Μπορεί η Ασία, κυρίως λόγω της ανάδυσης της Κίνας, να αποτελεί προτεραιότητα για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όμως, ο νέος υπουργός Εξωτερικών, Τζον Κέρι, δεν ξεκινάει τα ταξίδια του από αυτή την περιφέρεια του κόσμου. Τα πρώτα του ταξίδια θα είναι στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή.
Οι κρίσεις με τις οποίες θα κληθεί να ασχοληθεί ενεργά δεν είναι και λίγες. Όσον αφορά στη Βόρεια Αφρική, στην Τυνησία, τα πνεύματα έχουν αγριέψει ξανά, Αλγερία, Λιβύη και Μάλι συνιστούν μια πρόκληση που είναι πιθανό να απαιτήσει περισσότερα «ενεργά μέτρα» στο κοντινό μάλλον, αφού η επέμβαση με την ανατροπή του Καντάφι άνοιξε νέα μέτωπα, η Αίγυπτος είναι στα χέρια ισλαμιστών, απολύτως ασταθής και η γενικότερη κατάσταση δείχνει να επιδεινώνεται αντί να εκτονώνεται.
Στη Μέση Ανατολή, η Συρία και τα πυρηνικά του Ιράν αποτελούν τρομακτικές προκλήσεις οι οποίες εμπλέκουν από τη σχέση με την Τουρκία και το Ισραήλ, έως αυτές με τη Ρωσία, σε ένα εξαιρετικά πολύπλοκο σκηνικό που δεν προσφέρεται για λύσεις «προφανείς», αφού κλείνοντας ένα μέτωπο διακινδυνεύεις το άνοιγμα άλλων δύο…
Κι όλα αυτά με τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να είναι χαμένες στη δίνη της οικονομικής κρίσης, να έχουν εξαφανίσει τις αμυντικές δαπάνες, με αποτέλεσμα το ΝΑΤΟ να κινδυνεύει να καταστεί ένας απόλυτα αναποτελεσματικός θεσμός των μεταπολεμικών διευθετήσεων στον κόσμο, με αποτέλεσμα να περιθωριοποιηθεί, αντί να παίξει τον φυσικό του ρόλο που είναι η γέφυρα ανάμεσα στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Η φυσική ηγέτιδα της ενωμένης ηπείρου, η Γερμανία, παρουσιάζει περίεργες για πολλούς «τάσεις αυτονόμησης» με αποτέλεσμα η συνεννόηση ανάμεσα στις δυο πλευρές του Ατλαντικού να έχει δυσχερανθεί σημαντικά.
Είναι φυσικό η κατάσταση αυτή να έχει ανησυχήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες και το πρώτο ταξίδι του Τζον Κέρι στην περιοχή με τη νέα του ιδιότητα, παρουσιάζει την ευκαιρία τα θέματα να τεθούν ξανά επί τάπητος σε μια προσπάθεια αναζωογόνησης των σχέσεων και καλύτερης επικοινωνίας, αφού τις κουβέντες περί των άρρηκτων ιστορικών δεσμών των δυο πλευρών του Ατλαντικού, δεν τις πιστεύουν πλέον ούτε αυτοί που τα διακηρύσσουν…
Όσον αφορά την Ελλάδα, το έχουμε ξαναπεί και δεν θα διστάσουμε να το τονίζουμε σε κάθε ευκαιρία. Οι ισορροπίες έχουν διαμορφωθεί κατά τέτοιον τρόπο ώστε τα συμφέροντα ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη χώρα μας είναι πιο κοντά από ποτέ. Έχουμε κατά καιρούς ασκήσει δριμύτατη κριτική σε ενέργειες των ΗΠΑ τις οποίες θεωρούσαμε και εξακολουθούμε να θεωρούμε βλακώδεις και αυτοκαταστροφικές.
Στη σημερινή όμως συγκυρία, όπου όλο και περισσότεροι ψελλίζουν τα περί «ναυτικών» και «ηπειρωτικών» δυνάμεων που αναφέρει η κλασική γεωπολιτική θεώρηση των διεθνών σχέσεων, η οποία φαίνεται ότι εξακολουθεί να επηρεάζει σημαντικά τις αποφάσεις των ΗΠΑ, ασχέτως των πεποιθήσεων ενός εκάστου από εμάς για την καταλληλότητα του συγκεκριμένου «εργαλείου» ανάλυσης, η «ναυτική» Ελλάδα αποκτά – και δικαίως – ιδιαίτερη σημασία στον αμερικανικό σχεδιασμό.
Τη στιγμή που ακόμα και παραδοσιακές αντιαμερικανικές δυνάμεις του τόπου (στην Ελλάδα τηρούμε και τις παραδόσεις…) ρίχνουν σημαντικά «νερό στο κρασί τους», αντιλαμβανόμενες ότι πολλά έχουν αλλάξει, έχει έρθει η ώρα να εξετάσουμε με ψυχραιμία τι συνιστά εθνικό μας συμφέρον. Στη σκέψη μας δεν πρέπει να υπάρχουν έννοιες όπως «φιλο-αμερικανός» ή «φιλο-ρώσος», αλλά μόνο η Ελλάδα και το συμφέρον της. Να αντιμετωπίσουμε τη χώρα σαν ένα άτυπο «κέντρο του κόσμου» και να μελετήσουμε τη σκέψη όλων όσοι επιδιώκουν την πρόσβαση στα ευρύτερα «χωράφια», χερσαία ή/και θαλάσσια στη γειτονιά μας.
Την ίδια ώρα θα πρέπει πάντα να θυμόμαστε, ότι η Ελλάδα έχει ζωτικό συμφέρον όταν οι σχέσεις Ηνωμένων Πολιτειών και Ρωσίας βρίσκονται σε ύφεση και όταν έχει εξασφαλιστεί ένα μίνιμουμ τουλάχιστον συνεργασίας. Άρα οφείλει να εργαστεί με ρεαλισμό προς αυτή την κατεύθυνση. Άρα ΔΕΝ τίθεται θέμα προσανατολισμού της χώρας προς τη μία ή την άλλη πλευρά, σα να βρισκόμαστε λίγο μετά την απελευθέρωση με το ρωσικό, το βρετανικό και το γαλλικό κόμμα…
Ας τα σκεφτούμε λίγο ψύχραιμα και λογικά κι ας καθίσουμε να συζητήσουμε με όλους ειλικρινά, προσπαθώντας να κατανοήσουμε ποιο ζωτικό συμφέρον τους φέρνει στην περιοχή μας, ώστε να επιχειρήσουμε να διακρίνουμε σε ποια σημεία τα συμφέροντά μας ταυτίζονται, ή απλώς δεν συγκρούονται με αυτά των ισχυρών.
Και δεν θα βγούμε χαμένοι… σε αυτό το επίπεδο και μόνο η αίσθηση ότι ο συνομιλητής δεν λέει μπούρδες, δίνει «πόντους» και χτίζει αξιοπιστία και σοβαρότητα, εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για κάθε είδους συνεργασία. Φυσικά δεν θα πρέπει να διστάζουμε να ζητάμε… στη διπλωματία δίνεις και παίρνεις και όποιος μπορεί να διαθέτει (ενίοτε τα κατασκευάζεις κιόλας…) «χαρτιά» προς ανταλλαγή, στο τέλος διαπιστώνει ότι η ζυγαριά έχει ευνοήσει την προώθηση των εθνικών του συμφερόντων…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου