του Μουράτ Γιετκίν
Υπήρξε κάποια σύγκρουση στο Ιράκ ή γενικά στην ευρύτερη Μέση Ανατολή τα τελευταία εκατό χρόνια, που να μην είχε σχέση με τα μεγάλα ενεργειακά συμφέροντα; Στο ίδιο το Ιράκ, που ως χώρα ήταν ένα από τα τελικά αποτελέσματα του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου από τη διάλυση της τουρκικής αυτοκρατορίας, δόθηκε μεγάλο μέρος των κοιτασμάτων πετρελαίου της Μεσοποταμίας και της Βασόρας, χάρη στη Βρετανική Αυτοκρατορία. Τότε είχαμε την πρώτη γενιά των πολέμων ενέργειας στην περιοχή. Η δεύτερη γενιά ήταν κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1950 και 1960. Λόγω της ισορροπίας του τρόμου μεταξύ των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης - ο Ψυχρός Πόλεμος - δεν είχαμε τότε απαραίτητα τη μορφή ανοιχτών πολέμων μεταξύ των χωρών. Μια εξαίρεση ήταν οι προσπάθειες των αραβικών χωρών να ''τελειώσουν'' το Ισραήλ, η οποία έληγε με ένα ισχυρότερο Ισραήλ κάθε φορά. Τα υπόλοιπα ήρθαν με τη μορφή των αλλαγών καθεστώτων, εμφύλιους πολέμους και ''πραξικοπήματα'' d' Etats, σε χώρες όπως το Ιράν, το Ιράκ, τη Συρία και την Αίγυπτο. Αυτό το κύμα αλλαγών ήρθε με τη μεγάλη πετρελαϊκή κρίση του 1973.
Η τρίτη γενιά αλλαγών ξεκίνησε με τον πόλεμο Ιράν-Ιράκ, αμέσως μετά την ισλαμική Επανάσταση στο Ιράκ, και τερματίστηκε το 2003 με την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν, μετά την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ με τη βοήθεια των Κούρδων.
Τώρα υπάρχουν οι ''πόνοι'' της τέταρτης γενιάς, που υπαγορεύονται από τις ανάγκες των γιγάντων της ενέργειας ποιός θα πάρει το οριακό όφελος των πόρων πριν από το ''τέλος της εποχής του πετρελαίου'', η οποία εκτιμάται ότι θα έρθει μέσα σε λίγες δεκαετίες.
Το παιχνίδι είναι σαφές πως παίζεται για τους ενεργειακούς πόρους. Εξακολουθούν να υπάρχουν ανεκμετάλλευτα μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, για τα οποία οι γίγαντες της ενέργειας - από την Exxon και την Chevron των Ηνωμένων Πολιτειών μέχρι την Total της Γαλλίας και την Gazprom της Ρωσίας - προσπαθούν να μπουν δυναμικά στο παιχνίδι.
Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν προειδοποίησε, από πλευράς Άγκυρας, για μια θρησκευτική και εθνοτική διάσταση του εμφυλίου πολέμου στο Ιράκ. Την επομένη, ο σιιτικής καταγωγής πρωθυπουργός του Ιράκ Νούρι αλ Μαλίκι, έστειλε ένα ισχυρό ''ΟΧΙ" ως απάντηση στον Ερντογάν, σνομπάροντας ως ''απατηλή'' κάθε πρωτοβουλία από το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών. Ο αλ Μαλίκι γνωρίζει ότι αν οι Κούρδοι κατορθώσουν να πουλήσουν πετρέλαιο και φυσικό αέριο στη Δύση μέσω Τουρκίας, ως μέλους του ΝΑΤΟ, χωρίς παρέμβαση από τους Άραβες, τους Ρώσους και τους Ιρανούς, αυτό θα σήμαινε μια de-facto αλλαγή στην ιρακινή κυριαρχία και στα σύνορα, αν όχι de jure.
Σε κάθε περίπτωση, ότι συμβαίνει στο Ιράκ, τη Συρία, το Ιράν και το Ισραήλ, θα μπορούσε να είναι μέρος αυτού που συμβαίνει εδώ και εκατό χρόνια. Όποτε υπήρξαν μάχες ενέργειας στη Μέση Ανατολή, οδηγηθήκαμε είτε σε αλλαγές καθεστώτων είτε σε αλλαγές των συνόρων, ή και τα δύο. Και δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι αυτή τη φορά η εξέλιξη πρόκειται να είναι διαφορετική...
''Hurriyet''
πηγή
Δημοσίευση σχολίου