Απάντηση στις δηλώσεις του Νίκου Κοτζιά; Πίεση για Κυπριακό; Πίεση για τους οκτώ; Δημοψήφισμα για σουλτανάτο Ερντογάν; Όλα μαζί και τίποτα από αυτά. Η Τουρκία κλιμακώνει τις προκλήσεις της ως να επιζητεί ένα ατύχημα με την Ελλάδα, ένα ατύχημα που θα της επιτρέψει να «γκριζάρει» κατά το δοκούν περιοχές του Αιγαίου.
Άρα το παιχνίδι είναι πολύ πιο χοντρό από όλα τα ανωτέρω που αποτελούν αφορμές αλλά όχι την αιτία, η οποία δεν είναι άλλη από τον αναθεωρητισμό της Άγκυρας που έχει τεθεί στο τραπέζι από την επομένη της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάννης.
Η Τουρκία, κεμαλική ή νεοθωμανική, δεν έχει αλλάξει. Είτε με Ετσεβίτ, είτε με Οζάλ, είτε με Τσιλέρ, είτε με Ερντογάν για την Ελλάδα το τελικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Και ναι μεν καλές είναι οι αυστηρές προειδοποιήσεις, αλλά με… ξόρκια οι Τούρκοι δεν πρόκειται να σταματήσουν, όπως δεν σταμάτησαν και τον 14ο και 15ο αιώνα.
Οι προειδοποιήσεις της Αθήνας δεν πρόκειται να σταματήσουν την Άγκυρα. Αντίθετα, ίσως και να εξυπηρετούν την στρατηγική της κλιμάκωσης που επιδιώκει, αφού αυτές οι αναφορές, δεσμεύουν την ελληνική πλευρά σε συγκεκριμένες συμπεριφορές σε περίπτωση που παραβιαστεί κάποια κόκκινη γραμμή.
Μόνο που αυτή τη γραμμή δεν την κρατάς ως επτασφράγιστο μυστικό, την κοινοποιείς στον αντίπαλο και αν θέλει την περνάει, οπότε είτε υλοποιείς όσα έχεις δεσμευθεί να κάνεις προστατεύοντας την αξιοπιστία σου, ή γίνεσαι διεθνώς «ρόμπα», αφού θέλουν να «ξεσκονίσουμε» όλοι τα στρατηγικά μας…
Και όταν δεν κοινοποιείς την κόκκινή σου γραμμή, ο πειρασμός του αντιπάλου να δοκιμάζει ολοένα και περισσότερο τα όριά σου, ψάχνοντας επί της ουσίας, επειδή εσύ δεν τον σταμάτησες, στο τέλος αυτό οδηγεί σε τραγελαφικές καταστάσεις, οι οποίες δεν δικαιολογούνται διεθνώς με την περίφημη «στρατηγική ψυχραιμία».
Ακόμα και αν η Ελλάδα αντιμετωπίσει με ολύμπια ψυχραιμία τις συνεχείς τουρκικές προκλήσεις ο διαθέτων την απόλυτη, σε χώρο και χρόνο, πρωτοβουλία, μπορεί να δημιουργήσει το επεισόδιο που θέλει, θερμό ή λιγότερο θερμό. Διαφωνούμε σε κάτι;
Και φυσικά ένα επεισόδιο εξυπηρετεί τον Ερντογάν. Όχι βέβαια τόσο για να κερδίσει το δημοψήφισμα του Απριλίου, που εγώ θεωρώ πως θα πρέπει να θεωρείται απίθανο ότι θα το χάσει, αλλά για να υποχρεώσει την Αθήνα να συρθεί σε διάλογο μαζί του, επί των δικών του διεκδικήσεων ή και τετελεσμένων από θέση ισχύος.
Σημαντικό ρόλο στην ασυδοσία Ερντογάν διαδραματίζει πλέον η στενή του σχέση με τη Ρωσία, έστω κι αν πρόκειται για λυκοφιλία. Αυτή την στιγμή ο «σωτήρας» για κάποιους – και με το αζημίωτο – Πούτιν δεν θα αντιδρούσε σε ένα τουρκικό χαστούκι προς την Ελλάδα, ενώ τις τελευταίες ώρες διακινείται η πληροφορία ότι θα αγοράσουν S-400, προβάλλοντας ασφαλώς το επιχείρημα, για ποιον λόγο οι Έλληνες διαθέτουν S-300 χωρίς πρόβλημα.
Από την άλλη πλευρά, με ένα επεισόδιο οι Τούρκοι θα επιχειρούσαν να εκμεταλλευτούν και το γεγονός της πολιτικής αλλαγής στις ΗΠΑ και της απειρίας ή έλλειψης συντονισμού απλά, της κυβέρνησης Τραμπ ή της αδιαφορίας της για την Ελλάδα, σε σχέση πάντα με την Τουρκία και τα πιθανά σχέδιά της για το Ιράν.
Διότι αν αποφάσισαν να στριμώξουν την Τεχεράνη, αυτό οδηγεί σε προσεταιρισμό της Άγκυρας. Εκτός αν τα τινάξει όλα στον αέρα ο Ερντογάν. Διότι αν ανακοινώσει τους S-400, δεν θα το καταπιούν εύκολα στο Κογκρέσο. Τι είπε αλήθεια ο Ερντογάν στον Γερουσιαστή Μακέιν που είδε πολύ πρόσφατα και έβγαλαν φωτογραφίες μέσα στα γέλια; Θυμίζουμε, είναι από τους μεγαλύτερους πολέμιους της Ρωσίας στις ΗΠΑ.
Οι πολιτικοί συσχετισμοί ευνοούν τους Τούρκους αυτή την στιγμή, όπως και η εγνωσμένη ανικανότητα της ελληνικής κυβέρνησης που είναι καθόλα εμφανής. Ο Νίκος Κοτζιάς μπορεί να αποτελεί εξαίρεση, αλλά ενδείξεις δεν υπάρχουν ότι δεν είναι μόνος κι έρημος, με «προοδευτικούς» στην κυβέρνηση να του τραβούν συνεχώς το χαλί.
Εξάλλου και αυτός ο αστέρας του διπλωματικού γραφείου του Τσίπρα, δεν δείχνει να τον συμπαθεί. Έχει καλύτερους συμβούλους φαίνεται στο σπίτι του… Όμως, παράλληλα με τις προκλήσεις, η τουρκική μηχανή προπαγάνδας εργάζεται εξαιρετικά καλά αντίθετα με την «σιωπηλή» Ελλάδα.
Η Ελλάδα οφείλει πάντως να συνειδητοποιήσει ότι σε αυτήν τη συγκυρία η Τουρκία είναι «μαγαζί γωνία» το οποίο ουδείς θέλει να απολέσει. Όσο κι αν ο Ερντογάν εμφανίζεται ως «γιουσουφάκι» του Πούτιν, στην πραγματικότητα η σχέση Άγκυρας – Μόσχας είναι αμφίδρομη και προσφέρει οφέλη και στα δύο μέρη. Για αυτό άλλωστε και διατηρείται. Όταν θα πάψει να εξυπηρετεί θα πάψει και να υφίσταται. Άρα και η άλλη πλευρά ξέρει τι πρέπει να δώσει για να εγκαταλείψει ο «σουλτάνος» τον Βλαδίμηρο.
Για τους Αμερικανούς του Τράμπ, επίσης, η Τουρκία είναι σημαντικότερος εταίρος από την ανύπαρκτη, διεθνώς, Ελλάδα, η οποία μακάρια αναπαύεται στο καβούκι της μη δίνοντας το παρόν εκεί όπου θα όφειλε, για λόγους βασικά ιδεοληπτικούς. Άκουσε κανείς τον ΝΑΤΟϊκό Αμερικανό στρατηγό να μας λέει πρόσφατα ότι οι ΗΠΑ περιμένουν από εμάς να κάνουμε ό,τι και πριν 2.500 χρόνια; Ασχολήθηκε κανείς με την αποκωδικοποίηση της αναφοράς;
Μια κρίση στο Αιγαίο διάρκειας 2-3 ημερών με την κατάληψη από τους Τούρκους μιας βραχονησίδας , για παράδειγμα – σενάριο που θεωρείται πολύ πιθανό από τους αρμοδίους στην Αθήνα – δύσκολα θα έληγε με τουρκική ήττα στο διπλωματικό πεδίο, μακροπρόθεσμα, ανεξάρτητα από το τακτικό αποτέλεσμα που θα μπορούσε να είναι να είναι ακόμα και νικηφόρο για τις ελληνικές δυνάμεις.
Η Τουρκία θα έθετε εμπράκτως τις διεκδικήσεις της στο τραπέζι εκμεταλλευόμενη την τραγική συγκυρία για την πατρίδα μας και τις περιορισμένες ικανότητες των εν Αθήναις κυβερνώντων, πλην Κοτζιά. Ένας κούκος όμως δεν φέρνει την άνοιξη, ενώ πολλοί εκεί έξω θα θυμόντουσαν την πολιτική ίσως αποστάσεων και την τετριμμένη προτροπή για διαπραγμάτευση…
Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι η κατάσταση είναι αρκούντως κακή για την Ελλάδα και μπορεί να χειροτερέψει μάλλον, παρά να βελτιωθεί. Και δυστυχώς ο Ερντογάν το γνωρίζει καλά αυτό.
Υπάρχει άλλωστε και η Θράκη όπου μπορεί ωραιότατα να εκδηλωθεί τουρκική υβριδική ενέργεια, ανάλογη με τη ρωσική στην Κριμαία, ειδικά αν η Αθήνα συνεχίσει την κωλυσιεργία στα της οικονομίας για να προστατεύσει το μέγα λάφυρο των κομμάτων, αλλά και τον μεγάλο ασθενή, το Δημόσιο, και δημιουργηθεί εσωτερική αναταραχή.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου