Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η νίκη του Εμανουέλ Μακρόν στη Γαλλία είναι πολύ μεγάλη. Σε επίπεδο ποσοστιαίας διαφοράς πέτυχε τη δεύτερη καλύτερη επίδοση στην Ιστορία της πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, μετά την εξαφάνιση του Ζαν Μαρί Λεπέν, πατέρα της Μαρίν Λεπέν, από τον Ζακ Σιράκ το 2002, όταν και είχε λάβει άνω του 82%.
Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Και μόνο όμως ότι η γαλλική κοινωνία πλέον έχει αποκτήσει πολύ μεγαλύτερες ανοχές απέναντι στο ακροδεξιό μήνυμα της Μαρίν Λεπέν, κάνει τη μεγάλη αυτή νίκη να ξεθωριάζει και να επιβάλει πολύ σοβαρή σκέψη περί της πορείας που θα λάβουν τα πράγματα προσεχώς, στη Γαλλία και την Ευρώπη.
Μπορεί να υποστηρίζεται από αναλυτές και να είναι εν πολλοίς σωστό, ότι ηττήθηκε ο λαϊκισμός, μπορεί να υποστηρίζεται ότι οι Γάλλοι επέλεξαν να προχωρήσουν ευρωπαϊκά, το οποίο επίσης ισχύει, εάν όμως τα δεδομένα αυτά των εκλογών δεν τύχουν της ορθής επεξεργασίας, τότε θα μας περιμένουν σοβαρές εκπλήξεις στην πορεία.
Εάν στο αρχικό ποσοστό της Λεπέν αθροιστεί το ποσοστό του επίσης «αντισυστημικού» υποψηφίου της Αριστεράς, Μελανσόν, τότε προκύπτει ότι τουλάχιστον ένα 40% της γαλλικής κοινωνίας έχει σοβαρό πρόβλημα με όσα γίνονται σήμερα και το εξέφρασε.
Εάν οι ρίζες αυτού του προβλήματος δεν αντιμετωπιστούν με τρόπο πειστικό, τότε δεν θα είμαστε μακριά από την ημέρα που θα χύνονται κροκοδείλια δάκρυα περί Δημοκρατίας και περί της εγκαθίδρυσης καθεστώτων που δεν έχουν καμία σχέση με τις «κλασικές ευρωπαϊκές αξίες» και άλλα τινά.
Σε τελική ανάλυση, ποιος είπε ότι το να είναι ξέφραγο αμπέλι η Ευρώπη και η Γαλλία αποτέλεσε ποτέ ευρωπαϊκή αξία, ή ότι οι πιο «αλαφροΐσκιωτοι» πολιτικοί και οι οπαδοί τους στη Δύση, που θεώρησαν ότι ο ανθρωπισμός και τα εύπεπτα στους καλοπροαίρετους μηνύματα περί αδελφοσύνης των λαών που καταστρατηγούσαν με τον τρόπο που γίνονταν αντιληπτά αιώνες παρατήρησης των διεθνών σχέσεων, αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή;
Αφού το σύνηθες τελικό αποτέλεσμα είναι το να πληρώνει χρυσάφι η Ευρώπη τις καλές προθέσεις και τις πολλές θεωρίες που όμως καταστρατηγούν τη στοιχειώδη λογική πίσω από αυτό που αποκαλείται εθνική ασφάλεια, το οποίο επεκτεινόμενο δημιουργεί την ανάγκη συλλογικής ευρωπαϊκής ασφάλειας, το οποίο είναι κάτι ευρύτερο της… εξ ανατολών απειλής και των ρωσικών στρατευμάτων.
Οι λαοί, συνήθως, αντιδρώντας στα αποτελέσματα ψευδαισθήσεων πηγαίνουν στα άκρα, ενισχύοντας αυτούς που είναι ο καθρέπτης των αποτελεσμάτων αυτής της παρατηρούμενης αφέλειας, η πιο ακραία κι ενδεδυμένη με ρατσιστικά κι εξτρεμιστικά στοιχεία έκφραση μιας «αντιπολίτευσης», που είναι όμως μέχρι ενός σημείου, πριν αρχίσουν οι υπερβολές, ορθολογική.
Τη Λεπέν μπορεί κανείς να τη ψέξει για τις «συνταγές» θεραπείας όσων αναγνωρίζει ως προβλήματα, δεν μπορεί όμως να επιχειρηματολογήσει εξίσου πειστικά, ότι δεν υπάρχει π.χ. μεταναστευτικό πρόβλημα στην Ευρώπη, το οποίο απέτυχε παταγωδώς η ΕΕ να αντιμετωπίσει.
Πρόκειται για μια ανεξέλεγκτη κατάσταση που ανέδειξε στην «καρδιά» της Ευρώπης και το πρόβλημα με τον ισλαμικό εξτρεμισμό, αφού ενισχύθηκαν αριθμητικά οι πυρήνες που ήδη υπήρχαν και άρχισαν να διεκδικούν το αδιανόητο, το να μην προσαρμοστούν αυτοί στις ευρωπαϊκές αξίες, αλλά να ζητούν ως «δικαίωμα» την εφαρμογή νόμων (π.χ. σαρία) που καταργούν στην πράξη ακόμα και τα θεμέλια του ευρωπαϊκού μας πολιτισμού. Εν ολίγοις, πώς να αντιδράσει ένας απλός πολίτης, μέσης αντίληψης και μόρφωσης αν θέλετε, όταν συνειδητοποιεί ότι πλέον οι εξελίξεις απλώς τον τρομάζουν;
Πρόβλημα υπάρχει και είναι σοβαρό. Ειδικά οι Γάλλοι δεν ξεμπέρδεψαν με την εκλογή του Μακρόν στην προεδρία, αφού ακολουθούν τον Ιούνιο οι βουλευτικές εκλογές, με το ενδεχόμενο πολιτικής παράλυσης και επί της ουσίας ακυβερνησίας, η οποία με τη σειρά της θα καταστρέψει βίαια την ήδη προβληματική γαλλική οικονομία, να εμφανίζεται ισχυρό.
Όταν διαπιστώνει κανείς ότι το 40% των Γάλλων τουλάχιστον είναι έτοιμο να ακούσει ένα αντισυμβατικό και εν τέλει εξτρεμιστικό πολιτικό μήνυμα, τότε θα πρέπει να αρχίσει κανείς να σκέπτεται ότι είναι απλά θέμα χρόνου η ανάδυση κάποιου υποψηφίου που θα είναι καλύτερα καταρτισμένος, περισσότερο χαρισματικός και θα καταφέρει αυτά που δεν κατάφερε η Μαρίν Λεπέν.
Η Γαλλία έχει υποχρέωση να θέσει τους σοβαρούς της προβληματισμούς στη Γερμανία, την οποία ολοένα και περισσότεροι αντιμετωπίζουν ως τη ρίζα του κακού στην Ευρώπη. Εάν οι Γερμανοί επιθυμούν όντως εκτόνωση της κατάστασης που διαμορφώνεται στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κοινωνιών, αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο, θα πρέπει να προβούν σε σοβαρές αναθεωρήσεις.
Εάν ο Μακρόν αποδειχθεί ένας πολιτικός που απλά θα κομπάζει για την «ειδική σχέση» με τη Γερμανίδα καγκελάριο ή τον όποιον τη διαδεχθεί, τότε θα αποδειχθεί ένα ακόμα μοιραίο πρόσωπο για την ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, εξαιτίας όσων θα ακολουθήσουν τη διάψευση των προσδοκιών.
Δημοσίευση σχολίου