του Σταύρου Καρκαλέτση*
Για χρόνια και δεκαετίες, μια ανεπαρκής και φοβική ελληνική εξωτερική πολιτική, είχε οχυρωθεί πίσω από διάτρητα «δόγματα», για να δικαιολογήσει αλλεπάλληλες διπλωματικές και πολιτικές ήττες της χώρας. Ένα τέτοιο ψευδοδόγμα, πρέσβευε την «εξημέρωση του (τουρκικού) θηρίου», κυρίως μέσα από την ευρωπαική προοπτική της Τουρκίας, και μια πλήρη ένταξή της στην ΕΕ. Θυμόμαστε πως η Αθήνα είχε καταντήσει ο μονίμου απασχόλησης θλιβερός πλασιέ των ευρωπαικών εισοδίων της Τουρκίας. Αντάλλαγμα; Ουδέν. Το «θηρίο» δεν θέλησε, ούτε θέλει, να εξημερωθεί. Την ώρα που οι πλέον σοβαρές πολιτικές φωνές της Ευρώπης εξέφραζαν βάσιμους προβληματισμούς για μια Τουρκία-πλήρες μέλος της ΕΕ, μια «χαζοβιόλικη» Αθήνα καταντούσε ο φανατικότερος υποστηρικτής αυτής της ζοφερής προοπτικής. Λες και δεν αντιλαμβάνεται και ο πλέον αδαής, γιατί Αμερικανοί και Άγγλοι θέλουν να φορτώσουν την Τουρκία στο ήδη προβληματικό ευρωπαικό οικοδόμημα.
Λες και η Τουρκία είναι περισσότερο ευρωπαική από την ορθόδοξη Ρωσία. Προς την οποία Ρωσία, για κάθε είδους σχέση, σε Ελλάδα και Κύπρο επιβλήθηκε «απαγορευτικό».
Άλλο, διαπλεκόμενο με το παραπάνω, ιδεολόγημα: Οι «κακοί» Τούρκοι στρατηγοί, και οι «καλοί» πολιτικοί. Που δήθεν θέλουν μια ειλικρινή προσέγγιση με την Ελλάδα, δίχως επεκτατικά σύνδρομα. Πιστεύουμε πως τα πεπραγμένα (αλλά και τα οράματα) των «καλών» Ερντογάν, Νταβούτογλου και Μπαγίς, έχουν πιά διαλύσει και τις τελευταίες ψευδαισθήσεις και των τελευταίων εν Αθήναις αφελών.
Για τις μνημονιοκρατούμενες Ελλάδα και Κύπρο, η τουρκική πίεση, πατώντας πάνω στο χάσμα ισχύος που διευρύνεται, παρουσιάζει ένα όλο και πιο αφόρητο δίλημμα: Αν εμείς επιλέξουμε ειρήνη, αυτό σημαίνει δορυφοροποίηση. Αν επιλέξουμε αντίσταση και ενδεχομένως πόλεμο, αυτό σημαίνει ακόμη ίσως και συντριβή. Αυτό το δίλημμα πρέπει να το αποτινάξουμε, πριν μας πλακώσει.
Τσακισμένες από τον οικονομικό πόλεμο που δέχονται, Αθήνα και Λευκωσία ούτε σχεδιάζουν, ούτε εκτελούν! Τα δύο ελληνικά κράτη απλώς τρέχουν με τον πυροσβεστήρα να σβήσουν τις φωτιές (κυριολεκτικά και μεταφορικά) που μας ανάβουν οι Τούρκοι. Η ανυπαρξία εξωτερικής πολιτικής, φαίνεται στα τραγικά γεγονότα της Συρίας, όπου εξοντώνονται Ορθοδοξία και ιστορικοί τίτλοι αιώνων. Η Τουρκία, εμπροσθοφυλακή του πιο σκληρού σουνιτικού Ισλάμ, εκκαθαρίζει από χριστιανούς την Συρία, στα πλαίσια ενός σχεδίου ενοποίησης των μουσουλμανικών σουνιτικών πληθυσμών από τον Καύκασο μέχρι τη Συρία, λίγα μόνο μίλια από τις κυπριακές ακτές. Οι επόμενοι ''Αττίλες'' που ονειρεύονται οι νεο-οθωμανοί, θα φορούν φερετζέ! Οι διαμάχες παίρνουν πλέον θρησκευτική χροιά, και η Κύπρος (αλλά και το Ισραήλ) θα βρεθούν σε ισλαμική πλημμυρίδα και κλοιό.
Άλλη φωτιά: Το νέο σχέδιο Ανάν, που σιγοψήνεται στα υπόγεια μαγειρία του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης. Κι εδώ οι Τούρκοι και οι πάτρωνές τους έχουν την πλήρη πρωτοβουλία. Κι εδώ θα τρέχουμε εκ των υστέρων, και μάλιστα χωρίς πυροσβεστήρα (Τάσσος Παπαπδόπουλος) τούτη τη φορά.
Ελλάδα και Κύπρος οφείλουν να αναπροσαρμόσουν την φιλοσοφία της στρατηγική τους (αν δεχθούμε μεγάθυμα πως διαθέτουν στρατηγική). Με στόχο μια Τουρκία όχι στην Ευρώπη, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Ναι, θα γίνουμε «αιρετικοί», πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα. Και θα πούμε πως για την ασφάλεια Ελλάδος και Κύπρου, μια ευρωπαική Τουρκία θα είναι όχι λύση, αλλά τραγωδία. Αφ’ ενός γιατί οι Τούρκοι έχουν αποδείξει ότι θέλουν να εισέλθουν στην ΕΕ με όλα τους τα «κουσούρια» και δίχως την παραμικρή υποχώρηση. Κυρίως όμως γιατί μέσα στην ΕΕ θα μπορούν, κανονικά και νόμιμα, να μας «προικοδοτήσουν» με μερικά εκατομμύρια νομίμων Τούρκων μεταναστών. Και έτσι θα δικαιωθεί μετά θάνατον ο Τουργκούτ Οζάλ και η περίφημη ρήση του περί «μη ανάγκης πολέμων στο μέλλον με τους Έλληνες, αφού αν τους στείλουμε μερικά εκατομμύρια, τελειώσαμε».
Μια «οριστική λύση» της απειλητικής για τον Ελληνισμό «τουρκικής εξίσωσης», περνά μέσα από μια ισλαμική, τριτοκοσμική, περιθωριοποιημένη Τουρκία. Αν η Τουρκία εξελιχθεί σε σκληρά ισλαμικό κράτος, κατόπιν, «τυχαίως», όλοι θα «ανακαλύψουν» τα δίκαια της Ελλάδος και θα «θυμηθούν» την κατοχή της Κύπρου. Συμφέρον μας εθνικό δεν είναι μια ευρωπαική Τουρκία (που θα παραμείνει απειλή, όπως γίνεται 60 χρόνια που είμαστε μαζί στο «συμμαχικό» ΝΑΤΟ), δεν είναι μια Τουρκία-«εταίρος» στην ΕΕ που θα μας «τελειώσει» δημογραφικά, αλλά μια Τουρκία-παρίας του διεθνούς συστήματος, δίχως συμμάχους και φίλους. Και απομονωμένη από κάθε εταίρο, στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Κυνικό, ως τοποθέτηση; Μπορεί. Αν πρόκειται όμως για την εθνική μας επιβίωση, ας προτιμηθεί από τα σύνδρομα ιδεαλιστικής αφέλειας ο ρεαλιστικός πραγματισμός. Έστω και σε κυνικές προεκτάσεις…
* Αμυντικός αναλυτής, πρόεδρος ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου