Γράφει ο Θεόδωρος Καρυώτης
Η Ελλάδα και η Ευρωπαϊκή Ένωση διαθέτουν, αναμφίβολα, θαλάσσια σύνορα. Αλλά τα θαλάσσια σύνορα της Ευρώπης δεν είναι μόνο τα χωρικά της ύδατα αλλά είναι και οι Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες (ΑΟΖ) των κρατών-μελών της! Έτσι η ΑΟΖ αποκτά ταυτόχρονα και μια σημαντική γεωπολιτική έννοια που έχει διαφύγει, μέχρι σήμερα, από το στόχαστρο των Βρυξελλών.
Στις 7 Μαρτίου 2013, ο τότε πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς μιλώντας σε στελέχη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος αναφέρθηκε στην ΑΟΖ της Ευρώπης τασσόμενος σαφώς υπέρ μιας κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής για τα θέματα των εξωτερικών συνόρων και της ΑΟΖ. Στην ομιλία του επεσήμανε
«Το ελληνικό ή το κυπριακό πετρέλαιο ή φυσικό αέριο είναι “ευρωπαϊκό” φυσικό αέριο και “ευρωπαϊκό” πετρέλαιο. Πότε, λοιπόν, θα μιλήσει η Ευρώπη για τις ΑΟΖ; Γιατί θα πρέπει να είναι πρόβλημα μόνο για μένα, για τη χώρα μου;».
Μάλιστα, ο τότε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Σταθάκης σχολίασε πολύ θετικά την κίνηση του Αντώνη Σαμαρά να θέσει θέμα ευρωπαϊκής ΑΟΖ. Συγκεκριμένα είπε «Όπως ξέρετε, εγώ αποφεύγω την εύκολη κριτική. Θεωρώ ότι μπορεί να αποδειχθεί καλή η κίνηση και η επιλογή αυτή. Λέω λοιπόν ότι μπορεί να αποδειχθεί μια ευφυής κίνηση, διότι απεμπλέκει την αξιοποίηση των πηγών, που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, από το εθνικό επίπεδο -και σε γεωπολιτικό επίπεδο μπορεί να αποδειχθεί ευφυής αυτή η κίνηση».
Όταν τότε ο Έλληνας πρωθυπουργός μίλησε για μια ΑΟΖ της Ευρώπης οι ειδήμονες για την υφαλοκρηπίδα έκαναν ειρωνικές δηλώσεις λέγοντας ότι δεν υπάρχει ΑΟΖ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δυστυχώς, η προηγούμενη κυβέρνηση, μέσα στα βάσανα της εποχής, είτε αγνόησε είτε παρίστανε ότι ξέχασε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα και να το προχωρήσει. Βέβαια η σημερινή κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε καθόλου μαζί του μια και, τώρα, έχει προτεραιότητα να διώξει το ΔΝΤ από την Ελλάδα. Ο καθένας κρίνεται από τις πράξεις του, αλλά καλό θα είναι ο Αλέξης Τσίπρας και ο Νίκος Κοτζιάς (σίγουρα ο κ. Σταθάκης έχει ξεχάσει εντελώς τις τότε δηλώσεις του) να ασχοληθούν πάλι με αυτό το κρίσιμο θέμα και να πουν στους ευρωπαίους εταίρους ότι πρέπει να έχουν στόχο την αξιοποίηση της ΑΟΖ που είναι τα πραγματικά θαλάσσια σύνορα της Ευρώπης.
Όταν η Ε.Ε. αντιλήφθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1970 ότι μια ΑΟΖ 200 ν.μ. σύντομα θα εξαπλωθεί σε όλες τις ηπείρους αποφάσισε να μελετήσει το θέμα για να διαπιστώσει αν πρέπει και η Ε.Ε. να αποκτήσει μια τέτοια ζώνη. Έτσι έχοντας αναλύσει τις απώλειες και τα κέρδη της Ε.Ε. κάτω από μια ΑΟΖ 200 ν.μ. η Ε.Ε. πήρε ένα σημαντικό βήμα τον Νοέμβριο του 1976, συμφωνώντας σε τρεις βασικές αρχές:
- Την προέκταση των αλιευτικών ζωνών όλων των μελών της σε 200 ν.μ.
- Την μεταβίβαση στην Κοινότητα της αποκλειστικής αρμοδιότητας για τις διαπραγματεύσεις για αλιευτικές συμφωνίες της ΕΚ με κράτη μη-μέλη της Κοινότητας.
- Η Κοινότητα συμφώνησε σε ορισμένες αρχές για την μελλοντική της πολιτική σε θέματα διαχείρισης και διατήρησης των αλιευτικών πόρων.
Η Ελλάδα δεν έκανε τότε καμία ενέργεια για να δημιουργήσει μια αλιευτική ζώνη 12 ν.μ. Αργότερα, η Τουρκία βλέποντας πολλές χώρες της ΕΕ να επεκτείνουν την αλιευτική τους ζώνη στα 12 ν.μ. και φοβούμενη ότι και η Ελλάδα θα έκανε το ίδιο πράγμα αντέδρασε και κάλεσε στην Άγκυρα, την 25η Οκτωβρίου 1990 όλους τους τότε πρεσβευτές της ΕΕ, εκτός του Έλληνα πρέσβη και τους ζήτησε να μην επεκτείνουν την αλιευτική ζώνη τους στα 12 ν.μ. στη Μεσόγειο. Δυστυχώς η ΕΕ αποδέχτηκε αυτό το Τουρκικό διάβημα αλλά, ακόμα χειρότερα, το δέχθηκε και η τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Όταν η ΕΕ αποφάσισε να δημιουργήσει ΑΟΖ 200 ν.μ. για όλα τα κράτη-μέλη της, η Τουρκία ζήτησε να μη δημιουργηθεί μια τέτοια ζώνη στη Μεσόγειο που πάλι αποδέχθηκε και η ΕΕ και η Ελλάδα. Η εξήγηση που δόθηκε από την ΕΕ ήταν ότι τα ψάρια σε αυτή τη θάλασσα έχουν υψηλή μεταναστευτική τάση και έτσι δεν κρίθηκε χρήσιμο να επεκταθούν τα 200 ν.μ. και σε αυτή την θάλασσα. Πάντως σήμερα η εικόνα έχει αλλάξει, αρχής γενομένης, από το μαρτυρικό νησί που με ηγέτη τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο, ανακήρυξε την πρώτη ΑΟΖ της Ε.Ε. στη Μεσόγειο Θάλασσα το 1984, χωρίς να φέρει καμία αντίρρηση η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Γαλλία και η Ισπανία είχαν δημιουργήσει ΑΟΖ αλλά όχι στη Μεσόγειο. Σήμερα και τα δύο κράτη προσπαθούν να δημιουργήσουν ΑΟΖ και στην Μεσόγειο αλλά διαφωνούν στην οριοθέτησή της.
Αυτή η κατάσταση, δηλαδή η εξαίρεση της Μεσογείου από την ζώνη των 200 ν.μ., δεν εξυπηρετούσε τα συνολικά συμφέροντα της ΕΕ και, ουσιαστικά, έχει πλέον αδρανήσει, ιδιαίτερα τώρα που η Κύπρος διαθέτει μια τέτοια ΑΟΖ. Μόνο ένα 4% του αλιεύματος στην Μεσόγειο προέρχεται από τα ύδατα άλλων κρατών και η ύπαρξη μιας ΑΟΖ στην Μεσόγειο δεν θα επιδράσει αρνητικά στην Ελλάδα, στην Ισπανία και την Ιταλία που αλιεύουν έξω από τις ακτές της Αλγερίας, του Μαρόκου και της Τυνησίας. Για αυτό το λόγο ήταν πολύ σημαντική η παρέμβαση του Αντώνη Σαμαρά που ουσιαστικά ζήτησε να δημιουργηθεί μια Ευρωπαϊκή ΑΟΖ στην νοτιοανατολική Μεσόγειο ανάμεσα στην Ιταλία, την Ελλάδα, την Κύπρο και την Μάλτα, αλλά αργότερα το ξέχασε.
Ο “πατέρας της ΑΟΖ”, κ. Θεόδωρος Καρυώτης
Η Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας του 1982 (UNCLOS III), στο Μέρος XVIΙ και στο Παράρτημα IX δίνει τη δυνατότητα συμμετοχής Διεθνών Οργανισμών αμέσως μετά τη συμμετοχή της απολύτου πλειοψηφίας των κρατών-μελών της. Ήδη όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ καθώς και η ίδια η ΕΕ έχουν επικυρώσει τη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας. Με βάση τα άρθρα 309 και 310 δεν επιτρέπεται να διατυπωθούν επιφυλάξεις ή εξαιρέσεις όταν τα διάφορα κράτη καταθέτουν την επικύρωση της Σύμβασης. Έτσι, τα κράτη-μέλη της ΕΕ δεν μπορούν να έχουν επιφυλάξεις σχετικά με τις αρμοδιότητες που έχουν μεταβιβάσει σε αυτή. Πιο συγκεκριμένα, όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση υπέγραψε την Τελική Πράξη της Σύμβασης του Δίκαιου της Θάλασσας τον Δεκέμβρη του 1982 στο Montego Bay της Τζαμάικας έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Η Κοινότητα σημειώνει ότι τα Κράτη-Μέλη της έχουν μεταβιβάσει σ’ αυτήν τις αρμοδιότητες που αφορούν στην διατήρηση και διαχείριση των αλιευτικών τους πόρων. Επομένως, στα θέματα αλιείας μόνο η Κοινότητα μπορεί να υιοθετήσει τους σχετικούς κανόνες και κανονισμούς (οι οποίοι εκτελούνται από τα Κράτη-Μέλη) και έχει την δυνατότητα να προβαίνει σε συμφωνίες με τρίτα Κράτη ή με διεθνείς οργανισμούς.»
Σήμερα το μήκος των ακτών της ΕΕ των 28 ξεπερνάει τα 66.000 χλμ. και η Ελλάδα διαθέτει τη μεγαλύτερη ακτή από όλα τη κράτη-μέλη που φτάνει τα 16,465 χλμ. καθώς επίσης και τα περισσότερα νησιά και νησίδες που είναι 3.100 και 2.463 από αυτά βρίσκονται στο Αιγαίο Πέλαγος. Βέβαια αν υπολογισθούν και οι βραχονησίδες, τότε ξεπερνούν τις 10.000. Συγκριτικά, οι ακτές των ΗΠΑ είναι 20.000 χλμ., της Λατινικής Αμερικής 25.000 χλμ., της Αφρικής 30.000 χλμ. και της Αυστραλίας 26.000 χλμ.
Ο παρακάτω πίνακας παρουσιάζει τις θαλάσσιες και χερσαίες εκτάσεις της Ε.Ε.
Χερσαία Έκταση: 5.259.416 χλμ2
ΑΟΖ: 7.044.342 χλμ2
Υφαλοκρηπίδα: 1.923.935 χλμ2
Χωρικά Ύδατα: 1.152.126 χλμ2
Το 2013 ήταν μια σημαντική και κρίσιμη χρονιά για τα θέματα της ΑΟΖ, γιατί και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε μια νέα μελέτη με τίτλο «Βελτιώνοντας τη διακυβέρνηση του θαλάσσιου χώρου: Μια ευκαιρία για Γαλάζια Ανάπτυξη στη Μεσόγειο Θάλασσα».
Αυτή η μελέτη αναφέρει ότι η δημιουργία Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών στη Μεσόγειο Θάλασσα θα ωφελήσει την Γαλάζια Ανάπτυξη της Ε.Ε. Η μελέτη παρουσιάζει μια οικονομική ανάλυση για την αξία δημιουργίας ΑΟΖ από τα ευρωπαϊκά κράτη που θα είναι προέκταση του σχεδίου «Γαλάζια Ανάπτυξη» της Ευρώπης.
Η στρατηγική της Γαλάζιας Ανάπτυξης έχει σκοπό την ενίσχυση της οικονομικής ανάπτυξης και εργασίας στην θαλάσσια οικονομία ώστε να βοηθήσει την οικονομική ανάκαμψη της Ευρώπης. Το 2013 η θαλάσσια οικονομία πρόσφερε εργασία σε 5,4 εκ. κατοίκους και η αξία της έφτανε τα 500 δις. ευρώ. Έχει υπολογιστεί ότι το μέχρι το 2020 θα υπάρχει εργασία για 7 εκ. κατοίκους και η αξία της θα φτάνει τα 5 δις. ευρώ. Αλλά αυτοί οι αριθμοί θα ωχριούν μπροστά στους αριθμούς που θα φέρουν η αξιοποίηση των υδρογονανθράκων όχι μόνο στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά και σε όλη την περιοχή της Μεσογείου που έχουν ακτές τα κράτη της Ε.Ε.
Έτσι η μελέτη αυτή προτρέπει στα κράτη της Ανατολικής Μεσογείου να προβούν στην ανακήρυξη και οριοθέτηση των ΑΟΖ τους.
Συγκεκριμένα τονίζει:
«Γύρω από αυτή την στρατηγική και κρίσιμη από κάθε πλευρά θαλάσσια λεκάνη, το λίκνον του δυτικού μας πολιτισμού, ελάχιστα παράκτια κράτη έχουν ανακηρύξει ΑΟΖ. Αυτή η πρωτοβουλία της ΕΕ μπορεί να πυροδοτήσει μια σειρά από τέτοιες διεκδικήσεις με βάση τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS). Ο πασιφανής στόχος είναι η εξερεύνηση του πλούτου της Μεσογείου Θάλασσας, αλλά πιθανώς ακόμα περισσότερο τους υδρογονάνθρακες που βρίσκονται στα βάθος των βυθών της. Γιατί δεν πρέπει η ΕΕ να περιμένει για καλύτερες ειρηνικές περιόδους για να προβεί στην εκτέλεση αυτού του σχεδίου.
Αντιλαμβανόμαστε ότι η μελέτη γίνεται ακόμα πιο σημαντική μετά τις τελευταίες ανακαλύψεις των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου που έχουν εντοπιστεί στην περιοχή ανάμεσα στη Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Και δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχει ήδη ένδειξη που υποστηρίζεται από επιστημονικά δεδομένα ότι υπάρχουν ακόμα και άλλα κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου στην Ανατολική Μεσόγειο.
Μέσα στις ΑΟΖ των 200 ν.μ. των κρατών-μελών της ΕΕ, το μεγαλύτερο ποσοστό της Μεσογείου σε αλιεία και σε υδρογονάνθρακες θα είναι ευρωπαϊκή ιδιοκτησία.
Χωρίς τις ΑΟΖ να έχουν συμφωνηθεί, να έχουν ανακηρυχθεί και οριοθετηθεί, η εκμετάλλευση του ότι βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του νερού είναι αδύνατη.
Επομένως, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τα κράτη-μέλη της ΕΕ θα πρέπει, με εμμονή να ακολουθήσουν μια στρατηγική με βάση αυτά τα δεδομένα. Ο στόχος δεν είναι τίποτα λιγότερο από την πραγματοποίηση αυτάρκειας στην ενέργεια στην διψασμένη για υδρογονάνθρακες γερασμένη μας ήπειρο.»
Η μελέτη αυτή, βέβαια, δημοσιεύτηκε πριν έρθει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και είμαι σίγουρος ότι την διαβάζει τώρα για πρώτη φορά. Εμείς, βέβαια, δεν θα αρπάξουμε αυτή την ευκαιρία και να πάμε στις Βρυξέλλες και να ενημερώσουμε τους εταίρους μας ότι είμαστε έτοιμοι να ανακηρύξουμε την ελληνική ΑΟΖ όπως προτείνει η μελέτη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Εμείς προτιμούμε να χορεύουμε ζεϊμπέκικο, αντιγράφοντας όλα τα κακά ελαττώματα του ΠΑΣΟΚ, που φαίνεται ότι ακόμα μας κυβερνάει, μια και όλα τα κακόφωνα στελέχη του συνυπάρχουν στην σημερινή αριστεροδεξιά κυβέρνηση.
Οι αυξανόμενες τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο Πέλαγος, τα σενάρια μυστικής διπλωματίας μεταξύ Αθήνας- Άγκυρας και η εγκληματική αμέλεια των ελληνικών κυβερνήσεων να υιοθετήσουν μια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη θέτουν σε κίνδυνο τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα σε μια περίοδο που η Ελλάδα εμφανίζεται τρωτή απέναντι σε διεθνείς πιέσεις.
Ο 59ος γύρος διερευνητικών επαφών Ελλάδας – Τουρκίας πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. στις 23 Δεκεμβρίου. Η προηγούμενη συνάντηση έλαβε χώρα στην Θεσσαλονίκη στις 23 Σεπτεμβρίου 2014, αλλά ποτέ δεν μαθαίνουμε τα αποτελέσματα αυτών των συζητήσεων. Υπάρχει, όμως, και μια εξαίρεση που συνέβη στο 55ο γύρο των συνομιλιών διότι, για πρώτη φορά, ο πρέσβης Αποστολίδης, που ήταν επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας, κατόπιν εντολής του τότε υπουργού Εξωτερικών Ευάγγελου Βενιζέλου, ανέφερε το θέμα της ΑΟΖ στον Τούρκο ομόλογό του. Από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν τόλμησαν ποτέ να αναφέρουν την ΑΟΖ στις συνομιλίες με τους Τούρκους. Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός, είχε δώσει εντολή στον πρέσβη Αποστολίδη να μην αναφέρει την ΑΟΖ στις συζητήσεις του με την τουρκική πλευρά! Υποψιάζομαι ότι την ίδια εντολή έδωσε τώρα και ο Νίκος Κοτζιάς.
Ο ρόλος της Τουρκίας
Επομένως, σύντομα, η Ελλάδα θα πρέπει να προβεί στην ίδια ενέργεια που έκαναν οι ΗΠΑ, η Ρωσία και οι περισσότερες χώρες της ΕΕ, δηλαδή να διακηρύξει την κυριαρχία της σε μια ΑΟΖ, με βάση το εθιμικό δίκαιο της θάλασσας, όπως αυτό εκφράζεται στη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας και μετά να την οριοθετήσει με τα έξι κράτη με τα οποία έχει θαλάσσια σύνορα μια και όλα έχουν ακτές στη Μεσόγειο Θάλασσα. Η Τουρκία, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν έχει απειλήσει την Ελλάδα λέγοντας ότι η δημιουργία μιας ελληνικής ΑΟΖ θα είναι και αυτό casus belli για τη Τουρκία. Αλλά σε περίπτωση που δοθεί εντολή από την ΕΕ να δημιουργηθεί μια ΑΟΖ σε όλα τα κράτη-μέλη της, ίσως η Τουρκία να αρχίσει τις απειλές της και γι’ αυτό το θέμα, αλλά τότε η Τουρκία θα είναι αναγκασμένη και υποχρεωμένη να χρησιμοποιήσει το casus belli και κατά της ΕΕ. Επιπλέον, η Τουρκία προσπαθεί να ξεχάσει ότι ένας από τους όρους πλήρης ένταξής της στην ΕΕ είναι η υποχρέωσή της να επικυρώσει τη νέα Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας και βέβαια το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών ξεχνάει, για χρόνια τώρα, να υπενθυμίσει στη Τουρκία αυτόν τον σημαντικό όρο κάθε φορά που παραβιάζει τα δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο.
Βέβαια οι Ευρωπαίοι πιστεύουν ότι απαιτούμαι πράγματα που δεν πρέπει να τα απαιτούμαι από τους εταίρους μας, όπως να δηλώσουν ότι το Καστελόριζο δεν είναι μόνο νησί της Ελλάδας αλλά κα νησί της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ότι δεν υπάρχει λόγος για συζητήσεις για την πλήρη ένταξη της Τουρκίας όσον παραμένει κατακτητής ενός μέρους ενός κράτους-μέλους της ΕΕ. Όταν κάποτε θα έρθει προς ψήφιση η πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, το αποτέλεσμα είναι σε όλους γνωστό. Έτσι γιατί κοροϊδεύουν και τους Τούρκους μια και όλοι γνωρίζουν ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ;
Επίλογος
Έχω την εντύπωση ότι η ΕΕ δεν θα δώσει εντολή στην Ελλάδα και στα άλλα κράτη-μέλη της να ανακηρύξουν και να οριοθετήσουν ΑΟΖ στη Μεσόγειο Θάλασσα. Βέβαια η Ε.Ε. δεν κάνει τίποτα άλλο από το να δίνει συνεχώς εντολές στα κράτη-μέλη της για διάφορα οικονομικά, πολιτικά και οικονομικά θέματα. Φαίνεται ότι τα κράτη-μέλη της ΕΕ έχουν μόνο υποχρεώσεις και όχι δικαιώματα. Φανταστείτε τις ΗΠΑ, όταν υπάρξει μια διαφορά ανάμεσα στη Φλόριδα και στη Κούβα, να πουν ότι δεν εμπλέκονται σε αυτή τη διένεξη γιατί δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν τη Κούβα!
Σήμερα, οι Κύπριοι αγωνίζονται να σώσουν την ΑΟΖ τους από τα σχέδια των Αμερικανών, το Ισραήλ προσπαθεί να απαγκιστρωθεί από την πίεση των Αμερικανών να τα βρει με την Τουρκία, και η Αίγυπτος βρίσκει συνεχώς μεγαλύτερα κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Αλλά ο Αλέξης Τσίπρας ενθυμούμενος την επίσκεψη Αραφάτ στην Αθήνα και τον εναγκαλισμό του με τον Ανδρέα Παπανδρέου, έκανε και αυτός το ίδιο με τον Πρόεδρο της Παλαιστίνης Αμπάς. Ήταν μια σωστή απόφαση αλλά σε μια εντελώς ακατάλληλη στιγμή αποξαίνοντάς μας από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, τώρα που τους έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ.
Όταν, τελικά, όλα τα κράτη της ΕΕ που βρέχουν τη Μεσόγειο δημιουργήσουν ΑΟΖ, θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά ότι τα πραγματικά θαλάσσια σύνορά της Ευρώπης είναι αυτά της ΑΟΖ και όχι τα χωρικά μας ύδατα και να μπορέσουμε να πείσουμε τους εταίρους μας ότι θα είναι χρήσιμο η FRONTEX να ασχοληθεί με τα θέματα της έρευνας/διάσωσης και του προσφυγικού στα όρια των ΑΟΖ των κρατών-μελών.
Τώρα έφτασε η ώρα, σε αυτή την τόσο κρίσιμη περίοδο για το μέλλον της Ευρώπης να αναδειχτεί ο ουσιαστικός ρόλος της FRONTEX σαν ο πραγματικός φύλακας της Ε.Ε. που θα προστατεύει και την ΑΟΖ των κρατών-μελών της. Τι θα συμβεί εάν αρχίσουν και έρχονται πρόσφυγες από την Συρία κατευθείαν προς τις ακτές της Κύπρου; Δηλαδή η FRONTEX θα περιμένει τους πρόσφυγες στα 12 ν.μ. που είναι τα χωρικά ύδατα της Κύπρου; Εάν όμως η FRONTEX έχει ουσιαστική παρουσία για την φύλαξη της κυπριακής ΑΟΖ, τότε η Ευρώπη θα καταλάβει την αξία του διευρυμένου ρόλου αυτού του ευρωπαϊκού οργανισμού.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου