Με τον Σενέρ Λεβέντ
Ο αγαπητός φίλος Νιγιαζί Κιζίλγιουρεκ τέλειωσε με τις εξής γραμμές το πρώτο μέρος του άρθρου που έγραψε για τον Γλαύκο Κληρίδη, τον οποίο αποκάλεσε «Δεύτερο Άνδρα»:
«Ο Κληρίδης, ο οποίος δεν χάλασε το χατίρι του Ραούφ Ντενκτάς που του ζήτησε βοήθεια κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων, πήρε τη σύζυγο και τα παιδιά του Ντενκτάς στο αυτοκίνητό του, τους οδήγησε στο Αεροδρόμιο Λευκωσίας, ολοκλήρωσε προσωπικά τις διαδικασίες αγοράς εισιτηρίων και τους έστειλε στην Τουρκία. Ύστερα τηλεφώνησε στον Ντενκτάς και του γνωστοποίησε την κατάσταση. ’Εντάξει Ραούφ, πέταξαν τα παιδιά’. Ο Ντενκτάς ουδέποτε παραδέχτηκε αυτή την καλοσύνη που του έγινε και διέψευσε τον Κληρίδη. Αυτό πλήγωνε πολύ τον Κληρίδη».
Αυτές οι γραμμές ενδιαφέρουν πολύ και εμάς, διότι σχετίζονται με μια υπόθεση η οποία έγινε η αιτία να κλείσει μια εφημερίδα. Η εφημερίδα «Αβρούπα» έκλεισε για τον λόγο αυτό. Έκλεισε επειδή έγραψε αυτή την καλοσύνη, την οποία έκανε ο Κληρίδης στον Ντενκτάς. Ιδού αγαπητέ Νιγιαζί, ο Ντενκτάς αρνήθηκε τότε για πρώτη φορά αυτή την καλοσύνη. Δεν είπε την αλήθεια στο δικαστήριο. Αυτό το θέμα δεν δημοσιεύθηκε πουθενά στον Τύπο μας ποτέ προηγουμένως. Η κοινότητά μας δεν το ήξερε. Κανείς δεν ήξερε ότι ο Ντενκτάς είχε ζητήσει τέτοια βοήθεια από τον Κληρίδη για να πάει στην Τουρκία η οικογένειά του τις πρώτες μέρες των αιματηρών συγκρούσεων που άρχισαν το 1963. Είναι αλήθεια πως ούτε εμείς το ξέραμε. Το μάθαμε από το βιβλίο του Κληρίδη με τίτλο «Η κατάθεσή μου». Το δημοσιεύσαμε για πρώτη φορά στην εφημερίδα «Αβρούπα». Και ο Ντενκτάς μας οδήγησε στο δικαστήριο για συκοφαντία. Είναι γνωστό πώς τέλειωσε η υπόθεση εκείνη. Με αποζημίωση 120 δισεκατομμύρια λίρες. Δηλαδή περίπου 200 χιλιάδες δολάρια τότε. Επειδή δεν μπορέσαμε να πληρώσουμε τα χρήματα στον Ντενκτάς, κατασχέθηκαν τα πάντα, όλη η περιουσία της εφημερίδας. Από τις τυπογραφικές μηχανές και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές μέχρι τις καρέκλες και τα τραπέζια. Όταν κατασχέθηκαν με δικαστική απόφαση και τα έσοδα πωλήσεων της εφημερίδας, αναγκαστήκαμε να κλείσουμε την «Αβρούπα». Και εκδώσαμε την «Αφρίκα».
Επειδή δεν γνώριζε καθόλου το γεγονός αυτό η κοινότητά μας προηγουμένως, ο Ντενκτάς δεν χρειαζόταν να αρνηθεί αυτή τη βοήθεια που του πρόσφερε ο Κληρίδης. Το θέμα φαινόταν ότι είχε κλείσει και είχε ξεχαστεί. Μέχρι που το γράψαμε εμείς στην «Αβρούπα». Αν οι δικαστές συμπεριφέρονταν με αμεροληψία και ευσυνειδησία, θα έδιδαν αξία τουλάχιστον στην κασέτα που τους παρουσίασα με τη φωνή του Κληρίδη. Καθίσαμε στο Προεδρικό Μέγαρο και ακούσαμε ξανά αυτή την ιστορία από τον Κληρίδη. Επαλήθευσε ακριβώς αυτό που είχαμε γράψει. Μας διηγήθηκε άλλη μια φορά αυτά που είχε γράψει στο βιβλίο του. Αλλά το δικαστήριο ούτε το βιβλίο του Κληρίδη δέχτηκε ούτε την κασέτα ως τεκμήριο. Σύμφωνα με νέους νόμους που θεσπίσαμε τώρα γίνονται αποδεχτά αυτά στα δικαστήριά μας, αλλά τότε δεν είχαν γίνει αποδεχτά. Ζητείτο σώνει και καλά να έρθει στο δικαστήριο και να καταθέσει ο Κληρίδης. Ήξεραν και εκείνοι ότι δεν θα μπορούσε να έρθει ο Κληρίδης. Ειδικά κατά την περίοδο που ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Θα ερχόταν να καταθέσει στο δικαστήριό μας; Αδύνατον.
Έμαθα από αυτά που έγραψε ο αγαπητός Νιγιαζί Κιζίλγιουρεκ ότι πλήγωσε πολύ τον Κληρίδη το γεγονός ότι ο Ντενκτάς αρνήθηκε αυτή την καλοσύνη που του έκανε. Άρα είχε επηρεαστεί από την υπόθεσή μας ως άτομο που είχε συνείδηση. Αν ήταν κάποιος απλός Ελληνοκύπριος, ίσως να ερχόταν στο δικαστήριο και να κατέθετε. Θα έλεγε κατάμουτρα στον Ντενκτάς ότι ψεύδεται. Επειδή δεν έχουμε διεθνή αναγνώριση, το δικαστήριό μας είναι πολύ άνετο από την άποψη των ξένων μαρτύρων! Κανείς δεν θέλει να έρθει να καταθέσει. Ούτε Αμερικανός, ούτε Άγγλος, ούτε κανείς άλλος. Αν καταθέσουν, φοβούνται ότι θα θεωρηθεί πως αναγνωρίζουν το παράνομο κράτος μας! Μέσα σε τέτοια νομική παγίδα βρισκόμαστε εμείς.
Η εφημερίδα «Αβρούπα» ήταν η πρώτη που δημοσίευσε στον Τύπο μας την κατάθεση που είχε δώσει ο Ντενκτάς στην ελληνοκυπριακή αστυνομία όταν συνελήφθη από τους Ελληνοκύπριους μετά που με τη βάρκα του αποβιβάστηκε σε λάθος ακτή στην Κύπρο το 1967. Στο βιβλίο του, ο Κληρίδης περιέγραψε πώς επισκέφτηκε τον Ντενκτάς όταν βρισκόταν στη φυλακή. Ρώτησε τον Ντενκτάς αν χρειαζόταν κάτι, λέει. Ο Ντενκτάς του ζήτησε εσώρουχα. Ο Κληρίδης τον ρώτησε για την οικογένειά του. Αν ήταν καλά και υγιής. Ήξερε, λέει, τι θα θύμιζε στον Ντενκτάς αυτή η ερώτηση. Λένε ότι αυτός που ουσιαστικά έσωσε τον Ντενκτάς από εκείνο το κελί ήταν ο Κληρίδης. Λέγεται ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος είχε πει «σκοτώστε τον σαν σκυλί». Ρωτήσαμε γι’ αυτό τον Παπαδόπουλο σε μια πρόσωπο με πρόσωπο συνάντησή μας. «Δεν είπα τέτοιο πράγμα», μας είπε.
Θάψαμε στο παρελθόν όσα έγιναν στο παρελθόν. Αλλά δεν μπορούμε να τα σβήσουμε από τη μνήμη μας, έτσι δεν είναι;
πηγή
Δημοσίευση σχολίου