουν στις πλάτες τις δικές μας; Ή ότι έχει «γκριζάρει» περιοχές στο Αιγαίο, όπου δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα, και οι Έλληνες πολιτικοί σιωπούν. Παντού υποχωρητικότητα.
Είναι φανερό ότι για τα παραπάνω την ευθύνη έχουν οι πολιτικές ηγεσίες στην Αθήνα και τη Λευκωσία. Οι υποχωρήσεις τους έχουν μείνει στην Ιστορία και πρέπει να διδάσκονται στις σχολές Διπλωματίας ως παραδείγματα προς αποφυγή. Κάθε φορά, μα κάθε φορά, που ένας Ελληνοκύπριος ηγέτης αναχωρεί από μία διαπραγμάτευση, κάτι έχει χάσει. Δεν έχει επιστρέψει ούτε ένας με μία νίκη για το πιο απλό ζήτημα. Και όταν τίθεται το θέμα, σου απαντάνε και από πάνω ότι «μα χάσαμε έναν πόλεμο». Και αν τους πεις ότι οι Παλαιστίνοι έχουν χάσει εκατοντάδες μάχες, αλλά στέκονται όρθιοι, σου απαντούν ότι έχουν υποστήριξη από εκατομμύρια Άραβες. Θα σας έλεγα τι υποστήριξη έχουν, αλλά σέβομαι τους αναγνώστες.
Σ’ αυτό το στοιχειωμένο το Κυπριακό, καταγράφουμε απανωτές ήττες. Η μία ακολουθεί την άλλη και δεν λέει να σταματήσει. Οι πολιτικοί μας έχουν εγκλωβιστεί σ’ αυτή την απαράδεκτη «λογική» ότι ο Έσπεν Άιντα και η παρέα του «δεν πρέπει να μας επιρρίψουν τις ευθύνες», ως το να αρνηθείς να παραχωρήσεις την πατρίδα σου είναι έγκλημα.
Και λόγω αυτού του αυτο-εγκλωβισμού, έχουν φτάσει στο σημείο να αποδέχονται ό,τι απαιτούν οι Τούρκοι. Μπορώ να αναφέρω πολλά παραδείγματα αλλά δεν είναι ώρα να χαλάμε τις καρδιές μας, διότι ο εχθρός δεν είναι ανάμεσά μας, αλλά απέναντι. Καταλαβαίνω ότι μερικοί δακτυλοδείχνουν «πεμπτοφαλαγγίτες», αλλά έχει μεγάλη σημασία να απομονωθούν και να παραμείνει στέρεο και ισχυρό το εσωτερικό μέτωπο.
Αυτό που απαιτείται είναι η αλλαγή πολιτικής και στρατηγικής. Αλλά με δεδομένες τις απαράδεκτες θέσεις του δεξιού ΔΗΣΥ και του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ, που απαιτούν να προχωρήσουμε με την ίδια αποτυχημένη πολιτική των τελευταίων 40 ετών, είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταλήξουμε σε μία άλλη άποψη. Το γεγονός ότι η πολιτική ηγεσία επιμένει από το 1977 στη φιλοτουρκική και ρατσιστική λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας αποδεικνύει ότι έχουν στερέψει από επιχειρήματα οι οπαδοί της. Είναι τόσο, μα τόσο φαιδροί.
Προσέξτε: Το 1977 έκανε την υποχώρηση ο Μακάριος στον εκβιασμό του Αμερικανού Κλίφορντ, ο οποίος αργότερα είχε ανάμειξη σε μεγάλο τραπεζικό σκάνδαλο στις ΗΠΑ. Και από τότε, ως η υποχώρηση του Μακάριου να είναι μέρος του… Ευαγγελίου, επιμένουμε στο λάθος. Και το λάθος αυτό μπορεί να κρίνει αρνητικότατα και το μέλλον του Ελληνισμού του νησιού, εάν στο δημοψήφισμα επικρατήσουν οι υποστηρικτές της «όποιας λύσης».
Υπάρχει και ένα άλλο σημαντικό ζήτημα, που αφορά αυτή την περίεργη διευθέτηση του Κυπριακού. Αποτελεί ιδέα, που επέβαλε ο Χένρι Κίσινγκερ για να βοηθήσει τους Τούρκους, οι οποίοι ήδη την έχουν εγκαταλείψει διότι απαιτούν όλο και περισσότερα. Ο στόχος τους είναι ο έλεγχος και η επιρροή σε όλη την Κύπρο, όχι μόνο στο κατεχόμενο τμήμα, που έτσι κι αλλιώς θα είναι τουρκικό, και όλα όσα λένε περί του αντιθέτου, είναι κουραφέξαλα. Ο Νίκος Αναστασιάδης, ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ επιμένουν στη διζωνική δικοινοτική, η οποία –όπως ανέφερα– σχεδιάστηκε για τους Τούρκους, αντί να έχουμε εκπονήσει μία νέα πολιτική και στρατηγική.
Και εδώ τίθεται το ζήτημα, που σκαρφίστηκαν οι συνέταιροι στο Κυπριακό, οι δεξιοί του ΔΗΣΥ και οι κομμουνιστές του ΑΚΕΛ. Σε λίγο, με τη φόρα που πήραν οι κ. Νεοφύτου και Κυπριανού, τα «εθνικόφρονα» σωματεία και οι «λαϊκές οργανώσεις» θα γίνουν ένα… Τι προσπαθούν να κάνουν και γιατί, ο Νικόλας Παπαδόπουλος πρέπει να παρουσιάσει ξεκάθαρη θέση, που να αφαιρεί κάθε δικαίωμα στους αντιπάλους του να τον αμφισβητήσουν.
Όλες οι σοβαρές χώρες και όλοι οι σοβαροί πολιτικοί εξελίσσονται. Δεν οχυρώνονται στην πολιτική των… αρχαίων προγόνων. Διδάσκονται από την Ιστορία, τη σέβονται και την τιμούν, αλλά διορθώνουν τα λάθη, διότι βαδίζουμε ήδη στον 21ο αιώνα. Η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία έχει θέση μόνο στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και μάλιστα στην ενότητα των θλιβερών πολιτικών λαθών. Και δεν σημαίνει τίποτα ότι την αποδέχθηκε ο Μακάριος. Τι ήταν; Αλάνθαστος; Αντίθετα…
Ο δεξιός Αβέρωφ Νεοφύτου και ο κομμουνιστής Άντρος Κυπριανού επιδιώκουν να δείξουν ότι όλοι είναι ίδιοι, άρα και ο Νικόλας Παπαδόπουλος. Γι’ αυτό πρέπει να σπεύσει να παρουσιάσει το «διαφορετικό», όχι για να διαφέρει από τους άλλους, αλλά επειδή αυτό απαιτούν οι πολίτες.
Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας παρακολουθεί και… απολαμβάνει οδεύοντας προς τις εκλογές. Αλλά μπροστά του ο δρόμος είναι γεμάτος εμπόδια και αγκάθια. Θα δεχθεί τον εκβιασμό και θα πάει στη Γενεύη ή στη Νέα Υόρκη τον Ιούλιο, ώστε να καταργηθούν από τα γεγονότα οι έρευνες της ENI και της TOTAL; Θα υποκύψει στους Τούρκους; Δεν του ζητά κανείς να γίνει Κολοκοτρώνης, αλλά πώς θα μπορέσει να κοιτάξει τους πολίτες στα μάτια.
Υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα: Για την κατάργηση της απόφασης της Βουλής αναφορικά με το δημοψήφισμα, αν και πιο… ψηλός, ο κ. Αναστασιάδης κρύφθηκε πίσω από τον κ. Νεοφύτου. Στην περίπτωση των ερευνών της TOTAL και της ENI, θα χρεωθεί την όποια υποχώρηση, την οποία, όπως λέει ο κ. Άιντα, θα αναγκαστεί να κάνει…
Σημείωση Ι: Ο πατέρας ήταν τσιράκι των προηγούμενων κατακτητών της Κύπρου. Ο γιος είναι τσιράκι και της προηγούμενης δύναμης κατοχής της Κύπρου και της σημερινής, της Τουρκίας. Απολογείται συνέχεια για όσα κάνουν οι Τούρκοι κατακτητές, ενώ την ίδια στιγμή είναι και καταπατητής κρατικής περιουσίας. Και όμως. Αυτός ο τύπος, που μένει σε γυάλινο σπίτι, είναι ο τιμητής των πάντων στις «μητρικές» του γλώσσες: στα Αγγλικά και στα Τουρκικά… Αυτό.
Σημείωση ΙΙ: Εντελώς λάθος η αντιμετώπιση του καλού συναδέλφου Σταύρου Κυπριανού από τον πρόεδρο του ΔΗΚΟ Νικόλα Παπαδόπουλο. Αλλά και συγχαρητήρια για την απολογία του υποψήφιου για την προεδρία. Για μένα έχει μεγάλη αξία ότι αντιλήφθηκε αμέσως και αποδέχθηκε το λάθος…
Υστερόγραφο: Να ευχηθώ από καρδιάς κουράγιο και υπομονή –διότι η μάχη που δίνει είναι πολύ μεγάλη– στον φίλο Σωκράτη Χάσικο. Τις πιο πολλές φορές, αυτή η μάχη είναι και άνιση. Μετά την ανακοίνωση της απόφασής του, που πρέπει να είναι σεβαστή απ’ όλους, διάβασα και αισχρά και απαράδεκτα σχόλια. Και αναρωτήθηκα: Σταματήσαμε να είμαστε Άνθρωποι πια;
Δημοσίευση σχολίου