Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την απόφαση του νέου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας να υποβάλλει αίτηση για τη συμμετοχή της Κύπρου στο πρόγραμμα του ΝΑΤΟ, γνωστό ως «Συνεταιρισμός για την Ειρήνη» (Partnership for Peace: PfP). Ασφαλώς και πρόκειται για τεράστιας σημασίας αλλαγή στην εξωτερική πολιτική της Κύπρου, οπότε καλούμαστε να ζυγίσουμε τα θετικά και τα αρνητικά, όπως σε κάθε απόφαση, αφού όλα είναι ένα «απέραντο γκρίζο».
Οι Ελληνοκύπριοι βρήκαν πάλι ένα θέμα να… τσακωθούν, με το κομουνιστικό ΑΚΕΛ να αναφέρει, εξαιτίας της ιδεολογικής του καταβολής, ότι δεν το συζητάει καν, με επιχειρηματολογία που δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Το κεντρικό επιχείρημα είναι ότι θα γυρίσει μπούμερανγκ και ότι πρόκειται για τεράστιο σφάλμα… Είναι όμως έτσι, ή για την ακρίβεια, πόσο έξυπνο είναι να εμμείνει η Κύπρος στη σημερινή της πολιτική;
Το επίκεντρο της διαφωνίας είναι ότι με τον τρόπο αυτό δεν θα μπορέσει να προωθηθεί το «όραμα» ορισμένων για την αποστρατιωτικοποίηση της Κύπρου και την ειρηνική συμβίωση πάνω στο νησί. Το δικό μας επιχείρημα είναι ότι τέτοιες απόψεις δείχνουν επικίνδυνη άγνοια του διεθνούς περιβάλλοντος και είναι συνταγή απόλυτης χειραγώγησης της νήσου από τους ισχυρούς στην καλύτερη περίπτωση και αμαχητί παράδοσης στις ορέξεις της Τουρκίας. Είναι σα να προσκαλούμε από μόνοι μας έναν νέο «ΑΤΤΙΛΑ», όταν οι συνθήκες ωριμάσουν.
Και η Τουρκία έχει αποδείξει ότι διαθέτει και υπομονή και μεθοδικότητα στο να καλλιεργεί το έδαφος ώστε να διαμορφώσει τις κατάλληλες συνθήκες, ενώ αντιθέτως, εμείς οι Έλληνες… διακρινόμαστε για το ότι κοιμόμαστε κυριολεκτικά και μεταφορικά, αρνούμενοι να δούμε την πραγματικότητα και τα «καμπανάκια» που χτυπάνε, με αποτέλεσμα μετά να αναρωτιόμαστε τι έφταιξε και για ποιον λόγο μας χτύπησε μια νέα εθνική τραγωδία. Και φυσικά «τρωγόμαστε» μεταξύ μας, αντί να ομονοήσουμε και να συνεννοηθούμε τουλάχιστον στα βασικά…
Αυτό θυμίζει και το «Σχέδιο Ανάν», απίστευτα βλακώδους σύλληψης, το οποίο ουσιαστικά προέβλεπε αποστρατιωτικοποίηση και εξαφάνιση της Εθνικής Φρουράς. Και παρόλα αυτά, τόσο ο Αναστασιάδης, όσο και ο Χριστόφιας, είχαν πει ναι, έστω και με διαφορετική ζέση ο καθένας, άλλος νωρίτερα και άλλος αργότερα. Με την ενέργειά του ο Αναστασιάδης, ίσως υποδεικνύει ότι έχει αντιληφθεί το θεμελιώδες σφάλμα να αφήσει την Κύπρο «γυμνή» αμυντικά, προσκαλώντας την επόμενη τραγωδία…
Το ΑΚΕΛ υποστηρίζει ότι εάν αυτό συμβεί η πίεση θα μεταφερθεί στην Κύπρο και όχι στην Τουρκία, μη αποδεχόμενος το ότι σήμερα όλοι απορούν για ποιον λόγο η Κύπρος απέχει από το PfP, τη στιγμή που συμμετέχει μέχρι και η Ρωσία, μαζί με την πλειοψηφία των χωρών του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας, καθώς επίσης και χώρες γνωστές για την ειρηνική – ουδέτερη στάση τους στις διεθνείς υποθέσεις, όπως η Ελβετία, η Φινλανδία και η Σουηδία!
Η Κύπρος έχει το «προνόμιο», ελέω ΑΚΕΛ σήμερα, να είναι η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που παραμένει εκτός, με τον Χριστόφια να μπλοκάρει με βέτο την απόφαση του Κοινοβουλίου τον Φεβρουάριο του 2011 υπέρ της κατάθεσης αίτησης! Δυστυχώς, δεν σκέφτονται το πιο απλό (το σκέφτονται, αλλά η ιδεολογική μυωπία δεν επιτρέπει γενναίες και απαραίτητες αποφάσεις): Ότι η Τουρκία πιθανότατα θα αντιδράσει, οπότε εξ αντικειμένου η πίεση θα μεταφερθεί σε αυτήν, αφού η στρατηγική σημασία της νήσου ουδέποτε άφηνε αδιάφορο το ΝΑΤΟ…
Το να πιστεύουμε ότι λέγοντας όχι προστατευόμαστε, είναι απλά φαιδρό και δεν σηκώνει σοβαρή τεκμηρίωση και επιχειρηματολογία. Αντί λοιπόν να διακρίνουμε ότι η Τουρκία θα κληθεί να επιλέξει ανάμεσα σε δυο αρνητικές επιλογές (έχει κόστος και η αντίδραση και η παθητική αποδοχή), καθόμαστε και συζητάμε κουταμάρες… Ο Αναστασιάδης πρέπει να προχωρήσει άμεσα στην υποβολή αιτήματος και μάλιστα προτού ξεκινήσει οποιαδήποτε συζήτηση για την επίλυση του Κυπριακού…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου