Γράφει ο Δρ. Ηλίας Καλλιώρας
Ιστορικά και συγκυριακά, όποτε η Ελλάδα κινδύνευε, οι Έλληνες της διασποράς συνέδραμαν όπως και όσο μπορούσαν. Σήμερα, παρά τις όποιες μεμονωμένες προσπάθειες κάποιων αποδήμων Ελλήνων, το συνολικό εθνικό κεφάλαιο της διασποράς παραμένει ανεκμετάλλευτο. Η σημερινή κρίση αποτελεί ένα είδος γενικευμένου οικονομικού πολέμου στον οποίο έχει εμπλακεί ο Ελληνικός λαός. Τα δε χρήματα που ξοδεύει σήμερα συνολικά ο Έλληνας φορολογούμενος, ανά έτος, είναι πέρα και πάνω από κάθε άλλο ιστορικό προηγούμενο. Σε κανένα πραγματικό πόλεμο έως τώρα, η Ελλάδα δεν ξόδεψε όσα αυτή τη στιγμή ξοδεύει, αντιστοίχως, με την παρούσα πρωτόγνωρη οικονομική κρίση.
Μετά τα δικά μας διαχρονικά πολιτικά λάθη, την ανικανότητα, την εγκληματική διαφθορά των ταγών μας και την μετέπειτα «εισβολή του ΔΝΤ» στα πάτρια εδάφη, ο Ελληνισμός δέχεται πρωτόφαντη επίθεση. Οι Έλληνες της διασποράς δύσκολα μπορούν να κατανοήσουν αυτή την επίθεση, όπως ομοίως και τα τωρινά πραγματικά προβλήματα της χώρας. Επιπροσθέτως, από μακριά, οι ίδιοι δεν είναι εύκολο να νιώσουν μέσα στο «πετσί τους» τα βιώματα και τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που διέρχεται σήμερα η μέση έντιμη και σιωπηρή Ελληνική οικογένεια. Και αυτό είναι απολύτως λογικό. Η «χειραγώγηση των πληροφοριών», κυρίως από τα ΜΜΕ, δεν επιτρέπει καν την επίτευξη μιας «αμφίδρομης» συναντίληψης και επικοινωνίας.
Οι Έλληνες δεν ζητούν σήμερα κάποια ελεημοσύνη. Ζητούν σεβασμό, κατανόηση και μια καθαρή ματιά από όλους. Οι Έλληνες, ως γνωστό, από την αρχαιότητα, είχαν «μέσα στο αίμα τους» τα ταξίδια, το εμπόριο και τις διεθνικές μετοικήσεις. Στη νεώτερη ιστορία, ξανά, οι Έλληνες άρχισαν να μεταναστεύουν και πάλι. Η μετανάστευση προς τις ΗΠΑ, λόγου χάρη, κορυφώθηκε δύο φορές, σε δύο «ρεύματα» (1900-1925 και 1960-1967). Η δύναμη των περίπου 20 εκατ. ξενιτεμένων ανθρώπων Ελληνικής καταγωγής, ανά την υφήλιο, συνδυάσθηκε με την δημιουργία, το ταλέντο και την διάκριση σε όλους τους τομείς. Οι απανταχού Έλληνες-πρεσβευτές εντάχθηκαν σχετικώς ομαλά στις χώρες υποδοχής. Δημιουργώντας οργανωμένες ομάδες, έκαναν περιουσίες, γιόρτασαν, αναδείχθηκαν, έχτισαν ναούς και σχολεία ανά την οικουμένη.
Ο απόδημος Ελληνισμός αποτελεί τωόντι μια γιγάντια διαχρονική δύναμη για τη χώρα μας. Αυτό το γνωρίζουν άπαντες. Με διάθεση προσφοράς, έχοντας ως άξονα την φιλοπατρία και τις φρέσκιες ιδέες, η Ελληνική διασπορά μπορεί να μας δείξει – για άλλη μια φορά – τον καινούργιο δρόμο, για τη νέα εθνική προκοπή και ανάπτυξη. Η Ελλάδα έχει τώρα την ανάγκη όλων μας, ημεδαπών και αποδήμων. Για να επιστρέψει η Ελλάδα στην πρόοδο, για να έλθει ξανά πίσω η χαμένη μας ελπίδα, πρέπει να ενεργοποιηθούμε όλοι, μέσα και έξω από τα Ελληνικά σύνορα. Να συμπληρώσει αληθινά ο ένας τον άλλο, και αντιστρόφως.
Όλοι γνωρίζουν ότι ο σύγχρονος απόδημος Ελληνισμός ξεχωρίζει, κερδίζει τον σεβασμό και δημιουργεί εκεί όπου είναι η νέα του πατρίδα. Παρότι όμως ο Έλληνας ρίζωσε, δημιούργησε οικογένεια και εκτίμησε το νέο τόπο, εντούτοις, ο Έλληνας ξεχωρίζει την πρώτη και τη δεύτερή του πατρίδα. Και όπως ακριβώς συμβαίνει και με την πρώτη του αγάπη, έτσι ο Έλληνας δεν ξεχνάει ποτέ του την Ελλάδα! Αυτό συμβαίνει δε, ακόμη και όταν οι Έλληνες γεννιούνται σε άλλες πατρίδες-κοιτίδες (πχ., Πόντος, Κριμαία, Καύκασος). Λαμπρό παράδειγμα αποτελούν οι Πόντιοι της τότε Σοβιετικής Ένωσης, που αποτελούσαν Ελληνικό Μικρασιατικό πληθυσμό, και που δεν κατάφεραν να επιστρέψουν στην Ελλάδα, μετά το 1922 (Μικρασιατική καταστροφή). Αυτοί είναι μάλιστα «δύο φορές» πραγματικοί Έλληνες. Η μητέρα-πατρίδα καρτερεί στωικά και υπομονετικά τόσο αυτούς, όσο και όλους τους άλλους-απανταχού Έλληνες, να την βοηθήσουν.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου