Έξι μικρά κασόνια. Σκεπασμένα με μία ελληνική και μία κυπριακή σημαία το καθένα. Μέσα λίγα οστά. Και έξι γιγάντιες ψυχές. Σώματα δεν υπάρχουν. Ούτε καρδιά ούτε μυαλό. Τα έλιωσε η προδοσία. Τα εξαφάνισε ο χρόνος. Όχι, όμως, και τις ψυχές. Αυτές δεν τις αγγίζει τίποτα. Ιδίως οι ψυχές των ηρώων είναι σαν τους αετούς. Πετούν ψηλά, περήφανες, με ανοικτά τα φτερά. Πάνω από τον τόπο της προδοσίας, το αετίσιο μάτι τους παρακολουθούσε τόσες δεκαετίες τον εξευτελισμό του τόπου, των ηγετών, των ανθρώπων…Γιώργος Καλλινίκου
Βούρκωναν τα μάτια. Τι και αν είναι αετίσια, χυνόταν και από αυτά ο υγροποιημένος πόνος στην καμένη γη. Χθες αυτές οι έξι ψυχές συγκεντρώθηκαν πάνω από το ΓΕΕΦ. Είχαν πετάξει πολλές φορές πάνω από αυτό το κτήριο. Ήξεραν ότι εκεί μέσα, σε κάποια γραφεία, έφταναν τότε οι σχεδιασμοί της καταστροφής κατευθείαν από την Αθήνα.
Στην αυλή είχε στηθεί η τελετή. Το φινάλε μιας πονεμένης ιστορίας. Μαζεύτηκαν όλοι εκεί. Κυβερνώντες, πολιτικοί, στρατιωτικοί, αξιωματούχοι. Μαζεύτηκαν για εκείνα τα μικρά κασόνια. Μην φανταστείτε, τα πλείστα είχαν μέσα μερικά κοκαλάκια. Σε ένα μάλιστα, το ομολόγησαν κιόλας. Ένα και μόνο οστό. Αυτό παραδόθηκε χθες στην οικογένεια του. Άραγε να τους συμβούλευσαν να μην ανοίξουν το κασόνι. Να το θάψουν έτσι, χωρίς να το ανοίξουν. Πώς να είναι άραγε για κάποιους ανθρώπους να περιμένουν 41 χρόνια να μάθουν ένα νέο από τον άνθρωπο τους και η απάντηση να είναι ένα οστό…
Είναι και κάποιοι που περίμεναν πολύ περισσότερο καιρό. Αγνοούμενοι, λέει, από το 1965 και το 1966. Αυτούς τους είχαμε διαγράψει εντελώς…
Ακόμη τραγικότερες οι λεπτομέρειες της ιστορίας τους. Βρίσκονταν στην Κύπρο υπό κάλυψη, με άλλες ταυτότητες και ψεύτικα ονόματα. Τότε βλέπετε, πολιτικοί και στρατιωτικοί σε Ελλάδα και Κύπρο έπαιζαν κρυφτούλι. Ακόμη και από τις οικογένειες των παλικαριών. Αγνοούσαν ότι οι δικοί τους βρίσκονταν στο νησί του πόνου. Τα λόγια των αδελφών του Δημήτρη Τσούκα μαχαίρι στις καρδιές όλων. «Το θέλαμε πολύ. Περιμέναμε χρόνια να μάθουμε ένα νέο. Είχαμε μέχρι χθες ελπίδες ότι μπορεί να ερχόταν κάποιος να μας έλεγε ότι ο αδελφός μας είναι ζωντανός. Επιτέλους, ας αναπαυθούν οι ψυχές τους. Στην αρχή μας έλεγαν στην Ελλάδα ότι ήταν λιποτάκτης…».
Οι έξι ψυχές είχαν μαζευτεί με το πρώτο φως. Περίμεναν τόσα χρόνια να γραφτεί το τελευταίο κεφάλαιο. Να μπορέσουν να αναπαυθούν. Είδαν να μαζεύονται ένα σωρό επίσημοι εκεί. Με στολή και χωρίς στολή. Τελετή την ονόμασαν. Τι ειρωνεία. Στο κέντρο πήραν θέση αξιωματικοί, πολιτικοί, αστραφτερές αστέρες…
Στο πλευρό μια ομάδα μαυροφορεμένων ανθρώπων. Οι συγγενείς των ψυχών. Όλοι στα μαύρα. Όλοι με βουρκωμένα μάτια. Και όλοι στο πλευρό. Όχι μπροστά. Εκεί ήταν οι τελετάρχες…
Κάποια στιγμή η σεμνή τελετή, που ξύπνησε τον βουβό πόνο τον οποίο βίωναν αρχίζει. Ταυτόχρονα, αρχίζει και η «παράσταση» των επισήμων…
«Η σημερινή τελετή στο χώρο αυτό, όπου εκτός της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου υπηρέτησαν όλα τούτα τα χρόνια γενναίοι αξιωματικοί και άνδρες που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην εκτέλεση του ιερού καθήκοντος προς την πατρίδα…», λέει ο Επίτροπος Προεδρίας. Μα ποιας πατρίδας; Της δικής μας ή της δικής τους; Δεν είστε εσείς (οι κυβερνώντες) που τους είπατε ότι δεν υπάρχει πια ομφάλιος λώρος; Ότι τον κόψατε; «Η μοίρα μας έταξε να φυλάμε Θερμοπύλες στην εσχατιά αυτή, αιώνες τώρα, «από το χρέος μηδέποτε κινούντες» προασπιζόμενοι ιερά και όσια, που καταδηλούν κοινή ταυτότητα και ρίζες», συνεχίζει ο Επίτροπος. Έλεος Επίτροπε, επέλεξες να ιεροσυλήσεις σε τέτοιες στιγμές; Μα δεν άκουσες τον υπουργό Οικονομικών; Δεν τον ρώτησες; Δεν του ζήτησες να σου εξηγήσει τι εννοούσε όταν έλεγε ότι Ελλάδα και Κύπρος έχουν απλώς κάποιους πολιτισμικούς δεσμούς;
«Τούτα εδώ τα κόκαλα που σας παραδίδουμε, είναι βγαλμένα από το όμαιμο και ομόθρησκο πάθος των Ελλήνων της Κύπρου για την ελευθερία», επιμένει ο Φωτίου. Άνθρωπε μου, σεβαστείτε τους μαυροφορεμένους συγγενείς. Όμαιμο πάθος έπαψε να υπάρχει. Από την στιγμή που κόψατε τον ομφάλιο λώρο, το κοινό αίμα έπαψε να ρέει στους δύο οργανισμούς.
Ο Επίτροπος έκλεισε την αυλαία: «Εκ μέρους και του Προέδρου της Δημοκρατίας παρακαλώ μεταφέρετε στη Μητρόπολη του Ελληνισμού τα ειλικρινή συναισθήματα της απέραντης τιμής και ευγνωμοσύνης μας…».
Δεν τόλμησε ούτε στο τέλος να ομολογήσει τη μεγάλη αλήθεια. Την τόσο πικρή αλήθεια. Πού να βρει τόσο θάρρος. Άλλωστε, αυτός πληρώνεται για να ετοιμάζει τις «παραστάσεις». Δεν γράφει αυτός τα σενάρια. Πού να βρει οποιοσδήποτε το θάρρος να ομολογήσει στους μαυροφορεμένους συγγενείς ότι τα παλικάρια τους άφησαν την τελευταία τους πνοή σε έναν τόπο, που πίστευαν ότι συνδεόταν με ομφάλιο λώρο με την Μητρόπολη του Ελληνισμού.
Πού να βρουν τόσο θάρρος να τους ομολογήσουν ότι τα παλικάρια τους χάθηκαν για μια πατρίδα που έχει μόνο πολιτισμικούς δεσμούς με τη δική τους; Ο πόνος της απώλειας αγαπημένων παλληκαριών για μια πατρίδα γίνεται λιγότερος εξαιτίας της περηφάνιας που γεννάται από το ιερό καθήκον.
Ο πόνος, όμως, της απώλειας για μια πατρίδα που έκοψε τον ομφάλιο λώρο, δεν αντέχεται με τίποτα. Να ξέρετε, όμως, πονεμένοι αλλά περήφανοι συγγενείς, ότι οι απλοί άνθρωποι αυτού του τόπου δεν θα κόψουν ποτέ τον ομφάλιο λώρο, διότι με αυτόν γεννήθηκαν!!!
Συνταγματάρχης Σωτήριος Σταύρου, έφεδροι Ανθυπασπιστές, καταδρομέας Νικόλαος Καβροχωριανός, Θεοφάνης Λουκάκης, Νικόλαος Τσιγκαρόπουλος, στρατιώτες Δημήτριος Τσούκας, Ζαχαρίας Καρδάρας: ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!!
Δημοσίευση σχολίου