Του Αλέξη Παπαχελά
Μία από τις μεγάλες σιωπηλές νίκες του ελληνισμού ήταν η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ηταν το προϊόν μιας μακράς και συστηματικής μάχης, που δόθηκε από την Αθήνα και τη Λευκωσία ενάντια στις αντιρρήσεις των Βρετανών και άλλων. Για πολλούς, ήταν μια καθοριστική στιγμή, γιατί έβαζε την Κύπρο στο πιο ασφαλές λιμάνι που μπορούσε να φαντασθεί έπειτα από δεκαετίες περιπετειών.
Για την Αγκυρα, ήταν μια σημαντική στρατηγική ήττα, καθώς έβλεπε δύο ελληνικά κράτη να μετέχουν σε ένα κλειστό κλαμπ, στο οποίο η ίδια δεν μπορούσε να εισέλθει.
Το μεγάλο ερώτημα είναι κατά πόσον η χθεσινή απόφαση του κυπριακού Κοινοβουλίου θα αλλάξει τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της Κύπρου και πώς.
Οι Γερμανοί παίζουν σκληρά και άγαρμπα χωρίς να δίνουν την εντύπωση ότι καταλαβαίνουν τις γεωπολιτικές επιπτώσεις της στάσης τους.
Η εμμονή με τους «Ρώσους ολιγάρχες» θα μπορούσε, με άλλα λόγια, να στείλει τη Λευκωσία για τα καλά στην «αγκαλιά» της Μόσχας...
Εδώ, βέβαια, προκύπτει ένα ακόμη σημαντικό ερώτημα για το τι ακριβώς θέλουν οι Ρώσοι από την Κύπρο. Τους είναι χρήσιμη μόνο όσο βρίσκεται εντός της Ευρωζώνης; Μήπως θα ήθελαν απλώς να επιστρέψουν όλα τα ρωσικά κεφάλαια σε δικές τους τράπεζες; Ή μήπως βλέπουν την πιθανότητα μιας Κυπριακής Δημοκρατίας σε ρόλο ρωσικού συνοδοιπόρου, ενδεχομένως εκτός ευρώ;
Εως τώρα δεν έχουμε σαφείς απαντήσεις. Οι πρακτικές κινήσεις της ρωσικής κυβέρνησης τις επόμενες ημέρες θα δώσουν ένα σαφές στίγμα, γιατί μέχρι τώρα είχαμε φήμες ή διαρροές και μόνο.
Η κυπριακή πολιτική ηγεσία πρέπει να τα ζυγίσει όλα τώρα: τις διαθέσεις των Γερμανών, τη γεωπολιτική σημασία των κοιτασμάτων αερίου, τη στάση του Ισραήλ και τα σχέδια των Ρώσων.
Εχω την εντύπωση πως οι αποφάσεις που θα λάβει η Λευκωσία τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες δεν θα έχουν να κάνουν μόνο με το ποιος θα πληρώσει τι. Θα πρόκειται μάλλον για αποφάσεις από εκείνες που καθορίζουν τον γεωπολιτικό προσανατολισμό μιας χώρας για πολλά χρόνια.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου